.:: Download Myanmar Font (WinKalaw New Version) HERE ::.

Monday, March 2, 2009

Be considerate for young

ရန္ကုန္ျပန္တုန္းက ဗိသုကာဆရာေရႊနဲ႕ေတြ႕ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္ကေန မျပန္ခင္ တစ္ရက္အလိုမွာ ဆရာေရႊက စာအုပ္ ၂ အုပ္ လက္ေဆာင္ ျပန္ေပးလုိက္တယ္။ တစ္အုပ္က ခ်င္းတြင္းမဂၢဇင္း အမွတ္ ၃၅၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၀၀၉ ထုတ္ပါ။ ဒီေန႕ အဲဒီစာအုပ္ေလးကို ဖတ္ေနခဲ့တယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ျပန္လည္ေ၀မွ်ခ်င္တဲ့ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ကို ေတြ႕မိလို႕ တကူးတက အခ်ိန္ေပး စာရိုက္ၿပီး ပို႕စ္တင္လုိက္ပါတယ္။ မူရင္း စာေရးသူရဲ႕ ကေလာင္အမည္ေတာ့ ေမာင္ေက်ာ္ေရြးပါ။ ေဆာင္းပါးက ခ်င္းတြင္းမဂၢဇင္းရဲ႕ စာမ်က္ႏွာ ၇၁ မွာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ သရုပ္ေဖာ္ ကာတြန္းပံုေလးကိုလည္း သေဘာက်လို႕ ကင္မရာနဲ႕ ဓါတ္ပံုရိုက္ယူၿပီး ဒီမွာျပန္တင္လိုက္ပါတယ္။

အဲဒီေဆာင္းပါးေလး ဖတ္မိၿပီးေနာက္ ျမန္မာျပည္ႀကီးအတြက္ ရင္ေလးၿပီး သက္ျပင္းခ်မိပါတယ္။ တကယ္ဆို အဲဒီႏိုင္ငံေရးဆိုတဲ့ နယ္ပယ္ေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကႀကီးေရ က ဆိုသလိုမ်ိဳး တစ္လံုးတစ္ပါဒမွ မသိပါဘူး။ ကာတြန္းပံုထဲမွာဆို ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ေနရာက သစ္ပင္ေအာက္ကေန သစ္ပင္ေပၚက လူေတြကို ေမာ့ၾကည္႕ေနတဲ့ အုပ္စုထဲမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေမာ့ၾကည္႕လို႕ ျမင္မိတာကေတာ့ တျခားမေတြးပါနဲ႕။ အေပၚစီးမွာ ေနရာယူထားတဲ့ အာဏာပိုင္ေတြကလည္း လႊတိုက္ရင္း အေလွ်ာ့မေပးပါဘူး။ ေနရာတစ္ခုမွာ ေရာက္ရိွေနၿပီး လႊဆြဲေနတဲ့ အတိုက္အခံေတြကလည္း အေလွ်ာ့မေပးပါဘူး။ ဘယ္သူမွားလည္း မွန္တယ္ဆိုတာထက္ ေသခ်ာတာတစ္ခုက ျမန္မာျပည္ႀကီးရဲ႕ အနာဂတ္က ရင္ေလးစရာပါ။ ဒီေျမဒီေရမွာ က်န္ခဲ့မယ့္ သူေတြဟာ အခုလို အေလွ်ာ့မေပးပဲ ေနေနၾကတဲ့ လူႀကီးေတြရဲ႕ ေနာက္မ်ိဳးဆက္ေတြပါပဲ။ ျမန္မာျပည္ဖြား ေသြးခ်င္းမ်ားပါပဲ။ ငါတုိ႕လက္ထက္ ငါလုပ္ခ်င္သလို လုပ္မယ္။ ျဖစ္လာမယ့္ အက်ိဳးဆက္ကို ေနာက္လူေတြ ခံ၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ငါတုိ႕ ေသႏွင့္ၿပီလို႕ ေျပာမယ္ ဆိုရင္ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေျပာစရာ မရိွပါဘူး။ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵေလးကေတာ့ ဒီေျမဒီေရက ေနာက္မ်ိဳးဆက္အတြက္ ေသေသခ်ာခ်ာ ဆင္ျခင္ စဥ္းစားေပးၾကပါခင္ဗ်ာ။



ဥတုသံုးလီ ရာသီစက္၀န္း ေျပာင္းလဲကုန္ၿပီ

ဆမ္ဒုန္းရင္ဖိုေခ်းဆိုတဲ့ တိဘတ္ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးရိွတယ္။ ဟိုတစ္ေလာက ဘာလီမွာ ဥတုေတြေျပာင္းလုိ႕ လူေတြမွာ ႀကံဳရမယ့္ ျပႆနာေတြအေၾကာင္း ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြ ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ ဆမ္ဒုန္း ရင္ဖိုေခ်းက ေဆြးေႏြးပြဲကို ေ၀ဖန္တယ္။

ဘာလီေဆြးေႏြးပြဲတက္တဲ့ အစိုးရေတြအေနနဲ႕ ဂလိုဘယ္ ပူေႏြးလာမွဳႀကီးရဲ႕ အေရးႀကီးမွဳ၊ ဘိုင္အိုစဖီယား (biosphere)ကို ကာကြယ္ဖို႕ အေရးေပၚျဖစ္ေနမွဳကို သေဘာေပါက္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လို ေဆာင္ရြက္ၾကမယ္ ဆိုတာက်ေတာ့ မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ၾကဘူး။ အေမရိကန္ေတြက တရုတ္နဲ႕ အိႏၵိယအေနနဲ႕ ကာဗြန္ ထုတ္လုပ္မွဳကို ေလွ်ာ့ေစခ်င္တယ္။ ငါတို႕ မေလွ်ာ့ခင္မွာ မင္းတုိ႕ ေလွ်ာ့ရမယ္တဲ့။ တရုတ္နဲ႕ အိႏၵိယက အေမရိကန္နဲ႕ အေပါင္းပါ စက္မွဳထြန္းကားတဲ့ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြေၾကာင့္ ဂလိုဘယ္ ပူေႏြးမွဳႀကီးျဖစ္ရတာ မင္းတုိ႕ အရင္ေလွ်ာ့ရမွာေပါ့လို႕ ျပန္ေျပာတယ္။ စီးပြါးေရး တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ခြင့္ရိွတာေပါ့။ ကာဗြန္ ေလွ်ာ့ေနရင္ ေနာက္က်န္ခဲ့မွာေပါ့တဲ့။

ဆမ္ဒုန္းက တစ္ဘက္က အေမရိကန္၊ ေနာက္တစ္ဘက္က တရုတ္နဲ႕ အိႏၵိယ ျငင္းခုန္ေနၾကတာကို ရယ္တယ္။ ကိုယ္ထိုင္ေနတဲ့ သစ္ကိုင္းကို လႊတိုက္ေနၾကတာပဲ။ အေပၚကိုင္းမွာထုိင္ လႊဆြဲေနတဲ့ အေမရိကန္က ေအာက္ကိုင္းေသးေပၚမွာ ထုိင္ၿပီး လႊဆြဲေနတဲ့ တရုတ္နဲ႕ အိႏိၵယကို ေတာ္ၾကေတာ့လို႕ ေျပာတယ္။ လိမ့္က်မွာ စိုးလုိ႕ပါတဲ့။ တရုတ္နဲ႕ အိႏၵိယက မင္းအရင္ ရပ္ပါလားလို႕ ျပန္ေျပာတဲ့အခါ အေမရိကန္က မဟုတ္ဘူး။ မင္းက အရင္ရပ္ရမွာလို႕ ျပန္ေျပာတယ္။ တကယ္ေတာ့ လႊတိုက္တာကို မရပ္ရင္ ႏွစ္ဦးလံုး လိမ့္က်မွာ၊ ထိုင္ေနတဲ့ သစ္ကိုင္းေတြ က်ိဳးကုန္မွာ။

တကယ္ေတာ့ အစိုးရေတြကို ပညာတတ္တယ္ ဆင္ျခင္တတ္တယ္လို႕ ထင္စရာရိွတယ္။ ဥတုေတြ ေျပာင္းကုန္တဲ့ အက်ပ္အတည္းဟာ အားလံုးစုစည္း အလုပ္လုပ္ဖို႕ အခြင့္အေရးႀကီးတစ္ခု။ တစ္ဦးကို တစ္ဦး လက္ညိွဳးထိုးေနတာထက္ က်က္သေရရိွတဲ့ ကမာၻႀကီးတစ္ခု ျဖစ္လာဖို႕ ဒီဇိုင္းလုပ္ႏုိင္တဲ့ အခြင့္အေရး။ အမိွဳက္သရိုက္ေတြ ျပည္႕ေနတဲ့ စိတ္ပင္ပန္းစရာေတြနဲ႕၊ လူဦးေရ ထူထပ္က်ပ္ညပ္ၿပီး ေခါင္းပံုျဖတ္ေနတဲ့ ကမာၻႀကီး။ လူတစ္၀က္ေလာက္က ငတ္ၿပီး၊ လူတစ္၀က္က အ၀လြန္ေနတဲ့ ကမာၻႀကီးကို ဘယ္သူက လိုခ်င္မွာလဲ။ ေရသန္႕၊ ေလသန္႕၊ အစာသန္႕ေတြ ရွားပါးလာတဲ့ ကမာၻႀကီးကို ဘယ္သူက ႀကိဳက္မွာလဲ။ ဒီထက္ ေကာင္းေအာင္ မႀကံႏိုင္ၾကေတာ့ဘူးလား။

ဥတုပ်က္တာဟာ ျပႆနာရဲ႕ အရင္းအျမစ္ မဟုတ္ဘူး၊ ျပႆနာရဲ႕ လကၡဏာသာ ျဖစ္ပါတယ္။ စီးပြါးေရး၊ ႏုိင္ငံေရး၊ လူမွဳေရး စနစ္ေတြ ညံ႕လို႕ျဖစ္တာပါ။ ရုပ္ၾကြင္းေလာင္စာနဲ႕ ေစ်း၀ယ္ခ်င္ေအာင္ လုပ္တဲ့၀ါဒကို ဘိန္းစြဲသလို စြဲေနတဲ့ အေပၚမွာ အေျခခံတာပါ။ စိတ္ကူးစိတ္သန္း ကြန္႕ျမဴးၿပီး တီထြင္ၿပီး နာမ္အရ သန္႕ရွင္းလာၿပီး ေကာင္းတဲ့ ကမာၻႀကီးျဖစ္ေအာင္ လုပ္လုိ႕ရပါတယ္။ အေမရိကန္၊ တရုတ္၊ ကုလားနဲ႕ က်န္တဲ့ ကမာၻသူ ကမာၻသားေတြဟာ ဇီ၀သစ္ပင္ရဲ႕ အသီးအပြင့္ေတြကို ဆြတ္ခူးစားသံုးၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္လို႕ ရပါတယ္။ ကိုယ္ထိုင္ေနတဲ့ သစ္ကိုင္းကို လႊဆြဲေနတဲ့ လူေတြ မဟုတ္ၾကရင္။

ခ်င္းတြင္းမဂၢဇင္း အမွတ္ ၃၅
ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၂၀၀၉

16 comments:

မမသီရိ said...

ေက်းဇူးပ..ဲေ၀း...ျပန္မွ်ေ၀ေပးတာ...
တကယ္ေကာင္းတဲ့ ေဆာင္းပါးတိုေလး ပါ
ေတြးစရာေတြနဲ႕ ျပည့္ေနတယ္..
တစ္ခုပဲ..
....
ကာတြန္းပံုထဲမွာဆို ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ေနရာက သစ္ပင္ေအာက္ကေန သစ္ပင္ေပၚက လူေတြကို ေမာ့ၾကည္႕ေနတဲ့ အုပ္စုထဲမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေမာ့ၾကည္႕လို႕ ျမင္မိတာကေတာ့ တျခားမေတြးပါနဲ႕။
.......
မေတြးပါနဲ႕ ဆိုလဲ...တခ်ိဳ႕ေတြ က ေတာ့ ေတြးၾကမယ္ ထင္ပါရဲ႕....း)

ရႊန္းမီ said...

:-) I'll stop when you do.
ကာတြန္းဆရာ ေထာက္ျပသြားတာ သိပ္ေကာင္းတဲ့အခ်က္ပဲ။
ေနာက္မ်ိဳးဆက္အတြက္ ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ျပႆနာေတြ ရွာမေနပဲ ျပႆနာေတြ ရွင္းေအာင္လုပ္သင့္တယ္။
ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ??
ဘယ္သူလုပ္ၾကမလဲ??
တို႔လိုသစ္ပင္ေအာက္က ေမာ့ၾကည့္ေနတဲ့သူေတြက အေပၚကိုေလးခြနဲ႔ လွမ္းပစ္ရမွာလား??

Phyo Maw said...

သင္ေကာင္းလွ်င္ ကၽြႏု္ပမဆိုးပါ ဆိုသလိုျဖစ္ေနၿပီ။
သူမရပ္ကိုယ္မရပ္နဲ႕ေတာ့...

အခ်ိန္ေပး ျပန္တင္ေပးတဲ့စိတ္ကို သေဘာက်မိသည္။

တားျမစ္ ထားေသာ... said...

ေဆာင္းပါးက ခ်င္းတြင္းမွာ ဖတ္ျပီးသား။ ခံစားျပသြားတာေလးကို သေဘာက်ေၾကာင္းပါ။

သုခမိန္(E-Journal)

ကလူသစ္ said...

ေအာက္ကလူေတြက ငါးမန္းလႊနဲ႔ဆႊဲျပီး သစ္ပင္ကို ဆြဲလွဲသင္႔တယ္။ တခါထဲေအးေရာပဲ။

လင်းထက် said...

ဟုတ္ပါတယ္ ျမန္မာျပည္ ေနာင္ေရးကေတာ့ ရင္ေလးစရာပါပဲဗ်ာ..။

ျမစ္က်ဳိးအင္း said...

တကယ္ေကာင္းတဲ့ေဆာင္းပါးေလးပါ.
ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္းအနာဂါတ္ကမၻာၾကီးအတြက္
လုပ္နိင္သေလာက္ၾကိဳးစားပါတယ္.ကြ်န္ေတာ္မိသားစုနဲ႔
ပါတ္၀န္းက်င္ကိုသစ္ပင္ေတြစိုက္ဘို႔အျမဲတိုက္တြန္း
ျဖစ္တယ္.အားလုံးလည္းတနိင္တပိုင္အပင္စိုက္ၾကပါ.
ကိုယ့္ပါတ္၀န္းက်င္ကိုလဲတိုက္တြန္းေပးၾကပါ.
၂၀၃၀ မွာျဖစ္လာေတာ့မယ့္ဆိုးက်ဳိးကို
ခုထဲကျပင္ဆင္ၾကပါ.အဲဒီေလာက္ထိအသက္မရွည္ဘူး
ဆိုလည္းေနာက္လူေတြအတြက္လုပ္ၾကရမယ္.

Moe Cho Thinn said...

အရမ္းကို ေတြးစရာေကာင္းတဲ႔ ပို႔စ္ေလးပါ ကိုဂ်ဴလိုင္။

အပင္ေပၚေရာက္ေနသူအားလုံး လႊတိုက္ဖို႔ မစဥ္းစားဘဲ ကိုယ္႔အက်ိဳးအတြက္ မဟုတ္တဲ႔ သစ္ပင္စိုက္ဖို႔ကို စဥ္းစားၾကရင္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းလိမ္႔မလဲ လို႔ ေတြးမိသြားတယ္။

တခ်ိဳ႔လဲ ကိုယ္ စားဖို႔ မဟုတ္ဘဲ သစ္ပင္စိုက္ေနၾက ပါတယ္လို႔ အမ အေသအခ်ာ ယုံၾကည္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ လႊတိုက္သူမ်ားေန၊ ရပ္ၾကည္႔သူမ်ားေနေတာ႔ ခက္တယ္။

(ဒါနဲ႔ ဆရာေရႊ ေနေကာင္းရဲ႔လား။ ဆရာက အမတို႔အိမ္ကေလးကို ေမတၱာနဲ႔ ေဆာက္ေပးခဲ႔တာေလ။ သတိရတယ္လို႔ ၾကံဳရင္ ေျပာပါေနာ္)

strike said...

ေအာက္ကအဖဲြ႔ကသစ္ပင္ကို ဒိုင္းနမိုက္နဲ႔လွဲၿပစ္ရမွာ

MANORHARY said...

မဖတ္ရတာၾကာသြားတဲ့ ခ်င္းတြင္းရဲ႕ အရသာတစ္ခုတြက္
ေက်းဇူးပါ...အင္း..တစ္ခုခုမကေတာ့မွားေနၾကသလို
ပဲေနာ္..ကိုယ္လည္းရပ္ၾကည့္သူအဆင့္ေတာင္မရွိေတာ့
ဘာမွလည္းမေၿပာတတ္...

Anonymous said...

အတၱကို ေပၚလြင္ေစတဲ့ လူသား၊ ေလာဘကို အေတာမသတ္ႏိုင္တဲ့ လူသား။ ထိုအမ်ိဳးအစားထဲ မပါေအာင္ တတ္ႏိုင္သမွ် ထိန္းေက်ာင္းသြားဖို႔ သတိတရ ရွိသြားပါတယ္။ ဒီေဆာင္းပါးအတြက္ ေက်းဇူးပါပဲ ကိုဂ်ဴလိုင္ခင္ဗ်ာ။

kay said...

အလည္တေခါက္ လာေရာက္ ဖတ္ရွဳသြားပါတယ္။

အဲ..အဲ..ေမ့ေတာ့မလို႕..တကယ္မွတ္ခ်က္ေပးမလို႕..
လူနဲ႕ ေခါင္းေဆာင္မူရဲ႕ သေဘာသဘာ၀ေလးပဲ။ အျမင္ေျပာရရင္ေတာ့.. အားလံုး မွားယြင္းေနဟန္ ရွိတဲ့ အထဲမွာ..ျမင္သာပြင့္လင္းမူ ရွိတယ္ ဆိုရင္ေတာ့..ေတာ္ေသးတာပဲ..လို႕။

ခင္မင္းေဇာ္ said...

ရပ္ၾကည့္ေနသူေတြလဲ မွားတဲ့အထဲ တရားခံထဲပါပါတယ္။ သူတုိ႕ကိုယ္တိုင္ တရားတဲ့ဘက္ကပါရမယ္။ ေအာက္ကေန စည္း၀ုိင္းအျပင္ဖက္ကေန ျမင္ေနရတဲ့ မတရားမႈကို ၀င္ၿပီးရပ္ေအာင္ လုပ္ရမယ္။ ဒီပံုထဲကအတိုင္း ဆိုရင္ ပိုၿပီး ဆိုးေနတဲ့ လူကို ေလးခြနဲ႕ပစ္ၿပီး ရပ္ေအာင္ လုပ္ပိုင္ခြင့္ ၾကည့္ေနသူေတြမွာ ပါတယ္။

ခုပံုထဲမွာေတာ့ အားလုံးက သစ္ပင္ကို ခုတ္လွဲေနတယ္ဆုိတဲ့ အတြက္ ဒီဥပမာနဲ႕ ျမန္မာႏုိင္ငံနဲ႕ ႏိႈင္းတာေတာ့ လြဲေနေသးတယ္ ထင္ပါတယ္။
ကိုယ္ပိုင္အယူအဆပါ။

Rita said...

ေက်းဇူးပါ
Cheers ပါ ကိုJD

ခုတေလာ ဒီလို post မ်ိဳးေတြ ဖတ္ရတာ အားရ၀မ္းသာ ျဖစ္မိပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ မေရးႏိုင္ေပမယ့္လည္း...
ဦးေႏွာက္ရွိတဲ့ post ေတြကေန အမ်ားႀကီး ပညာယူခ်င္ပါတယ္ရွင္

Anonymous said...

ကိုယ္စီမွာ ျဖဴစင္တဲ့ႏွလံုးသား အစကတည္းက ရွိေနခဲ့ရင္ ဒီလိုစာေတြေတာင္ ေပၚလာစရာ အေၾကာင္းမရွိဘူးေပါ့။

Anonymous said...

အင္း... ဘာေၿပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူးဗ်
ေၿပာစရာေတြ မ်ားေနေတာ့ ဘယ္က စရမွန္းမသိတာလဲ ပါတယ္ဗ်ာ...။