My dream town

စိတ္ကူးထဲမွာ ေနခ်င္မိတဲ့ၿမိဳ႕ကေလး... ရိွလားလို႕ ေမးလာရင္ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္အထိ ရန္ကုန္လို႕ပဲ ေျဖမိေနမွာ အေသအခ်ာပဲ။ ရန္ကုန္သား ရန္ကုန္ကို ခ်စ္လွခ်ည္လား ထင္ရင္ တက္တက္စင္ လြဲပါလိမ့္မယ္။ တကယ္ေတာ့ ရန္ကုန္ကလြဲၿပီး တျခားေနရာကို အေရာက္အေပါက္ မရိွလို႕ ရန္ကုန္မွာပဲ ေနခ်င္မိတာမ်ိဳးပါ။ ၀ါးလံုးေခါင္းထဲ လသာတယ္ဆိုတာ အေ၀းႀကီး သြားမရွာၾကပါနဲ႕။ အေပါက္ဆိုးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုပဲ ၾကည္႕လိုက္ပါ။ တကယ့္ကို လသာေနတာ ေတြ႕ရပါမယ္။

၂၀၀၆ ဇြန္လ ေရာက္ေတာ့ ယူနီဆက္ဖ္က ဖြင့္တဲ့ ဆရာျဖစ္သင္တန္းကို တက္ဖုိ႕ ဌာနခ်ဳပ္ကိုယ္စား ၄ ေယာက္ ေရြးတဲ့အထဲမွာ ပါသြားတယ္။ စီဒိုးနားမွာ ဖြင့္တဲ့ သင္တန္းလည္း ဆင္းေရာ ယူနီဆက္ဖ္က ကေလးသူငယ္ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေရးဌာနမွာ လုပ္အားေပး နည္းျပဆရာျဖစ္သြားပါေလေရာ။ လုပ္အားေပးဆုိတာ လခစား မဟုတ္ဘူးေပါ့။ လမ္းစရိတ္ေတာ့ ေပးပါတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႕ ျမန္မာျပည္ထဲက မေရာက္ဖူးတဲ့ ေနရာေဒသေတြကို ေရာက္ဖုိ႕ အခြင့္အေရးေတြ ရလာတယ္။ ၀ါးလံုးေခါင္းထဲကေန ေခါင္းကေလး ျပဴထြက္လာၿပီ။

သင္တန္းေတြ ဖြင့္ဖို႕ သက္ဆုိင္ရာနဲ႕ ရက္ေတြ အတည္ျပဳေနတာ အေတာ္ကို ၾကာပါတယ္။ ဟိုလိုလို ဒီလိုလိုနဲ႕ လူလည္း ဂိမ္းေဆာ့လိုက္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ထိုင္လိုက္ အီးေဘာေလာႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။ တကယ္တမ္း သြားမယ့္ သြားရေတာ့ ႏို၀င္ဘာတဲ့။ ေနရာက မင္းဘူးနဲ႕ ငဖဲတဲ့။ မေကြးျမသလြန္ဘုရားကေန လွမ္းၾကည္႕ရင္ ျမင္ရတဲ့ တစ္ဘက္ကမ္းက ၿမိဳ႕ဆိုတာ မင္းဘူးမွန္း သိထားတယ္။ ငဖဲၿမိဳ႕ကေတာ့ ဘယ္နားမွာ ဘယ္လိုရိွမွန္း ေသခ်ာကို မသိထားခဲ့ဘူး။ ငဖဲနဲ႕ ပတ္သတ္ၿပီး သိထားတာက ငွက္ဖ်ားရိွတယ္ ဆိုတာပဲ။

၀န္ႀကီးဌာနနဲ႕ ယူနီဆက္ဖ္ ပူးေပါင္းၿပီး လုပ္တာဆုိေတာ့လည္း တည္းခုိေနထိုင္ရတာ အဆင္ေျပပါတယ္။ စားေရး ေသာက္ေရးလည္း စီစဥ္ေပးၾကပါတယ္။ မင္းဘူးမွာေနေတာ့ လယ္/ဆည္က ဘိုတဲမွာ တည္းရတယ္။ ဧရာ၀တီ ျမစ္ကမ္းေဘးမွာဆိုေတာ့ ညေနရွဴခင္းေတြက ရွယ္ပဲ။ ထမီရင္လ်ားေတြနဲ႕ ေရခ်ိဳးဆင္းတဲ့ အပ်ိဳအအို အစံုအလင္ ေတြ႕ရတယ္။ မင္းဘူးမွာ သင္တန္း ၁၀ ရက္ေပးၿပီးေတာ့ ငဖဲကို ဆက္ထြက္ခဲ့တယ္။ ငဖဲကို ကားအေတာ္ေလး စီးရတယ္။ ေန႕လည္ ၁၁ နာရီ မင္းဘူးကေန ထြက္လာတာ ငဖဲကို ညေန ၅ နာရီခြဲမွ ေရာက္တယ္။ ဖုန္ထူထူလမ္းမွာ ကားေနာက္က တြယ္စီးခဲ့ေတာ့ လူလည္း ေမ်ာက္ရုပ္ကို ထြက္ေရာပဲ။

ငဖဲေရာက္ေတာ့ မယက အတြင္းေရးမွဴး အိမ္မွာ တည္းရတယ္။ အဖြဲ႕မွာပါတဲ့ တျခားသူေတြက မိန္းခေလးေတြ ဆိုေတာ့ ၿမိဳ႕ထဲက အိမ္ႀကီးတစ္အိမ္မွာ ထားတယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ခဏနားၿပီး မိုးမခ်ဳပ္ခင္ ေရခ်ိဳးဖုိ႕ ေရခ်ိဳးကန္ဘက္ ထြက္လာလိုက္တယ္။ အတြင္းေရးမွဴးရဲ႕ ရံုးအကူ ေကာင္ေလးကေတာင္ အစ္ကို... အရမ္း ေအးတယ္ေနာ္တဲ့။ ပထမ တစ္ခြက္ပဲ ေလာင္းလိုက္ရတယ္။ ရိွသမွ် အေၾကာအျခင္ အကုန္ ေတာင့္သြားတယ္။ ေအးလိုက္တာမွ ေရခဲေရေတာင္ ဆရာႀကီး ေခၚရေလာက္တယ္။ ေရမခ်ိဳးလို႕လည္း မျဖစ္ေတာ့တဲ့ ရုပ္ဆုိေတာ့ အံကိုႀကိတ္ၿပီး တဗြမ္းဗြမ္း ခ်ိဳးလိုက္ရတယ္။ အိမ္အေပၚ ျပန္တက္လာေတာ့ ေမးေတြ ရိုက္ၿပီး ႏွဳတ္ခမ္းေတြ ျပာေနၿပီ။

အဲဒီၿမိဳ႕မွာ ငွက္ဖ်ားကလည္း ရိွတယ္ဆုိေတာ့ ညအိပ္ရာ၀င္ရင္ ျခင္ေထာင္ကို အေသအခ်ာ ဖ်ာအစြန္းေတြနဲ႕ ဖိထားရတယ္။ မေတာ္တဆ ျခင္ေထာင္ ပြင့္သြားမွာ စိုးလုိ႕ ျခင္ေထာင္ ပတ္ပတ္လည္မွာလည္း ေစာင္ေတြနဲ႕ ခုထားေသးတယ္။ ညဘက္ ေရာက္ေလ ခ်မ္းေလေလဆိုေတာ့ ရန္ကုန္သား ခံႏိုင္ရည္ရိွမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိတဲ့ ရံုးအကူေလးက ေစာင္ကို ၇ ထည္ေလာက္ ထုတ္ေပးထားတယ္။ လူလည္း အီဂ်စ္က မံမီလို ေစာင္ေတြနဲ႕ လံုးေထြးၿပီး အိပ္လိုက္ရတယ္။ ခရီးပန္းလို႕ အိပ္ေပ်ာ္သြားေပမယ့္ ညဘက္မွာ ခ်မ္းလြန္းလို႕ ခဏခဏ ႏိုးလာေသးတယ္။

သင္တန္းၿပီးတဲ့ ညေနပိုင္းေတြဆို ရံုးက စက္ဘီးတစ္စီး ငွားၿပီး ၿမိဳ႕ပတ္ခရီး ထြက္တယ္။ ၿမိဳ႕လို႕ေခၚေပမယ့္ အိမ္ေျခက နည္းနည္းေလး။ ၿမိဳ႕တပတ္ကို နာရီ၀က္ေတာင္ မၾကာဘူး။ ေစ်းေဘးနားမွာ အိမ္ႀကီးႀကီးေတြ ရိွမယ္။ အဲဒီေစ်းကို ဗဟုိျပဳထားတဲ့ ရပ္ကြက္ေလးေတြထဲမွာ အိမ္ေတြရိွမယ္။ အဲဒီကေန ဆက္ထြက္သြားရင္ အိမ္ေတြ မရိွေတာ့ဘူး။ လယ္ကြင္းေတြႀကီးပဲ။ လယ္ကြင္းထဲမွာေတာ့ လယ္ေစာင့္တဲေတြ ရိွတာေပါ့။ ေဆးရံုက ကုန္းထိပ္ေပၚမွာ။ ေဆးရံုကုန္းနားမွာပဲ အစိုးရရံုးေတြ ရိွတယ္။ သစ္ေတာက စိမ္းစိုဦးစီးရံုးတုိ႕၊ စည္ပင္ရံုးတုိ႕၊ သမဦးစီးရံုးတို႕၊ စိုက္ပ်ိဳးေရးဘဏ္တို႕ အစီအရီပါပဲ။ မယကရံုးလည္း အဲဒီနားမွာပဲ။

အတြင္းေရးမွဴးအိမ္က ၿမိဳ႕အစြန္နားမွာ။ သူ႕အိမ္ကေန ၅ အိမ္ေက်ာ္ေလာက္ သြားရင္ မန္းစက္ေတာ္ရာကို ေရာက္တဲ့ မုန္းေခ်ာင္း ရိွတယ္။ အဲဒီမွာ ဆည္းဆာအခ်ိန္ ရွဳခင္းေတြက ရင္သပ္ရွဳေမာပဲ။ ေခ်ာင္းဆိုေပမယ့္ ေရစီးသန္တယ္။ ေရေတြကလည္း ၾကည္ၿပီး ေခ်ာင္းထဲက ေက်ာက္စရစ္ခဲေတြကိုေတာင္ လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ ေခ်ာင္းေရက ေရခဲေရလို ေအးစိမ့္ေနတာပဲ။ ေအးလြန္းလွတယ္ဆုိေပမယ့္ ေခ်ာင္းစပ္မွာ ေရခ်ိဳးေနတဲ့သူေတြ အမ်ားသား။ အားလံုးက ေယာက်ာ္းသားေတြပါ။ ဧရာ၀တီျမစ္ကမ္းလို မိန္းခေလးေတြ ေရခ်ိဳးဆင္းတာ ငဖဲမွာ မေတြ႕ရဘူး။ အဲဒီဘက္ကို မၾကာခဏ ေရာက္ေပမယ့္ ေရေတာ့ မခ်ိဳးျဖစ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဟိုေငး ဒီေငးေတာ့ လုပ္ျဖစ္တယ္။

ေဆာင္းေလတျဖဴးျဖဴး ခ်မ္းေအးေအးမွာ အေႏြးထည္ ဆြယ္တာေလး ၀တ္ၿပီး ၿမိဳ႕ထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ေသးတယ္။ သီခ်င္းေလး နားေထာင္ရင္းေပါ့။ ၿမိဳ႕ထဲက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြမွာ ထိုင္၊ ၿမိဳ႕ခံေတြနဲ႕ အာလူးဖုတ္။ တကယ္ကို လြတ္လပ္ ေပါ့ပါးေနတယ္။ ငဖဲၿမိဳ႕ကေလးက မခ်မ္းသာဘူး။ ဒါေပမယ့္ စိတ္မဆင္းရဲဘူး။ ရိွတာေလးနဲ႕ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္တယ္။ အေပ်ာ္အပါးဆိုလည္း ဗီဒီယိုရုံေလာက္ပဲ ရိွတယ္။ လွ်ပ္စစ္မီးကလည္း ညဆို အၿမဲမွန္တယ္။ မီးမွန္တာကို အေတာ္ သေဘာက်မိတယ္။ မီးက ဘယ္လိုေၾကာင့္ မွန္သလဲဆုိရင္... စစ္လက္နက္ထုတ္စက္ရံုက အဲဒီၿမိဳ႕အနားမွာ ရိွလို႕ စက္ရံုပိတ္တဲ့အခ်ိန္ ညပိုင္းဆို ၿမိဳ႕ကို မီးေပးထားတယ္ ဆိုပဲ။ လံုၿခံဳေရးလည္း ေကာင္းတယ္။ ေလေၾကာင္းရန္ ကာကြယ္ေရး ဒံုးခြင္းစခန္းေတြေတာင္ ၿမိဳ႕နားမွာ ဆိုပဲ။ ရွယ္ပဲေနာ္။

ၿမိဳ႕ေလးမွာပဲ လူေတြက အဆင္ေျပေပမယ့္ ၿမိဳ႕အနားက ရြာေလးေတြမွာ အေတာ့္ကို ဆင္းရဲၾကပါေသးတယ္။ ထံုးစံအတုိင္း အၿငိမ္မေနတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္... ရံုးအကူေလးကို ဆုိင္ကယ္ေမာင္းခိုင္းၿပီး အနားနီးစပ္က ရြာေတြကို ညႀကီးမိုးခ်ဳပ္ ေလွ်ာက္သြားပါေသးတယ္။ အဲဒီဘက္က ရြာေတြမွာ ကေလးေတြဆို အေႏြးထည္ မပါပဲ ညမိုးခ်ဳပ္တဲ့အထိ အခ်မ္းအေအးဒဏ္ကို က်ိတ္မွိတ္ခံၿပီး ေျမပဲခံြ ေခၽြၾကပါတယ္။ ငွက္ဖ်ားေပါတဲ့ ေဒသမွာ ျခင္ကိုက္ခံၿပီး အလုပ္လုပ္ေနရတဲ့ သူတို႕ေတြ လုပ္အားခ ဘယ္ေလာက္ရသလဲ ေမးၾကည္႕ေတာ့ ႏို႕ဆီဗူး တစ္ဗူးစာ ေခၽြၿပီးတိုင္း ၅ က်ပ္ရတယ္တဲ့။ ေက်ာင္းက ေပးလိုက္တဲ့ အိမ္စာေတြေတာင္ မလုပ္ႏုိင္ပဲ ညဘက္မွာ အလုပ္ ထြက္လုပ္ေနရတဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ အနာဂတ္က ဘယ္မွာလဲ။ ရြာကေန အျပန္ခရီး တစ္လမ္းလံုးမွာ စဥ္းစားခဲ့ရတာက... ဆင္းရဲ ခ်မ္းသာ ကြာျခားခ်က္ရဲ႕ အဓိက တရားခံက ဘယ္သူလဲေပါ့။ အဲဒီငဖဲၿမိဳ႕မွာ ကၽြန္ေတာ္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ တစ္ခါထိုင္ရင္ ရွင္းရတဲ့ ပိုက္ဆံက တစ္ေထာင္ ေက်ာ္တယ္ေလ။ အဲဒါလည္း ကံပဲလား ခင္ဗ်။

တကယ္လို႕ ဘ၀မွာ စိတ္ႀကိဳက္ ေနခြင့္ေလးသာ ရမယ္ဆိုရင္ မွတ္မွတ္ရရ အခုိက္အတန္႕ေလးေတြ ရိွခဲ့ဖူးတဲ့ အဲဒီငဖဲၿမိဳ႕ေလးမွာ ေအးေအးေဆးေဆး ေနခ်င္မိပါတယ္။ သဘာ၀ ရွဳခင္းေတြ ေကာင္းတယ္။ ရာသီဥတု ဆိုးေပမယ္ ေနေပ်ာ္တယ္။ ေဆးရံု၊ ဆရာ၀န္ အစံုအလင္ ရိွတယ္။ ညဘက္ဆို မီးမွန္တယ္။ ဆက္သြယ္ေရး ေကာင္းတယ္။ အင္တာနက္ ရိွတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါေတြက အဲဒီၿမိဳ႕မွာ ေနခ်င္မိတဲ့ အဓိက ဆြဲေဆာင္မွဳ မက္လံုးေတြ မဟုတ္ပါဘူး။

တကယ္တမ္း အဲဒီငဖဲၿမိဳ႕မွာ ေနခ်င္မိတဲ့အေၾကာင္းရင္းက... ကေလးေတြရဲ႕ အနာဂတ္ကို ဖ်က္ဆီးေနတဲ့ ဆင္းရဲမြဲေတမွဳနဲ႕ ငွက္ဖ်ားကို တုိက္ထုတ္ခ်င္လို႕ပါ။ ခါခ်ဥ္ေကာင္ မာန္ႀကီးလွခ်ည္လား ထင္ၾကအံုးမွာပါ။ ထင္ခ်င္သလို ထင္ၾကပါေစ။ ၀ါးလံုးေခါင္းထဲမွာ လသာေနတာထက္ မာန္ႀကီးရတာ သာပါတယ္ေလ။

ေျပာမယ့္သာ ေျပာတာ... ကၽြန္ေတာ္လည္း တကၽြန္းပို႕ခံထားရတာ ၾကာလွေပါ့။ အေျခအေနနဲ႕ အခ်ိန္အခါအရ တကၽြန္းစံ ဇူလိုင္ႀကီး ျဖစ္ေနအံုးမယ္ ထင္ပါတယ္။ ဘယ္ေတာ့မ်ား... အိပ္မက္ေတြ တကယ္ျဖစ္လာမလဲေလ။

မိုးခါး ေရးခိုင္းတဲ့ Tag ကို ထံုးစံအရ လက္ဆင့္ကမ္းရမယ္ဆိုရင္...
အိပ္မက္ မက္ပါရေစဆိုတဲ့ မအယ္လ္ႀကီး...

Idle Moment

ေလာကဓံ လွိဳင္းတံပိုးေတြၾကား
ရြက္စံုလႊင့္ေနရတဲ့ ဘ၀ထဲ
တခါတေလ
ဘာဆို ဘာမွမလုပ္ပဲ
ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးပဲ ေနခ်င္မိတယ္။

R.I.P King of Pop

တစ္ကမာၻလံုးမွာ ပရိသတ္ သိန္းသန္းခ်ီရိွခဲ့တဲ့
သမၼတရီဂင္ ဂုဏ္ျပဳတဲ့ဆုကို အိမ္ျဖဴေတာ္မွာ လက္ခံရရိွခဲ့ဖူးတဲ့


We are the World နဲ႕ အာဖရိကနဲ႕ အေမရိကန္ကို ေပါင္းကူးေပးခဲ့တဲ့

ကေလးေတြအတြက္ Heal the World သီခ်င္း သီဆိုေပးခဲ့တဲ့

Hollywood Walk of Fame က ၾကယ္ပြင့္တစ္ပြင့္
ေရွ႕ကို ေလွ်ာက္သလိုလိုနဲ႕ ေနာက္ကိုေရြ႕သြားတဲ့ Moonwalk အကပိုင္ရွင္

The King of Pop Michael Jackson



(August 29, 1958 – June 25, 2009)

Rest In Peace, Michael Jackson.

In our heart, your music will live forever.

Dear Yesterday - 11

မေန႕က ရံုးတက္မလို႕ ျပင္ေနၿပီးမွ မသြားေတာ့ပါဘူးကြာဆိုၿပီး အလုပ္ျပဳတ္ထားတဲ့ အိမ္ကအစ္ကိုနဲ႕ ေကာ္ဖီ ထြက္ေသာက္လုိက္တယ္။ ရံုးမလာေတာ့ဘူးဆိုတာ ေကာ္ဖီဆိုင္အသြား လမ္းမွာပဲ မန္ေနဂ်ာဆီ မတ္ေဆ့ခ်္ ပို႕လိုက္တယ္။ ေန႕လည္ပိုင္းမွာ ေဆးရံုသြားစရာရိွလို႕အိမ္ကေန မနက္ပိုင္းမွာ အလုပ္ လုပ္ေပးလိုက္တယ္။ ေရခ်ိဳးၿပီးေတာ့ အိမ္မွာ ခ်က္ထားတဲ့ ဘူးသီးနဲ႕ၾကက္သားဟင္းကို ငပိရည္ဆမ္းၿပီး အားေပးလိုက္တယ္။

ထမင္းစားၿပီးေတာ့ အ၀တ္အစားလဲၿပီး ဘူတာဘက္ကို ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။ စကၤာပူ အေထြေထြေဆးရံုကို သြားဖို႕ေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းက စအို၀မွာ ကင္ဆာျဖစ္လို႕ ျဖတ္ထုတ္ဖို႕ အဲဒီမွာ ေဆးရံုတင္ထားတယ္။ မေန႕က ခြဲစိတ္ခန္း ၀င္မယ့္ေန႕ေပါ့။ သူက ခြဲစိတ္ခန္းကို မနက္ ၉ နာရီခြဲကတည္းက စ ၀င္တာပါ။ ခြဲခန္းအထြက္ အေျခအေန အက်ိဳးအေၾကာင္း သိရေအာင္ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္က ေန႕လည္ပိုင္းမွာ ထြက္လာခဲ့လိုက္တာပါ။ ခြဲေနတဲ့အခ်ိန္ ထိုင္ေစာင့္ေနလည္း အက်ိဳးမွ မထူးတာေလ။

ရထားေပၚေရာက္ေတာ့ ေဆးရံုကို လာမယ္လို႕ ေျပာထားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ဖုန္းလွမ္းဆက္ေတာ့ ေက်းဇူးရွင္က ေန႕လည္ ၂ နာရီေက်ာ္မွ ေရာက္မယ္တဲ့။ အေဆာင္နဲ႕ အခန္းနံပါတ္ေတြကို သိေပမယ့္လည္း တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးတဲ့ ေနရာႀကီး။ ဆင္းရမယ့္ ဘူတာပဲ သိေတာ့ ဟိုစမ္းစမ္း ဒီစမ္းစမ္းနဲ႕ သြားရၿပီေပါ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ခြဲခန္းရိွတဲ့ အေဆာင္ကို ေရာက္သြားပါတယ္။ ေဆးရံု အေပၚတက္ဖို႕ကို ေကာင္တာမွာ မွတ္ပုံတင္ရေသးတယ္။ လူနာကို ေဆးရံုမွာ မွတ္ပံုတင္ကတည္းက လာလည္မယ့္ ဧည္႕သည္စာရင္းကို ႀကိဳေပးထားရတယ္။ ဒါေတာင္ လူနာရွင္ အပါအ၀င္ ၈ ေယာက္ပဲ လက္ခံတယ္။ အမည္ေတြ၊ မွတ္ပံုတင္ေတြ၊ ဖုန္းနံပါတ္ေတြ ေပးထားရတယ္။

မွတ္ပံုတင္ၿပီးေတာ့ လက္မွာ မင္နဲ႕ ရာဘာတံုး ထုပါတယ္။ ဘယ္အေဆာင္ကေန အေပၚကို တက္သလဲဆုိတာ သိရေအာင္ေပါ့။ ၿပီးရင္ စေတကာ ကပ္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဂြက်တာက တစ္ႀကိမ္ကို ဧည္႕သည္ ၂ ေယာက္ပဲ ခြင့္ျပဳတယ္။ အေပၚမွာ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အစ္မနဲ႕ အခန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းမေတြ ရိွေနႏွင့္ၿပီ။ အေပၚက ၂ ေယာက္ ျပန္ဆင္းလာမွ သူတုိ႕ စေတကာေတြနဲ႕ လဲၿပီး အေပၚတက္ပါတဲ့။ အခုေတာ့ တက္ခြင့္ မရိွပါဘူးတဲ့။ အေပၚက ႏွစ္ေယာက္ကို ေအာက္ျပန္ေခၚၿပီး စေတကာ လဲရေအာင္လည္း ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္က အေပၚမွာ ဘာမွ လုပ္စရာ မရိွဘူး။ ၿပီးေတာ့ သူတုိ႕ မိန္းခေလး အခ်င္းခ်င္း အေဖာ္ေတာင္ ရေသးတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေဆးရံုအေပၚကို တက္မေနေတာ့ဘူး။

ခြဲစိတ္တာက ၿပီးသြားေပမယ့္ ခြဲခန္းထဲမွာပဲ လူနာကို ထားထားေသးတယ္။ နာလြန္းလို႕ ေအာ္ေနတယ္ဆိုပဲ။ အဲဒီေတာ့ အျပင္ထုတ္ မလာေသးပဲ ေဆးစံု ပစၥည္းစံုတဲ့ ခြဲခန္းထဲမွာ ဆက္ထားလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေဆးရံုေအာက္မွာ ေယာင္ခ်ာခ်ာ မျဖစ္ခ်င္တာနဲ႕ အဲဒီေဆးရံု၀င္းထဲမွာ အရင္းႏွီးဆံုး ေနရာတစ္ခုျဖစ္တဲ့ ေသြးဘဏ္ဘက္ကို ျပန္သြားလိုက္တယ္။ သတင္းစာလည္း ၀ယ္လာခဲ့တာ ဆုိေတာ့ အေတာ္ပဲျဖစ္သြားတယ္။ ေသြးဘဏ္ထဲမွာက ေရေသာက္ဖုိ႕လည္း အဆင္ေျပတယ္။ အေပါ့အပါး သြားဖို႕လည္း အိုေခတယ္။ အ၀င္၀မွာ ဧည္႕သည္အေနနဲ႕ မွတ္ပံုတင္ေတာ့ ဘာလာ လုပ္သလဲ ေမးေရာ။ စကၤာပူၾကက္ေျခနီကို ကိစၥရိွလို႕ လာတာပါ ေျပာၿပီး မွတ္ပံုတင္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ခပ္တည္တည္နဲ႕ အထဲမွာ၀င္ထုိင္ ေရေသာက္ၿပီး သတင္းစာ ဖတ္ေနလိုက္တယ္။

လာမယ္ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ေန႕လည္ ၂ နာရီေက်ာ္မွ ေရာက္ခ်လာတယ္။ သူလည္း ထမင္း မစားရေသးဘူး ဆိုတာနဲ႕ ေဆးရံု၀င္းထဲက စားေသာက္ဆိုင္တန္းဘက္ကို ခ်ီတက္လာခဲ့တယ္။ ေဆးရံု၀င္းထဲမွာ ဆိုေပမယ့္ ကုန္တိုက္ထဲက စားေသာက္ဆိုင္ေတြလို သန္႕ရွင္းသပ္ရပ္ပါတယ္။ ကိုရီးယား ကင္ခ်ီထမင္းေၾကာ္ မွာၿပီး ကင္ခ်ီေတြ ထပ္ေတာင္းလိုက္တာ သြားေတြကိုေတာင္ အားနာမိတယ္။ ခ်ဥ္ၿပံဳးေနတာပဲ။ စားၿပီးေတာ့ ဧည္႕ခ်ိန္ မေရာက္ေသးတာနဲ႕ ထိုင္ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ ဧည္႕ခ်ိန္က ၅ နာရီမွ ဆိုေတာ့ ၾကားထဲမွာ ၂ နာရီေလာက္ လိုေနေသးတယ္။ အဲဒါနဲ႕ ဆိုင္ထဲမွာပဲထိုင္ၿပီး ဟုိေကာင္မေလး ငမ္း၊ ဒီနပ္စ္မေလး ငမ္း၊ ဟိုအေၾကာင္းေျပာ ဒီအေၾကာင္းေျပာ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနလိုက္တယ္။

ညေန ၅ နာရီထိုးေတာ့ အေပၚတက္ခြင့္ရတယ္။ ဖြဲ႕စည္းပံုကေတာ့ ရန္ကုန္က ေဆးရံုႀကီးလိုပါပဲ။ အထဲက အျပင္အဆင္ေတြ ကြာတာပဲ ရိွပါတယ္။ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးကေတာ့ ေရွးအေမြအႏွစ္ကို ထိန္းသိမ္းထားတာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာခဲ့တာေတာင္ အေျပာင္းအလဲ မရိွေသးဘူး။ ပိုေတာင္ ေဟာင္းမွန္း သိေအာင္ တမင္ လုပ္ထားသလား မွတ္ေနရတယ္။ ေဆးရံုအေပၚ ေရာက္ေတာ့ အခန္း လိုက္ရွာတယ္။ အခန္းထဲမွာ လူနာက တစ္ေယာက္တည္း ရိွေသးတယ္။ က်န္တဲ့ ကုတင္ေတြ လြတ္ေနေသးတယ္။ ခြဲစိတ္ၿပီးကာစ လူနာေတြကို ခဏထားတဲ့ အခန္းဆိုပဲ။ ပိုးသတ္ဖို႕အတြက္တဲ့။

လူနာက ခြဲထားတဲ့အရိွန္နဲ႕ နာေနလို႕ စကားေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မေျပာႏိုင္ဘူး။ နာတာ ေပ်ာက္ဖို႕ ေမာ္ဖိန္း ထိုးေပးထားတယ္။ အဲဒီေတာ့ ရီေ၀ေ၀ေလး ျဖစ္ေနေရာ။ ခြဲစိတ္မွဳကေတာ့ ေအာင္ျမင္ပါတယ္။ ခြဲထုတ္သြားတဲ့ အသားစကို ဓါတ္ခြဲၿပီးမွ ကင္ဆာအဆင့္ ဘယ္ေလာက္ရိွေနသလဲဆိုတာ သိရမွာ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ မသိရေသးဘူး။ ကင္ဆာအဆင့္ ၂ အထိဆို ဓါတ္ကင္ဖို႕ မလိုဘူးလို႕ ဆရာ၀န္ကေတာ့ ေျပာျပပါတယ္။ လူနာလည္း အိပ္ခ်င္သလိုလို ျဖစ္ေနတာနဲ႕ ခဏတျဖဳတ္ပဲ စကားေျပာလိုက္တယ္။ လူနာ နားခ်င္ရင္ နားလို႕ရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕လည္း အလိုက္သိစြာနဲ႕ ေနေပးလိုက္တယ္။ အေပၚ ေရာက္တာကလည္း မၾကာေသး... ခ်က္ခ်င္း ျပန္သြားရင္လည္း မေကာင္းတတ္ေတာ့ အဲဒီအေဆာင္မွာ တာ၀န္က်ေနတဲ့ နပ္စ္မ ေခ်ာေခ်ာေလးေတြကို ေငးေနလိုက္ေတာ့တယ္။ တရုတ္မေလးေတြလည္း ခ်စ္စရာ၊ မေလးမေလးေတြလည္း ခ်စ္စရာ။ ဒါေတာင္ တခ်ိဳ႕ေတြက မ်က္ႏွာဖံုးေတြ စြပ္ထားေတာ့ ႏွဖူးနဲ႕ မ်က္လံုးေလာက္ပဲ ျမင္ရတာဗ်။

ေနာက္ေတာ့ လူနာရွင္ကို ႏွဳတ္ဆက္ၿပီး ျပန္လာခဲ့လိုက္တယ္။ အစိုးရေဆးရံုမွာက ႏိုင္ငံသားေတြပဲ သက္သာတဲ့ စရိတ္နဲ႕ ကုလို႕ရေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသားျဖစ္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းခမ်ာ ေဆးဖိုး အေတာ္ကုန္မွာ။ ေလာေလာဆယ္ သိထားသေလာက္က ခြဲစိတ္ခနဲ႕ အခန္းခ အပါအ၀င္ စေပၚတင္ထားရတာက စလံုး ေဒၚလာ ၃ ေသာင္းနီးပါး ရိွတယ္တဲ့။ က်န္းမာေရးဆိုတာ လာဘ္တစ္ပါးဆိုတာ သိေတာ့ သိေပမယ့္ အခုေတာ့ ပိုသိသြားပါၿပီေလ။

ေဆးရံုမွာ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့တဲ့ မေန႕ကေပါ့...

I hate drinking

စေနေန႕ညက တရုတ္လိုင္းမွာျပတဲ့ ေရွာင္လင္သိုင္းကား ၾကည္႕ေနျဖစ္ခဲ့တယ္။ မင္းသားက မဂၤလာဦးညမွာ အရက္မူးေအာင္ ေသာက္ၿပီး မဂၤလာခန္းထဲကို ယိုင္တိုင္ယိုင္တုိင္ ၀င္သြားတဲ့အခန္းပါတယ္။ သတို႕သမီးက ကုတင္ေပၚမွာ မလွဳပ္မယွက္ေလး ထိုင္လို႕။ အဲဒီကို ၾကည္႕ေနရင္း အေတြးစေတြ ပြါးသြားတယ္။ ခ်ဥ္စုတ္စုတ္ အနံ႕နဲ႕ မဂၤလာဦးညကို ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ျဖတ္သန္းႏိုင္ပါမလား။ အငွား ေတြးၾကည္႕တာပါ။

ကေလးဘ၀တုန္းက တရုတ္ႏွစ္ကူးေရာက္တုိင္း မိုးနတ္မင္း ဘာညာကိြကြ အစံုအလင္ကို ကန္ေတာ့ထားတဲ့ စားပြဲေပၚက အရက္ခြက္ေလးေတြကို ကေလးသဘာ၀ ညီအစ္ကိုတသိုက္ အၿပိဳင္ေမာ့ၾကတယ္။ ဘယ္သူ မ်ားမ်ားနဲ႕ ျမန္ျမန္ ေသာက္ႏိုင္သလဲေပါ့။ ရင္ထဲကို ပူဆင္းသြားတဲ့ ခါးသက္သက္ အရသာကို မႀကိဳက္ေပမယ့္ ႏိုင္ခ်င္ေဇာနဲ႕ ၃ ခြက္ေလာက္ အျမန္ေမာ့ခ်ဖူးတယ္။ လူႀကီးေတြကလည္း ဘာမွ မေျပာပါဘူး။ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး ၾကည္႕ေနၾကတယ္။ ဆိုလိုခ်င္တာက အရက္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တရုတ္လူမ်ိဳးေတြအတြက္ ကေလးဘ၀ ပိစိေကြးကတည္းက မစိမ္းတဲ့ အရာတစ္ခုေပါ့။

ငယ္ငယ္တုန္းက အိမ္ေဘးက ၿခံထဲမွာ မိသားစုတစ္စု ေနၾကတယ္။ လင္ရယ္ မယားရယ္ သား ၂ ေယာက္ သမီး ၁ ေယာက္နဲ႕ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းပဲ။ ၿခံေရွ႕မွာ ေအာ္ေကြ႕ၾကည္ ဆိုင္ေလး ဖြင့္ထားတယ္။ အခ်ဥ္ရည္ ေကာင္းလြန္းလို႕ မနက္ ၉ နာရီခြဲဆို ေရာင္းလုိ႕ကုန္ၿပီ။ သစ္ပင္ပန္းမန္ေတြ ေ၀ေ၀ဆာဆာနဲ႕ ၿခံႀကီးထဲမွာ မိသားစုေလး တစ္ေန႕လုံး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ရိွေပမယ့္ ညဘက္ေရာက္ရင္ နတ္ဆိုး၀င္သလို အိမ္ဦးနတ္ႀကီး မူးပါေတာ့တယ္။ မိန္းမကို ဆဲလိုက္ ကေလးေတြကို အျပစ္မရိွ အျပစ္ရွာ ရိုက္ႏွက္ေနလိုက္နဲ႕ တကယ္ကို စိတ္မခ်မ္းသာစရာပါပဲ။ ကေလးေတြရဲ႕ ငိုသံနဲ႕ ငရဲပြက္သလား မွတ္ေနရတယ္။ အရက္ မေသာက္ထားတဲ့ အခ်ိန္မွာဆို အဲဒီဦးေလးႀကီးက အေတာ္ကို သေဘာေကာင္းပါတယ္။ စကားေျပာ ယဥ္ေက်း ခ်ိဳသာပါတယ္။ ရပ္ေရးရြာေရးမွာ ကူညီရုိင္းပင္းတတ္ပါတယ္။

အိမ္မွာလည္း ပါပါးက တခါတေလ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႕ စံုရင္ ေသာက္တတ္ေသးတယ္။ ၀ါတြင္းကာလ ေရွာင္ထားလို႕ပဲ ၀ါတြင္းမွာ ေအးေအးေဆးေဆးေနရတယ္။ ၀ါကၽြတ္ၿပီဆိုရင္ တစ္လကို ႏွစ္ခါ သံုးခါေလာက္ ေသာက္တတ္တယ္။ သူမွာ အေပါင္းအသင္းေတြ မ်ားေတာ့လည္း တခ်ိဳ႕လေတြမွာ ငါးခါ ေျခာက္ခါအထိ ပြဲဆက္မ်ားေသးတယ္။ ပါပါးက အျပင္သြားရင္ ကားယူသြားေလ့ရိွေတာ့ ညဘက္မိုးခ်ဳပ္လို႕ အိမ္ျပန္မေရာက္ရင္ အိမ္ကမာမား စိတ္ပူၿပီး လည္ပင္းရွည္ရၿပီ။ ပါပါး ျပန္မလာေသးသေရြ႕ မအိပ္ပဲ ေစာင့္ေနေတာ့ ၾကားထဲက သားေတြပါ အိပ္ေနလို႕ မရေတာ့ဘူး။ အလုပ္ေတြပဲ မ်ားေနလို႕လား၊ ကားပဲ ပ်က္ေနလို႕လား၊ လမ္းမွာ မေတာ္တဆမ်ား ျဖစ္ေနလား ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာနဲ႕ အေတြးေတြ ခ်ာခ်ာလည္ေနရၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက လက္ကိုင္ဖုန္းကလည္း အခုေခတ္ေလာက္ မေပါမ်ားေသးဘူး။ အဲဒီေတာ့ ပါးပါးတစ္ေယာက္ ဘယ္ေရာက္လို႕ ဘယ္ေပါက္ေနမွန္း အိမ္ကလူေတြ မသိရဘူးေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္ စကၤာပူကို ေရာက္မလာေသးခင္ ရန္ကုန္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕အတူ အိမ္ငွားေနတုန္းကလည္း ေယာက်ာ္းေလးေတြ စုေနၾကတဲ့ အိမ္ဆိုေတာ့ အရက္ေသာက္တတ္တဲ့ အျခားသူငယ္ခ်င္းေတြ ညအိပ္ညေန လာတတ္ျပန္တယ္။ အတူေနတဲ့ ေကာင္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း သိေတာ့ အရက္ မေသာက္ၾကပါဘူး။ တျခားေကာင္ေတြကေတာ့ ခရစ္စမတ္လို ရက္ေတြမွာ အရက္ေသာက္ၿပီး အိမ္မွာ လာအိပ္တတ္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က မူးၿပီးရင္ ေခြၿပီး အိပ္ေနတတ္တယ္။ တခ်ိဳ႕က စကားကို အက်ယ္ႀကီး ေအာ္ေျပာေနတတ္တယ္။ တခ်ိဳ႕က မမူးတဲ့သူကို ရစ္ေနတတ္တယ္။ တခ်ိဳ႕က အရက္ကို လူလုိသူလို မေသာက္လာပဲ မူးရူးေနေအာင္ ေသာက္ေတာ့ အန္ဖတ္စို႕တာေပါ့။ ဒီေကာင္ေတြ ေသာင္းက်န္းသမွ် ခါးစည္းခံရတာက မေသာက္ပဲေနလို႕ မမူးတဲ့ေကာင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ေတြေပါ့။ အန္ဖတ္ေတြ က်ံဳး။ ရစ္သမွ် သည္းခံ။ ေအာ္ေနတဲ့ ပါးစပ္ေတြ လိုက္ပိတ္။ ၀ဋ္ေၾကြး ဆပ္ေနရသလိုပဲ။

တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က အရက္သမားေတြကို မမုန္းပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းေတြမွာ အရက္သမားေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္က အရက္ေသာက္တာကိုပဲ မုန္းပါတယ္။ အရက္သမားပဲ အရက္ ေသာက္မွာေပါ့။ အဲဒါဆို ဘာေၾကာင့္ အရက္သမားကို မမုန္းသလဲဆုိရင္ အရက္မေသာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ သူတုိ႕ဟာ လူေကာင္းပါပဲေလ။ ကၽြန္ေတာ္က လူကို မမုန္းဘူး။ မူကိုပဲ မုန္းတာခင္ဗ်။ အရက္ေသာက္တဲ့ အမူအက်င့္ကို မုန္းတာပါ။

အိမ္ေဘးၿခံက ညဘက္ဆို အရက္မူးၿပီး ကေလးေတြကို ရိုက္ေနတာ ျမင္ခဲ့ၾကားခဲ့တဲ့ ကေလးဘ၀၊ တေနကုန္ အိမ္အလုပ္ေတြနဲ႕ ပင္ပန္းရွာေပမယ့္ ညမိုးခ်ဳပ္အထိ အိမ္ျပန္မလာေသးတဲ့ ပါပါးအတြက္ မာမားရဲ႕ စိုးရိမ္ ေသာကကို ေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ လူငယ္ဘ၀၊ မူးၿပီး ရစ္တတ္တဲ့ အန္ဖတ္စို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ခြင့္မလႊတ္ေပမယ့္ သည္းခံခဲ့ရတဲ့ လူလတ္ပိုင္းဘ၀။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ ဘ၀က ေပးတဲ့ သင္ခန္းစာေတြနဲ႕တင္ အရက္ေသာက္တဲ့ အက်င့္ကို ကၽြန္ေတာ္ မုန္းသြားပါတယ္။ ရာသက္ပန္ ေရွာင္ဖို႕လည္း ဆံုးျဖတ္ေစႏိုင္ခဲ့တယ္။

မဂၤလာညစာစားပြဲေတြမွာ တရုတ္ေတြ လုပ္ေလ့ လုပ္ထရိွတာက သတို႕သားကို အရက္အတင္း တုိက္တာပါပဲ။ ရိွရိွသမွ် အမ်ိဳးေတြ၊ သိသိသမွ် အသိုင္းအ၀ိုင္းေတြ ေဆာင္သမွ် ပြဲေတြမွာ သတုိ႕သားကို ကမ္းပိန္းဆုိၿပီး အတင္းအရက္တုိက္တာ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းသလိုလို ျမင္ရေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေသာက္ျမင္ အေတာ္ကပ္ပါတယ္။ မဂၤလာသတို႕သားကို ဂုဏ္ျပဳတယ္ဆုိတာ သိနားလည္ေပမယ့္ ခံစားရခက္လွပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အလွည္႕မွာ ဒါမ်ိဳးလာလုပ္ရင္ေတာ့ လက္ခံႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာသေလာက္ပဲ။ အဲဒါကို အခုကတည္းက ခ်စ္သူေလးကို ေသခ်ာရွင္းျပၿပီး ရင္ဆိုင္ဖို႕ ျပင္ဆင္ထားရအံုးမယ္။ ပထမဦးဆံုး ၿပံဳးၿပံဳးေလးနဲ႕ ျငင္းပါမယ္။ ခ်ိဳခ်ိဳသာသာနဲ႕ ေတာင္းပန္ပါမယ္။ အဲဒါမွ မရေသးရင္ေတာ့ ေသာက္ႏိုင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အနားမွာ ေခၚထားၿပီး ကိုယ္စား ေသာက္ခုိင္းလိုက္ပါမယ္။ အဲဒါကို မေက်နပ္ေသးလို႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို အရက္ အတင္းတုိက္ေနရင္ေတာ့ အားနာပါးနာနဲ႕ အရက္ေသာက္လိမ့္မယ္လို႕ မထင္လိုက္ပါနဲ႕။

ဘယ္နဲ႕ဗ်ာ ခ်ဥ္စုတ္စုတ္ အနံ႕နဲ႕ မဂၤလာခန္းထဲ ၀င္မယ္လို႕ ထင္ေနရင္... ထင္တဲ့သူ ရူးေနလို႕ပဲ ျဖစ္မယ္။ ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္မလဲ ဆိုတာကို ေငြေရာင္ပိတ္ကားေပၚမွာ ေမွ်ာ္...


ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ္ အရက္ေသာက္တာကို မုန္းပါတယ္ခင္ဗ်။

The Balance

ေနရိပ္ရဖို႕ ေနပူက ေစာင့္ဆိုေပမယ့္
ျဖတ္သန္းရတဲ့ ခရီးရွည္ႀကီးမွာ
ဘ၀ဆိုတာ ဟန္ခ်က္ညီေနဖို႕လည္း လိုတယ္။
ဟန္ခ်က္ပ်က္သြားရင္ ေနပူထဲမွာ
ကုန္ခဲ့သမွ် ခြန္အားေတြ...
ထြက္ခဲ့သမွ် ေခၽြးေတြ...
သဲထဲ ေရသြန္သလိုပဲ။

Fortune

ကံေကာင္းလိုက္တာေနာ္... ကံပြင့္တာပဲ... ကံဆိုးလိုက္တာ... ကံအေၾကာင္း မလွလို႕။ ေျပာလိုက္ၾကတဲ့ ကံေတြ ၾကားလိုက္ရတဲ့ ကံေတြ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ကံဆိုတာ ယိုးမယ္ဖြဲ႕စရာတစ္ခုကို ျဖစ္ေနပါေရာ။

ကၽြန္ေတာ္ အိႏၵိယမွာ သင္တန္းသြားတက္တုန္းက ကာလကတၱားေလဆိပ္ကေန နယူးေဒလီအသြား ရာသီဥတု ဆိုးရွာတယ္။ တိမ္ေတြ ထူၿပီး ေလယာဥ္ တုန္ခါေနတာ ခဏခဏပဲ။ ခါးပတ္ ပတ္ခိုင္းထားတဲ့ အႀကိမ္ေရက ၂၀ နီးပါးပဲ။ သိမ့္ခနဲ သိမ့္ခနဲ ေအာက္ကို ထိုးဆင္းသြားတာ နားေတြကို အူလုိ႕။ ေလယာဥ္မယ္ေတြလည္း အလုပ္ ေကာင္းေကာင္း မလုပ္ႏိုင္ရွာဘူး။ နီးရာခံုေတြကို ေျပးေျပးထိုင္ၿပီး ခါးပတ္ ပတ္ေနရတာနဲ႕ပဲ ျပာယာခပ္လို႕။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ နယူးေဒလီ ေလဆိပ္ကို ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ ေရာက္သြားပါတယ္။ ေလယာဥ္မယ္ေတြက ေျပာပါတယ္။ ခရီးသည္အားလံုး ကံေကာင္းရွာတယ္တဲ့။ ေလယာဥ္က လမ္းမွာတင္ ၃ ခါတိတိ ပ်က္က်မလို ျဖစ္ခဲ့တယ္တဲ့။

လိွဳင္ျမစ္ထဲမွာ ေက်ာင္းသမၺာန္ကို ေမာ္ေတာ္တစ္စင္းက အရိွန္ျပင္းျပင္း ကန္႕လန္႕ျဖတ္ ၀င္တိုက္လိုက္ေတာ့ သမၺာန္ေမွာက္ပါေလေရာ။ သမၺာန္ေမွာက္တာ ျမင္ေတာ့ သမၺာန္ဆိပ္က သမၺာန္ေတြ အဲဒီေနရာ အေရာက္ စက္ကုန္ဖြင့္ၿပီး ကေလးေတြကို ၀ိုင္းဆယ္ခဲ့ၾကတယ္။ ေရေပၚမွာ ယက္ကန္ယက္ကန္ ျဖစ္ေနတဲ့ ကေလးေတြကို ဆယ္ၾကျပဳၾက လုပ္ခဲ့တာ သမၺာန္ေပၚမွာ ပါလာတဲ့ ကေလး အေယာက္ ၂၀ မွာ ၁၉ ေယာက္ ျပန္ဆယ္မိတယ္။ သံုးတန္း ေက်ာင္းသားေလး ေပ်ာက္ေနတယ္။ သံုးရက္ေက်ာ္မွ ကေလးအေလာင္းကို သန္လွ်င္ျမစ္၀ဘက္က ကၽြန္းေပၚမွာ တင္ေနတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ကေလးအေလာင္းကို ခြဲစိတ္ၾကည္႕ေတာ့ နားထင္မွာ ေမာ္ေတာ္ ၀င္ေဆာင့္ထားတဲ့ ဒဏ္ရာနဲ႕ ဦးေခါင္းခြံ ႀတိဂံပံုကြဲေနတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေရကူးကၽြမ္းပါတယ္ဆုိတဲ့ ကေလး ေရေပၚမွာေတာင္ ယက္ကန္ယက္ကန္ မျဖစ္လိုက္ရရွာပဲ ေရထဲ စုန္းစုန္းျမွဳပ္သြားခဲ့ရတာ။ သမၺာန္သမားေတြက ေျပာၾကတယ္။ ဒီေကာင္ေလး ကံဆုိးရွာတယ္တဲ့။

၂၀၀၅ လိွဳင္မီးေဘးတုန္းက ေလျဖတ္ေနတဲ့ အဖိုးႀကီးကို အျခားလူတစ္ေယာက္နဲ႕ကၽြန္ေတာ္ ေပြ႕ခ်ီထုတ္ၿပီး ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းကို သယ္လာတုန္းက လူေတြက ေျပာတယ္... အဖိုးႀကီး မေသေကာင္း မေပ်ာက္ေကာင္း ကံေကာင္းလိုက္တာတဲ့။ ေနာက္ထပ္ ၁၅ မိနစ္မွာ သူ႕အိမ္ မီးထဲပါသြားၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ တည္႕တည္႕တိုးတဲ့ မ်က္မျမင္အဖိုးႀကီးကို လွည္းေပၚတင္ တြန္းထုတ္ၿပီး မီးလြတ္ရာ ေျပးလာခဲ့ေတာ့လည္း ကံသီတာပဲတဲ့။ မီးသတ္ကားေတြ ပ်ားပန္းခပ္ေနတဲ့ၾကားမွာ၊ ေသာကအေမာေတြနဲ႕ ေျပးလႊားေနတဲ့ လူအုပ္ေတြၾကားမွာ သူ႕လို မ်က္မျမင္တစ္ေယာက္အဖို႕ မီးလႊတ္ရာကို ေရွာင္ႏိုင္ခဲ့တာ ကံေကာင္းတာဆိုပဲ။

ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ သက္တူရြယ္တူ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ အူနံရံမွာ အနာေတြျဖစ္လို႕ ေဆးကုဖို႕ဆိုၿပီး စကာၤပူကို လာအံုးမယ္။ ဒါမ်ိဳးက အသက္ ၄၀ ေက်ာ္ေတြမွာ ျဖစ္တတ္တဲ့ ေရာဂါ။ ေဆးလိပ္ကို ဖင္မီးခိုးထြက္ေအာင္ ေသာက္တတ္တဲ့သူေတြ၊ အရက္ဂ်ိဳးၾကြက္တြင္းေတြမွာ ျဖစ္တတ္သလို အားကစား မလုပ္ပဲ အဆီရႊဲေနတဲ့ ဗိုက္ပူႀကီးေတြမွာလည္း ျဖစ္တတ္တယ္တဲ့။ မ်ိဳးရိုးလိုက္တာလည္း ရိွေသးတယ္။ သူက ေဆးလိပ္လည္း မေသာက္၊ အရက္လည္း မေသာက္၊ အားကစားလည္း လုပ္စရာ မလိုေအာင္ တေနကုန္ သြားလာေနရတဲ့ ဘ၀၊ ဗိုက္ပူဖို႕ ေနေနသာသာ ပိန္တာရိုး မျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနရတာ။ သူလည္း ကံအေၾကာင္း မလွလို႕ပဲ ဒီလိုမ်ိဳး ျဖစ္သြားရတာလား။

ညဥ္႕နက္သန္းေခါင္ ကေလးေဆးရံုက ေသြးလိုလို႕ လွမ္းေတာင္းေတာ့ ေသြးလွဴရွင္ေတြ ရသေလာက္ ေခၚၿပီး ေလးဘီးကားနဲ႕ ထြက္လာခဲ့တယ္။ ေသြးလြန္တုပ္ေကြးရာသီဆိုေတာ့ ေဆးရံုမွာ ကေလးေတြ ေသြးလန္႕တာမ်ိဳး ျဖစ္တတ္တယ္။ ေသြးလြန္တုပ္ေကြးမွာ ေသြးဆိုတာက လိုအပ္တဲ့အခ်ိန္မွ သြင္းေပးရတာမ်ိဳး။ ဘယ္အခ်ိန္ ေသြးလိုမလဲဆိုတာ ဆရာ၀န္လည္း ႀကိဳမသိႏုိင္ဘူး။ တခ်ိန္လံုး ေစာင့္ၾကည္႕ေနရတာ။ ဖုန္းဆက္ အကူအညီ ေတာင္းတဲ့ လူနာရွင္ လိုေနတဲ့ေသြးက ဘီေသြး။ သူ႕ကေလးက ေသြးမလန္႕ေသးဘူး။ သူက စိုးရိမ္ၿပီး ႀကိဳတင္ ေခၚလုိက္တာ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေအဘီေသြး ကေလးလူနာက ေသြးလန္႕ပါေလေရာ။ ေသြးအျမန္ သြင္းရမယ္ ေသြးလွဴရွင္ ခ်က္ခ်င္းရွာၾကပါဆိုေတာ့ လူနာရွင္ေတြ မ်က္ျဖဴဆိုက္ကုန္ၿပီ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕နဲ႕အတူ အေဖာ္လိုက္လာတဲ့ ညီငယ္တစ္ေယာက္က ေအဘီေသြးပိုင္ရွင္။ ေရကန္အသင့္ ၾကာအသင့္ ေသြးလွဴရွင္က အဆင္သင့္ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႕ ကေလးတစ္ေယာက္ အသက္ခ်မ္းသာရာ ရသြားတယ္။ ညႀကီးမိုးခ်ဳပ္ ေသြးရွာရခက္တဲ့အခ်ိန္ ေသြးလွဴရွင္က မေခၚပဲ အသင့္ေရာက္ေနတာ ကေလးေလး ကံေကာင္းလြန္းလို႕ဆိုပဲ။ ေဆးရံု၀န္ထမ္းေတြက ေျပာတာပါ။

၀ိုင္တီယူ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ ေျမြကိုက္ခံရတယ္။ အနီးဆံုးျဖစ္တဲ့ လိွဳင္သာယာေဆးရံု ေျပးေတာ့ ေျမြဆိပ္ေျဖေဆး မရိွဘူးတဲ့။ အဲဒါနဲ႕ အင္းစိန္ေဆးရံုကို ေျပးတယ္။ အင္းစိန္ေဆးရံုကို ေရာက္တဲ့အခါ အေရးေပၚခန္းတာ၀န္က် ဆရာ၀န္မေလးက ေျမြကိုက္လူနာကို လက္ခံယူပါတယ္။ အင္းစိန္ေဆးရံုမွာလည္း ေျမြဆိပ္ေျဖေဆး ကုန္ေနတာကို သိထားသလို ေျမြကိုက္လူနာကို ေဆးရံုႀကီးပို႕ေပးဖို႕ ညႊန္ၾကားခံထားရတဲ့ ဆရာ၀န္မေလးက လူနာကို ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးကို လႊဲေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူနာက လမ္းမွာတင္ အသက္ ဆံုးရွံဳးသြားပါတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႕ အင္းစိန္ေဆးရံု ေဆးရံုအုပ္ႀကီးကို အျငိမ္းစားယူေစပါတယ္။ အင္းစိန္ေဆးရံုက အေရးေပၚခန္း တာ၀န္က် ဆရာ၀န္မေလးကို အလုပ္ထုတ္ပစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီပြဲမွာေတာ့ အားလံုး အားလံုး ကံဆိုးရွာတယ္ဗ်ာ။

ကံဆိုတာ အလုပ္ဆိုပဲ။ ေကာင္းတာ လုပ္ရင္ ေကာင္းတာ ျဖစ္မယ္။ မေကာင္းတာ လုပ္ရင္ မေကာင္းတာ ျဖစ္မယ္။ လုပ္သမွ်မွာ အက်ိဳးသက္ေရာက္မွဳ ရိွတယ္။ ကံေကာင္းတဲ့အပိုင္းမွာေတာ့ ေျပာစရာ သိပ္မရိွပါဘူး။ အၿပံဳးမ်က္ႏွာေတြနဲ႕ ရႊန္းလဲ့ေနမွာ အေသအခ်ာပဲ။ ကံဆိုးတဲ့အပိုင္းက်ေတာ့ ေတြးစရာေတြ ပါလာၿပီ။ ေၾကကြဲ ၀မ္းနည္းရတယ္။ မ်က္ရည္ေတြနဲ႕ ငိုရတယ္။ စို႕ႏွစ္တဲ့ ႏွလံုးသားမွာ နာနာက်င္က်င္ ေသြးေတြ ယိုစီးရတယ္။

ဘ၀မွာ ကိုယ္လုပ္သမွ်ေၾကာင့္ ခံရတယ္လုိ႕ဆုိေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ဟာေတြမွာ ကိုယ္တုိင္ မလုပ္ပဲနဲ႕ ခံေနရတာေတြ အမ်ားသား။ တခ်ိဳ႕ဟာေတြက အသိဥာဏ္ႏံုႏွဲ႕ နည္းပါးလို႕ ခံခဲ့ရတာ။ တခ်ိဳ႕ဟာေတြက ေနာက္ခံပတ္၀န္းက်င္ မေကာင္းလုိ႕ ႀကံဳခဲ့ရတာ။ တခ်ိဳ႕ဟာေတြက ဆင္းရဲမြဲခ်ာလြန္းလုိ႕ ဆံုခဲ့ရတာ။ တခ်ိဳ႕ဟာေတြက ေလာဘရဲ႕ အက်င့္ပ်က္ျခစားတဲ့ ဒဏ္ေၾကာင့္ သားေကာင္ ျဖစ္သြားရတာ။ ဒီလိုပဲ တခ်ိဳ႕ဟာေတြက...

ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ကံရဲ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေအာက္မွာပဲ ေနၾကရေတာ့မွာလား...
ကံဆုိတာ တန္ခိုးရွင္တစ္ေယာက္ ခ်ဳပ္ကိုင္ ဖန္တီးထားတာမ်ိဳးလား...
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ တန္ခုိးရွင္ျဖစ္ေအာင္ မႀကိဳးစားႏိုင္ေတာ့ဘူးလား...

လားေပါင္းမ်ားစြာနဲ႕ အေတြးထဲမွာ ေမွ်ာေနရတာ ကံၾကမၼာပဲလားဗ်ာ။

WBDD 2009

ဒီေန႕က ဇြန္လ ၁၄ ရက္ေန႕ ကမာၻ႕ေသြးလွဴရွင္ေနေပါ့။ ေသြးလွဴဖုိ႕ ရက္ျပည္႕ေနတာ လဆန္းပိုင္းကတည္းက။ ဒါေပမယ့္ အလုပ္မအားတာနဲ႕ မလွဴျဖစ္လိုက္ဘူး။ ေနာက္လ ဇူလိုင္မွာ ေရာက္မယ့္ ေမြးေန႕အထိ ေစာင့္ၿပီး လွဴဖို႕က်ေတာ့လည္း အခ်ိန္ေတြ ႏွေျမာစရာ။ ဒါနဲ႕ ကမာၻ႕ေသြးလွဴရွင္ေန႕ အထိမ္းအမွတ္အေနနဲ႕ ဒီေန႕မွာ သြားလွဴဖို႕ ဆံုးျဖတ္ထားလိုက္တယ္။

ဒီတစ္ေခါက္ ေသြးလွဴတာက န၀မအႀကိမ္ေျမာက္ပါ။ ေသြးလွဴတာ ၂၅ ႀကိမ္ျပည္႕ရင္ စကၤာပူၾကက္ေျခနီက ေၾကးတံဆိပ္ ခ်ီးျမွင့္မွာဆိုေတာ့ ေနာက္ထပ္ ၁၆ ႀကိမ္ ထပ္လွဴဖို႕ လိုေသးတယ္။ အႀကိမ္ ၅၀ ျပည္႕ရင္ေတာ့ ေငြတံဆိပ္ ရမယ္။ ၇၅ ႀကိမ္ဆို ပတၱျမားတံဆိပ္၊ အႀကိမ္ ၁၀၀ ဆိုရင္ ေရႊတံဆိပ္။ အဲဒီေလာက္ထိ လွဴႏိုင္ဖို႕ က်န္းမာေရး ေကာင္းေနတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ဆက္လက္ ခ်ီတက္သြားအံုးမွာပါ။ ေလာေလာဆယ္ အခ်ိန္မွာ အနီးဆံုးက ေၾကးတံဆိပ္ဆိုေတာ့ အဲဒီဟာကိုပဲ အဓိက ပစ္မွတ္ထားထားတယ္။ အေ၀းႀကီးကို ေမွ်ာ္ေနရတာ ေမာလြန္းလို႕ပါ။

မေန႕ကလည္း ၀ိုင္တီယူရြာသားနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ဇူလိုင္ ဂ်ဴေရာင္းငွက္ၿခံထဲမွာ တေနကုန္ အေပါက္ေခ်ာင္းလိုက္ အဖုႏိွပ္လိုက္နဲ႕ လက္မလည္လိုက္ပံုမ်ား ညေနလည္း ေရာက္ေရာ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ရုပ္မထြက္ေတာ့ဘူး။ နဂိုကတည္းက ရုပ္ဆိုးရတဲ့ၾကားထဲ ပင္ပန္းတာေတြ စုလိုက္ေတာ့ ဘီလူး သံပုရာသီး ငံုထားတဲ့ပံု ျဖစ္ကုန္တယ္။ ရြာသားက ဓါတ္ပံုေတြ မတင္ပါနဲ႕ဆို႕လို႕ ကၽြန္ေတာ္ ဓါတ္ပံု မတင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘီလူး သံပုရာသီး ငံုရင္ ဘယ္လိုပံုမ်ိဳးလဲဆိုတာ သိခြင့္မရလိုက္တာကို စိတ္မေကာင္းပါဘူး။

မေန႕က ငွက္ၿခံပြဲကို ေဘာနပ္တတ္တဲ့ ကိုသီဟသစ္နဲ႕ ဖိုးသႀကၤန္လည္း လာေသးတယ္။ ကင္မရာတစ္လံုးနဲ႕ ေမ်ာက္အုန္းသီး ရေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဟာင္ေကာင္မင္းသားနဲ႕ တူတယ္ေနာ္ဆိုၿပီး ေျမွာက္ပါေသးတယ္။ စိတ္ထဲမွာ ရြာသားကိုေတာင္ အားနာမိေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ္ကို ေဟာင္တယ္လို႕ သြယ္၀ိုက္ ေျပာသြားတာေနမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ေဟာင္တဲ့အျပင္ ကိုက္တတ္ေသးတယ္။ သူ မသိလုိ႕ပဲ ေျပာတာပဲလို႕ သေဘာထားလိုက္ပါတယ္။ သူတုိ႕ခမ်ာ ညေနေစာင္းအထိ ထမင္းမစားရရွာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို သနားသြားၿပီး ထမင္းဗူးေလး လာပို႕သြားၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ပံုကို ျမင္ၿပီး အစားႀကီးတယ္မ်ား မွတ္ေနလား မသိပါဘူး။ ထမင္းဗူးကို ၂ ဗူးေတာင္ ၀ယ္လာေပးတယ္။ သူတုိ႕က စားပါ စားပါ ဆိုၿပီး အတင္းေကၽြးလို႕ စားလိုက္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္က ရွပ္ျပာရွပ္ျပာ ခေလးလိုပဲလို႕ ရြာသားက ေျပာပါေသးတယ္။ သူက ဆပ္ျပာသည္ကို သတိရလို႕ ေျပာတာ ထင္ပါတယ္။ သူ ေျပာလည္း ေျပာစရာပါပဲေလ။ ကၽြန္ေတာ္ မေန႕က ပြဲမွာ ေခ်ာ္လဲေသးတာကိုး။ ငွက္ၿခံမွာ မိုးရြာထားေတာ့ ေရေတြ အိုင္ေနပါတယ္။ ဓါတ္ပံုရိုက္ရတာကလည္း တစ္ေနရာတည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ တစ္ေနရာကေန တစ္ေနရာအကူး အလွ်င္စလို သြားမိေတာ့ ဖင္ထိုင္ရက္ကို လဲပါေလေရာ။ လူ ျဖစ္ခ်င္ရာ ျဖစ္ ကင္မရာ ဘာမွ အျဖစ္မခံႏိုင္ဘူး ဆိုေတာ့လည္း ကင္မရာက ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။ လူကေတာ့ လက္ေထာက္မိတဲ့ အရွိန္နဲ႕ ညာဘက္လက္ေလး နည္းနည္း နာသြားပါတယ္။ တေနကုန္ အလုပ္ပိေနေတာ့ သတိမထားမိပါဘူး။ ညဘက္ေရာက္မွပဲ အေအးဒဏ္ေၾကာင့္ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ ကိုက္ပါေတာ့တယ္။ အခုေတာ့ ေပ်ာက္သြားပါၿပီေလ။ ပို႕သတဲ့ ေမတၱာေတြေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး။ မ်က္စိနဲ႕ ႏွာေခါင္း အပူဟပ္ၿပီး လက္ေခ်ာင္းေတြ ကိုက္တာ ေပ်ာက္သြားတာပါ။ အဲဒါကို သိတဲ့သူေတြ သိၾကပါတယ္။ သိရဲ႕နဲ႕ ဖြတဲ့သူေတြ ဟုိ၀ွာျဖစ္ပါေစဗ်ာ။ ဒါပါပဲေလ။

Labelling

ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ဘ၀တေလွ်ာက္မွာ တံဆိပ္ကပ္ခံရတာ ႀကံဳဖူးၾကမွာပါ။ ကိုယ္က သူမ်ားကို တံဆိပ္ကပ္ခဲ့သလို ကိုယ္တုိင္လည္း တံဆိပ္အကပ္ခံဖူးၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေအးေဆးေနတဲ့သူလည္း ေအးေဆးေနတဲ့အေလွ်ာက္ ေရခဲတံုးႀကီး၊ ငတံုးဆိုၿပီး တံဆိပ္ကပ္ခံရသလို လွဳပ္လွဳပ္ရွားရွားေနတဲ့သူလည္း လွဳပ္လို႕ရွားလို႕ဆိုၿပီး အရူးမီး၀ိုင္းဆိုတဲ့ တံဆိပ္ကပ္ခံၾကရမွာပါ။ ခ်ီးမြမ္းခုနစ္ရက္ ကဲ့ရဲ႕ခုနစ္ရက္ဆိုတာလည္း တံဆိပ္ကပ္တာနဲ႕ သက္ဆုိင္ၿပီး ေပၚလာတာ ထင္တယ္။ သူမ်ားတကာကို ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လို တံဆိပ္ေတြ ကပ္ခဲ့သလဲဆုိတာ စိတ္ထဲမွာ အမွတ္မထားတဲ့အတြက္ အခုအခ်ိန္မွာ ျပန္စဥ္းစားလို႕ မရဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ေသခ်ာတာတစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္လည္း သူမ်ားတကာကို တံဆိပ္ကပ္ခဲ့ဖူးတယ္ ဆိုတာပါပဲ။ အဲဒီလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း လူ႕ေလာကထဲမွာ ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဆုိေတာ့ တံဆိပ္ကပ္ခံရျပန္တယ္။ တခ်ိဳ႕ဟာေတြကို မွတ္မိတာေတြ ရိွမယ္။ ေမ့သြားတာေတြလည္း ရိွမယ္။

မူလတန္းေက်ာင္းသားဘ၀ကေန အလယ္တန္းေက်ာင္းသားအထိ ကပ္ခံရတဲ့ တံဆိပ္က တရုတ္ေလးတဲ့။ လိွဳင္ျမစ္ကမ္းေဘးက ဆင္ေျခဖံုးရပ္ကြက္ေလးမွာ ေနထုိင္တဲ့သူ အမ်ားစုက သာမန္လက္လုပ္လက္စား ဘ၀သမားေတြပါ။ တခ်ိဳ႕က ၀န္ထမ္းေတြ၊ တခ်ိဳ႕က ငါးစိမ္းသည္ေတြ၊ တခ်ိဳ႕က ေလွထိုးသားေတြ။ အဲဒီမွာ အခ်မ္းသာႀကီး မဟုတ္ေပမယ့္ စားႏိုင္ေသာက္ႏုိင္ စီးပြါးေရးေခ်ာင္လည္တဲ့ တရုတ္မိသားစုကေန ေပါက္ဖြား ဆင္းသက္လာတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တျခားကေလးေတြအၾကားမွာ တမူထူးျခား ထင္ရွားေနတယ္။ အညိဳေရာင္ အသားေလးေတြအၾကားမွာ အ၀ါေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္က ထင္းေနပါတယ္။ ညစ္ပတ္ေပတူးေနတဲ့ သူတုိ႕ၾကားမွာ သန္႕သန္႕ရွင္းရွင္း ေသေသသပ္သပ္ ကၽြန္ေတာ့္ပံုစံက ကြဲျပားေနတယ္။ ေမ်ာက္ရွံဳးေအာင္ အၾကမ္းပတမ္း ေဆာ့ေနတဲ့ သူတုိ႕ၾကားမွာ ေအးေအးေဆးေဆး ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ ေနတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္က သင္းကြဲေနတယ္။ တရုတ္မို႕လို႕ တရုတ္ေခၚခံရေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးခံစားရတယ္။ ေက်နပ္တဲ့ စိတ္၊ သာယာတဲ့ စိတ္ မဟုတ္မွန္း ကၽြန္ေတာ္ သိေနတယ္။ ခြဲျခားထားသလို စည္းတစ္ခု ျခားေနတယ္။ အဲဒီကေန ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ ဆူးေလးတစ္ေခ်ာင္း ထြက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တုိင္းရင္းသားစာရင္းထဲမွာ မပါ၀င္တဲ့ ျမန္မာျပည္က တရုတ္ဆိုတာပဲ။

အလယ္တန္းေက်ာင္းကေန အဌမတန္းေအာင္ၿပီး အထက္တန္းေက်ာင္းကို ေျပာင္းေတာ့ တံဆိပ္ကပ္ခံရတာက ေတာသား။ ကၽြန္ေတာ္ေနခဲ့တဲ့ အလယ္တန္းေက်ာင္းေလးက ဆင္းရဲပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ ဆင္းရဲသလို ဆရာ ဆရာမေတြလည္း ဆင္းရဲပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ နာသံုးနာနဲ႕ ျပည္႕တဲ့ ဆရာေတြ ရိွတဲ့ ရွားမွရွားတဲ့ ေက်ာင္းပါ။ ဆင္းရဲတဲ့ အလယ္တန္းေက်ာင္းပီပီ ကြန္ပ်ဴတာတုိ႕ မာတီမီဒီယာတို႕ကို လက္လွမ္းမမွီပါဘူး။ ေက်ာင္းႀကီးႀကီးမွာေတာ့ ဒါေတြက မဆန္းေတာ့ဘူးေပါ့။ အဲဒါေတြကို ဘာဆို ဘာတစ္ခုမွ မသံုးတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကို ေက်ာင္းေတာ္သားႀကီးေတြက ေတာသားေတြဆိုၿပီး ႏွာေခါင္းရွံဳ႕တယ္။ သူတုိ႕က ေက်ာင္းကို လာရင္ ကိုယ္ပိုင္ကားနဲ႕ ေက်ာင္းကားနဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က ေျခလွ်င္လာတယ္။ ကားေပၚကေန ၾကည္႕သြားတဲ့ မ်က္လံုးေတြက ႏွစ္ၿမိဳ႕စရာ မရိွပါဘူး။ တကယ္ဆို ကၽြန္ေတာ့္အိမ္မွာလည္း ကားရိွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ေက်ာင္းေလးက သူငယ္ခ်င္း အားလံုးကို ကားေပၚတင္ေခၚႏုိင္တဲ့ ကားမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ့္မွာ မရိွတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕အတူ ေျခလွ်င္သြားတယ္။ အဲဒီေတာ့ စူးရွတဲ့ သေရာ္မ်က္လံုးေတြ ေအာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေက်ာေကာ့ေအာင္ အၾကည္႕ခံရတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕လုိ ေတာသားေတြကို ၿမိဳ႕ႀကီးသားေတြက ဖယ္က်ဥ္ထားတယ္။ အဲဒီကေန ဆူးေလးတစ္ေခ်ာင္း ထြက္လာျပန္တယ္။ မိဘေတြ ပိုက္ဆံရိွလို႕ ျပည္႕စံုေနရတဲ့ဘ၀မွာ ေအာက္ေျခလြတ္တဲ့ သူေဌးသားေတြကို ကၽြန္ေတာ္ အေပါင္းအသင္း မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။

အရြယ္ေရာက္လာၿပီး လူမွဳေရးအလုပ္ေတြ စိတ္၀င္စားလို႕ အခ်ိန္ေပး လုပ္မိျပန္ေတာ့လည္း ၁၀၉/၁၁၀ ဆိုၿပီး တံဆိပ္ကပ္ျပန္ေရာ။ လက္ေအာက္ငယ္သား အဆင့္ကေန လူႀကီးပိုင္းအဆင့္ထိ ေရာက္ေအာင္ လုပ္လာခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႕ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြ မနည္းပါဘူး။ လခမရ၊ ခံစားခြင့္ မရိွ၊ အရာရာ အိတ္စိုက္ရတဲ့ လုပ္ငန္းေတြမွာ အခ်ိန္ေတြ အားလြန္းေနလို႕ လုပ္စရာ မရိွလြန္းလို႕ လုပ္ေနတယ္ ထင္ရင္ ထင္တဲ့သူဟာ ထမင္းစားၿပီး ႀကီးခဲ့တာ ဟုတ္ရဲ႕လားလုိ႕ သံသယရိွမိပါတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ လူတြင္က်ယ္ လုပ္ခ်င္လို႕ ဒါေတြ လုပ္ေနတယ္လို႕ ေျပာတဲ့သူေတြေရာ ခ်ီးစားၿပီး ႀကီးလာတာလို႕ ေမးခ်င္မိပါတယ္။ ကုိယ္တုိင္လည္း မလုပ္ႏိုင္၊ လုပ္ေနတဲ့သူေတြကို အပုတ္ခ်၊ ကဲ့ရဲ႕ေနတဲ့ လူတန္းစားေတြ ျမန္မာျပည္မွာ ေပါမွေပါပါပဲ။ ဘာတစ္ခုမွ မလုပ္ပဲ အျပစ္ထုိင္ေျပာေနမယ့္အစား လုိအပ္တဲ့ေနရာကို ႏိုင္သေလာက္ေလး ကူညီေပးလိုက္တာ ပိုေကာင္းမယ္လို႕ ယူဆပါတယ္။ ဟိုလို လုပ္ပါလား... ဒီလို လုပ္ပါလား... ဆုိၿပီး သူက်ေတာ့ ဘာမွ မလုပ္တဲ့ အခြင့္ေရးေမွ်ာ္ စားဖားႀကီးႀကီးေတြ မုိးဦးမိွဳပြင့္ေတြနဲ႕အၿပိဳင္ ေပၚလာသလား မွတ္ရတယ္။ အဲဒီလိုကေန ဆူးေလးတစ္ေခ်ာင္း ထပ္ေပၚလာတယ္။ ဘာတစ္ခုမွ မလုပ္ပဲ စင္ေပၚတက္ ေနရာယူခ်င္တဲ့ ေအာ္လံေမာင္ေတြကို တစ္သက္စာ ရြံမုန္းသြားတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ ဆူးေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဆူးေတြ မ်ားလြန္းလို႕ လူလည္း ျဖဴေကာင္လို ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ရိွသမွ် ဆူးေတြကို ခ်ေရးျပဖို႕ကလည္း တစ္ေထာင့္တစ္ည ပံုျပင္လို ျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ဆူးေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း လူ႕ဂြစာႀကီးကို ျဖစ္ေနတာ ၾကာလွေပါ့။ အဓိက ေျပာခ်င္တာက လူေတြက တံဆိပ္ေတြ ကပ္လြန္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႕ သတိမထားမိတာက တံဆိပ္ကပ္ခံရတဲ့သူမွာ ဆူးေတြ ေပၚလာႏိုင္ပါတယ္။ ေပၚလာတဲ့ ဆူးေတြက ေကာင္းတဲ့ဘက္ကို ေရာက္ေစတဲ့ ဆူးေတြ ျဖစ္ရင္ ကိစၥမရိွေပမယ့္ ဆိုးတဲ့ဘက္ကို ေရာက္ေစတဲ့ ဆူးေတြျဖစ္ရင္ေတာ့... ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္တဲ့ ဟစ္တလာေတြ ျဖစ္လာမွာေပါ့ေလ။

Dear Yesterday - 10

မေန႕ကေပ့ါ..... စကၤာပူမွာ အလုပ္လာလုပ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ သူ႕အခန္းေဖာ္ေတြကို ၿမိဳ႕ထဲဘက္အလည္ လိုက္ပို႕လိုက္တယ္။ သူက ဇြန္လ ၁ ရက္ေန႕ကမွ ေရာက္တာ။ အခုေတာ့ ဂ်ဴေရာင္းကၽြန္းမွာ ေနရတယ္။ အလုပ္ကလည္း အဲဒီကၽြန္းေပၚမွာပဲ။ စလံုးမွာ အလုပ္ လုပ္ဖို႕အတြက္ ေအးဂ်င့္ဖိုး စကၤာပူေဒၚလာ ၄၅၀၀ သြင္းရတယ္။ အလုပ္က တစ္လမွ ေဒၚလာ ၅၀၀ ေလာက္ပဲ ရမွာ။ အိုဗာတိုင္ေၾကး ရိွမွပဲ အသက္ရွဳေခ်ာင္မယ္။ ၁ ႏွစ္ေလာက္ လုပ္ၿပီးမွ ေအးဂ်င့္ဖိုး ေက်မယ္။ ေနာက္တစ္ႏွစ္ ထပ္လုပ္ခြင့္ရမွ ကိုယ့္အတြက္ က်န္မယ့္ကိန္းပါ။ သူတို႕က်ေတာ့ ဦးေႏွာက္ ယိုစီးတယ္ ေျပာရေအာင္လည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ႏုပ်ိဳမွဳေတြ စေတးရမွာ အမွန္ပဲခင္ဗ်။ စာေရးဆရာမ ဂ်ဴး ေျပာသလိုပဲ လူငယ္ေတြမွာ ၾကြယ္၀တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခု လိုအပ္ေနတယ္။

သူတုိ႕ေနတဲ့ ဂ်ဴေရာင္းကၽြန္းေပၚကေန စလံုးကၽြန္းမႀကီးကို ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ စီးၿပီးလာရင္ ကလီမန္တီးနားက အေနာက္ဘက္ကမ္း ပန္းၿခံကို ေရာက္တယ္။ ကလီမန္တီးဘူတာကို မသိလို႕ဆိုလို႕ ပန္းၿခံကို သြားေခၚရတယ္။ ကလီမန္တီးမွာ မနက္စာ စားၿပီး ရထားနဲ႕ ၿမိဳ႕လည္ဘက္ကို ထြက္လာခဲ့တယ္။ စီးတီးေဟာလ္မွာ တစ္ေယာက္ ေစာင့္ေနတယ္ဆိုလို႕ ပင္နီဇူလားကို ၀င္ေခၚရေသးတယ္။ အဲဒီကေန ပါလီမန္ အေရွ႕ေရာက္ၿပီး ဓါတ္ပံုေတြ ရိုက္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျမစ္ကမ္းေဘးကို ေနပူပူမွာ လသာသလား မွတ္ရေအာင္ လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္ၾကတယ္။

ျမစ္ကမ္းေဘးက ခ်စ္တီးရုပ္ႀကီးရိွတဲ့ ေနရာမွာ ဓါတ္ပံုေတြ ရိုက္ၾကတာမ်ား ခ်စ္တီးကိုေတာင္ အားနာတယ္။ ခ်စ္တီးေခါင္းကို ကိုင္ထားတဲ့သူနဲ႕၊ ဘိုမကို ခါးဖက္ၿပီး အာ၀ါးေပးတဲ့သူနဲ႕ တရုတ္ႀကီး ေပသီးေခါက္ေနတာကို ေပသီး၀င္လုတဲ့သူနဲ႕ ေျဗာင္းဆန္ေနေအာင္ ပဲေပးၿပီး ဓါတ္ပံုရိုက္ၾကတယ္။ ဟိုတယ္ႀကီးေရွ႕က ေရခ်ိဳးဆင္းမယ့္ ကေလးရုပ္ေတြလည္း မေနရပါဘူး။ ေဘာင္းဘီခၽြတ္ေနတဲ့ ကေလးရဲ႕ ေရႊဥေလးကို လွမ္းႏွိဳက္တဲ့ ပံုစံနဲ႕ ဓါတ္ပံုရိုက္ၾကေသးတယ္။ ေမဘဏ္ေရွ႕က ႏြားလွည္းႀကီးဆီ ေရာက္ေတာ့လည္း ရန္ကုန္မွာ မစီးခဲ့ရတဲ့ႏြား စကၤာပူေရာက္မွ စီးရတာဆိုၿပီး ခြစီးၾကေသးတယ္။

ျမစ္ကမ္းေဘးက အ၀လြန္ေနတဲ့ စာကေလးရုပ္ေရွ႕မွာလည္း အုပ္စုလိုက္ ကိုးရိုးကားယား ပံုစံေတြလုပ္ ဓါတ္ပံုေတြရိုက္ၿပီး ေသာင္းက်န္းလိုက္ေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ မာလိုင္းယြန္းရုပ္တုဘက္ကို ခ်ီတက္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ေနက ေခါင္းတည္႕တည္႕ ေရာက္ေနၿပီ။ ဓါတ္ပံုေတြသာ ရိုက္ရတာ မ်က္လံုးေတြက မဖြင့္ႏိုင္ၾကဘူး။ ဒီၾကားထဲမွာ တျခားသူေတြက သူတို႕အတြက္ ဓါတ္ပံုရိုက္ေပးပါဆိုလို႕ ကူညီေပးရေသးတယ္။ ဓါတ္ပံုေတြ ရိုက္ၿပီးေတာ့ လူလည္း ေခၽြးထြက္လြန္းၿပီး ႏွဳန္းေနၿပီ။ အဲဒါနဲ႕ အနားက ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ ေကာ္ဖီေသာက္ၿပီး ေနေအးေအာင္ ေစာင့္ၿပီး ထိုင္ေနခဲ့လိုက္တယ္။ လူကသာ ထိုင္ခံုမွာထုိင္ၿပီး ေကာ္ဖီ ေသာက္ေနၾကေပမယ့္ မ်က္လံုးေတြက စြဲေဆာင္မွဳ ေကာင္းတဲ့ေနရာေတြမွာ ေအာ္တိုဖိုးကပ္ လုပ္ေနၾကတယ္။ သိတဲ့အတုိင္းေလ စကာၤပူက အီေကြတာနဲ႕နီးၿပီး ေနပူလြန္းေတာ့ ေကာင္မေလးေတြလည္း အတိုေလးေတြ အဟိုက္ေလးေတြပဲ ၀တ္ၾကတာကိုးဗ်။

ရန္ကုန္ကေန ေရာက္တာ မၾကာေသးေတာ့ သူတုိ႕အတြက္ ဒါေတြက အသစ္အဆန္းပါပဲ။ အၾကည္႕ေလးေတြ ေလွ်ာ့ဖို႕ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ သတိေပးရတယ္။ ၃၆၀ဒီဂရီ သမင္လည္ျပန္ေတြ ျဖစ္ကုန္လုိ႕ ထိန္းၾကပါအံုးဟ ေျပာေနရတယ္။ မင္းတုိ႕မ်က္လံုးေတြလည္း ျပဳတ္ထြက္ကုန္မယ္ေနာ္ သားရည္ေတြလည္း သုတ္ပါအံုးဆိုၿပီး က်ိတ္မွာရေသးတယ္။ ဒီပံုစံအတုိင္း ေအာခ်က္ ေခၚသြားလို႕ကေတာ့ အက်ိဳးေတာ့ နည္းရခ်ည္ရဲ႕ေပါ့။ အဲဒါနဲ႕ မူစတာဘက္ကို အရင္ေခၚသြားလိုက္တယ္။ မူစတာကုန္တိုက္ထဲမွာ အထပ္တိုင္းကို ပတ္လိုက္တာ ညေန ၃ နာရီ ထိုးပါေလေရာ။ ပစၥည္းအစံုကို အမ်ားႀကီး ေတြ႕ရေတာ့ အိမ္ျပန္တဲ့အခါ ၀ယ္မယ္ ဆုိတာႀကီးပဲ။ ဗိုက္လည္း အေတာ္ဆာေနၿပီ။ အဲဒီနားက ေဒလီစားေသာက္ဆိုင္မွာပဲ ေန႕လည္စာ အားေပးလိုက္တာ ပိုက္ဆံ ၅၀ ထြက္သြားေရာ။ ဗိုက္ျပည္႕ေနတဲ့ သူတုိ႕ကို ေအာခ်က္ဘက္ ေခၚသြားၿပီး လမ္းသလား ခိုင္းလိုက္တယ္။ ေအာခ်က္က ျပန္ေတာ့ ၄ နာရီခြဲေနၿပီ။ အဲဒါနဲ႕ သူတုိ႕ကို ကလီမန္တီးဘက္ ျပန္ပို႕ေပးၿပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း အိမ္ျပန္လာခဲ့လိုက္တယ္။

မေန႕က သူတုိ႕နဲ႕လမ္းခြဲၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး ဓါတ္ပံုဆိုင္ဘက္ တစ္ေခါက္ေျပးရေသးတယ္။ ခ်စ္သူေလးရဲ႕ ဓါတ္ပံုေလးနဲ႕ တျခားဓါတ္ပံုေတြ သြားထုတ္တာပါ။ ဓါတ္ပံုဆိုင္က ည ၇နာရီမွာ လာေရြးပါဆိုလို႕ အိမ္ျပန္လာခဲ့ရတယ္။ မအယ္ႀကီးနဲ႕ ဂ်ီေတာ့ခ္မွာ ေတြ႕လို႕ အာလူးဖုတ္လုိက္ေသးတယ္။ ၇ နာရီထိုးေတာ့ ဓါတ္ပံုဆိုင္ တစ္ခါျပန္ေျပးၿပီး ဓါတ္ပံု သြားေရြးတာေပါ့။ ညစာေတာင္ မစားရေသးဘူး။ အေရးထဲ ဆိုင္က ဓါတ္ပံုမွားေပးလို႕ စိတ္ရွဳပ္ခဲ့ရေသးတယ္ဗ်ာ။ ဘယ္ပံုနဲ႕မွ မလဲႏိုင္ဘူးဆိုတာ သူတုိ႕ မသိၾကဘူးလားကြယ္။ အိမ္ေရာက္တာနဲ႕ ခ်က္ခ်င္း မွန္ေဘာင္သြင္းၿပီး စားပြဲေပၚ တင္ထားလိုက္တယ္။ တေနကုန္ ပင္ပန္းခဲ့သမွ် အေမာေျပတာပဲေနာ္။

မေန႕က ညမွာေတာ့ စလံုးၾကက္ေျခနီမွာ သိခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ေတာက်ီးကန္း ေသြးလွဴရွင္အဖြဲ႕အတြက္ လပ္ေတာ့ပ္တစ္လံုး လာပို႕တယ္။ သံုးၿပီးသား အေဟာင္းေပမယ့္ ေကာင္းေနဆဲပါ။ ေသြးလွဴရွင္စာရင္းေတြ၊ ေသြးလွဴဒါန္းမွဳစာရင္းေတြ မွတ္ဖို႕အတြက္ သံုးေပးပါတဲ့။ သူ႕ဆီမွာ ပိုေနေပမယ့္ လိုေနတဲ့သူေတြအတြက္ အသံုး၀င္မွာပါတဲ့ေလ။ အိမ္ေအာက္ထပ္မွာ လာေစာင့္ေပးပါဆိုလို႕ ည ၁၀ နာရီမွာ အိမ္ေအာက္ဆင္းၿပီး ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ အဲဒါကို ရန္ကုန္ပို႕ဖို႕ စီစဥ္ရအံုးမယ္။ ေနာက္လမွာ ျပန္မယ့္သူ ရိွတယ္ဆိုေတာ့ လူႀကံဳ ယူသြားေပးရင္ အဆင္ေျပေလာက္ပါတယ္။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ပစၥည္းမ်ိဳး မဟုတ္တဲ့အတြက္ လူႀကံဳကိုလည္း အားနာမိတယ္။ လူရင္းေတြပဲ အကူအညီေတာင္းလို႕ ေကာင္းမွာပါဗ်ာ။

မေန႕ကေပါ့...

Match making

ငယ္ငယ္တုန္းက တက္ခဲ့တဲ့ အလယ္တန္းေက်ာင္းေဘးမွာ အစိုးရသစ္စက္၀င္းႀကီးရိွတယ္။ သစ္စက္၀င္းရဲ႕ အေနာက္ထဲမွာ ၀န္ထမ္းတန္းလ်ားႀကီး ရိွတယ္။ အဲဒီ၀န္ထမ္းတန္းလ်ားမွာ ေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ ရိွၾကေတာ့ မၾကာခဏ ေရာက္ျဖစ္တယ္။ သစ္စက္၀င္း ၀င္ေပါက္က လူတကာ ေပးမ၀င္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ တန္းလ်ားထဲကို သြားခ်င္ရင္ ရထားလမ္းေဘး လူသြားလမ္းကေန သြားရတယ္။ ရထားလမ္းဆိုတဲ့အတုိင္း က်ဴးေက်ာ္တဲေတြ အမ်ားႀကီး ရိွသလို ၀က္ေတြလည္း ၿခံခတ္ၿပီး ေမြးထားၾကတယ္။

တစ္ရက္မွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူငယ္ခ်င္းဆီ အသြား လမ္းတ၀က္မွာ ၀က္သိုးႀကီးတစ္ေကာင္ကို ဂါလီေပၚမွာ တင္လာတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဂါလီဆိုတာ ဆိုက္ကားလိုပဲ။ ဒါေပမယ့္ လူစီးဖို႕ မဟုတ္ဘူး။ ပစၥည္းတင္ဖို႕ပါ။ ၀က္ပိုင္ရွင္ကလည္း ဂါလီေဘးကေန လုိက္လာတယ္။ ရထားလမ္းေဘးက လူသြားလမ္းေလးကို ဂါလီႀကီး တြန္း၀င္လာေတာ့ လူေတြေတာင္ သြားရလာရ ခက္ကုန္တယ္။ ဂါလီေပၚက ၀က္သိုးကလည္း ၿငိမ္ၿငိမ္မေနေတာ့ ဂါလီလည္း ယိမ္းထိုးေနတာပါပဲ။ ၀က္ၿခံတစ္ခု အေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ဂါလီ ရပ္သြားတယ္။ အဲဒီၿခံထဲမွာက ၀က္မတစ္ေကာင္ ရိွေနတယ္။ လူေတြက ၀က္သိုးႀကီးကို မႏိုင္မနင္း၀ိုင္းၿပီး မၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ၀က္မၿခံထဲ ထည္႕လိုက္တယ္။ အဲဒီလို ၀က္မဂၤလာေဆာင္ လုပ္ၿပီးေတာ့ ၀က္ကေလးေတြ ေမြးလာရင္ ၀က္သိုးပိုင္ရွင္လည္း အခ်ိဳးက် ေ၀စုရတယ္ ဆိုပဲ။

ဟိုတေလာက အေမရိကားမွာေနတဲ့ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ ရန္ကုန္ျပန္ၿပီး ဇနီးေလာင္း ရွာတယ္။ ထံုးစံအတုိင္း နီးရာနီးရာ စပ္ၾကဟပ္ၾကေပါ့။ ညီျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကိုလည္း အကူအညီ လွမ္းေတာင္းလို႕ ၀ုိင္တီယူက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ညီမနဲ႕ေတာင္ ခ်ိတ္ေပးလိုက္ေသးတယ္။ ဓါတ္ပံုေတြ ကိုယ္ေရးအခ်က္အလက္ေတြ ေတာင္း၊ ဟိုဘက္ေရာ ဒီဘက္ေရာ အီးေမးလ္ေတြ ပို႕ေပး၊ ၾကားထဲက ငထြားခါးနာရၿပီး အလုပ္ေတြေတာင္ မ်ားကုန္တယ္။ အားလံုး အိုေခၿပီ ဆုိေတာ့ ကိုယ္ေတာ္က ရန္ကုန္ဆင္းၿပီး လာၾကည္႕တယ္။ သူလည္း သေဘာက်တယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ ဆင္ေျပာင္ႀကီး အၿမီးက်မွ တစ္ပါေလေရာ။ အေမရိကားမွာေနတဲ့ သူ႕အဖိုးက ကန္႕ကြယ္တယ္တဲ့။ မိန္းခေလးက ေခြးႏွစ္ဖြားျဖစ္လို႕ မႀကိဳက္ဘူးတဲ့။ အဖိုးႀကီးရဲ႕ ေခၽြးမတစ္ေယာက္လည္း ေခြးႏွစ္ဖြားပဲ။ အဲဒီေခၽြးမက ရန္လိုၿပီး ေဟာင္ဖြာဖြာ လုပ္တတ္လို႕ ေခြးႏွစ္ဖြား မယူရဘူးဆိုၿပီး ဖုန္းဆက္ တားပါေလေရာ။ အဲဒါနဲ႕ အဲဒီဇာတ္လမ္းေလး ပလံုသြားတယ္။

အဲဒီဇာတ္လမ္း ပလံုသြားေတာ့ ေနာက္ထပ္ ဇာတ္လမ္းတစ္ခုကို အမ်ိဳးေတြက စီစဥ္ေပးၾကတယ္။ ရန္ကုန္က ဟိုတယ္ပိုင္ရွင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ သမီးနဲ႕ ခ်ိတ္ေပးတယ္။ ဟိုတယ္ကို သြား၊ ညစာေတြ စား၊ စကားေတြ ေျပာ၊ အိုေခ စိုေျပလို႕။ မိန္းခေလးကလည္း ေခ်ာပါတယ္။ ပညာတတ္လည္း ျဖစ္တယ္။ ထံုးစံအတုိင္း ဘုံေက်ာင္းမွာ စာသြားခ်ေတာ့ အဲဒီတစ္ေယာက္ကို ယူရင္ မိသားစုထဲက အသက္ႀကီးႀကီး ေျခႏွစ္ေခ်ာင္း ထြက္ပါမယ္ဆိုလုိ႕ တပ္ေခါက္သြားရတယ္။ အသက္ ၈၀ ေက်ာ္ သူ႕အဖိုး ေသမွာစိုးလို႕ မယူရဲေတာ့ဘူးတဲ့။ ဒီမိန္းခေလးကို မယူပဲ တျခားတစ္ေယာက္နဲ႕ ယူလည္း အသက္ႀကီးႀကီး ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းက ထြက္ခ်ိန္တန္ရင္ ထြက္မွာပဲေလ။ ဘာေတြ အယူသီးေနၾကလည္း မသိဘူး။

ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ကို ေဖေဖာ္၀ါရီလ ျပန္တုန္းက အိမ္မွာလည္း မာမားနဲ႕ စကားစပ္မိရင္း ဓမၼာေသာက အင္း၀ရာဇာအေၾကာင္း ျငင္းၾကေသးတယ္။ အိမ္ေထာင္ဘက္ မျဖစ္ရဘူးဆိုတဲ့ ေမြးရက္ေတြ အေၾကာင္းေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္က အယံုအၾကည္ မရိွေၾကာင္း အဆို တင္သြင္းေတာ့ မာမားက သိပ္သေဘာက်ပံု မရဘူး။ ေရွးထံုးလည္း မပယ္နဲ႕ ေစ်းသံုးလည္း မလြယ္နဲ႕ဆိုၿပီး ေျပာေနေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခ်က္က်လက္က် ေျဖရွင္းခ်က္ မထုတ္ႏိုင္ေသးေတာ့ ဆက္ျငင္းမေနေတာ့ဘူး။ ရန္ကုန္မွာရိွတုန္းက လမ္းမေတာ္ဘက္ကို ေရာက္သြားရင္း သရက္ေတာေက်ာင္းတိုက္ဘက္ သြားလိုက္တယ္။ အဲဒီေက်ာင္းေတြမွာ ေဒါက္တာဘြဲ႕ရ ဆရာေတာ္တစ္ပါး သီတင္းသံုးေနပါတယ္။ ဆရာေတာ္က အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶသာသနာျပဳ တကၠသိုလ္မွာ ပါေမာကၡ၊ ဌာနမွဴးပါ။ အဲဒီတကၠသိုလ္က မရမ္းကုန္း စြယ္ေတာ္ဘုရားနားမွာ ရိွပါတယ္။

ဆရာေတာ္ကို ဦးခ်ကန္႕ေတာ့ၿပီး စိတ္ထဲမွာ က်လိက်လိ ျဖစ္ေနတဲ့ ဓမၼာေသာက အင္း၀ရာဇာ အေၾကာင္းကို ေမးေလွ်ာက္လိုက္တယ္။ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာမွာ အိမ္ေထာင္ဘက္ကို ဘယ္လို ေရြးရမလဲေပါ့။ ဆရာေတာ္က မိန္႕ေတာ္မူတယ္။ အိမ္ေထာင္ဘက္ ပါရမီျဖည္႕ဘက္ဆိုတာ အေတာ္ကို အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥတစ္ခုပါ။ ဒါေပမယ့္ ဓမၼာေသာက အင္း၀ရာဇာ ဆိုတာ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာမွာ မပါပါဘူးတဲ့။ ပါရမီျဖည္႕ဘက္နဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီး ေဟာေတာ္မူခဲ့တာက... သမၼာသတၱ၊ သမၼာစိတၱ၊ သမၼာသီလ ဆိုၿပီး အေၾကာင္းအရာ ၃ မ်ိဳးနဲ႕ ျပည္႕စံုရမယ္တဲ့။

သမၼာသတၱ = တူညီေသာ ယံုၾကည္မွဳ ရိွရမယ္...
သမၼာစိတၱ = တူညီေသာ စိတ္ႏွလံုး ရိွရမယ္...
သမၼာသီလ = တူညီေသာ အက်င့္ျဖဴစင္မွဳ ရိွရမယ္... အဲဒီ ၃ မ်ိဳး တူညီျပည္႕စံုရင္ ပါရမီျဖည္႕ဘက္ ျဖစ္ၿပီတဲ့။

ေလာကမွာ လင္မယား ၄ မ်ိဳးရိွတယ္ဆိုတာကိုလည္း ဆရာေတာ္က ေဟာေသးတယ္။
နတ္သားနဲ႕တူေသာ လင္၊ လူေသနဲ႕ တူေသာ မယား
လူေသနဲ႕တူေသာ လင္၊ နတ္သမီးနဲ႕ တူေသာ မယား
လူေသနဲ႕တူေသာ လင္၊ လူေသနဲ႕ တူေသာ မယား
နတ္သားနဲ႕တူေသာ လင္၊ နတ္သမီးနဲ႕ တူေသာ မယား
နတ္သားနဲ႕ တူေသာ လင္ဆိုတာ လင့္၀တၱရားေတြ ေက်ပြန္ၿပီး မယားအေပၚမွာ ေစာင့္ေရွာက္ ေဖးမ ၾကင္နာတဲ့ ေယာက်ာ္းကို ဆုိလိုတာပါ။ နတ္သမီးနဲ႕တူေသာ မယားဆိုတာ မယား၀တၱရားေတြ ေက်ပြန္ၿပီး ခင္ပြန္းအေပၚမွာ ခ်စ္ခင္ ၾကင္နာ ျဖည္႕ဆည္းေပးတဲ့ မိန္းမကို ဆိုလိုတာပါ။ လူေသဆိုတာကေတာ့ လူေသေကာင္လုိပဲ ခ်စ္ခင္ ၾကင္နာမွဳေတြ မရိွ၊ ဘာတစ္ခုမွ မလုပ္ခ်င္ မကိုင္ခ်င္၊ အပ်င္းေတြ တစ္ၿပီး ၀တၱရားေတြ လစ္ဟင္းေနတာမ်ိဳးပါ။ ဒါေၾကာင့္ လူေသလင္မယားမ်ိဳး မျဖစ္ေစပဲ နတ္သားနတ္သမီး လင္မယားမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ က်င့္ႀကံေနထိုင္ အားထုတ္ရင္လည္း အိမ္ေထာင္ဘက္ေကာင္းေတြ ျဖစ္ၾကမွာပါပဲတဲ့။

ဆရာေတာ္ ေဟာျပလိုက္ေတာ့လည္း အိမ္ေထာင္ဘက္ေရြးတဲ့ကိစၥ ရွင္းသြားတာပဲ။ မွဳန္၀ါး၀ါး ျမင္ကြင္းေတြ ၾကည္လင္သြားတယ္။ မာတာမိခင္ကို ေျပလည္ေခ်ပ လမ္းျပဖုိ႕ စကားအႏွစ္ေတြ ရလိုက္တယ္။ တစ္ေန႕ေန႕ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ အဲဒီဓမၼာေသာက အင္း၀ရာဇာ အယူက ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ သပြတ္အူလို လာရွဳပ္ေနႏိုင္တယ္။ ေန႕မတည္႕ နံမတည္႕ဆိုတာႀကီးေၾကာင့္ ခ်စ္ရဲ႕နဲ႕ေ၀းခဲ့ရတဲ့ ခ်စ္သူေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရိွကုန္ၿပီလဲ။ တခ်ိဳ႕အယူအဆေတြဟာ ေသေသခ်ာခ်ာ ဂဃနဏ မသိပဲ ေလသံၾကား ဖမ္းတရားနာေနၾကတာပါ။ အဲဒီေတာ့ ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးေတြကို ခံရတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္အလွည္႕မွာေတာ့ အဲဒါေၾကာင့္ ေ၀းရတယ္ ဆိုတာမ်ိဳး လံုး၀ အျဖစ္မခံႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အခုကတည္းက ေသခ်ာရွင္းလင္းေအာင္ ေမးျမန္းထားတာေပါ့ကြယ္။

ေလာေလာဆယ္ေတာ့ အေမရိကားက အစ္ကို ျမန္မာျပည္ျပန္ၿပီး မိန္းမရွာေနရတာကို ျမင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္စိထဲမွာ ၀က္သိုးႀကီးကို ပိုေတာ္တယ္လုိ႕ ျမင္မိလာတယ္။ အစ္ကိုခင္မ်ာ... ၀က္ပ်ိဳမေတြ ရိွတဲ့ၿခံေတြကို ဂါလီႀကီးစီးၿပီး သြားေနရေပမယ့္ ရည္မွန္းခ်က္ မေရာက္ရွာဘူး။ ငယ္ငယ္တုန္းက ျမင္ခဲ့တဲ့ ၀က္သိုးႀကီးနဲ႕ ယွဥ္လုိက္ရင္ သူက ညံ႕ေနသလားပဲဗ်ာ။ အေျဖက ရွင္းရွင္းေလးပါ။ ၀က္ေတြက အယူမသီးဘူးေလ။

We are already old

၁၉၈၉ တိန္႕ရင္မင္ရင္ျပင္ ဆႏၵျပပြဲႀကီး တေျဖးေျဖး ႀကီးထြားလာတာကို ေၾကာက္လန္႕ေနတဲ့ တရုတ္အစိုးရက မာရွယ္ေလာထုတ္ဖို႕အတြက္ ၁၉၈၉ ေမလ ၁၈ ရက္ေန႕မွာ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ေခါင္းေဆာင္ေတြ မဲခြဲၾကပါတယ္။ မဲခြဲတဲ့ေနရာက တိန္႕ေရွာင္ဖိန္ရဲ႕ အိမ္မွာပါ။ အဲဒီအခါမွာ သေဘာထားေပ်ာ့ေပ်ာင္းတဲ့ တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ျဖစ္တဲ့ ေက်ာက္က်ိယန္ တစ္ေယာက္တည္း ကန္႕ကြက္တဲ့ဘက္ကေန ရပ္တည္ခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာက္က်ိယန္က အၾကမ္းမဖက္တဲ့ ေတြ႕ဆံုညိွႏိွဳင္းတဲ့ နည္းလမ္းေတြကိုပဲ သံုးေစခ်င္ခဲ့တယ္။ သူ႕ေအာက္ ရာထူးငယ္တဲ့ တရုတ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ လီဖုန္းကေတာ့ အၾကမ္းဖက္ ၿဖိဳခြဲခ်င္ေနတယ္။

၁၉၈၉ ေမလ ၁၉ ရက္ေန႕ မနက္ ၅ နာရီမွာ ေက်ာက္က်ိယန္က တိန္႕ရင္မင္ရင္ျပင္မွာ အစာငတ္ခံဆႏၵျပေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြဆီကို ကိုယ္တုိင္သြားေရာက္ၿပီး အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပတာ ရပ္ေပးဖို႕ ေမတၱာရပ္ခံခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကို တရုတ္ရုပ္ျမင္သံၾကားကေန တစ္ႏိုင္ငံလံုးကို လႊင့္ထုတ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ တိန္႕ရင္မင္မွာ သူေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြက အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ထင္ရွားတဲ့ သမိုင္း၀င္စကားေတြ ျဖစ္သြားပါတယ္။

"Students, we came too late. We are sorry. You talk about us, criticize us, it is all necessary. The reason that I came here is not to ask you to forgive us. All I want to say is that students are getting very weak, it is the 7th day since you went on hunger strike, you can't continue like this. As the time goes on, it will damage your body in an unrepairable way, it could be very dangerous to your life. Now the most important thing is to end this strike. I know, your hunger strike is to hope that the Party and the government will give you a satisfying answer. I feel that our communication is open. Some of the problem can only be solved by certain procedures. For example, you have mentioned about the nature of the incident, the question of responsibility, I feel that those problems can be resolved eventually, we can reach a mutual agreement in the end. However, you should also know that the situation is very complicated, it is going to be a long process. You can't continue the hunger strike for the 7th day, and still insist for a satisfying answer before ending the hunger strike.

You are still young, there are still many days yet to come, you must live healthy, and see the day when China accomplishes the four modernizations. You are not like us, we are already old, it doesn't matter to us any more. It is not easy that this nation and your parents support you to study in colleges. Now you are all about early 20's, and want to sacrifice lives so easily, students, can't you think logically? Now the situation is very serious, you all know, the Party and the nation is very antsy, the whole society is very worried. Besides, Beijing is the capital, the situation is getting worse and worse from everywhere, this can not be continued. Students all have good will, and are for the good of our nation, but if this situation continues, loses control, it will cause serious consequences at many places.

In conclusion, I have only one wish. If you stop hunger strike, the government won't close the door for dialogue, never! The questions that you have raised, we can continue to discuss. Although it is a little slow, but we are reaching some agreement on some problems. Today I just want to see the students, and express our feelings. Hopefully students will think about this question calmly. This thing can not be sorted out clearly under illogical situations. You all have that strength, you are young after all. We were also young before, we protested, lied our bodies on the rail tracks, we never thought about what will happen in the future at that time. Finally, I beg the students once again, think about the future calmly. There are many things that can be solved. I hope that you will all end the hunger strike soon, thank you."

အဲဒါလိုစကားမ်ိဳး လူျမင္ကြင္းမွာ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ေျပာခဲ့ရမယ္ဆိုတာ ေက်ာက္က်ိယန္ ကိုယ္တုိင္ သိပါမလားပဲ။ တိန္ရင္မင္ရင္ျပင္ကို ေက်ာက္က်ိယန္ လာသြားၿပီးတဲ့ေနာက္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္လီဖုန္းက မာရွယ္ေလာ ထုတ္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၈၉ ဇြန္လ ၄ ရက္ေန႕ တိန္႕ရင္မင္ရင္ျပင္မွာ ေသြးခ်င္းခ်င္းနီခဲ့ရတယ္။ ေက်ာင္းသား အေရးေတာ္ပံုႀကီးကို ရက္ရက္စက္စက္ ၿဖိဳခြဲခဲ့တယ္။ တင့္ကားေတြနဲ႕ တက္က်ိတ္ခဲ့တယ္။ ေသဆံုးသူေပါင္း ၂၆၀၀ ရိွတယ္လို႕ တရုတ္ၾကက္ေျခနီက တရား၀င္ ေျပာခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အဲဒီေျပာၾကားခ်က္ကို ရုပ္သိမ္းခဲ့ပါတယ္။ ဘာေမးေမး မသိဘူး မရိွဘူးပဲ လုပ္ေနခဲ့ပါေတာ့တယ္။ နီးရာဓါးကို ေၾကာက္ၾကရတာ ထံုးစံပါပဲ။

အဲဒီအေရးအခင္းႀကီးအၿပီးမွာ တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီအတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ ေက်ာက္က်ိယန္ကို ရာထူးကေန အနားေပးၿပီး ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ ခ်လိုက္ပါတယ္။ သူ႕ေနရာမွာ က်န္ဇီမင္းကို ခန္႕အပ္ခဲ့ပါတယ္။ သူေနတဲ့ အိမ္ၿခံ၀င္းထဲကေန အျပင္ကို ပါတီေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြရဲ႕ ခြင့္ျပဳမိန္႕မရပဲ ထြက္ခြင့္မရတာ၊ ဧည္႕သည္ေတြကို လက္ခံေတြ႕ဆံုခြင့္မရတာ ေသသြားတဲ့ ၂၀၀၄ ေဖေဖာ္၀ါရီလအထိပါပဲ။ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ႕ ခုနစ္ေယာက္ေျမာက္ အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္၊ တတိယေျမာက္ ႏိုင္ငံေတာ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ သူ႕ရဲ စ်ာပနအခမ္းအနားလည္း လူမသိ သူမသိ က်င္းပလိုက္ပါတယ္။

We are already old, it doesn't matter to us any more... ဆိုတာ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားတဲ့ စကားတစ္ခြန္းအျဖစ္ ေမာ္ကြန္းတင္ က်န္ခဲ့ပါတယ္။ သူ႕ရဲ႕ေစတနာေတြကို သူေျပာတဲ့ စကားေတြထဲမွာ ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ ေၾသာ္... တိုင္းျပည္နဲ႕လူထုအေပၚမွာ ေစတနာထားၾကတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ကံမေကာင္းတာ ထံုးစံတစ္ခုလို ျဖစ္ေနသလားဆိုတာ စဥ္းစားစရာပါပဲဗ်ာ။

High voltage warning!

Credit: The Voice

ေက်းဇူးတင္လိုက္တာဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ရန္ကုန္သားေတြ ေပ်ာ္လိုက္ၾကမယ္ျဖစ္ျခင္း။ ၾကည္႕စမ္းပါအံုး... ဇူလိုင္လ ေရာက္ရင္ ၂၄ နာရီ မီးလာေတာ့မယ္တဲ့ဗ်ာ။ မီးကို ၂၄ နာရီ ရမယ္ဆိုတာ နည္းတဲ့ကုသိုလ္လား။ ေရွးဘ၀ဘုန္းကံနည္းခဲ့ေပလို႕ ရပ္ကြက္အလုိက္ ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္၀ါ ေမွာင္ခဲ့ေပမယ့္ ေရွ႕အရင္လေတြမွာ ဆီမီးအလင္းတိုင္ ထြန္းညိွလွဴခဲ့တဲ့ အက်ိဳးေတြကို ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း ဘ၀မကူးခင္ စံစားရေတာ့မယ္။

အရင္ႏွစ္ေတြကလည္း ဇူလိုင္လဆို မီးေတြ ပံုမွန္ျပန္မွန္ေပးေလ့ ရိွတယ္ဆိုပဲ။ ဂ်ာနယ္ထဲမွာ ဖတ္လိုက္ရတာ။ ဇူလိုင္လကို အဲဒီေလာက္ထိ ဂုဏ္ျပဳထားမွန္း ကၽြန္ေတာ္ သတိမထားမိဘူး။ ဇူလိုင္မွာ ေမြးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ေျခဖ်ားေတြ ၾကမ္းနဲ႕မထိပဲ လႊတ္ေနသလိုလိုပဲ။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္လည္း လူက ေျမာက္ၾကြ ေျမာက္ၾကြနဲ႕။ မေန႕ကမွပဲ ဂ်ာနယ္ေလး ဖတ္မိၿပီး အသိတစ္ခု တိုးသြားတာဗ်။ ေၾသာ္... ဇူလိုင္လဆိုတာ ၂၄ နာရီ လွ်ပ္စစ္မီး ပံုမွန္စရေစတဲ့လကိုး။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သိၿပီ။

အမွတ္(၁) လွ်ပ္စစ္စြမ္းအား၀န္ႀကီးဌာန လက္ေအာက္က လွ်ပ္စစ္ဓါတ္အားေပး စက္ရံုေတြကေန ၁၄၄၁ မဂၢါ၀ပ္ ထုတ္ေပးေနသလို အမွတ္(၂) လွ်ပ္စစ္စြမ္းအး၀န္ႀကီးဌာန လက္ေအာက္က လွ်ပ္စစ္ဓါတ္အားေပး စက္ရံုေတြကေန ၇၂၃.၆၂ မဂၢါ၀ပ္ ထုတ္လုပ္ေပးေနတာ ႏိုင္ငံပိုင္သတင္းစာထဲမွာ ေရးထားတယ္ဆိုပဲ။ ဖတ္မိသလိုလို ရိွေပမယ့္ အဲဒီေလာက္ထိ ေသခ်ာ မမွတ္ထားခဲ့မိဘူးဗ်ာ။ ေနာင္တေတာင္ ရမိတယ္။ ဒီေလာက္ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္အားေတြ ထုတ္ေပးေနမွန္း အခုမွ သိရတာပါ။

ဒါေတာင္ ေရႊလီ(၁)စီမံကိန္းမွာ စက္တစ္လံုး ထပ္တပ္ၿပီးရင္ မဂၢါ၀ပ္ ၁၀၀ ထပ္တိုးလာအံုးမယ္ ဆိုပဲဗ်။ ၂၀၁၀ ကိုေရာက္ရင္ ရဲရြာစီမံကိန္းက မဂၢါ၀ပ္ ၇၉၀၊ ကြန္ေခ်ာင္းစီမံကိန္းက မဂၢါ၀ပ္ ၆၀၊ ျဖဴးေခ်ာင္းစီမံကိန္းက မဂၢါ၀ပ္ ၄၀နဲ႕ ေရႊက်င္စီမံကိန္းက ၇၅ မဂၢါ၀ပ္ ထပ္ထုတ္ႏိုင္မယ္ဆိုပဲ။ အဲဒီအတုိင္းသာ တကယ္ ထုတ္ႏိုင္ရင္ ၂၀၁၀ မွာ ၁၀၆၅ မဂၢါ၀ပ္ ထပ္တိုးလာမွာေပါ့။ အဲဒါကိုလည္း ႏိုင္ငံပိုင္ သတင္းစာေတြထဲမွာ ေရးထားတယ္တဲ့ဗ်ာ။ ၂၀၁၀ ဆီကို ျမန္ျမန္ ေရာက္ခ်င္စိတ္ ေပါက္သြားတယ္။ နဂိုကတည္းကလည္း ၂၀၁၀ ကုိ ျမန္ျမန္ ေရာက္ခ်င္ေနတာ။ အခုလို မီးေတြမွန္မယ္ဆုိေတာ့ ၂၀၁၀ကို ေရာက္ခ်င္စိတ္ေတြ ဆည္က်ိဳးသလို တားမရ ဆီးမရ ဒလေဟာကို ျဖစ္သြားပါေလေရာကြယ္။

ပိုင္ဆိုင္မွဳတစ္ခုကို ဆံုးရွံဳးမွ သိရသလုိ မီးျပန္လာလို႕ ေပ်ာ္တဲ့ ခံစားမွဳကို မီးပ်က္ဖူးမွ သိရတာပါ။ ညဘက္ မီးပ်က္တဲ့အခ်ိန္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ထိုင္၊ ပဲျခမ္းသုတ္ေလး စားလိုက္ လက္ဖက္ရည္ေလး ေသာက္လိုက္၊ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ အပ်ိဳအအို အရြယ္ေပါင္းစံုကို ေငး၊ တစ္ေန႕လံုးမွာ ထိုင္ေဆာ့ခဲ့သမွ် ဂိမ္းေတြအေၾကာင္း စၿမံဳျပန္၊ ေပါက္တက္ကရ ဟာသေတြ ေျပာ၊ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ ေခ်ာက္ခ်၊ ေပ်ာ္ဖို႕ ေကာင္းတာမ်ား မီးပ်က္ေနတာေတာင္ ေမ့သြားတယ္။ စပါယ္ရွယ္ အလွမီးသီးမ်ိဳးစံု တပ္ထားတဲ့ စက္ဘီးေတြနဲ႕ မီးပ်က္တဲ့ ညအေမွာင္ထဲမွာ အၾကြားပိုခဲ့ရတာလည္း အရသာတစ္ခုပဲ။ ဒီမွာေတာ့ မီးေတြ ၂၄ နာရီ ပံုမွန္ လာေနေတာ့ အရင္လို မီးပ်က္ေနတဲ့ဘ၀ေလးကို လြမ္းမိသား။ မီးေမွာင္ေမွာင္မွာ ေငးေၾကာင္ေၾကာင္ေလး ျဖစ္ခဲ့ရတာ သတိရမိသား။

ေၾသာ္... ဘာလိုလိုနဲ႕ ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြ ၂၄ နာရီ ပံုမွန္ မီးလင္းလင္းထင္းထင္း ေနရေတာ့မယ့္ဘ၀ေတြ မၾကာမီ လာမည္... ေမွ်ာ္.... ေမွ်ာ္.... ေမွ်ာ္....

သတိ... ဓါတ္လုိက္တတ္သည္။

The Olympians

နတ္ဆိုတာ လူနဲ႕မတူတဲ့ ၃၁ ဘံုသားေပါ့။ ကမာၻေပၚက ေနရာတုိင္း လူမ်ိဳးတိုင္းမွာ နတ္ေတြကို အေရာင္အေသြး စံုစံုလင္လင္နဲ႕ ေတြ႕ရစၿမဲပါ။ ျမန္မာနတ္ေတြမွာလည္း အတြင္း ၃၇ မင္း အျပင္ ၃၇ မင္း စံုေနတာပါပဲ။ အီဂ်စ္မွာလည္း နတ္ဘုရားေတြ ပလံုစိေနတာပဲ။ တရုတ္မွာလည္း နတ္ေတြ မနည္းမေနာပဲ။ ခက္တာက တရုတ္နတ္ေတြ အေၾကာင္း သိပ္မသိေသးဘူး။ တရုတ္စာ မဖတ္တတ္တာေၾကာင့္ေပါ့။

နတ္ေတြထဲမွာ ဂရိနတ္ေတြကို စိတ္၀င္တစား ရိွမိတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာဂိမ္းေတြ ေဆာ့ရင္း သူတုိ႕အေၾကာင္းကို သိခ်င္လာခဲ့တယ္။ တိုက္တန္၊ အိုလံပီယံဆိုၿပီး ဂရိနတ္ေတြက အုပ္စုလိုက္ေလး ရိွၾကတယ္။ အဲဒီ အုပ္စုထဲမွာ အိုလံပီယံလို႕ေခၚတဲ့ နတ္အုပ္စုကို စိတ္၀င္တစား ရိွခဲ့တာပါ။ အိုလံပီယံလို႕ ေခၚတာ Mount Olympus အိုလံပတ္ေတာင္ထိပ္မွာ ေနတဲ့ နတ္ေတြမို႕လို႕ အဲဒီလိုေခၚတာ ဆိုပဲ။ ပုပၸါးေတာင္ထိပ္မွာ ေနခဲ့ရင္ ပုပၸါးယံ ဆိုၿပီး ေခၚခ်င္ေခၚၾကမွာ။ အိုလံပီယံမွာ Top Ten စာရင္း မရိွပဲ Top Twelve စာရင္း ျဖစ္ေနတယ္။

အိုလံပီယံ နတ္စာရင္းမွာ ထိပ္ဆံုး ၁၂ ပါးကေတာ့...

Zeus

သူကေတာ့ ဂိုဏ္းခ်ဳပ္မွဳးႀကီးပါပဲ။ နတ္ေတြထဲမွာ ပါ၀ါ အႀကီးဆံုးေပါ့။ ေကာင္းကင္ဘံုကို စိုးမိုးထားတယ္။ ေျမကမာၻကိုလည္း အုပ္ခ်ဳပ္ပါတယ္။ တရားဥပေဒနဲ႕ အမိန္႕အာဏာပိုင္းကို ႀကီးစိုးပါတယ္။ လက္ထဲမွာလည္း မိုးႀကိဳးႀကီး ကိုင္ထားေသးတယ္။ ပစ္ခ်လိုက္ရမလား ဆုိတာ သူ စ ေအာ္ခဲ့တာ ထင္တယ္။ မိန္းမေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ။ အခ်စ္ေရးေတြလည္း သပြတ္အူလို ရွဳပ္ပါတယ္။ သားေတြ သမီးေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ။ အဲဒီအထဲမွာ ဟာၾကဴလီကို အခ်စ္ဆံုးလို႕ ဆိုၾကပါတယ္။

Poseidon

သူကေတာ့ ပင္လယ္ျပင္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ပါတယ္။ သူက Zeusရဲ႕ ညီပါ။ ျမင္းေတြနဲ႕လည္း သက္ဆုိင္ေသးတယ္။ သူ ျမင္းစီးေနလို႕ ပင္လယ္ျပင္မွာ လိွဳင္းထန္ေစသလားပဲ။ ေျမငလွ်င္ေတြလည္း သူ႕လက္ခ်က္ပါ။ ျမင္းမစီးဖို႕ မွာထားရမယ္ ထင္တယ္။ လက္ထဲမွာေတာ့ သံုးခြခရင္းႀကီး ကိုင္ထားေလ့ရိွတယ္။ အိုလံပီယံ စာရင္း၀င္ နတ္ျဖစ္ေပမယ့္ ပင္လယ္ထဲမွာပဲ ေပ်ာ္ေနေလ့ရိွပါတယ္။ အိုလံပစ္ပြဲမွာ ေရကူးခ်န္ပီယံ ျဖစ္ေလာက္တယ္။

Hermes

သူက ေျချမန္ေတာ္နတ္ပါ။ သူ႕ဦးထုပ္နဲ႕ဖိနပ္မွာ အေတာင္ပံေလးပါတယ္။ လက္ထဲမွာလည္း က်ိဳင္းတံေလး ကိုင္ထားတယ္။ သူက Zeus နတ္မင္းႀကီးရဲ႕ သားေတာ္တစ္ပါးျဖစ္ၿပီး စီးပြါးေရးကို ကူညီေစာင့္ေရွာက္တဲ့ နတ္လို႕လဲ ယံုၾကည္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကုန္သည္ေတြ စီးပြါးေရးသမားေတြ သူ႕ကို ကိုးကြယ္ၾကပါတယ္။ သူက ေသသြားတဲ့သူေတြကို ၀ိဥာည္ေလာကဆီ လမ္းျပပို႕ေဆာင္ေပးေသးတယ္။

Hera

သူမက နတ္မိဖုရားေခါင္ႀကီးေပါ့။ Zeusရဲ႕ မိန္းမပါ။ သူတို႕က ေမာင္ႏွမခ်င္း ျပန္ယူထားတာပါ။ နတ္ေတြထဲမွာ အေခ်ာဆံုး အလွဆံုးလို႕လဲ ေျပာၾကပါတယ္။ ေမွာ္အတတ္ပညာကို ကၽြမ္းတယ္လို႕ ဆိုပါေသးတယ္။ သူမလက္ထဲမွာ ေဒါင္းေတာင္ေလး ကိုင္ထားေလ့ရိွၿပီး အိမ္ေထာင္ေရးနဲ႕ အဓိကသက္ဆိုင္တဲ့ နတ္တစ္ပါးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ေထာင္ေရးမွာေတာ့ သူမ ကိုယ္တုိင္လည္း ကံမေကာင္းရွာပါဘူး။

Hephaestus

ဂရိနတ္ေတြထဲမွာ ေျခေထာက္ ေထာ့နဲ႕ေထာ့နဲ႕ျဖစ္ေနတဲ့ နတ္က သူေပါ့။ သူက မီးကို ေစာင့္ေရွာက္တဲ့ နတ္ပါ။ ပန္းတိမ္ေတြ၊ ပန္းပဲေတြနဲ႕ အဓိက သက္ဆိုင္ပါတယ္။ Zeusရဲ႕ အမိန္႕အရ ပန္ဒိုရာကို ဖန္တီးခဲ့တာ သူေပါ့ကြယ္။ မည္းနက္ေနတဲ့ သူ႕ဆံပင္ေတြက ေရာခ့္ကာေတြလို အရွည္ႀကီးပါပဲ။ လက္ထဲမွာ မီးတုတ္ႀကီး ကိုင္ထားေလ့ရိွတယ္။ သူလည္း Zeus နတ္မင္းႀကီးရဲ႕ သားေတာ္တစ္ပါးပဲ။ သူက ေျခမသန္ ရုပ္မေခ်ာေပမယ့္ လွလြန္းပါတယ္ဆိုတဲ့ အခ်စ္နတ္ဘုရားမ Aphroditeနဲ႕ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့ပါတယ္။

Demeter

သူမက စိုက္ပ်ိဳးေရးနဲ႕ သက္ဆိုင္တဲ့ နတ္တစ္ပါးပါ။ စိုက္ပ်ိဳးေျမေတြမွာ ေျမဆီၾသဇာ ေကာင္းေအာင္ လုပ္ေပးပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူမက Zeusရဲ႕ ညီမပါ။ လက္ထဲမွာ ေကာက္ပဲသီးႏွံေတြ အျပည္႕ထည္႕ထားတဲ့ ဦးခ်ိဳႀကီးတစ္ခုကို ကိုင္ထားေလ့ရိွပါတယ္။ ရည္းစားထားဖူးေပမယ့္ အိမ္ေထာင္မရိွတဲ့ အပ်ိဳႀကီးနတ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ကေလးေတာ့ ရိွပါတယ္။ ထူးဆန္းပါဘိကြယ္။ ၀ိဥာည္ေလာကကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ Hades က သူမရဲ႕သမီး Persephoneကို ခိုးေျပးသြားေသးတယ္။

Dionysus

သူ႕ကို အရက္သမားနတ္လို႕ပဲ ေခၚရမလားပဲ။ သူက စပ်စ္ပင္ေတြနဲ႕ ၀ိုင္ေတြကို ပိုင္စိုးတယ္။ လက္ထဲမွာ အရြက္ခြက္ကို ကိုင္ထားေလ့ရိွတယ္။ သူလည္း Zeus နတ္မင္းႀကီးရဲ႕ သားေတာ္တစ္ပါးပဲ။ သူ႕မွာ အႏုပညာ ဗီဇလည္း ရိွတယ္။ သူက လူသားေတြကို ေပ်ာ္ရႊင္မွဳေတြ ေပးစြမ္းေစတယ္တ့ဲ။ ၿပီးေတာ့ လူေသေတြကို ၀ိဥာည္ေလာကကေန ျပန္ေခၚယူႏိုင္စြမ္းရိွတဲ့ နတ္ေတြထဲမွာ သူလည္းပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူ၀င္စားေတြ ရိွလာတာ သူ လုပ္ေပးလို႕ဆိုပဲ။

Ares

ပဋိပကၡေတြကို ဖန္တီးတတ္တဲ့ နတ္ပါ။ သူ႕လက္ထဲမွာ ေသြးစိုေနတဲ့ လံွႀကီးကိုင္ထားပါတယ္။ လင္းတေတြ၊ ေခြးေတြလည္း ေမြးထားပါတယ္။ စစ္ပြဲေတြကို ႀကီးစိုးပါတယ္။ စစ္တိုက္ခ်င္တဲ့ နတ္ေပါ့။ ရုပ္ရည္ ေခ်ာေမာၿပီး ရက္စက္တဲ့ပံုစံရိွပါတယ္။ သူရဲ႕ပလႅင္မွာ လူ႕ဦးေခါင္းခြံေတြ အျပည္႕ပဲလို႕ ဆိုထားပါတယ္။ သူလည္း Zeus နတ္မင္းႀကီးရဲ႕ သားေတာ္တစ္ပါးပဲ။ သူ႕မွာ အိမ္ေထာင္ဘက္ မရိွပါဘူး။ စစ္ပြဲကိုပဲ ခ်စ္သူလို ခ်စ္တယ္တဲ့။ အခ်စ္တစ္ပြဲ စစ္ပြဲတစ္ရာလို႕ပဲ မွတ္ေနခဲ့လား မသိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခ်စ္နတ္ဘုရားမ Aphroditeနဲ႕ ဇာတ္ေတြ ရွဳပ္ထားဖူးတယ္။ အဲဒါကို ေနနတ္သားက ေဖာ္လိုက္လို႕ သူတို႕ေတြ အရွက္ကြဲရပါေလေရာ။

Athena

သူမကို လွံနဲ႕ ဒိုင္းကို ကိုင္ထားတဲ့ ပံုစံမ်ိဳး ေတြ႕ရေလ့ရိွပါတယ္။ ဇီးကြက္ေလးလည္း ေမြးထားေသးတယ္။ ဥာဏ္ပညာေတြကို ႀကီးစိုးပါတယ္။ စစ္ပြဲေတြမွာလည္း ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူမဟာ တုိက္စစ္ထက္ ခံစစ္မွာ ပိုၿပီး ထူးခၽြန္ပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကမ္းလွမ္းတဲ့ ေနရာမွာလည္း ေတာ္ပါတယ္။ Zeus နတ္မင္းႀကီးရဲ႕ နဖူးကေန ေမြးဖြားလာတဲ့ သမီးေတာ္တစ္ပါးပဲ။ လွံနဲ႕ဒိုင္းကို လက္မွာကိုင္ၿပီး နဖူးကေန ထြက္လာခဲ့တာပါ။ ဂရိေတြအတြက္ သံလြင္ပင္ေတြ ဖန္တီးေပးခဲ့တယ္။

Apollo

ရထားပ်ံႀကီး စီးၿပီး ေကာင္းကင္အႏွံ႕ ေျခဆန္႕ေနတဲ့ ေနနတ္သားပါ။ ဂီတကို ႀကီးစိုးတဲ့ နတ္တစ္ပါးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အနာေရာဂါေတြကို ေပ်ာက္ကင္းေစတဲ့ အစြမ္းလည္း ရိွပါတယ္။ လူေတြ ရုတ္တရက္ ေသသြားရင္ သူ႕လက္ခ်က္လို႕ ယံုၾကည္ၾကတယ္။ သူ လက္ေဆာ့ၿပီး ပစ္လိုက္တဲ့ ျမားမွန္ၿပီး ေသတာတဲ့။ သူလည္း Zeus နတ္မင္းႀကီးရဲ႕ သားေတာ္တစ္ပါးပဲ။ အမႊာအစ္မျဖစ္တဲ့ လနတ္သမီး Artemisနဲ႕အတူ ေမြးလာတာပါ။ တူရိယာေတြကို မဖန္တီးေပမယ့္ ဂီတသံစဥ္ေတြကို ထူးထူးခၽြန္ခၽြန္ ဖန္တီးခဲ့ပါတယ္။ နတ္ေခ်ာေလးလို႕လဲ ဆိုၾကပါတယ္။ အေဖ့ေျခရာ နင္းသူပီပီ ရည္းစားေတြ အမ်ားႀကီးရိွေပမယ့္ အိမ္ေထာင္မျပဳပါဘူးတဲ့။

Artemis

ဂရိနတ္ေတြထဲမွာ ရွားမွရွားတဲ့ အပ်ိဳစင္နတ္သမီးေလးပါ။ ေတာထဲမွာပဲေနၿပီး ေျပးရလႊားရ လြယ္ေအာင္ စကပ္အတုိေလးပဲ ၀တ္ထားေလ့ရိွတယ္။ အမဲလိုက္တာ ၀ါသနာပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အမဲလိုက္ေခြးေတြ ၀က္၀ံေတြ ေမြးထားၿပီး ေလးနဲ႕ျမားကို ကိုင္ထားေလ့ရိွတယ္။ လနတ္သမီးလည္းျဖစ္ေတာ့ ေလးကိုင္းမွာ လျခမ္းပံုေလး တပ္ထားေလ့ရိွတယ္။ Zeus နတ္မင္းႀကီးရဲ႕ သမီးေတာ္တစ္ပါးပဲ။ Apolloနဲ႕ အမႊာျဖစ္ေပမယ့္ သူမက အရင္ေမြးတာပါ။ ေမြးၿပီးၿပီးခ်င္း အမႊာျဖစ္တဲ့ Apollo ေမြးလို႕ရေအာင္ အေမ့ကို ၀ိုင္းကူေပးၿပီး လက္သည္လုပ္ခဲ့တယ္လို႕လည္း ဆိုၾကပါေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မီးေနသည္ေတြ မီးဖြားတဲ့အခါမွာ သူမကို တုိင္တည္ၾကပါတယ္။ လက္သည္နတ္သမီးေပါ့။ အပ်ိဳစင္နတ္သမီးပီပီ ေယာက်ာ္းေတြကို မႀကိဳက္ပါဘူးတဲ့။

Aphrodite

အခ်စ္နတ္ဘုရားမေလးလို႕ တင္စားခံရတဲ့ နတ္ေပါ့။ က်က္သေရရိွၿပီး အေတာ္လွတယ္လို႕ ေျပာၾကတယ္။ Zeus နတ္မင္းႀကီးရဲ႕ သမီးေတာ္တစ္ပါးပဲ။ ပင္လယ္ထဲက ေရမွဳန္ေရပန္းေတြကေန ထြက္လာတယ္လို႕ ဆိုၾကပါတယ္။ ေျခမသန္တဲ့ ပန္းပဲနတ္ Hephaestusရဲ႕ တရား၀င္ ဇနီးေခ်ာပါ။ သူတုိ႕ လင္မယားကေန ျမားနတ္ေမာင္ေလး ေမြးလာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စစ္ပြဲေတြကို ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ Aresက သူမနဲ႕ ခ်စ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အိမ္ေထာင္ဘက္ မရိွတဲ့ Aresကို အထီးက်န္မဆန္တဲ့ ညေပါင္းမ်ားစြာ ရိွရေလေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့တာ သူမေပါ့။ ေကာင္းကင္အႏွံ႕ ရထားပ်ံနဲ႕ သြားေနတဲ့ ေနနတ္သား ေဖာ္ေကာင္လုပ္လုိ႕ သူတုိ႕ ဇာတ္ရွဳပ္ေတြ အထုပ္ျဖည္ျပခဲ့ရရွာတယ္။

မွတ္ခ်က္။ ကၽြန္ေတာ္ သိထားသေလာက္ေလး ခ်ေရးထားတာပါ။ ဒ႑ာရီဆိုေတာ့လည္း ပံုျပင္လိုပဲ ဖတ္တာ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေၾကာင္းအရာေတြ အတိအက် မွန္ကန္မယ္လို႕ မဆို၀ံ့ပါဘူး။ ဒီရက္ေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခ်ီးပန္းေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ မွားတာေတြ ကြဲလြဲတာေတြ ရိွေနရင္လည္း အရူးခ်ီးပန္း ေရးထားတယ္လို႕ပဲ မွတ္လိုက္ၾကပါေတာ့ဗ်ာ။