I hate drinking

စေနေန႕ညက တရုတ္လိုင္းမွာျပတဲ့ ေရွာင္လင္သိုင္းကား ၾကည္႕ေနျဖစ္ခဲ့တယ္။ မင္းသားက မဂၤလာဦးညမွာ အရက္မူးေအာင္ ေသာက္ၿပီး မဂၤလာခန္းထဲကို ယိုင္တိုင္ယိုင္တုိင္ ၀င္သြားတဲ့အခန္းပါတယ္။ သတို႕သမီးက ကုတင္ေပၚမွာ မလွဳပ္မယွက္ေလး ထိုင္လို႕။ အဲဒီကို ၾကည္႕ေနရင္း အေတြးစေတြ ပြါးသြားတယ္။ ခ်ဥ္စုတ္စုတ္ အနံ႕နဲ႕ မဂၤလာဦးညကို ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ျဖတ္သန္းႏိုင္ပါမလား။ အငွား ေတြးၾကည္႕တာပါ။

ကေလးဘ၀တုန္းက တရုတ္ႏွစ္ကူးေရာက္တုိင္း မိုးနတ္မင္း ဘာညာကိြကြ အစံုအလင္ကို ကန္ေတာ့ထားတဲ့ စားပြဲေပၚက အရက္ခြက္ေလးေတြကို ကေလးသဘာ၀ ညီအစ္ကိုတသိုက္ အၿပိဳင္ေမာ့ၾကတယ္။ ဘယ္သူ မ်ားမ်ားနဲ႕ ျမန္ျမန္ ေသာက္ႏိုင္သလဲေပါ့။ ရင္ထဲကို ပူဆင္းသြားတဲ့ ခါးသက္သက္ အရသာကို မႀကိဳက္ေပမယ့္ ႏိုင္ခ်င္ေဇာနဲ႕ ၃ ခြက္ေလာက္ အျမန္ေမာ့ခ်ဖူးတယ္။ လူႀကီးေတြကလည္း ဘာမွ မေျပာပါဘူး။ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး ၾကည္႕ေနၾကတယ္။ ဆိုလိုခ်င္တာက အရက္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တရုတ္လူမ်ိဳးေတြအတြက္ ကေလးဘ၀ ပိစိေကြးကတည္းက မစိမ္းတဲ့ အရာတစ္ခုေပါ့။

ငယ္ငယ္တုန္းက အိမ္ေဘးက ၿခံထဲမွာ မိသားစုတစ္စု ေနၾကတယ္။ လင္ရယ္ မယားရယ္ သား ၂ ေယာက္ သမီး ၁ ေယာက္နဲ႕ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းပဲ။ ၿခံေရွ႕မွာ ေအာ္ေကြ႕ၾကည္ ဆိုင္ေလး ဖြင့္ထားတယ္။ အခ်ဥ္ရည္ ေကာင္းလြန္းလို႕ မနက္ ၉ နာရီခြဲဆို ေရာင္းလုိ႕ကုန္ၿပီ။ သစ္ပင္ပန္းမန္ေတြ ေ၀ေ၀ဆာဆာနဲ႕ ၿခံႀကီးထဲမွာ မိသားစုေလး တစ္ေန႕လုံး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ရိွေပမယ့္ ညဘက္ေရာက္ရင္ နတ္ဆိုး၀င္သလို အိမ္ဦးနတ္ႀကီး မူးပါေတာ့တယ္။ မိန္းမကို ဆဲလိုက္ ကေလးေတြကို အျပစ္မရိွ အျပစ္ရွာ ရိုက္ႏွက္ေနလိုက္နဲ႕ တကယ္ကို စိတ္မခ်မ္းသာစရာပါပဲ။ ကေလးေတြရဲ႕ ငိုသံနဲ႕ ငရဲပြက္သလား မွတ္ေနရတယ္။ အရက္ မေသာက္ထားတဲ့ အခ်ိန္မွာဆို အဲဒီဦးေလးႀကီးက အေတာ္ကို သေဘာေကာင္းပါတယ္။ စကားေျပာ ယဥ္ေက်း ခ်ိဳသာပါတယ္။ ရပ္ေရးရြာေရးမွာ ကူညီရုိင္းပင္းတတ္ပါတယ္။

အိမ္မွာလည္း ပါပါးက တခါတေလ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႕ စံုရင္ ေသာက္တတ္ေသးတယ္။ ၀ါတြင္းကာလ ေရွာင္ထားလို႕ပဲ ၀ါတြင္းမွာ ေအးေအးေဆးေဆးေနရတယ္။ ၀ါကၽြတ္ၿပီဆိုရင္ တစ္လကို ႏွစ္ခါ သံုးခါေလာက္ ေသာက္တတ္တယ္။ သူမွာ အေပါင္းအသင္းေတြ မ်ားေတာ့လည္း တခ်ိဳ႕လေတြမွာ ငါးခါ ေျခာက္ခါအထိ ပြဲဆက္မ်ားေသးတယ္။ ပါပါးက အျပင္သြားရင္ ကားယူသြားေလ့ရိွေတာ့ ညဘက္မိုးခ်ဳပ္လို႕ အိမ္ျပန္မေရာက္ရင္ အိမ္ကမာမား စိတ္ပူၿပီး လည္ပင္းရွည္ရၿပီ။ ပါပါး ျပန္မလာေသးသေရြ႕ မအိပ္ပဲ ေစာင့္ေနေတာ့ ၾကားထဲက သားေတြပါ အိပ္ေနလို႕ မရေတာ့ဘူး။ အလုပ္ေတြပဲ မ်ားေနလို႕လား၊ ကားပဲ ပ်က္ေနလို႕လား၊ လမ္းမွာ မေတာ္တဆမ်ား ျဖစ္ေနလား ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာနဲ႕ အေတြးေတြ ခ်ာခ်ာလည္ေနရၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက လက္ကိုင္ဖုန္းကလည္း အခုေခတ္ေလာက္ မေပါမ်ားေသးဘူး။ အဲဒီေတာ့ ပါးပါးတစ္ေယာက္ ဘယ္ေရာက္လို႕ ဘယ္ေပါက္ေနမွန္း အိမ္ကလူေတြ မသိရဘူးေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္ စကၤာပူကို ေရာက္မလာေသးခင္ ရန္ကုန္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕အတူ အိမ္ငွားေနတုန္းကလည္း ေယာက်ာ္းေလးေတြ စုေနၾကတဲ့ အိမ္ဆိုေတာ့ အရက္ေသာက္တတ္တဲ့ အျခားသူငယ္ခ်င္းေတြ ညအိပ္ညေန လာတတ္ျပန္တယ္။ အတူေနတဲ့ ေကာင္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း သိေတာ့ အရက္ မေသာက္ၾကပါဘူး။ တျခားေကာင္ေတြကေတာ့ ခရစ္စမတ္လို ရက္ေတြမွာ အရက္ေသာက္ၿပီး အိမ္မွာ လာအိပ္တတ္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က မူးၿပီးရင္ ေခြၿပီး အိပ္ေနတတ္တယ္။ တခ်ိဳ႕က စကားကို အက်ယ္ႀကီး ေအာ္ေျပာေနတတ္တယ္။ တခ်ိဳ႕က မမူးတဲ့သူကို ရစ္ေနတတ္တယ္။ တခ်ိဳ႕က အရက္ကို လူလုိသူလို မေသာက္လာပဲ မူးရူးေနေအာင္ ေသာက္ေတာ့ အန္ဖတ္စို႕တာေပါ့။ ဒီေကာင္ေတြ ေသာင္းက်န္းသမွ် ခါးစည္းခံရတာက မေသာက္ပဲေနလို႕ မမူးတဲ့ေကာင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ေတြေပါ့။ အန္ဖတ္ေတြ က်ံဳး။ ရစ္သမွ် သည္းခံ။ ေအာ္ေနတဲ့ ပါးစပ္ေတြ လိုက္ပိတ္။ ၀ဋ္ေၾကြး ဆပ္ေနရသလိုပဲ။

တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က အရက္သမားေတြကို မမုန္းပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းေတြမွာ အရက္သမားေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္က အရက္ေသာက္တာကိုပဲ မုန္းပါတယ္။ အရက္သမားပဲ အရက္ ေသာက္မွာေပါ့။ အဲဒါဆို ဘာေၾကာင့္ အရက္သမားကို မမုန္းသလဲဆုိရင္ အရက္မေသာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ သူတုိ႕ဟာ လူေကာင္းပါပဲေလ။ ကၽြန္ေတာ္က လူကို မမုန္းဘူး။ မူကိုပဲ မုန္းတာခင္ဗ်။ အရက္ေသာက္တဲ့ အမူအက်င့္ကို မုန္းတာပါ။

အိမ္ေဘးၿခံက ညဘက္ဆို အရက္မူးၿပီး ကေလးေတြကို ရိုက္ေနတာ ျမင္ခဲ့ၾကားခဲ့တဲ့ ကေလးဘ၀၊ တေနကုန္ အိမ္အလုပ္ေတြနဲ႕ ပင္ပန္းရွာေပမယ့္ ညမိုးခ်ဳပ္အထိ အိမ္ျပန္မလာေသးတဲ့ ပါပါးအတြက္ မာမားရဲ႕ စိုးရိမ္ ေသာကကို ေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ လူငယ္ဘ၀၊ မူးၿပီး ရစ္တတ္တဲ့ အန္ဖတ္စို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ခြင့္မလႊတ္ေပမယ့္ သည္းခံခဲ့ရတဲ့ လူလတ္ပိုင္းဘ၀။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ ဘ၀က ေပးတဲ့ သင္ခန္းစာေတြနဲ႕တင္ အရက္ေသာက္တဲ့ အက်င့္ကို ကၽြန္ေတာ္ မုန္းသြားပါတယ္။ ရာသက္ပန္ ေရွာင္ဖို႕လည္း ဆံုးျဖတ္ေစႏိုင္ခဲ့တယ္။

မဂၤလာညစာစားပြဲေတြမွာ တရုတ္ေတြ လုပ္ေလ့ လုပ္ထရိွတာက သတို႕သားကို အရက္အတင္း တုိက္တာပါပဲ။ ရိွရိွသမွ် အမ်ိဳးေတြ၊ သိသိသမွ် အသိုင္းအ၀ိုင္းေတြ ေဆာင္သမွ် ပြဲေတြမွာ သတုိ႕သားကို ကမ္းပိန္းဆုိၿပီး အတင္းအရက္တုိက္တာ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းသလိုလို ျမင္ရေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေသာက္ျမင္ အေတာ္ကပ္ပါတယ္။ မဂၤလာသတို႕သားကို ဂုဏ္ျပဳတယ္ဆုိတာ သိနားလည္ေပမယ့္ ခံစားရခက္လွပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အလွည္႕မွာ ဒါမ်ိဳးလာလုပ္ရင္ေတာ့ လက္ခံႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာသေလာက္ပဲ။ အဲဒါကို အခုကတည္းက ခ်စ္သူေလးကို ေသခ်ာရွင္းျပၿပီး ရင္ဆိုင္ဖို႕ ျပင္ဆင္ထားရအံုးမယ္။ ပထမဦးဆံုး ၿပံဳးၿပံဳးေလးနဲ႕ ျငင္းပါမယ္။ ခ်ိဳခ်ိဳသာသာနဲ႕ ေတာင္းပန္ပါမယ္။ အဲဒါမွ မရေသးရင္ေတာ့ ေသာက္ႏိုင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အနားမွာ ေခၚထားၿပီး ကိုယ္စား ေသာက္ခုိင္းလိုက္ပါမယ္။ အဲဒါကို မေက်နပ္ေသးလို႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို အရက္ အတင္းတုိက္ေနရင္ေတာ့ အားနာပါးနာနဲ႕ အရက္ေသာက္လိမ့္မယ္လို႕ မထင္လိုက္ပါနဲ႕။

ဘယ္နဲ႕ဗ်ာ ခ်ဥ္စုတ္စုတ္ အနံ႕နဲ႕ မဂၤလာခန္းထဲ ၀င္မယ္လို႕ ထင္ေနရင္... ထင္တဲ့သူ ရူးေနလို႕ပဲ ျဖစ္မယ္။ ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္မလဲ ဆိုတာကို ေငြေရာင္ပိတ္ကားေပၚမွာ ေမွ်ာ္...


ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ္ အရက္ေသာက္တာကို မုန္းပါတယ္ခင္ဗ်။