Dear Yesterday - 10

မေန႕ကေပ့ါ..... စကၤာပူမွာ အလုပ္လာလုပ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ သူ႕အခန္းေဖာ္ေတြကို ၿမိဳ႕ထဲဘက္အလည္ လိုက္ပို႕လိုက္တယ္။ သူက ဇြန္လ ၁ ရက္ေန႕ကမွ ေရာက္တာ။ အခုေတာ့ ဂ်ဴေရာင္းကၽြန္းမွာ ေနရတယ္။ အလုပ္ကလည္း အဲဒီကၽြန္းေပၚမွာပဲ။ စလံုးမွာ အလုပ္ လုပ္ဖို႕အတြက္ ေအးဂ်င့္ဖိုး စကၤာပူေဒၚလာ ၄၅၀၀ သြင္းရတယ္။ အလုပ္က တစ္လမွ ေဒၚလာ ၅၀၀ ေလာက္ပဲ ရမွာ။ အိုဗာတိုင္ေၾကး ရိွမွပဲ အသက္ရွဳေခ်ာင္မယ္။ ၁ ႏွစ္ေလာက္ လုပ္ၿပီးမွ ေအးဂ်င့္ဖိုး ေက်မယ္။ ေနာက္တစ္ႏွစ္ ထပ္လုပ္ခြင့္ရမွ ကိုယ့္အတြက္ က်န္မယ့္ကိန္းပါ။ သူတို႕က်ေတာ့ ဦးေႏွာက္ ယိုစီးတယ္ ေျပာရေအာင္လည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ႏုပ်ိဳမွဳေတြ စေတးရမွာ အမွန္ပဲခင္ဗ်။ စာေရးဆရာမ ဂ်ဴး ေျပာသလိုပဲ လူငယ္ေတြမွာ ၾကြယ္၀တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခု လိုအပ္ေနတယ္။

သူတုိ႕ေနတဲ့ ဂ်ဴေရာင္းကၽြန္းေပၚကေန စလံုးကၽြန္းမႀကီးကို ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ စီးၿပီးလာရင္ ကလီမန္တီးနားက အေနာက္ဘက္ကမ္း ပန္းၿခံကို ေရာက္တယ္။ ကလီမန္တီးဘူတာကို မသိလို႕ဆိုလို႕ ပန္းၿခံကို သြားေခၚရတယ္။ ကလီမန္တီးမွာ မနက္စာ စားၿပီး ရထားနဲ႕ ၿမိဳ႕လည္ဘက္ကို ထြက္လာခဲ့တယ္။ စီးတီးေဟာလ္မွာ တစ္ေယာက္ ေစာင့္ေနတယ္ဆိုလို႕ ပင္နီဇူလားကို ၀င္ေခၚရေသးတယ္။ အဲဒီကေန ပါလီမန္ အေရွ႕ေရာက္ၿပီး ဓါတ္ပံုေတြ ရိုက္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျမစ္ကမ္းေဘးကို ေနပူပူမွာ လသာသလား မွတ္ရေအာင္ လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္ၾကတယ္။

ျမစ္ကမ္းေဘးက ခ်စ္တီးရုပ္ႀကီးရိွတဲ့ ေနရာမွာ ဓါတ္ပံုေတြ ရိုက္ၾကတာမ်ား ခ်စ္တီးကိုေတာင္ အားနာတယ္။ ခ်စ္တီးေခါင္းကို ကိုင္ထားတဲ့သူနဲ႕၊ ဘိုမကို ခါးဖက္ၿပီး အာ၀ါးေပးတဲ့သူနဲ႕ တရုတ္ႀကီး ေပသီးေခါက္ေနတာကို ေပသီး၀င္လုတဲ့သူနဲ႕ ေျဗာင္းဆန္ေနေအာင္ ပဲေပးၿပီး ဓါတ္ပံုရိုက္ၾကတယ္။ ဟိုတယ္ႀကီးေရွ႕က ေရခ်ိဳးဆင္းမယ့္ ကေလးရုပ္ေတြလည္း မေနရပါဘူး။ ေဘာင္းဘီခၽြတ္ေနတဲ့ ကေလးရဲ႕ ေရႊဥေလးကို လွမ္းႏွိဳက္တဲ့ ပံုစံနဲ႕ ဓါတ္ပံုရိုက္ၾကေသးတယ္။ ေမဘဏ္ေရွ႕က ႏြားလွည္းႀကီးဆီ ေရာက္ေတာ့လည္း ရန္ကုန္မွာ မစီးခဲ့ရတဲ့ႏြား စကၤာပူေရာက္မွ စီးရတာဆိုၿပီး ခြစီးၾကေသးတယ္။

ျမစ္ကမ္းေဘးက အ၀လြန္ေနတဲ့ စာကေလးရုပ္ေရွ႕မွာလည္း အုပ္စုလိုက္ ကိုးရိုးကားယား ပံုစံေတြလုပ္ ဓါတ္ပံုေတြရိုက္ၿပီး ေသာင္းက်န္းလိုက္ေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ မာလိုင္းယြန္းရုပ္တုဘက္ကို ခ်ီတက္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ေနက ေခါင္းတည္႕တည္႕ ေရာက္ေနၿပီ။ ဓါတ္ပံုေတြသာ ရိုက္ရတာ မ်က္လံုးေတြက မဖြင့္ႏိုင္ၾကဘူး။ ဒီၾကားထဲမွာ တျခားသူေတြက သူတို႕အတြက္ ဓါတ္ပံုရိုက္ေပးပါဆိုလို႕ ကူညီေပးရေသးတယ္။ ဓါတ္ပံုေတြ ရိုက္ၿပီးေတာ့ လူလည္း ေခၽြးထြက္လြန္းၿပီး ႏွဳန္းေနၿပီ။ အဲဒါနဲ႕ အနားက ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ ေကာ္ဖီေသာက္ၿပီး ေနေအးေအာင္ ေစာင့္ၿပီး ထိုင္ေနခဲ့လိုက္တယ္။ လူကသာ ထိုင္ခံုမွာထုိင္ၿပီး ေကာ္ဖီ ေသာက္ေနၾကေပမယ့္ မ်က္လံုးေတြက စြဲေဆာင္မွဳ ေကာင္းတဲ့ေနရာေတြမွာ ေအာ္တိုဖိုးကပ္ လုပ္ေနၾကတယ္။ သိတဲ့အတုိင္းေလ စကာၤပူက အီေကြတာနဲ႕နီးၿပီး ေနပူလြန္းေတာ့ ေကာင္မေလးေတြလည္း အတိုေလးေတြ အဟိုက္ေလးေတြပဲ ၀တ္ၾကတာကိုးဗ်။

ရန္ကုန္ကေန ေရာက္တာ မၾကာေသးေတာ့ သူတုိ႕အတြက္ ဒါေတြက အသစ္အဆန္းပါပဲ။ အၾကည္႕ေလးေတြ ေလွ်ာ့ဖို႕ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ သတိေပးရတယ္။ ၃၆၀ဒီဂရီ သမင္လည္ျပန္ေတြ ျဖစ္ကုန္လုိ႕ ထိန္းၾကပါအံုးဟ ေျပာေနရတယ္။ မင္းတုိ႕မ်က္လံုးေတြလည္း ျပဳတ္ထြက္ကုန္မယ္ေနာ္ သားရည္ေတြလည္း သုတ္ပါအံုးဆိုၿပီး က်ိတ္မွာရေသးတယ္။ ဒီပံုစံအတုိင္း ေအာခ်က္ ေခၚသြားလို႕ကေတာ့ အက်ိဳးေတာ့ နည္းရခ်ည္ရဲ႕ေပါ့။ အဲဒါနဲ႕ မူစတာဘက္ကို အရင္ေခၚသြားလိုက္တယ္။ မူစတာကုန္တိုက္ထဲမွာ အထပ္တိုင္းကို ပတ္လိုက္တာ ညေန ၃ နာရီ ထိုးပါေလေရာ။ ပစၥည္းအစံုကို အမ်ားႀကီး ေတြ႕ရေတာ့ အိမ္ျပန္တဲ့အခါ ၀ယ္မယ္ ဆုိတာႀကီးပဲ။ ဗိုက္လည္း အေတာ္ဆာေနၿပီ။ အဲဒီနားက ေဒလီစားေသာက္ဆိုင္မွာပဲ ေန႕လည္စာ အားေပးလိုက္တာ ပိုက္ဆံ ၅၀ ထြက္သြားေရာ။ ဗိုက္ျပည္႕ေနတဲ့ သူတုိ႕ကို ေအာခ်က္ဘက္ ေခၚသြားၿပီး လမ္းသလား ခိုင္းလိုက္တယ္။ ေအာခ်က္က ျပန္ေတာ့ ၄ နာရီခြဲေနၿပီ။ အဲဒါနဲ႕ သူတုိ႕ကို ကလီမန္တီးဘက္ ျပန္ပို႕ေပးၿပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း အိမ္ျပန္လာခဲ့လိုက္တယ္။

မေန႕က သူတုိ႕နဲ႕လမ္းခြဲၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး ဓါတ္ပံုဆိုင္ဘက္ တစ္ေခါက္ေျပးရေသးတယ္။ ခ်စ္သူေလးရဲ႕ ဓါတ္ပံုေလးနဲ႕ တျခားဓါတ္ပံုေတြ သြားထုတ္တာပါ။ ဓါတ္ပံုဆိုင္က ည ၇နာရီမွာ လာေရြးပါဆိုလို႕ အိမ္ျပန္လာခဲ့ရတယ္။ မအယ္ႀကီးနဲ႕ ဂ်ီေတာ့ခ္မွာ ေတြ႕လို႕ အာလူးဖုတ္လုိက္ေသးတယ္။ ၇ နာရီထိုးေတာ့ ဓါတ္ပံုဆိုင္ တစ္ခါျပန္ေျပးၿပီး ဓါတ္ပံု သြားေရြးတာေပါ့။ ညစာေတာင္ မစားရေသးဘူး။ အေရးထဲ ဆိုင္က ဓါတ္ပံုမွားေပးလို႕ စိတ္ရွဳပ္ခဲ့ရေသးတယ္ဗ်ာ။ ဘယ္ပံုနဲ႕မွ မလဲႏိုင္ဘူးဆိုတာ သူတုိ႕ မသိၾကဘူးလားကြယ္။ အိမ္ေရာက္တာနဲ႕ ခ်က္ခ်င္း မွန္ေဘာင္သြင္းၿပီး စားပြဲေပၚ တင္ထားလိုက္တယ္။ တေနကုန္ ပင္ပန္းခဲ့သမွ် အေမာေျပတာပဲေနာ္။

မေန႕က ညမွာေတာ့ စလံုးၾကက္ေျခနီမွာ သိခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ေတာက်ီးကန္း ေသြးလွဴရွင္အဖြဲ႕အတြက္ လပ္ေတာ့ပ္တစ္လံုး လာပို႕တယ္။ သံုးၿပီးသား အေဟာင္းေပမယ့္ ေကာင္းေနဆဲပါ။ ေသြးလွဴရွင္စာရင္းေတြ၊ ေသြးလွဴဒါန္းမွဳစာရင္းေတြ မွတ္ဖို႕အတြက္ သံုးေပးပါတဲ့။ သူ႕ဆီမွာ ပိုေနေပမယ့္ လိုေနတဲ့သူေတြအတြက္ အသံုး၀င္မွာပါတဲ့ေလ။ အိမ္ေအာက္ထပ္မွာ လာေစာင့္ေပးပါဆိုလို႕ ည ၁၀ နာရီမွာ အိမ္ေအာက္ဆင္းၿပီး ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ အဲဒါကို ရန္ကုန္ပို႕ဖို႕ စီစဥ္ရအံုးမယ္။ ေနာက္လမွာ ျပန္မယ့္သူ ရိွတယ္ဆိုေတာ့ လူႀကံဳ ယူသြားေပးရင္ အဆင္ေျပေလာက္ပါတယ္။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ပစၥည္းမ်ိဳး မဟုတ္တဲ့အတြက္ လူႀကံဳကိုလည္း အားနာမိတယ္။ လူရင္းေတြပဲ အကူအညီေတာင္းလို႕ ေကာင္းမွာပါဗ်ာ။

မေန႕ကေပါ့...