Dear Yesterday - 2

မေန႕က အလုပ္ေန႕တစ္၀က္ပဲ လုပ္ရမယ့္ေန႕ ျဖစ္ေပမယ့္လည္း တစ္ေနကုန္ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား လုပ္ျဖစ္ေနတယ္။ မနက္မိုးလင္းေတာ့ အတူေန အိပ္ခန္းေဖာ္ ညီငယ္တစ္ဦးက ျမန္မာျပည္ကို ျပန္သြားဖို႕ မနက္ေစာေစာကတည္းက ေလယာဥ္ကြင္းကို ဆင္းသြားၿပီဆိုေတာ့ အခန္းႀကီးက လြတ္ေနတယ္။ ဒီမွာ ခရီးသြားလုပ္ငန္းနဲ႕ ပါတ္သတ္တဲ့ ေက်ာင္းတစ္ခုကို လာတတ္ေပမယ့္ အလုပ္အကိုင္ မရွာႏိုင္တာေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္ ျပန္သြားရတာ။ ဘာသာစကား အခက္အခဲေၾကာင့္လည္း သူ အလုပ္မရတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ သူတို႕ ခရီးသြားလုပ္ငန္းဆိုတာက ခရီးသြားေတြနား၀င္ သေဘာေပါက္ေအာင္ ေျပာရဆိုရတာမ်ိဳးေလ။

ေရမိုးခ်ိဳး အ၀တ္စားလဲၿပီးေတာ့ အိမ္မွာအတူေနတဲ့ ဗိသုကာအကိုနဲ႕ ရံုးမသြားခင္ အိမ္ေအာက္ကဆိုင္မွာ တိုရွည္စားၿပီး ေကာ္ဖီ ေသာက္လိုက္ေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႕မိန္းမ ထိုင္၀မ္ကေန ပို႕ထားတဲ့ မွတ္ပံုတင္စာကို စာတိုက္မွာ သြားေရြးတာကို အေဖၚလုိက္ သြားလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုး အနီလိုင္းကေန ရထားစီးၿပီး ရံုးကို ထြက္လာၾကလိုက္တယ္။ သူ႕အလုပ္က ကလီမန္တီးဘက္မွာဆိုေတာ့ ဂ်ဴေရာင္းအထိ ရထားစီးရတာ အတူတူပဲေလ။

အခုလမွာ အေတာ္ေလးကို အလုပ္ေတြ ပိေနတယ္။ လစာမတိုးဘဲ ရာထူးတိုးေပးၿပီး အလုပ္ေတြ ဖိခိုင္းထားလို႕ အသည္းအသန္ လုပ္ေနရတယ္။ အရင္ကလို ေယာင္ေျခာက္ဆယ္ လုပ္လို႕ မရေတာ့ဘူး။ ရံုးေရာက္ေတာ့ လုပ္စရာ အလုပ္ေတြကို တဆင့္ၿပီး တဆင့္ သတိထား လုပ္ေနရတယ္။ စက္ရံုတစ္ခုရဲ႕ ဂိုေထာင္အတြက္ တနလာၤေန႕မွာ ေဆာ့၀ဲလ္ဒီမို ျပဖို႕ရိွတာကို ျပင္ဆင္ေနရတာပါ။ တစ္ခုမွားသြားရင္ လုပ္ငန္းပိုင္း အစီအစဥ္ေတြ လြဲေခ်ာ္ႏိုင္တာမို႕ တစ္ခုခ်င္းကို ေသခ်ာ လုပ္ေနရတယ္။ လုပ္လိုက္ ျပန္စမ္းလိုက္နဲ႕ ေန႕လည္႕ ထမင္းစာဖို႕ေတာင္ အခ်ိန္ မရလိုက္ဘူး။ မေန႕ကနဲ႕ဆို ဒီတစ္ပါတ္အတြင္းမွာ ေန႕လည္စာ မစားမိတာ ၃ ရက္ေတာင္ ရိွသြားၿပီေပ့ါ။

ညေနပိုင္းက်ေတာ့ အလုပ္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ၿပီးလာတာနဲ႕ နည္းနည္း စိတ္ေအးသြားရတယ္။ ရန္ကုန္က အသိတစ္ေယာက္ ေရာက္ေနတာသိလို႕ ဖုန္းဆက္ၾကည္႕ေတာ့ သူတို႕ ဘြန္ေလးဘက္ကုိ လာဖို႕ရိွတယ္ ဆိုတာနဲ႕ အလုပ္ဆင္းျဖစ္ရင္ သြားဖို႕ စိတ္ကူးထားလိုက္တယ္။ အလုပ္မၿပီးရင္ေတာ့ မသြားႏိုင္ဘူးေလ။ အလုပ္ေတြကို လက္စသပ္ေနရင္း ပေရာဂ်က္ေခါင္းေဆာင္က ညေန ၅ နာရီခြဲေလာက္ ေရာက္ေတာ့ ျပန္မယ္ဆိုတာနဲ႕ အတူ ျပန္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒါနဲ႕ ဘြန္ေလးကို လမ္းႀကံဳတာနဲ႕ ၀င္ျဖစ္သြားတယ္။

ဂ်ဴေရာင္းပြိဳင့္မွာ ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္လာရင္း ဖုန္းဆက္ေမးေတာ့ ေကာ္ဖီဆိုင္ ထိုင္ေနတယ္ဆိုတာနဲ႕ ေကာ္ဖီဆိုင္ လိုက္ရွာလိုက္တယ္။ ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ ေနးတစ္ျမန္မာဖိုရမ္က မန္ဘာေတြနဲ႕ စကားေတြ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ သူတို႕ေျပာျဖစ္တာ မ်ားၿပီး ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ နားေထာင္ျဖစ္တာ မ်ားပါတယ္။ ညပိုင္းေရာက္ေတာ့ ရန္ကုန္က မွာလိုက္တဲ့ အ၀တ္အစားေတြ ရွာဖို႕ ေစ်း၀ယ္ထြက္ၾကတယ္။ ေစ်းပတ္ၿပီး ေနာက္ေတာ့ ေကအက္ဖ္စီမွာ ၾကက္ေၾကာ္ ၀င္စားၿပီး ေနးတစ္ဖိုရမ္မန္ဘာေတြ အိမ္ျပန္ဖို႕ ဘူတာဘက္ကို ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။

ေဆးေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ လူႀကံဳလွမ္းမွာတဲ့ ဆရာ၀န္ကိုင္တဲ့ နားၾကပ္ကို ၀ယ္ဖို႕ ရန္ကုန္က ေရာက္လာတဲ့ ေနးတစ္ဖိုရမ္ထဲက အသိနဲ႕အတူ သူတည္းေနတဲ့ဟိုတယ္ရိွရာ တရုတ္တန္းဘက္ကို လိုက္သြားခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္က လူႀကံဳထည္႕ေပးလိုက္တဲ့ သိုးေမြးဆြယ္တာေလး လိုက္ယူတာလဲ ပါတာေပါ့။ ေအာ္ထရန္ပတ္ခ္ ဘူတာကေန သူတို႕တည္းတဲ့ ဟုိတယ္ကို အဆင့္ဆင့္ ရွာပံုေတာ္ဖြင့္ၿပီး အေရာက္ႏွင္ခဲ့ၾကေသးတယ္။ ဟိုတယ္ေရာက္ေတာ့ ခဏတျဖဳတ္ စကားေျပာၿပီး မူစတာဖါဘက္ကို ေစ်း၀ယ္ ထြက္လာၾကတယ္။ လိုအပ္တာေတြကို ၂၄ နာရီဖြင့္တဲ့ ကုလားကုန္တိုက္ထဲမွာ တိုးေ၀ွ႕ၿပီး ေစ်းပတ္၀ယ္ျဖစ္တယ္။ ေစ်းက အေတာ္ေလးကုိ ခ်ိဳလြန္းလို႕ အတုျဖစ္မွာေတာင္ စိုးရိမ္မိတယ္။ အျပင္ေစ်းနဲ႕ အေတာ္ေလးကို ကြာတယ္ဗ်ာ။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း ညႀကီးမုိးခ်ဳပ္ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုး စည္ကားေနတာေပါ့။

ဒါနဲ႕ မနက္ ၃ နာရီေလာက္မွာ အိမ္ျပန္ျဖစ္ၾကတယ္။ လူကေတာ့ အေတာ္ေလးကို ဘက္ထရီကုန္ေနၿပီ။ မ်က္လံုးကို မနည္းဖြင့္ထား ရတာ။ တက္စီသမားနဲ႕ လမ္းမွာ စကားေျပာ အိပ္ငိုက္ရင္း အိမ္ကို ၃ နာရီခြဲ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ျပန္ေရာက္တယ္။ သူတို႕ ညဘက္ေမာင္းတဲ့ တက္စီသမား ဘ၀ေတြကို အင္တာဗ်ဴးရင္းေပါ့။ သူေျပာတာက ညဘက္ေမာင္းရတာ ကားမရႈပ္ဘူး၊ အပူရွိန္ သက္သာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမွာင္တဲ့အတြက္ မ်က္လံုး အားစိုက္ရတယ္ေပါ့။ ညဘက္ ကားေမာင္းရတဲ့သူေတြအဖို႕ မိသားစုဘ၀ဆိုတာကို မခံစားရေတာ့ဘဲ ပိုက္ဆံပဲ ရွာေနရတဲ့ ဘ၀မ်ိဳးေပါ့။ ကိုယ့္ကေလးေတြနဲ႕ ေနဖို႕ အခ်ိန္မရဘူး။ ေနာက္က်န္းမာေရးအတြက္ တစ္ပတ္မွာ ခုနစ္ရက္ ေမာင္းလို႕ မသင့္ေၾကာင္း၊ အမ်ားဆံုး ၅ ရက္ေလာက္ပဲ ေမာင္းသင့္ေၾကာင္း အနားယူဖို႕ ရက္ကို ထားသင့္ေၾကာင္း စတာေတြ ေျပာျပပါတယ္။

သူတို႕ဘ၀ကို သိခ်င္တာလည္းပါသလို ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ အဂၤလိပ္စာညံ႕လို႕ နားရည္၀ေအာင္ ေလ့က်င့္တဲ့ သေဘာနဲ႕ ေမးခြန္းေတြ ေလွ်ာက္ေမးေနတာေလ။ အဲ... ကိုယ္ေမးတာေတြကို သူနားလည္ေပမယ့္ သူျပန္ေျပာတာေတြကိုေတာ့ လံုးေစ့ပတ္ေစ့ အကုန္နားမလည္ဘူးဗ်။ အဲဒီလို သိုးေဆာင္းဘာသာမွာ ေတာ္တာေလ။ အဲဒီလို ကားဆရာနဲ႕ စကားတေျပာေျပာ လုပ္ၿပီး အိမ္ေရာက္လာတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေလွ်ာ္စရာရိွတဲ့ တစ္ပါတ္စာ အ၀တ္ေတြကို စက္ထဲထည္႕ ေလွ်ာ္ၿပီး ေညာင္းခ်ိခ်ိနဲ႕ အိပ္ရာ၀င္ခဲ့တယ္ေလ။ မေန႕ကေပါ့...