Am I wrong?

ကိုယ္မွားေနလား

ေစတနာေကာင္းရင္ ကံေကာင္းမယ္နဲ႕ ေစတနာသည္ လူတိုင္းနဲ႕ မတန္ဆိုတဲ့ ျမန္မာဆို႐ိုးႏွစ္ခုၾကား ဘယ္ဘက္ျခမ္းက ကိုယ္ေနရေတာ့မလဲလို႕ စဥ္းစားမိတာ အႀကိမ္ႀကိမ္။ ေလာကရဲ႕ သေဘာကိုက ေထြျပားတတ္ လြန္းတာလား။ ကိုယ့္ကပဲ ညံ႕ဖ်င္းလြန္းေသးတာလားကို မဆိုႏိုင္ဘူး။ ေလာကဓံရဲ႕ လက္သီးခ်က္က တစ္ခ်ီတစ္ခ်ီဆို နင့္ကနဲ၊ ကိုယ္ေတာ့ မိုက္ကနဲ ျဖစ္ျဖစ္သြားတယ္။ ကိုယ္မွားေနလား။

ေစ်းကြက္စီးပြါးေရးမွာ ႏိုင္ငံေတာ္က အလံုးစံု တာ၀န္ယူထားေပးခဲ့ရတဲ့ ျပည္သူ႕ေဆး႐ံုမ်ား သာမကေတာ့ဘဲ ပုဂၢလိက ေဆး႐ံုေဆးခန္းႀကီးမ်ား ေပၚေပါက္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ထိုက္သင့္တဲ့ေစ်းႏႈန္းနဲ႕ ထိုက္သင့္တဲ့ ၀န္ေဆာင္မႈတို႕ကို ရရိွႏိုင္ၿပီး တခ်ိဳ႕လည္း ေစ်းျမင့္ျမင့္နဲ႕ ၀န္ေဆာင္မႈ ေကာင္းေကာင္းရယူႏိုင္ၾကပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ႏိုင္ငံေတာ္ပိုင္ေဆး႐ံုမ်ားမွာ ႏိုင္ငံ၀န္ထမ္းဆရာ၀န္၊ ဆရာမနဲ႕ ကြၽမ္းက်င္၀န္ထမ္းေတြဟာ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ လစာကို ခံယူစားသံုးၿပီး မက်န္းမာသူတို႕ကို ေစာင့္ေရွာက္ကူညီေပးလ်က္ပဲ ရိွပါတယ္။

ႏိုင္ငံေတာ္မွ ပံ့ပိုးျဖည္႕ဆည္းေပးထားတဲ့ အေျခခံ အေဆာက္အဦးမ်ား ရိွပါတယ္။ ကြၽမ္းက်င္ဆရာ၀န္၊ ဆရာမမ်ား ၀န္ထမ္းမ်ား ရိွပါတယ္။ ပစၥည္းကိရိယာမ်ား အတတ္ႏိုင္ဆံုး ျပည္႕စံုလံုေလာက္မႈ ရိွေစရန္ကုိလည္း ႏိုင္ငံေတာ္မွ တာ၀န္ယူ ျဖည္႕ဆည္းေပးလ်က္ ရိွပါတယ္။

ဆိုရွယ္လစ္ စီးပြါးေရးစနစ္ မဟုတ္ေတာ့တာေၾကာင့္ ျပည္သူအားလံုးအတြက္ ေဆး၀ါးကိုေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္မွ လံုး၀ ျပည္႕စံု လံုေလာက္မႈ ရိွေစရန္ ပံ့ပိုးမႈမေပးႏိုင္ေတာ့ပါ။ ဒါေပမယ့္လည္း မရိွမျဖစ္ အဓိကေဆး၀ါး၊ အေျခခံေဆး၀ါး၊ တီဘီေရာဂါ ကုေဆး၀ါး၊ ေျမႊဆိပ္ေျဖေဆး၊ ကေလးမ်ား ေရာဂါကာကြယ္ေဆး၊ ငွက္ဖ်ားေဆး၊ သားဆက္ျခား စီမံကိန္းအတြက္ ေဆး၀ါးေတြကိုေတာ့ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ျဖည္႕ဆည္းေပးေနပါတယ္။

ဒီၾကားထဲမွာပဲ တိုးတက္ေျပာင္းလဲလာတဲ့ ေခတ္စနစ္ေတြေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ေနာက္က်မက်န္ရစ္ဘဲ ကမၻာမွာ ဒီေန႕ေပၚၿပီး ဒီေန႕သံုးေနတဲ့ ေဆးကို ကိုယ္ႏိုင္ငံမွာလည္း ခ်က္ခ်င္းလိုက္ၿပီး သံုးႏိုင္တဲ့ ေခတ္ကို ေရာက္ရိွလာပါတယ္။ ေစ်းကြက္ဖြင့္လွစ္မႈနဲ႕အတူ ေဆးကုမၸဏီမ်ားရဲ႕ တင္သြင္းမႈနဲ႕ ေဆး၀ါးအသစ္မ်ားကို လက္ခံသံုးစြဲခြင့္ ရရိွလာခဲ့ၾကပါတယ္။

လူနာတစ္ေယာက္ ႏိုင္ငံေတာ္ပိုင္ ေဆး႐ံုကုိ ေရာက္ရိွလာတဲ့အခါ အစိုးရ ေထာက္ပ့ံေဆး၀ါး မဟုတ္တဲ့ အျခားေခတ္မီွ ေဆး၀ါးမ်ား၊ ကုထံုးမ်ား သံုးစြဲရန္ လိုအပ္လာတဲ့အခါ လူနာကို မိမိရဲ႕ စရိတ္နဲ႕သာ ၀ယ္ယူ သံုးစြဲေစရပါတယ္။

ျပင္ပပုဂၢလိက ေဆးကုခန္းမ်ားနဲ႕ ႏိႈင္းယွဥ္ရင္ ၀န္ေဆာင္မႈဟူ၍ လံုး၀မကုန္၊ ေနထိုင္စရိတ္ ေပးရျခင္းလည္း မရိွဘဲနဲ႕ ေဆးဖိုးအတြက္သာ ကုန္က်ခံရျခင္းမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ ေဆး႐ံုမွ ေပးႏိုင္တဲ့ ေဆး၀ါးမ်ားကို ေပးၿပီး လိုအပ္လာခဲ့ရင္ေတာ့ ျပင္ပမွေဆး၀ါးမ်ား ၀ယ္ယူသံုးစြဲ က်ခံရပါတယ္။

ေငြေၾကးျပည္႕စံု ခ်မ္းသာသူတို႕က ျပင္ပပုဂၢလိက ေဆး႐ံုေဆးခန္းမ်ားကိုသြားၿပီး ႏြမ္းပါးခ်ိဳ႕တဲ့သူတို႕က ႏိုင္ငံပိုင္ေဆး႐ံုမ်ားကိုသာ အားကိုးၾကရပါတယ္။ ဒီအခါ ၀ယ္ယူသံုးစြဲရတဲ့ ေငြေၾကးဟာ အနည္းငယ္ပင္ ျဖစ္ပါေစ သူတို႕အတြက္ၾကေတာ့ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးတစ္ခု ျဖစ္လာပါတယ္။

ဒီအတြက္ကိုလည္း ႏိုင္ငံေတာ္မွ ႏိုင္ငံပိုင္ေဆး႐ံုမ်ားအတြက္ ေဆးပေဒသာပင္ ရန္ပံုေငြမ်ား စုေဆာင္းစိုက္ထူ ထားရိွေစ ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီရန္ပံုေငြဟာ ဘဏ္မွာထားရၿပီး အရင္းေငြကို လံုး၀ထုတ္ယူ သံုးစြဲခြင့္မရိွပါဘူး။ ရရိွလာတဲ့ အတိုးအပြါးမ်ားကိုသာ ေဆး႐ံုႀကီးၾကပ္ေကာ္မတီရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာ စနစ္တက် သံုးစြဲရပါတယ္။ ႏြမ္းပါးတဲ့လူနာ ဦးေရဟာ ရရိွလာတဲ့ အတိုးထက္ ေက်ာ္လြန္သြားခဲ့ရင္ စိုက္ထုတ္ေငြေၾကး သံုးစြဲမႈဟာလည္း ကန္႕သတ္ခ်က္ ရိွလာခဲ့ပါတယ္။

ဆရာ၀န္တစ္ဦးဟာ လူနာတစ္ေယာက္အတြက္ မိမိကုိယ္ပိုင္ ေငြေၾကးမ်ားထဲမွ တစ္ေထာင္က်ပ္ လွဴဒါန္းသံုးစြဲေပးခဲ့ရင္ အေယာက္တစ္ရာဆိုရင္ ေငြတစ္သိန္း ကုန္က်တာမို႕ မိမိရရိွတဲ့ လစာေငြထက္ ေက်ာ္လြန္သြားခဲ့ရင္လည္း ထိုဆရာ၀န္ဟာ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ ယေန႕ေခတ္ ေဆး၀ါးစရိတ္မ်ားအရ ေငြတစ္ေထာင္က်ပ္ကလည္း အရာမထင္ေတာ့ပါ။

ျပသနာကို ေျဖရွင္းရန္ ေစတနာအမွန္ျဖင့္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ အမွန္တစ္ခုကို ျပဳခဲ့မိသည္ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ထင္မိေသာ္လည္း မိမိအတြက္ေတာ့ ျပသနာတစ္ခုကို ရွာေဖြမိလိုက္သလိုသာ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ရိွေနတဲ့သူမ်ားဆီမွ မေျပာပေလာက္တဲ့ ပမာဏ နည္းနည္းကေလးနဲ႕ လူဦးေရမ်ားမ်ား စုၾကည္႕ရေအာင္။ ဘဏ္မွာ ပံုေသအပ္တဲ့စနစ္ မဟုတ္ဘဲ လစဥ္လစဥ္ ၀င္ေငြ ရရိွေနေအာင္ ႀကံေဆာင္ၾကည္႕ၾကရေအာင္လို႕ ကုိယ္ေနတဲ့ ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖမ်ား၊ ၾသဇာအာဏာ ႀကီးမားသူမ်ားကို ရွင္းျပအကူအညီေတာင္း၊ စည္း႐ံုး ေဆာင္ရြက္ ၾကည္႕ခဲ့မိပါတယ္။

လူတစ္ေယာက္ကို တစ္လ ၅၀၀ က်ပ္နဲ႕ စုခဲ့လို႕ လူတစ္ရာကိုသာ စည္း႐ံုးႏိုင္ခဲ့ရင္ ဘယ္ေလာက္၊ လူ ၅၀၀ ကိုသာ စည္း႐ံုးႏိုင္ခဲ့ရင္ ဘယ္ေလာက္၊ စိုက္ထုတ္သံုးစြဲ ကူညီေပးႏိုင္မွာပဲလို႕ တစ္ေယာက္အားနဲ႕ ယူလို႕မရတဲ့အရာကို အမ်ားအားနဲ႕ ေမွ်ာ္ကိုးရင္ခုန္ၾကည္႕ခဲ့မိပါတယ္။

ကိုယ္နဲ႕ ကိုယ့္ေဆး႐ံုအေပၚမွာ ယံုမွားသံသယေတြ ရွင္းေအာင္လို႕ အဲဒီအဖြဲ႕အစည္းထဲမွာ ကိုယ္ဘယ္ေနရာ ကမွ မပါပါရေစနဲ႕။ ဘာတာ၀န္ကိုမွ မယူရပါေစနဲ႕။ ခ်ိဴ႕တဲ့ႏြမ္းပါးတဲ့ လူနာေရာက္ရိွ လာခဲ့လို႕ရိွရင္ အသင္းကို အေၾကာင္းၾကားပါမယ့္။ တာ၀န္ရိွသူက လာၾကည္႕ၿပီး ေဆး႐ံုက လိုအပ္တဲ့ေဆး၀ါးကို လူနာကို ကိုယ္တိုင္၀ယ္ယူ ေပးသြားပါ။ အျခား၀န္ေဆာင္မႈ တစ္စံုတစ္ရာအတြက္ အသင္းပိုင္ေငြေၾကး တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ မကုန္က်ရေအာင္ ကိုယ့္တာ၀န္ထားပါလို႕လည္း အာမေတြခံလို႕ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ့ အပိုင္းပဲ ကိုယ္တာ၀န္ယူၿပီး စိတ္ကူးေတြ စိန္စီထားတဲ့အခ်ိန္ေတြေပါ့။

အတိုင္ခံရလို႕တဲ့၊ စစ္ေဆးခံရမယ္တဲ့။ ပီအီးတဲ့။ ဒီအီးတဲ့။ အဲဒီအိမ္မက္မ်ိဳးေတြက တစ္ခါမွေတာင္ စိတ္မကူးခဲ့ပါပဲနဲ႕ ကိုယ့္ဘ၀ထဲ အတင္း တိုး၀င္လာခဲ့တယ္။ ဘယ္ေနရာမွာမ်ား မွားသြားခဲ့တာလဲ။ ဘယ္လိုခ်ိန္မွာ အမွားပါသြားခဲ့တာလဲနဲ႕ ဦးေႏွာက္ကို ခ်ာခ်ာလည္ေရာပဲ။ ေငြလည္း တစ္ျပားမွ မကိုင္၊ တာ၀န္ရိွသူလည္း မလုပ္ အစစကင္းေအာင္ ေနခဲ့ပါရဲ႕ နဲ႕ေတာင္ ေၾသာ္... ငါ့ႏွယ္ ျဖစ္ရေလျခင္းရယ္လို႕ပဲ ညည္းလိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္။ အဲဒီလိုနဲ႕ပဲ စိန္စီထားတဲ့ အိမ္မက္ ေတြလည္း ေက်ာက္ခဲစီထားခဲ့သလိုပါပဲ။ ပလံုေလးေတာင္ ျမည္သံမၾကားဘဲ စုန္းစုန္းကို ျမဳပ္ခဲ့ေတာ့တာပါ။

ကိုယ္ရလိုက္တာက ေၾကာက္သြားျခင္း၊ လန္႕သြားျခင္းနဲ႕ ေနာင္ၾကဥ္သြားတယ္လို႕မ်ား ေျပာလို႕ရမလားပဲ။ ေနေတာ့ကြာ။ ဒင္းတို႕ထိုက္နဲ႕ ဒင္းတို႕ကံပဲ၊ သတၱ၀ါ တစ္ခု ကံတစ္ခုေပါ့ေလ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သိပ္ကိုသတၱိရိွၿပီး သိပ္ဇြဲေကာင္းတဲ့ စိတ္ဓါတ္ပိုင္ရွင္မ်ိဳးထဲ ကိုယ္မပါတာပဲေနမွာ။ ေနာက္ၿမိဳ႕ေတြမွာေကာ ... အင္းေလ..... မလုပ္မရွဳပ္ မျပဳတ္ဘဲ ေနလုိက္ေတာ့လည္း ေအးတာပါပဲ.... ဆုိၿပီး ေတြးမိသြားတယ္။ ကိုယ္မွားေနၿပီလား။

လုပ္ပိုင္ခြင့္နဲ႕ ရာထူးဌာႏၱရကို အသံုးျပဳၿပီး စပါးတင္းေထာင္ေပါင္း၊ ေျမကြက္လယ္ကြက္နဲ႕ ေျမေတြ ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ခဲ့ၾကတဲ့ လူေတြက ဘာျပႆနာမွ မတက္ဘဲ ကိုယ့္မွ ဘာေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာလဲ၊ ေၾသာ္... ေလာကမွာ ကိုယ္မသိတာေတြ ရိွေနပါေသးလား။ ကိုယ္မွားေနလား။

ကေလာင္ရွင္ - ေရႊမိုးညိဳ
7 Days New Journal
ဇန္န၀ါရီ ၁၈ ၂၀၀၇
စာမ်က္ႏွာ ၁၁

ဒီအီး = Departmental Enquiry

ပီအီး = Personal Enquiry