A piece of gipsy life-4

အခုႏွစ္ဆန္းပိုင္းမွာ တကၠသိုလ္တက္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႕ Facebook မွာ ျပန္ဆံုျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူမနဲ႕ မဆံုျဖစ္ခဲ့တာဆို ေက်ာင္းၿပီးကတည္းကပါ။ ေက်ာင္းၿပီးကတည္းက ေမာင္ေသာင္းကို စိတ္နာလြန္းလုိ႕ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္မွာ ဘြဲ႕လည္း သြားမယူခဲ့သလို ေက်ာင္းကလူေတြနဲ႕လည္း အဆက္အသြယ္ မလုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ သီးျခားကမာၻေလးမွာ တစ္ကုိယ္တည္း မင္းမူေနခဲ့လိုက္တယ္။ စိတ္ခ်မ္းသာတာေပါ့။

သူမလည္း တျခားတစ္ေယာက္ရဲ႕ Facebook ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ဓါတ္ပံုကို ျမင္တာနဲ႕ လွမ္းၿပီး ဖိတ္လိုက္တာပါ။ ဒီအမည္ ျမင္ဖူးၾကားဖူးေပမယ့္ သူမမွ ဟုတ္ရဲ႕လား... အမည္တူ တျခားတစ္ေယာက္မ်ား ရိွေနအံုးမလားဆိုၿပီး သံသယရိွေသးလို႕ ခ်က္ခ်င္း လက္မခံေသးပဲ သူမရဲ႕ဓါတ္ပံုေတြကို ေမႊေႏွာက္ၾကည္႕ေတာ့မွ ေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေနတာ သိလိုက္တယ္။ ဒါနဲ႕ပဲ သူမရဲ႕ ဖိတ္ၾကားမွဳကို လက္ခံလိုက္ပါသည္ေပါ့ဗ်ာ။

လိွဳင္သာယာက ေက်ာင္းကို တတိယႏွစ္မွာ စတက္ခဲ့ရတယ္။ ေရွ႕ႏွစ္ေတြက သန္လွ်င္ သိဟိုဠ္ေတာမွာေပါ့။ သံုးတန္းေရာက္ေတာ့ ေမဂ်ာေတြ ခြဲၿပီးၿပီ။ ဟိုးအရင္ကလုိ အမွတ္နဲ႕ ခြဲတာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ္ႀကိဳက္တာ ကိုယ္ယူပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အီးစီမို႕လို႕ ၿမိဳ႕ျပမို႕လို႕ စာအရမ္းေတာ္ စာအရမ္းႀကိဳးစား ေတာ္တီးတီးေတာ္လို႕ မွတ္ရင္ မမွန္ေတာ့သလို အာခီမွာေတြ႕လို႕ စာေတာ္ေတာ္ညံ႕တဲ့ အပါယ္ရတနာေတြလို႕ ထင္မိရင္လည္း အမွားႀကီး မွားပါလိမ့္မယ္။

ေက်ာင္းအသစ္မွာ ေမဂ်ာအသစ္မွာ လူသစ္ေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႕ရတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ႏွစ္က ဗိသုကာမွာ အေယာက္ ၃၀ ေက်ာ္တယ္။ စံခ်ိန္တင္ပါပဲ။ တခ်ိဳ႕က သန္လွ်င္ေက်ာင္းက။ တခ်ိဳ႕က ေမွာ္ဘီေက်ာင္းက။ တခ်ိဳ႕က ေမွာ္ဘီေက်ာင္း ဆိုေပမယ့္ က်ဴရွင္တူလို႕ ျမင္ဖူးထားတယ္။ တခ်ိဳ႕က သန္လွ်င္ေက်ာင္းဆိုေပမယ့္ အခုမွ ျမင္ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အမ်ားစုက ကိုယ့္အစုနဲ႕ ကိုယ္ ေနၾကတာမ်ားေတာ့ သန္လွ်င္က သပ္သပ္၊ ေမွာ္ဘီက သပ္သပ္ ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ အခုျပန္ေတြ႕တဲ့ သူငယ္ခ်င္းလည္း သန္လွ်င္ေက်ာင္းကပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဗိသုကာေမဂ်ာ ေရာက္မွ သူမကို ျမင္ဖူးခဲ့တာပါ။

တတိယႏွစ္ကတည္းက သူမကို သတိထားမိပါတယ္။ ေက်ာထိရွည္တဲ့ ဆံပင္အရွည္ႀကီးနဲ႕ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ပိန္ပိန္ပါးပါးက ဗိသုကာမွာ ၂ ေယာက္ပဲ ရိွတာ။ ထူးျခားတာက ၂ ေယာက္စလံုး အမည္စာလံုး ၃ လံုးအထိ ထပ္တူညီ တူၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုးစာလံုးတစ္လံုးပဲ ကြာၾကတယ္။ တစ္ေယာက္က တိုင္းရင္းသူ ျဖစ္ေနလို႕သာ အမႊာလို႕ မထင္ၾကတာ။ တတိယႏွစ္ဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ နည္းနည္း စိမ္းေနၾကေသးတယ္။ ေက်ာင္းကလည္း ေ၀း၊ ပေရာဂ်က္ေတြနဲ႕ဆုိေတာ့ အိမ္မွာ ပံုဆြဲ၊ ေက်ာင္းမွာ ဂ်ဴရီထိုင္၊ က်န္တဲ့အခ်ိန္ ရသေလာက္ ေက်ာင္းေျပး။ အဲဒါနဲ႕ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ မရင္းႏွီးခဲ့ဘူး။

ေလးတန္းေရာက္ေတာ့လည္း ထုိနည္းလည္းေကာင္းပဲ။ ငါးတန္းေရာက္ေတာ့လည္း ထုိနည္းလည္းေကာင္းပဲ။ စာေမးပြဲနားနီးလာရင္ ထံုးစံအတုိင္း စာေတာ္တဲ့သူေတြဆီ ေျပးရၿပီေပါ့။ ေပပါေတြ ေရးရရင္လည္း လူက ေက်ာင္းကို မေရာက္တာ။ ဘယ္ေပပါကို ဘယ္ေန႕အၿပီး တင္ရမလဲဆုိတာေတာ့ အၿမဲတမ္း သိျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားထားတယ္။ အဲဒီမွာ ကူညီတတ္တဲ့ သူမနဲ႕ အေတာ္ေလးကို ရင္းႏွီးခဲ့ပါတယ္။ စာသင္ႏွစ္တုိင္း သူမက အတန္းထဲမွာ ခံုနံပါတ္ ၁ ပဲေလ။ တတိယႏွစ္က လြဲလို႕ေပါ့။ တတိယႏွစ္က ေက်ာင္းအရင္အပ္တဲ့လူ ခံုနံပါတ္ ၁ ရတာပဲေလ။

ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ သူမအိမ္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္က စက္ဘီးစီးသြားရင္ ေရာက္တဲ့ခရီးအကြာအေ၀းမွာ ရိွတယ္။ သူ႕အိမ္မွာ ဖုန္းရိွေပမယ့္ ဖုန္းဆက္ရင္ ပိုက္ဆံကုန္လြန္းလုိ႕ စက္ဘီးစီးၿပီး စာသြားေမးျဖစ္တာ မ်ားပါတယ္။ အိမ္လာတဲ့ ဧည္႕သည္ကို ေရတစ္ခြက္ေတာ့ တုိက္ရွာပါတယ္။ ညဘက္ေတြမွာ စက္ဘီးေလး စီးၿပီး သူမဆီသြား ေက်ာင္းမွာ သင္ထားတဲ့ စာအုပ္ေတြ သြားယူ၊ ၿပီးရင္ မိတၱဴဆြဲ။ အေရးႀကီးတဲ့စာေတြ ဘယ္ဟာေတြ ရိွလဲ ေမး။ နားမလည္တာေတြရိွရင္ ေမး။ အဲဒါနဲ႕ပဲ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေကာင္းမွဳနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ႏွစ္တုိင္းေအာင္ ေက်ာင္းသားႀကီး ျဖစ္ခဲ့ရတာေပါ့။ စာေမးပြဲေတြ တစ္ခါမွကို မက်ခဲ့ဖူးဘူး။ ဆပ္ပလီေတာင္ မထိခဲ့ပါဘူး။

ဗိသုကာေမဂ်ာတီရွပ္ေတြ ထုတ္ေတာ့လည္း တီရွပ္မွာရိုက္မယ့္ ဒီဇိုင္းကို ႏွစ္ေယာက္ေပါင္း ထုတ္ၾကတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္က ပါးစပ္နဲ႕ပဲ ဒီဇိုင္းထုတ္တာပါ။ တကယ္ လက္နဲ႕ဆြဲေပးတာက သူမပါ။ ၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒါကို သူငယ္ခ်င္း ဂရပ္ဖစ္ဒီဇိုင္နာနဲ႕ ေပါင္းၿပီး ကြန္ပ်ဴတာမွာ အေခ်ာျပန္သပ္ ဖလင္ေဖာက္။ ၿပီးေတာ့ ေရႊဂံုတုိင္မွာ ေဆးဆိုးပန္းရိုက္ လုပ္ခဲ့ၾကတာေပါ့။ ဒါနဲ႕ပဲ ရိုးရိုးရွင္းရွင္းေလးနဲ႕ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ တီရွပ္ေလးတစ္ထည္ ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ အမွတ္တရ ထုတ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကလည္း အဲဒီႏွစ္ တစ္ႏွစ္တည္း ထုတ္ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ေနာက္ပိုင္းေတြ ေက်ာင္းစာေတြ ဒီဇုိင္းပေရာဂ်က္ေတြ ပိၿပီး ယားလို႕ေတာင္ မကုတ္အားၾကေတာ့ဘူးေလ။

ေနာက္ဆံုးႏွစ္မွာ ေပပါေတြ အဖြဲ႕လိုက္ လုပ္ရေတာ့ သူမအဖြဲ႕ထဲ ကၽြန္ေတာ္ ပါသြားတယ္။ အဲဒီအဖြဲ႕မွာ သူမက ရိုးလ္၀မ္း၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က ရိုးလ္ဆစ္။ အဲဒီႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အဆင့္ ၂၁။ ၁ ရယ္ ၆ ရယ္ ပါတဲ့အဖြဲ႕မွာ ကၽြန္ေတာ္က ၂၁။ ေနာက္ကို လွည္႕ၾကည္႕လိုက္ရင္ ၁၀ ေယာက္ေလာက္ေတာ့ က်န္ပါေသးတယ္။ ၁ နဲ႕ ၆ နဲ႕ အတူတူ အဖဲြ႕ဖြဲ႕ေတာ့ ၁ ေယာက္လိုေနတယ္။ ကိုယ္စီအဖြဲ႕ေတြ ျဖစ္ေနၾကသလို က်န္တဲ့လူေတြကလည္း ရိုးလ္၀မ္း ရိုးလ္ဆစ္ဆိုၿပီး နည္းနည္းရွိန္ေနလို႕ မပါရဲၾကဘူး။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္က လူလိုေနရင္ ငါပါမယ္ေလ။ အတူလုပ္ၾကတာေပါ့ဆိုၿပီး သူတို႕အဖြဲ႕ထဲ ေရာက္သြားပါေလေရာ။

စာေတာ္တဲ့သူတုိ႕ရဲ႕ ထံုးစံအတုိင္း အရာရာကို သူတုိ႕လက္ သူတုိ႕ေျခ ျဖစ္ခ်င္ၾကတယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္က လုိအပ္တာေတြ ၀ိုင္းလုပ္ေပးရတာေပါ့။ ျပာတာေပါ့ဗ်ာ။ လိုအပ္တဲ့ စာေတြ ရွာေပးရတယ္။ စာအုပ္ထုတ္ဖို႕ ျပင္ဆင္ေပးရတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာမွာ စာစီစာရိုက္ လုပ္ေပးရတယ္။ နည္းနည္းပါးပါး ဟိုဟိုဒီဒီ အႀကံေတြေပး ေ၀ဖန္ေရးလည္း လုပ္ရတာေပါ့။ မဟုတ္ရင္ ကိုယ္လုပ္တာ ဘာမွ ပါမဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ။ အဲဒီလိုနဲ႕ပဲ စာတမ္း ၿပီးသြားခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ၿပီးလို႕ အမွတ္ေတြ ထြက္လာေတာ့ အဲဒီစာတမ္းကို အတူတူ လုပ္တာျဖစ္ေပမယ့္ ထံုးစံအတုိင္း သူမတို႕က အမွတ္ပိုမ်ားတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူတို႕ထက္ နည္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တျခားသူေတြထက္ေတာ့ မ်ားမယ္ ထင္တာပဲေလ။ ဆင္ျဖဴေတာ္ မွီခဲ့တဲ့ အက်ိဳးေတြေပါ့။ အဟ...

အခုခ်ိန္မွာ သူမကေတာ့ ေက်ာင္းမွာပဲ ပါရဂူအတန္း တက္ေနပါတယ္။ အင္ဒိုနီးရွားမွာလည္း စာတမ္းေတြ ဖတ္ခဲ့တာကို ဓါတ္ပံုေတြထဲမွာ ေတြ႕ခဲ့လိုက္ေသးတယ္။ ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေက်ာင္းသားဘ၀ရဲ႕ အမွတ္တရထဲမွာ သူမနဲ႕ ပါတ္သတ္တာေလးေတြ သတိတရရိွမိလို႕ ျပန္လည္ေအာက္ေမ့ တမ္းတမိတာပါ။ သူမရဲ႕ ကူညီမႈေတြကို အမွတ္တရ ရိွေနစဲပါပဲေလ။