ကၽြန္ေတာ္ ေရးခဲ့သမွ်ေလးေတြကေန ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ ထုတ္ေ၀ျခင္း လုပ္ေပးအံုးပါဆိုတဲ့ Tag ေလးကို ေမ်ာက္ႏွစ္ဖြားမမသီရိက လက္ဆင့္ကမ္းလို႕ ေရးရပါအံုးမယ္။ အဲဒီလို ပုံစံမ်ိဳးေလးကို Blog စစခ်င္းမွာလည္း ေရးခဲ့ဖူးတယ္။ ႏွစ္ခုစလံုးက Tag Game ေတြပါပဲ။ တစ္ခုက အႀကိဳက္ဆံုးငါးခု ေရြးေပးရတာပါ။ ၂၀၀၇ စက္တင္ဘာလမွာ မြန္းသက္ပန္(ေဆး-၁)က ေရးခိုင္းခဲ့တာပါ။ ေနာက္တစ္ခုက ၂၀၀၈ စက္တင္ဘာလမွာ ေရးတင္ခဲ့တဲ့ လတ္တေလာ ခံယူခ်က္ အျမင္ေလးေတြ ဆိုတာေလးပါ။ ရႊန္းမီ ေရးခိုင္းတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ခံယူခ်က္အျမင္ေတြကို ေရးေပးရင္း ျပန္လည္ ဖတ္ရွဳသြားေစခ်င္တဲ့စာေတြကို ကုိယ့္ဘာသာ ေရြးထုတ္ၿပီး လင့္ခ္ေတြ ခ်ိတ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ေၾကာ္ျငာထိုးသြားတာမ်ိဳးေပါ့။
အခုခ်ိန္မွာ ျပန္လွည္႕ၾကည္႕ေတာ့ ေရးခဲ့သမွ်မွာ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြ အမ်ားသား။ သီခ်င္းေတြ ခံစားလိုက္၊ ဓါတ္ပံုေတြ ရိုက္လိုက္၊ သြားခဲ့ လာခဲ့သမွ်ေတြ ေရးလုိက္ စံုစိနဖာပါပဲ။ တနည္းေျပာရရင္ေတာ့ အရည္မရ အဖတ္မရေတြေပါ့။ အရင္တုန္းက ပညာေပးေလးေတြ ေရးျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္း အဖ်ားရွဴးသြားမိတယ္။ ပညာေပးေတြႀကီးပဲ မေရးခ်င္တာလည္း ပါပါတယ္။ စာသင္ေနတဲ့ ေက်ာင္းလည္း မဟုတ္ဘူးေလ။
ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒ အတည္ျပဳမယ့္ အခ်ိန္နား နီးေတာ့ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒေတြကို ေ၀ဖန္ထားတဲ့ စာေတြကို တဆင့္ျပန္လည္ ေ၀မွ်ေပးခဲ့ဖူးပါတယ္။ အေျခခံဥပေဒႀကီးကို ဖတ္ထားၿပီး အေသအခ်ာ ရွင္းျပ ေ၀ဖန္ထားတဲ့ စာေတြကို ဖိုရမ္တစ္ခုမွာ ဖတ္မိၿပီး တျခားသူမ်ားလည္း ဖတ္ေစခ်င္တဲ့အေနနဲ႕ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ မတ္လနဲ႕ ဧၿပီလအတြင္းမွာ စုစုေပါင္း ၁၄ ေစာင္တိတိ တင္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ မသိမျမင္ခဲ့တဲ့ အရာေတြ၊ မေတြးဖူးခဲ့တဲ့ အရာေတြ အဲဒီစာေတြမွာ ေတြးေတာေဖာ္ျပထားပါတယ္။
၂၀၀၈ ဇြန္လအတြင္းမွာ ေရးခဲ့တဲ့ စာႏွစ္ေစာင္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ၿခံစည္းရိုး ခြထိုင္သူအျဖစ္ အမည္ေပး ကင္ပြန္းတပ္ တံဆိပ္အကပ္ခံခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီစာႏွစ္ေစာင္ကို တင္တဲ့ရက္က ၁၀ ရက္တိတိပဲ ကြာပါတယ္။ အမွန္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ၿခံစည္းရိုး ခြထိုင္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ ခံယူခ်က္အတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ ေနခဲ့တာပါ။ ဘာေကာင္ႀကီး ျဖစ္ေနျဖစ္ေန... ဘယ္သူ မွန္တယ္ မွားတယ္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ လံုး၀ စိတ္မ၀င္စားပါဘူး။ ဘာေတြလုပ္ၿပီး မွန္ေနလဲ ဆိုတာပဲ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အေရးႀကီးပါတယ္။
၂၀၀၈ ေမလမွာ ရန္ကုန္ေရာက္ေနၿပီး နာဂစ္နဲ႕တည္႕တည္႕တုိးလို႕ စာေတြ သိပ္မေရးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဇြန္လမွာ ပြဲဦးထြက္ ေရးမိတဲ့ စာကေတာ့ "ႏွစ္အကူးမွာေတာ့ ပုရစ္ဖူးေတြ ေ၀ၾကေပလိမ့္မည္"ဆိုတာကို ေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးရွင္ လွိဳင္ေအာင္ကို ရည္ညႊန္းၿပီး ေရးခဲ့တဲ့ ျပန္စာတစ္ခုပါ။ ေၾကးမံုသတင္းစာ ၂၀၀၈ ေမလ ၂၉ ရက္ေန႕ထုတ္ စာမ်က္ႏွာ ၈ မွာပါလာတဲ့ ေဆာင္းပါးေလးပါ။ ေဆာင္းပါးမွာပါတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြက နာဂစ္ကို နဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕ ႀကံဳလာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႕ မ်က္စိစပါးေမႊးစူးစရာ ျဖစ္ေနတာနဲ႕ မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ အမုန္းေဆးေဖာ္ခဲ့မိတယ္။
အဲဒီလိုပဲ ေခတ္ၿပိဳင္က ဇြန္လ ၉ ရက္ေန႕မွာ တင္ထားတဲ့ သတင္းတစ္ခုနဲ႕ ပတ္သတ္ၿပီး အျဖစ္မွန္ကို ရွင္းလင္း တင္ျပေ၀မွ်ဖို႕ လိုအပ္တယ္လို႕ ခံယူၿပီး အခမဲ့ေရွ႕ေနလိုက္ခဲ့တယ္။ အဲဒါနဲ႕ သတင္းအမွန္ရဲ႕ေနာက္ကြယ္က အမွန္တရားဆိုၿပီး စာတစ္ေစာင္ ေရးျဖစ္ခဲ့တယ္။ သတင္းေၾကာင့္ ေစတနာအရင္းခံၿပီး အခ်ိန္ေပးကူညီ လုပ္ကိုင္ေပးေနတဲ့သူေတြကို စိတ္မပ်က္ေစခ်င္ဘူး။ ပြဲၿပီးမွ အလံ၀င္ထူတတ္တဲ့ ေ၀ေလေလေကာင္ေတြ အေခ်ာင္ေနရာ၀င္ယူမွာကို မလိုလားမိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သတင္းရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲေၾကာင့္ မလိုလားအပ္တဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြ မျဖစ္ေစခ်င္လို႕ ႏိုင္သေလာက္ေလး ေျဖရွင္းေပးခဲ့တာပါ။ ဒီလိုနဲ႕ ကိုယ့္ထမင္း ကိုယ္စားၿပီး ႀကီးေဒၚႏြားေက်ာင္းခဲ့တယ္ေပါ့ဗ်ာ။
ဒုတိယအႀကိမ္ ထုတ္ေ၀ျခင္းအတြက္ ေရြးထားတဲ့ စာကေတာ့ ၂၀၀၈ ေဖေဖာ္၀ါရီမွာ ေရးခဲ့တဲ့ သူတုိ႕ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ယံုပါတယ္ ဆိုတဲ့ စာပါပဲ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္းက မီးေလာင္ျပင္ေတြကို ထဲထဲ၀င္၀င္ ေရာက္ဖူးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႕ မီးသတ္သမားေတြနဲ႕ ပတ္သတ္ၿပီး ျပန္လည္ ေ၀မွ်စရာေတြရွိတယ္လို႕ ခံယူမိၿပီး အဲဒီစာကို ေရးခဲ့တာပါ။ အခုလည္း ေႏြရာသီကို ေရာက္ေနၿပီဆုိေတာ့လည္း အခ်ိန္အခါသင့္ပါတယ္။
စာျမည္းေလး ေပးရမယ္ဆုိရင္...
သူတို႕ေတြကို ကြၽန္ေတာ္ ယံုပါတယ္။ သူတို႕ေတြ ဆိုတာ ဘယ္သူေတြလဲ...?
ဟုတ္ကဲ့... ျမန္မာျပည္က မီးသတ္ရဲေဘာ္ေတြကို ေျပာတာပါခင္ဗ်ာ။
လူတစ္ခ်ိဳ႕က ေျပာေနၾကတယ္။ ပိုက္ဆံေပးမွ မီးသတ္ေပးၾကတယ္။ မီးသတ္ကားက ေရလဲ မပါလာဘူး။ မီးကိုျမင္ေနတာေတာင္ ကားက ေရမပတ္ဘူး။ တခ်ိဳ႕မီးသတ္ကားေတြ ေရမပတ္ပဲ ရပ္ထားတယ္။ မီးသတ္ေတြ မီးေလာင္ျပင္ထဲ မ၀င္ရဲဘူး။ မီးသတ္ကားေပၚမွာ မီးသတ္ရဲေဘာ္မေတြ႕ဘူး။ စံုပလံုစိေအာင္ ၾကားေနရတယ္။
~~~
က်န္တာေတြကို ေပးထားတဲ့လင့္ခ္မွာပဲ သြားဖတ္လိုက္ၾကပါေတာ့။ အဲဒီမွာ သြားဖတ္ေတာ့ တျခားသူေတြရဲ႕ အျမင္ေတြျဖစ္တဲ့ ကြန္႕မန္႕ေတြပါ ဖတ္ျဖစ္တာေပါ့ ခင္ဗ်ာ။
အစဥ္အလာအရ လက္ဆင့္ကမ္းရမယ္ဆုိရင္ေတာ့...
ဆႏၵဂတိမ်ားေနရွာတဲ့ အယ္ဂ်ဴႏို
စာရင္းစစ္ေတာ္တဲ့ မႏွင္းဆီနီနီ
ဂီတာတီးေတာ္တဲ့ မတူးတူးသာ
ဘန္ဂ်ီခုန္ခဲ့ဖူးတဲ့ မဆုမြန္
အခုခ်ိန္မွာ ျပန္လွည္႕ၾကည္႕ေတာ့ ေရးခဲ့သမွ်မွာ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြ အမ်ားသား။ သီခ်င္းေတြ ခံစားလိုက္၊ ဓါတ္ပံုေတြ ရိုက္လိုက္၊ သြားခဲ့ လာခဲ့သမွ်ေတြ ေရးလုိက္ စံုစိနဖာပါပဲ။ တနည္းေျပာရရင္ေတာ့ အရည္မရ အဖတ္မရေတြေပါ့။ အရင္တုန္းက ပညာေပးေလးေတြ ေရးျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္း အဖ်ားရွဴးသြားမိတယ္။ ပညာေပးေတြႀကီးပဲ မေရးခ်င္တာလည္း ပါပါတယ္။ စာသင္ေနတဲ့ ေက်ာင္းလည္း မဟုတ္ဘူးေလ။
ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒ အတည္ျပဳမယ့္ အခ်ိန္နား နီးေတာ့ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒေတြကို ေ၀ဖန္ထားတဲ့ စာေတြကို တဆင့္ျပန္လည္ ေ၀မွ်ေပးခဲ့ဖူးပါတယ္။ အေျခခံဥပေဒႀကီးကို ဖတ္ထားၿပီး အေသအခ်ာ ရွင္းျပ ေ၀ဖန္ထားတဲ့ စာေတြကို ဖိုရမ္တစ္ခုမွာ ဖတ္မိၿပီး တျခားသူမ်ားလည္း ဖတ္ေစခ်င္တဲ့အေနနဲ႕ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ မတ္လနဲ႕ ဧၿပီလအတြင္းမွာ စုစုေပါင္း ၁၄ ေစာင္တိတိ တင္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ မသိမျမင္ခဲ့တဲ့ အရာေတြ၊ မေတြးဖူးခဲ့တဲ့ အရာေတြ အဲဒီစာေတြမွာ ေတြးေတာေဖာ္ျပထားပါတယ္။
၂၀၀၈ ဇြန္လအတြင္းမွာ ေရးခဲ့တဲ့ စာႏွစ္ေစာင္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ၿခံစည္းရိုး ခြထိုင္သူအျဖစ္ အမည္ေပး ကင္ပြန္းတပ္ တံဆိပ္အကပ္ခံခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီစာႏွစ္ေစာင္ကို တင္တဲ့ရက္က ၁၀ ရက္တိတိပဲ ကြာပါတယ္။ အမွန္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ၿခံစည္းရိုး ခြထိုင္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ ခံယူခ်က္အတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ ေနခဲ့တာပါ။ ဘာေကာင္ႀကီး ျဖစ္ေနျဖစ္ေန... ဘယ္သူ မွန္တယ္ မွားတယ္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ လံုး၀ စိတ္မ၀င္စားပါဘူး။ ဘာေတြလုပ္ၿပီး မွန္ေနလဲ ဆိုတာပဲ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အေရးႀကီးပါတယ္။
၂၀၀၈ ေမလမွာ ရန္ကုန္ေရာက္ေနၿပီး နာဂစ္နဲ႕တည္႕တည္႕တုိးလို႕ စာေတြ သိပ္မေရးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဇြန္လမွာ ပြဲဦးထြက္ ေရးမိတဲ့ စာကေတာ့ "ႏွစ္အကူးမွာေတာ့ ပုရစ္ဖူးေတြ ေ၀ၾကေပလိမ့္မည္"ဆိုတာကို ေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးရွင္ လွိဳင္ေအာင္ကို ရည္ညႊန္းၿပီး ေရးခဲ့တဲ့ ျပန္စာတစ္ခုပါ။ ေၾကးမံုသတင္းစာ ၂၀၀၈ ေမလ ၂၉ ရက္ေန႕ထုတ္ စာမ်က္ႏွာ ၈ မွာပါလာတဲ့ ေဆာင္းပါးေလးပါ။ ေဆာင္းပါးမွာပါတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြက နာဂစ္ကို နဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕ ႀကံဳလာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႕ မ်က္စိစပါးေမႊးစူးစရာ ျဖစ္ေနတာနဲ႕ မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ အမုန္းေဆးေဖာ္ခဲ့မိတယ္။
အဲဒီလိုပဲ ေခတ္ၿပိဳင္က ဇြန္လ ၉ ရက္ေန႕မွာ တင္ထားတဲ့ သတင္းတစ္ခုနဲ႕ ပတ္သတ္ၿပီး အျဖစ္မွန္ကို ရွင္းလင္း တင္ျပေ၀မွ်ဖို႕ လိုအပ္တယ္လို႕ ခံယူၿပီး အခမဲ့ေရွ႕ေနလိုက္ခဲ့တယ္။ အဲဒါနဲ႕ သတင္းအမွန္ရဲ႕ေနာက္ကြယ္က အမွန္တရားဆိုၿပီး စာတစ္ေစာင္ ေရးျဖစ္ခဲ့တယ္။ သတင္းေၾကာင့္ ေစတနာအရင္းခံၿပီး အခ်ိန္ေပးကူညီ လုပ္ကိုင္ေပးေနတဲ့သူေတြကို စိတ္မပ်က္ေစခ်င္ဘူး။ ပြဲၿပီးမွ အလံ၀င္ထူတတ္တဲ့ ေ၀ေလေလေကာင္ေတြ အေခ်ာင္ေနရာ၀င္ယူမွာကို မလိုလားမိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သတင္းရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲေၾကာင့္ မလိုလားအပ္တဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြ မျဖစ္ေစခ်င္လို႕ ႏိုင္သေလာက္ေလး ေျဖရွင္းေပးခဲ့တာပါ။ ဒီလိုနဲ႕ ကိုယ့္ထမင္း ကိုယ္စားၿပီး ႀကီးေဒၚႏြားေက်ာင္းခဲ့တယ္ေပါ့ဗ်ာ။
ဒုတိယအႀကိမ္ ထုတ္ေ၀ျခင္းအတြက္ ေရြးထားတဲ့ စာကေတာ့ ၂၀၀၈ ေဖေဖာ္၀ါရီမွာ ေရးခဲ့တဲ့ သူတုိ႕ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ယံုပါတယ္ ဆိုတဲ့ စာပါပဲ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္းက မီးေလာင္ျပင္ေတြကို ထဲထဲ၀င္၀င္ ေရာက္ဖူးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႕ မီးသတ္သမားေတြနဲ႕ ပတ္သတ္ၿပီး ျပန္လည္ ေ၀မွ်စရာေတြရွိတယ္လို႕ ခံယူမိၿပီး အဲဒီစာကို ေရးခဲ့တာပါ။ အခုလည္း ေႏြရာသီကို ေရာက္ေနၿပီဆုိေတာ့လည္း အခ်ိန္အခါသင့္ပါတယ္။
သူတို႕ေတြကို ကြၽန္ေတာ္ ယံုပါတယ္။ သူတို႕ေတြ ဆိုတာ ဘယ္သူေတြလဲ...?
ဟုတ္ကဲ့... ျမန္မာျပည္က မီးသတ္ရဲေဘာ္ေတြကို ေျပာတာပါခင္ဗ်ာ။
လူတစ္ခ်ိဳ႕က ေျပာေနၾကတယ္။ ပိုက္ဆံေပးမွ မီးသတ္ေပးၾကတယ္။ မီးသတ္ကားက ေရလဲ မပါလာဘူး။ မီးကိုျမင္ေနတာေတာင္ ကားက ေရမပတ္ဘူး။ တခ်ိဳ႕မီးသတ္ကားေတြ ေရမပတ္ပဲ ရပ္ထားတယ္။ မီးသတ္ေတြ မီးေလာင္ျပင္ထဲ မ၀င္ရဲဘူး။ မီးသတ္ကားေပၚမွာ မီးသတ္ရဲေဘာ္မေတြ႕ဘူး။ စံုပလံုစိေအာင္ ၾကားေနရတယ္။
~~~
က်န္တာေတြကို ေပးထားတဲ့လင့္ခ္မွာပဲ သြားဖတ္လိုက္ၾကပါေတာ့။ အဲဒီမွာ သြားဖတ္ေတာ့ တျခားသူေတြရဲ႕ အျမင္ေတြျဖစ္တဲ့ ကြန္႕မန္႕ေတြပါ ဖတ္ျဖစ္တာေပါ့ ခင္ဗ်ာ။
အစဥ္အလာအရ လက္ဆင့္ကမ္းရမယ္ဆုိရင္ေတာ့...
ဆႏၵဂတိမ်ားေနရွာတဲ့ အယ္ဂ်ဴႏို
စာရင္းစစ္ေတာ္တဲ့ မႏွင္းဆီနီနီ
ဂီတာတီးေတာ္တဲ့ မတူးတူးသာ
ဘန္ဂ်ီခုန္ခဲ့ဖူးတဲ့ မဆုမြန္
10 comments:
မသိလိုက္တာေတြၿပန္ဖတ္ရမွာေကာင္းပါတယ္၊ေကာင္းတယ္႔tagပါ။
ကိုယ္ေရးထားတာေလးေတြ ျပန္ေျပာျပထားတဲ့ပံုစံ ပို႕စ္ေလး ဖတ္ရတာ ဖတ္လို႕ေကာင္းတယ္..
ေက်းဇူးပါေမာင္ေလးေရ
အေရးကလဲ ေကာင္းခ်က္
ဖတ္ေကာင္းမယ္ဆိုတာ သိလို႕ Tag လိုက္တာ
Tag က်ိဳး နပ္တယ္..
အေဟာင္ေးလးကလဲ ရာသီနဲ႕ ကြက္တိ
ကိုဂ်ဴလိုင္ေရ..
ေသခ်ာဖတ္သြားပါတယ္.. မန္႔လည္း မန္႔ခဲ႔လိုက္တယ္..
ဒီလို ပိုစ္႔ေလးေတြအတြက္ ေလးစားဂုဏ္ယူမိပါတယ္..
ခင္မင္စြာျဖင့္
ဗမာျပည္မွာ..မ်က္စိစပါးေမြးဆူးခံေနရတဲ့..မီးသတ္ေတြထဲက..တကယ့္ မီးသတ္ေတြ အတြက္ ရည္ရြယ္ခ်က္ေကာင္းေလးပါပဲ။
ေနာက္ဆုံးေတာ႔လဲ ေပါက္ပင္ကိုင္းတဲ႔ ဘူတာ ကိုပဲ ဆိုက္တာပါပဲ ကိုဂ်ဴလိုင္ေရ။ ဒါေၾကာင္႔မို႔ ၾကမ္းေဆြးရင္ အေပၚကို ေမာ႔ၾကည္႔ရတာပါ။ ေခါင္မိုးယုိေနမွေတာ႔ ၾကမ္းေဆြးတာကို အျပစ္ေျပာလို႔ မသင္႔ဘူးေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ တခ်ိဳ႔ ၾကမ္းေတြက်ေတာ႔လဲ မိုးမယုိခင္ ႀကိဳႀကိဳေဆြးထားၾကတာ ခက္တယ္။ :)
ကိုယ္တိုင္ ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္တဲ႔သူဆိုေတာ႔ ရွင္းျပထားတာ အေတာ္ေလး ထိေရာက္ပါတယ္။ သာမန္ျပည္သူကေတာ႔ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အပူမီးေလာင္ ေနတဲ႔သူဆိုေတာ႔ အထင္လြဲမိမွာေပါ႔ေလ။ အခုလို ရွင္းျပေပးတာ ေက်းဇူးတင္တယ္။
ဒါနဲ႔ Ladder 49 ဆိုတဲ႔ မီးသတ္သမား ရုပ္ရွင္ကားေလး ၾကည္႔ဖူးလား။ သာမန္မီးသတ္သမားေလး အေၾကာင္း ရုိက္ထားတာ သိပ္ေကာင္းတာပဲ။ အမ အရမ္းႀကိဳက္လို႔ မၾကည္႔ရေသးရင္လဲ အခ်ိန္ရရင္ ၾကည္႔လုိက္ပါအုံး။
posts ေတြကိုေတာ့ ေသခ်ာဖတ္ၿပီးသြားၿပီ။ မသိတာလည္း သိလိုက္ရတယ္။
"သူတုိ႕ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ယံုပါတယ္"
မွတ္မိသေလာက္ေတာ႔ မီးသတ္ကားတစီးဟာၿဖန္းမွ်၃မိနစ္အတြင္းကားအတြင္းကေရကုန္ပါတယ္၊အမွန္မွာက မီးသတ္ကားကေရထည္႔ၿပီးေလွ်ာက္သြားေနရမွာမဟုတ္ဘူးဗ်၊
ေရေဘာင္ဘင္ခပ္အားနဲ႔မီးသတ္ကားေတြေမွာက္ကုန္တာပဲ၊
အနီးစပ္ဆံုးfire hydrantမွာေရထဲ႔၊ၿပန္လာ ပက္ ၿပန္ထဲ႔လုပ္ရမွာ၊တို႔တေတြဆီမွာေတာ႔ အစဥ္အေၿပဆံုးနည္းနဲ႔လုပ္ၾကရတာကိုး၊
၀င္ေငြ မရွိတဲ႔ဌာန ရွိေနေသးတာေတာင္ ကံေကာင္းဗ်ိဳ႔
မွန္တာပဲဟာ.. ကုိယ္ေတြ႔မုိ႔ မီးသတ္ကားက
ပုိက္ဆံေပးမွပက္တယ္ဆုိတာ ေထာက္ခံပါ၏
ျပန္လည္ တူးေဖာ္ထားတဲ့ ပိုစ့္ေတြ အကုန္ဖတ္သြားတယ္..
မွတ္သားစရာေတြ ေတြ႕လို႕ ေက်းဇူးပါ...
Post a Comment