၀ိုင္တီယူနဲ႕ပါတ္သတ္ၿပီး ေနးတစ္ျမန္မာဖိုရမ္က ၀ိုင္တီယူေတာ့ပစ္မွာ ေရးခဲ့တဲ့ ပို႕စ္ေလးတစ္ခုပါ။ ေက်ာင္းကို လြမ္းေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ အဲဒီပို႕စ္ကို ဒီဘေလာ့ခ္မွာ ထပ္တင္ထားပါရေစ။
khwunn wrote ...
MTU ကေန BE ဘီအီးဘြဲ႔ရခဲ႔တာ မွန္ေပမယ္႔ ေျပာင္းလဲသြားတဲ႔ ေခတ္စံနစ္နဲ႔ လူျဖစ္ေနာက္က်ခဲ႔တဲ႔ အျပစ္ ေတြေႀကာင္႔ သူတို႔မုန္းႀကတဲ႔ လူေတြထဲမွာ က်ေနာ္လဲ တစ္ေယာက္အပါအ၀င္ ျဖစ္သြားရတာေပါ႔။
က်ေနာ္တို႔ စိတ္ထဲမွာ အင္ဂ်င္နီယာ အစ္ကိုအစ္မေတြပဲလို႔ သေဘာထားခ်င္ေပမယ္႔... ပံုမွန္တန္းက အစ္ကိုအစ္မေတြရဲ႔ စိတ္ထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ကို မုန္းေနလိမ္႔မယ္လို႔ပဲ ေတြးမိခဲ႔တာပါ။ အဲဒီအစ္ကိုအစ္မေတြရဲ႔ စိတ္ခံစားခ်က္ကိုလည္း က်ေနာ္တို႔ နားလည္ႀကပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကို နားလည္ေပးတယ္ဆိုလုိ႔လည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ေတြလည္း အဲဒီအခြင္႔အေရးေတြအတြက္ အခု ဘယ္လိုေပးဆပ္ေနရသလဲ ဆိုတာ ျမင္ႀကမွာပါ။ က်ေနာ္တို႔ေတြလဲ မေပ်ာ္ႀကပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ေနရာမွာ အစ္ကိုတို႔ေတြဆိုလည္း ေပ်ာ္ႀကမွာ မထင္ပါဘူး။ ဘာပဲ ေျပာေျပာ အခုလို နားလည္ေပးတဲ႔အတြက္ အရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ။
I replied...
သူတို႕ဆိုတာက ဘယ္သူေတြလဲ ဆိုတာက ကြၽန္ေတာ္ ကြဲကြဲျပားျပား မသိလိုက္ရေသးပါ။ အခု ကြၽန္ေတာ္တို႕ မုန္းတယ္လို႕..... ဆိုၾကတဲ့ စံျပဆိုတာေတြက ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ တစ္ဦးခ်င္းအေပၚမွာ ထားရိွေနတဲ့ အမုန္းေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ အေျခအေန အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ေခတ္စနစ္ရဲ႕ သားေကာင္ဘ၀ကို ေရာက္ေနရတဲ့သူေတြကို နားလည္ခံစားမိဖို႕ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ အခုလည္း ႀကိဳးစားေနဆဲပါ။
ကြၽန္ေတာ္တို႕မွာ အရာရာမွာ ကြာျခားလွတဲ့ ေက်ာင္းသားဘ၀ အေျခအေနေတြ၊ သင္ခန္းစာေတြကို အေနာက္ကေန သရဲသဘက္လိုက္လာသလား ေအာက္ေမ့ရေလာက္ေအာင္ သင္ၾကားခဲ့ရတဲ့ စာသင္ခ်ိန္ တိုေတာင္းမႈေတြ၊ ႀကိဳးစားရဲ႕သားနဲ႕ က်န္းမာေရးအေျခအေန၊ မရည္ရြယ္ဘဲနဲ႕ ရုတ္တရက္ ျဖစ္လာတဲ့ အေျခအေန စတာေတြေၾကာင့္ စာေမးပြဲမွာ အခန္႕မသင့္လို႕ ေျခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္ က်သြားခဲ့ရင္ေတာင္ ေနာက္တက္စရာ အတန္းမရိွလို႕ ေက်ာင္းထြက္ရမယ့္အေျခအေနေတြ၊ ကေလးဘ၀ ငယ္အိမ္မက္ေတြ ကတည္းက ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးေတြမွာ မတက္ရဘဲ နယ္ျခား တဖက္ကမ္းမွာ စည္းတဖက္ျခားေနသလို ျမင္သာျမင္မၾကင္ရတဲ့ မတူမတန္ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းသားဘ၀ေတြ၊ ေက်ာင္းၿပီးသြားရင္လည္း ေရွ႕ဆက္လွမ္းရမယ့္ ပညာေရးလမ္းေၾကာင္းႀကီးက မႈန္ရီေ၀ ၀ိုးတ၀ါး ၾကယ္ေတြ မစံုတဲ့ ညလိုျဖစ္ခဲ့ရတာေတြ ...
ၿခံဳငံုၾကည္႕လိုက္ပါ။ ေတြ႕လာပါလိမ့္မယ္။ ဘာေတြလဲဆိုတာ ....
အဲဒါေတြေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ဒီလို ခံစားခဲ့ရတာပါ။
ဒီေက်ာင္းႀကီးကို တက္ဖို႕ ကြၽန္ေတာ္တို႕ဆယ္တန္းအထိ ဘယ္ေလာက္အထိ ႀကိဳးစားခဲ့ရတာေတြ ...
ဘယ္ေလာက္ အခ်ိန္ကုန္ အပင္ပန္းခံခဲ့ရတာေတြ ...
ေဆးေက်ာင္း၀င္ခဲ့သူေတြေတာင္ ဒီေက်ာင္းပဲတတ္ခ်င္လို႕ ၀ိုင္တီယူပဲ ေလွ်ာက္ခဲ့ရတာေတြ ...
ေပးဆပ္ခဲ့ရတာေတြနဲ႕ တူသလား... တန္သလား... ဆိုတာေတြကို ခ်ိန္ခြင္ေပၚတင္ ခ်ိန္ၾကည္႕လိုက္ရင္ ခ်ိန္ခြင္လွ်ာႀကီး ဘယ္လို ထြက္ေနမလဲဆိုတာကို ေတြးမိေကာင္းပါရဲ႕။
ကြၽန္ေတာ္ အားလံုးကို တန္းတူ ဆက္ဆံပါတယ္။ မႏိွမ့္ခ်ပါဘူး။ မရိုင္းျပဘူး။ အခု ကြၽန္ေတာ္ေရးတင္လိုက္တဲ့ ပို႕စ္ကလည္း ကြၽန္ေတာ္တစ္ဦးတည္းရဲ႕ အျမင္ သေဘာထားေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ၀ိုင္တီယူ ေနာက္ဆံုးမ်ိဳးဆက္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း အေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ ရင္ကေပါက္ဖြားလာတဲ့ ခံစားခ်က္ ေ၀ဒနာ ၾကာနီပြင့္ေတြပါ။ နားလည္ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ပါေစဗ်ာ။
အခု ကြၽန္ေတာ္ မမုန္းေတာ့ပါဘူး။ ေက်းဇူးပါပဲ khwunn.
အမုန္းေတြ၊ ျပန္လည္ေပးဆပ္မႈေတြ အေၾကာင္းကေတာ့ ...
ျပန္ေျပာျပဖို႕ ေတာ္ေတာ္ခက္လိမ့္မယ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးေတြပါ။
အားလံုးက ေျမဇာပင္ေလးေတြပါပဲ။ အိမ္မက္ကိုယ္စီ ရိွၾကတဲ့ တက္ၾကြတဲ့ လူငယ္ဘ၀မွာ အမုန္းပင္ ပ်ိဳးခံလိုက္ရသလို ျဖစ္သြားၾကတာပါ။ အရာရာမွာ အစြန္းႏွစ္ဖက္ဆိုတာ ရိွစၿမဲပါ။ အလယ္အလတ္ လမ္းစဥ္ကို လိုက္ဖို႕ကေတာ့ လြယ္မေယာင္နဲ႕ခက္၊ တိမ္မေယာင္နဲ႕ နက္ပါတယ္။ နားလည္မႈရိွတဲ့သူေတြကို ေတြ႕ရသလို ငါနဲ႕ငါသာ ႏိႈင္းစရာဆိုၿပီး ပညာမာနတံခြန္ေတြ ၀ံ့၀ံ့ၾကြားၾကြား လြင့္ေနတဲ့သူေတြလဲ ရိွမွာပါ။ အခြင့္အေရးဆိုတာက တာ၀န္ရိွမႈဆိုတာနဲ႕ တြဲၿပီးပါလာစၿမဲပါ။ အဲဒီအခြင့္အေရးကို ယူလိုက္ရလိုက္တဲ့ သူေတြအဖို႕ ေနာက္ဆက္တြဲ တာ၀န္ေတြဆိုတာ ပါလာရစၿမဲပါပဲ။ အခြင့္အေရး မရလိုက္တဲ့သူေတြကလည္း အခြင့္အေရးကို တာ၀န္နဲ႕ အတူတကြ ယူခ်င္ၾကမွာပါ။ ရလိုက္တဲ့သူေတြကလည္း တခါတေလက်ေတာ့ အဲဒီတာ၀န္ေတြကို ၿငိဳျငင္မိလာပါတယ္။ ေတာ္ရာမွာ မေန၊ ေပ်ာ္ရာမွာ ေနဆိုရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးပဲေပါ့။ အခုေတာ့ ေပ်ာ္ရာမွာမေန၊ ေတာ္ရာမွ ေနေနၾကရတဲ့ ကုိယ့္ကိုကိုယ္ အစိုးမရတဲ့ လူသားေတြပါပဲ။ အေကာင္းဆံုးကိုေတာ့ ႀကိဳးစားၾကပါဗ်ာ။ လွည္႕ၾကည္႕စရာေတြ ငဲ့ကြက္စရာေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ကိုယ့္လိပ္ျပာ ကိုယ္လံုၾကဖို႕ အေရးႀကီးပါတယ္။
khwunn wrote ...
MTU ကေန BE ဘီအီးဘြဲ႔ရခဲ႔တာ မွန္ေပမယ္႔ ေျပာင္းလဲသြားတဲ႔ ေခတ္စံနစ္နဲ႔ လူျဖစ္ေနာက္က်ခဲ႔တဲ႔ အျပစ္ ေတြေႀကာင္႔ သူတို႔မုန္းႀကတဲ႔ လူေတြထဲမွာ က်ေနာ္လဲ တစ္ေယာက္အပါအ၀င္ ျဖစ္သြားရတာေပါ႔။
က်ေနာ္တို႔ စိတ္ထဲမွာ အင္ဂ်င္နီယာ အစ္ကိုအစ္မေတြပဲလို႔ သေဘာထားခ်င္ေပမယ္႔... ပံုမွန္တန္းက အစ္ကိုအစ္မေတြရဲ႔ စိတ္ထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ကို မုန္းေနလိမ္႔မယ္လို႔ပဲ ေတြးမိခဲ႔တာပါ။ အဲဒီအစ္ကိုအစ္မေတြရဲ႔ စိတ္ခံစားခ်က္ကိုလည္း က်ေနာ္တို႔ နားလည္ႀကပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကို နားလည္ေပးတယ္ဆိုလုိ႔လည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ေတြလည္း အဲဒီအခြင္႔အေရးေတြအတြက္ အခု ဘယ္လိုေပးဆပ္ေနရသလဲ ဆိုတာ ျမင္ႀကမွာပါ။ က်ေနာ္တို႔ေတြလဲ မေပ်ာ္ႀကပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ေနရာမွာ အစ္ကိုတို႔ေတြဆိုလည္း ေပ်ာ္ႀကမွာ မထင္ပါဘူး။ ဘာပဲ ေျပာေျပာ အခုလို နားလည္ေပးတဲ႔အတြက္ အရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ။
I replied...
သူတို႕ဆိုတာက ဘယ္သူေတြလဲ ဆိုတာက ကြၽန္ေတာ္ ကြဲကြဲျပားျပား မသိလိုက္ရေသးပါ။ အခု ကြၽန္ေတာ္တို႕ မုန္းတယ္လို႕..... ဆိုၾကတဲ့ စံျပဆိုတာေတြက ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ တစ္ဦးခ်င္းအေပၚမွာ ထားရိွေနတဲ့ အမုန္းေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ အေျခအေန အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ေခတ္စနစ္ရဲ႕ သားေကာင္ဘ၀ကို ေရာက္ေနရတဲ့သူေတြကို နားလည္ခံစားမိဖို႕ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ အခုလည္း ႀကိဳးစားေနဆဲပါ။
ကြၽန္ေတာ္တို႕မွာ အရာရာမွာ ကြာျခားလွတဲ့ ေက်ာင္းသားဘ၀ အေျခအေနေတြ၊ သင္ခန္းစာေတြကို အေနာက္ကေန သရဲသဘက္လိုက္လာသလား ေအာက္ေမ့ရေလာက္ေအာင္ သင္ၾကားခဲ့ရတဲ့ စာသင္ခ်ိန္ တိုေတာင္းမႈေတြ၊ ႀကိဳးစားရဲ႕သားနဲ႕ က်န္းမာေရးအေျခအေန၊ မရည္ရြယ္ဘဲနဲ႕ ရုတ္တရက္ ျဖစ္လာတဲ့ အေျခအေန စတာေတြေၾကာင့္ စာေမးပြဲမွာ အခန္႕မသင့္လို႕ ေျခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္ က်သြားခဲ့ရင္ေတာင္ ေနာက္တက္စရာ အတန္းမရိွလို႕ ေက်ာင္းထြက္ရမယ့္အေျခအေနေတြ၊ ကေလးဘ၀ ငယ္အိမ္မက္ေတြ ကတည္းက ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးေတြမွာ မတက္ရဘဲ နယ္ျခား တဖက္ကမ္းမွာ စည္းတဖက္ျခားေနသလို ျမင္သာျမင္မၾကင္ရတဲ့ မတူမတန္ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းသားဘ၀ေတြ၊ ေက်ာင္းၿပီးသြားရင္လည္း ေရွ႕ဆက္လွမ္းရမယ့္ ပညာေရးလမ္းေၾကာင္းႀကီးက မႈန္ရီေ၀ ၀ိုးတ၀ါး ၾကယ္ေတြ မစံုတဲ့ ညလိုျဖစ္ခဲ့ရတာေတြ ...
ၿခံဳငံုၾကည္႕လိုက္ပါ။ ေတြ႕လာပါလိမ့္မယ္။ ဘာေတြလဲဆိုတာ ....
အဲဒါေတြေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ဒီလို ခံစားခဲ့ရတာပါ။
ဒီေက်ာင္းႀကီးကို တက္ဖို႕ ကြၽန္ေတာ္တို႕ဆယ္တန္းအထိ ဘယ္ေလာက္အထိ ႀကိဳးစားခဲ့ရတာေတြ ...
ဘယ္ေလာက္ အခ်ိန္ကုန္ အပင္ပန္းခံခဲ့ရတာေတြ ...
ေဆးေက်ာင္း၀င္ခဲ့သူေတြေတာင္ ဒီေက်ာင္းပဲတတ္ခ်င္လို႕ ၀ိုင္တီယူပဲ ေလွ်ာက္ခဲ့ရတာေတြ ...
ေပးဆပ္ခဲ့ရတာေတြနဲ႕ တူသလား... တန္သလား... ဆိုတာေတြကို ခ်ိန္ခြင္ေပၚတင္ ခ်ိန္ၾကည္႕လိုက္ရင္ ခ်ိန္ခြင္လွ်ာႀကီး ဘယ္လို ထြက္ေနမလဲဆိုတာကို ေတြးမိေကာင္းပါရဲ႕။
ကြၽန္ေတာ္ အားလံုးကို တန္းတူ ဆက္ဆံပါတယ္။ မႏိွမ့္ခ်ပါဘူး။ မရိုင္းျပဘူး။ အခု ကြၽန္ေတာ္ေရးတင္လိုက္တဲ့ ပို႕စ္ကလည္း ကြၽန္ေတာ္တစ္ဦးတည္းရဲ႕ အျမင္ သေဘာထားေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ၀ိုင္တီယူ ေနာက္ဆံုးမ်ိဳးဆက္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း အေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ ရင္ကေပါက္ဖြားလာတဲ့ ခံစားခ်က္ ေ၀ဒနာ ၾကာနီပြင့္ေတြပါ။ နားလည္ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ပါေစဗ်ာ။
အခု ကြၽန္ေတာ္ မမုန္းေတာ့ပါဘူး။ ေက်းဇူးပါပဲ khwunn.
အမုန္းေတြ၊ ျပန္လည္ေပးဆပ္မႈေတြ အေၾကာင္းကေတာ့ ...
ျပန္ေျပာျပဖို႕ ေတာ္ေတာ္ခက္လိမ့္မယ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးေတြပါ။
အားလံုးက ေျမဇာပင္ေလးေတြပါပဲ။ အိမ္မက္ကိုယ္စီ ရိွၾကတဲ့ တက္ၾကြတဲ့ လူငယ္ဘ၀မွာ အမုန္းပင္ ပ်ိဳးခံလိုက္ရသလို ျဖစ္သြားၾကတာပါ။ အရာရာမွာ အစြန္းႏွစ္ဖက္ဆိုတာ ရိွစၿမဲပါ။ အလယ္အလတ္ လမ္းစဥ္ကို လိုက္ဖို႕ကေတာ့ လြယ္မေယာင္နဲ႕ခက္၊ တိမ္မေယာင္နဲ႕ နက္ပါတယ္။ နားလည္မႈရိွတဲ့သူေတြကို ေတြ႕ရသလို ငါနဲ႕ငါသာ ႏိႈင္းစရာဆိုၿပီး ပညာမာနတံခြန္ေတြ ၀ံ့၀ံ့ၾကြားၾကြား လြင့္ေနတဲ့သူေတြလဲ ရိွမွာပါ။ အခြင့္အေရးဆိုတာက တာ၀န္ရိွမႈဆိုတာနဲ႕ တြဲၿပီးပါလာစၿမဲပါ။ အဲဒီအခြင့္အေရးကို ယူလိုက္ရလိုက္တဲ့ သူေတြအဖို႕ ေနာက္ဆက္တြဲ တာ၀န္ေတြဆိုတာ ပါလာရစၿမဲပါပဲ။ အခြင့္အေရး မရလိုက္တဲ့သူေတြကလည္း အခြင့္အေရးကို တာ၀န္နဲ႕ အတူတကြ ယူခ်င္ၾကမွာပါ။ ရလိုက္တဲ့သူေတြကလည္း တခါတေလက်ေတာ့ အဲဒီတာ၀န္ေတြကို ၿငိဳျငင္မိလာပါတယ္။ ေတာ္ရာမွာ မေန၊ ေပ်ာ္ရာမွာ ေနဆိုရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးပဲေပါ့။ အခုေတာ့ ေပ်ာ္ရာမွာမေန၊ ေတာ္ရာမွ ေနေနၾကရတဲ့ ကုိယ့္ကိုကိုယ္ အစိုးမရတဲ့ လူသားေတြပါပဲ။ အေကာင္းဆံုးကိုေတာ့ ႀကိဳးစားၾကပါဗ်ာ။ လွည္႕ၾကည္႕စရာေတြ ငဲ့ကြက္စရာေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ကိုယ့္လိပ္ျပာ ကိုယ္လံုၾကဖို႕ အေရးႀကီးပါတယ္။
2 comments:
nice one!
စာသားေလးေတြက မင္သီးသလိုမ်ဳိးေလးေတြေနာ္။ ေဖာင့္က ၀င္းကေလာ ေဖာင့္နဲ႔ တူတယ္။ အေရာင္ေၾကာင့္လားေတာ့ မသိဘူးေနာ္။
Post a Comment