ျပည္ေထာင္စု ႀကံ႕ခိုင္ေရးနဲ႕ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးအသင္းႀကီး.... အဖြဲ႕အမည္ကိုက အေတာ္ေလး က်စ္လစ္ခိုင္မာပါတယ္။ အဖြဲ႕ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ေလးေတြလည္း ေကာင္းမြန္လွပါတယ္။ ျပည္ေထာင္စု မၿပိဳကြဲေရး၊ တိုင္းရင္းသား စည္းလံုးညီညႊတ္မႈ မၿပိဳကြဲေရး၊ ႏိုင္ငံေတာ္ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ တည္႕တံခိုင္ၿမဲေရး၊ အမ်ိဳးဂုဏ္ ဇာတိဂုဏ္ ျမင့္မားေရး ေရွးရႈလွ်က္ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓါတ္ ရွင္သန္ထက္ျမက္ေစရန္ ေဆာင္ရြက္ေရး၊ ႏိုင္ငံေတာ္ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးႏွင့္ ေအးခ်မ္းသာယာေသာ ေခတ္မီႏိုင္ငံေတာ္ႀကီး ျဖစ္ေပၚလာေရး စၿပီး ရည္ရြယ္ခ်က္ ၅ ခု ရိွပါတယ္။ အသင္းရဲ႕ ေဆာင္ပုဒ္ေလးက စိတ္ဓါတ္၊ စည္းကမ္း၊ ႀကံ႕ခိုင္၊ စည္းလံုး ပါ။ ေဆာင္ပုဒ္ေလးကလည္း စကားလံုးေလး ေလးလံုးထဲ ျဖစ္ေပမယ့္ အသင္း၀င္အေနနဲ႕ လိုအပ္တဲ့ အရည္အခ်င္းေတြကို စံုလင္ေအာင္ ထည္႕ေပးထားပါတယ္။
ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြလည္း ေကာင္းတယ္။ ေနာက္ခံပံ့ပိုးမႈလည္း အားေကာင္းတယ္။ အဖြဲ႕၀င္အင္အားလည္း အလြန္ကိုမ်ားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပည္တြင္းျပည္ပမွာရိွေနတဲ့ လူေတြက ဘာေၾကာင့္မ်ား အဲဒီအသင္းႀကီးကို မ်က္မုန္းက်ိဳးေနရသလဲေပါ့။ အေမးရိွရင္ အေျဖဆိုတာ ရိွၾကမွာပါ။ ကဲ ဘာေၾကာင့္လဲ...
ကၽြန္ေတာ္ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရတာေလးနဲ႕ ပတ္သတ္ၿပီး ျမင္မိတဲ့ အျမင္ေလးေတြ ခံစားခ်က္ေတြ ရိွပါတယ္။ ဒါေတြဟာ သာမန္ျပည္သူ တစ္ဦးမွ်သာျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ကိုယ္ပိုင္ အျမင္ ခံစားခ်က္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တျခား ဘယ္အဖြဲ႕အစည္း ညာအဖြဲ႕အစည္းေတြရဲ႕ အာေဘာ္ေတြ၊ ေဘးပေယာဂေတြ လုံုး၀ မပါပါဘူး။ အဲဒါေလးေတြကို ႀကိဳေျပာထားပါရေစ။
တကယ္ဆို ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႕ အသင္းဆိုတာထက္ အသင္းမွာ လႈပ္ရွားေနတဲ့ လူတစ္ခ်ိဳ႕ကို မ်က္မုန္းက်ိဳးတာ ပိုမွာပါ။ အသင္းႀကီးအေနနဲ႕ လူထုကို တိုက္ရိုက္ ထိေတြ႕မႈ သိပ္မရိွပါဘူး။ အရမ္းကို အလွမ္းေ၀းလွပါတယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ မူအရ ေကာင္းေပမယ့္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေနတဲ့ စုန္းျပဳး အသင္း၀င္အခိ်ဳ႕ေၾကာင့္ အျမင္ေတြ မၾကည္လင္တာ ျဖစ္ကုန္ရပါတယ္။
၁၉၉၅ မွာ တြံ႕ေတးျမစ္၀မွာ တိမ္နန္းခရီးသည္တင္ သေဘာၤ ႏွစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ခရီးသည္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား အသက္ဆံုးရံႈးခဲ့ပါတယ္။ ရန္ကုန္က ၾကက္ေျခနီတပ္ဖြဲ႕ေတြ လိႈင္ျမစ္တစ္ေလွ်ာက္ ရန္ကုန္ျမစ္တစ္ေလွ်ာက္မွာ ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းေတြကို ဖြင့္ခဲ့ၾကပါတယ္။ လူေပ်ာက္ေတြ ရွာၾကပါတယ္။ ျမစ္ေၾကာတစ္ေလွ်ာက္ ေမွ်ာေနတဲ့ အေလာင္းေတြ ဆယ္ၾကပါတယ္။ ၾကက္ေျခနီရဲေဘာ္ေတြဟာ ျမစ္ထဲမွာ ေရကူးၿပီး ေမွ်ာေနတဲ့ အေလာင္းေတြကို လွမ္းဆြဲထားၿပီး ေလွေပၚဆြဲတင္တဲ့သူက တင္၊ ကမ္းစပ္က ရြံ႕ထဲ ႏြံ႕ထဲကို ဆင္းၿပီး အေလာင္းေတြကို ကမ္းေပၚ ဆြဲတင္တဲ့သူက တင္၊ အစီအရီ ေနရာခ်တဲ့သူက ခ် အားလံုး ပင္ပန္းၾကပါတယ္။ အေလာင္းေတြက ပုပ္ေစာ္နံ... ေဖာ္မလင္ေဆးေတြနဲ႕ ျဖန္းထားေတာ့ ေဆးအနံ႕ေတြကလည္း လိႈင္... ထမင္းစားေတာ့လည္း အေလာင္းေတြရဲ႕ အနားေလးမွာပဲ ျဖစ္သလိုေလးပဲ စားခဲ့ၾကတယ္။ ျမစ္ထဲမွာ အေလာင္းထပ္ေတြ႕ရင္ အေျပးအလႊား ေရထဲဆင္း စက္ေလွကိုေမာင္း လိုက္ဆယ္ၾက ျပဳၾကနဲ႕ ၃ ရက္ ဆက္တိုက္ မနားခဲ့ၾကရပါဘူး။ လူလည္း ရြံ႕ေတြနဲ႕ ေပပြၿပီး လူရုပ္ မထြက္ေတာ့ဘူး။ အနံ႕ကလည္း အေလာင္းေတြၾကားမွာ ေတာက္ေလွ်ာက္ဆိုေတာ့ အပုပ္နံ႕က ကို္ယ္မွာပဲ စြဲေနၿပီ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကမ္းေပၚကေန တိုက္ပံုအျဖဴ လံုခ်ည္အစိမ္း၀တ္ထားတဲ့ ကိုယ္ေတာ္မ်ားက ဟိုဟာ လုပ္ပါလား ဒီဟာ လုပ္ပါလား ငါလည္း မလုပ္တတ္ဘူးေတြ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ အေလာင္းေတြကို တကယ္ ကိုင္တြယ္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကို ေဟာက္လားငမ္းလား လုပ္ၾကပါတယ္။ တစ္ေနကုန္ မိုးလင္းမုိးခ်ဳပ္ လုပ္ေနရတဲ့ အခေၾကးေငြ တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ မယူတဲ့ ေစတနာ့၀န္ထမ္းေတြကို ဆက္ဆံတာက အေတာ္ေလးကို အထက္စီးဆန္ပါတယ္။ ေမာလို႕ ပန္းလို႕ ခဏတျဖဳတ္နားတဲ့အခ်ိန္မွာ အေလာင္းေတြ ေမွ်ာလာတာေတြ႕ရင္ ခ်က္ခ်င္းထၿပီး ဆင္း မဆယ္ရေကာင္းမလား ဆိုၿပီး ျပစ္တင္ၾကပါတယ္။ စဥ္းစားလည္း ၾကည္႕ၾကပါအံုးဗ်ာ။ သူတို႕က်ေတာ့ ျမစ္ကမ္းစပ္နားက ဗြက္ေတာထဲေတာင္ ေရာက္မလာပါဘူး။ အ၀တ္အစားေတြ ေပကုန္မွာ စိုးပံုပဲ။ ရြံ႕ထဲ ဗြက္ထဲမွာ လုပ္ေနရတဲ့ လူေတြကို သူတုိ႕ကပဲ အျပစ္တင္ရတယ္ ရိွေသးတယ္။ သူတို႕က်ေတာ့ ဘာတစ္ခုမွ မလုပ္ပဲ ထိုင္ေနၾကတာေလ။ အဲဒီအခ်ိန္က စၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီလို အသင္း၀င္ေတြကို အထင္မႀကီးေတာ့ပါဘူး။
၂၀၀၅ လိႈင္မီးေဘးတုန္းကလည္း တခ်ိဳ႕ေသာ အသင္း၀င္စုန္းျပဴးေတြေၾကာင့္ အထင္ေသးမႈေလးတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ မီးေလာင္ေနတဲ့အခ်ိန္က စတင္ၿပီး မီးညႊန္႕က်ိဳးတဲ့အထိ အင္အားအျပည္႕ ကူညီေနတာက ၿမိဳ႕နယ္ေပါင္းစံုက ၾကက္ေျခနီတပ္ဖြဲ႕၀င္ေတြနဲ႕ မီးသတ္တပ္ဖြဲ႕၀င္ေတြပါ။ သက္ဆုိင္ရာ အာဏာပိုင္ေတြနဲ႕ ေတြ႕ဆံုၿပီး မီးေလာင္ျပင္ ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းေတြကိုလည္း အခ်ိန္မွီ ေနရာခ်ထား ဖြင့္လွစ္ခဲ့ပါတယ္။ ထံုးတမ္းအစဥ္အလာအရ ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းမွာ အလံေထာင္ေလ့ရိွတာက ၾကက္ေျခနီအလံပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ၾကက္ေျခနီအလံေတြ ေထာင္ထားခဲ့ပါတယ္။ အလံေထာင္ထားတဲ့ ေနရာမွာ ေဘးဒုကၡက်ေရာက္ေနတဲ့ သူေတြအတြက္ ကယ္ဆယ္ေရးစခန္း ရိွေနတယ္ဆုိတာ လူတိုင္း သိၾကပါတယ္။ မနက္က်ေတာ့ ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းမွာ အလံေတြ ေျပာင္းသြားပါတယ္။ ၾကက္ေျခနီ အလံေတြကို ႏႈတ္ထားၿပီး အသင္းႀကီးရဲ႕ အစိမ္းေရာင္ အလံေတြ ေျပာင္းလႊင့္ထားပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ။ ဒီလို လုပ္ဖို႕ လိုအပ္သလား။ စခန္းမွာ တာ၀န္ယူထားတဲ့ ၾကက္ေျခနီတပ္ဖြဲ႕၀င္ေတြကို ဘာမွ မေျပာပဲ ၾကက္ေျခနီအလံကို ျဖဳတ္ခ်ထားၿပီး အလံေျပာင္းတင္ထားတာကေတာ့ မျဖစ္သင့္ဘူးလို႕ပဲ ျမင္မိပါတယ္။ အဖြဲ႕အစည္းအခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ ေလးစားမႈ ရိွေစခ်င္ပါတယ္။ ဒါမ်ိဳး စိတ္ဓါတ္ေတြ ျပင္သင့္ပါတယ္။
ဒီလိုပါပဲ ရပ္ကြက္ထဲက ပြဲေတြမွာလည္း လက္ခုပ္တီး ၀ါးတီးေပးရမယ့္ ပြဲေတြဆို လူစံုတက္စံုကို ေတြ႕ရျပန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ေျမာင္းေတြဆယ္မယ္ အမိႈက္ေတြသယ္မယ္ ဆုိရင္ ေျမာင္းနားေတာင္ မကပ္ပါဘူး။ ဓါတ္ပံုရိုက္တဲ့အခ်ိန္ေတာ့ ေျမာင္းနားကပ္ၿပီး ဆယ္ထားတဲ့ ႏႈံးေတြ အမိႈက္ေတြနဲ႕အတူ ဓါတ္ပံု အရိုက္ခံပါတယ္။ ပုဆိုးေတြနဲ႕ ေျမာင္းဆယ္ရတာ မလြတ္လပ္ဘူးတဲ့။ လည္ကတံုး အျဖဴေတြေၾကာင့္ အေပမခံဘူးတဲ့။ အင္း... ဒါဆိုလည္း တျခားအေရာင္ေတြ ၀တ္ခဲ့ပါလား။ ေဘာင္းဘီ ၀တ္ခဲ့ပါလား ဆိုေတာ့.. ယူနီေဖာင္းျဖစ္တဲ့ အျဖဴ အစိမ္း မ၀တ္ခဲ့ရင္ သူတို႕ပါမွန္း ဘယ္သိေတာ့မလဲတဲ့။ အင္း... အဲဒါလည္း ဟုတ္ေပသားပဲ။
ဒီလို ဒီလိုပဲ အျခားေသာ လုပ္ရပ္မွားေတြ ရိွေနပါတယ္။ အဓိကေတာ့ လုပ္ပိုင္ခြင့္ကို အလြဲသံုးစားျပဳတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အသင္းရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ လုပ္ငန္းစဥ္ေတြ ေကာင္းေပမယ့္ အေကာင္အထည္ေဖာ္သူ တစ္ခ်ိဳ႕ရဲ႕ လုပ္ပိုင္ခြင့္ အလြဲသံုးစား လုပ္မႈေတြေၾကာင့္ ဒီအသင္းႀကီးကို ျပည္သူေတြက အျမင္မၾကည္တာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ျပည္သူေတြအတြက္ တည္ေထာင္ထားတဲ့ အသင္းႀကီးဟာ ျပည္သူေတြရဲ႕ အက်ိဳးကို ေရွးရႈသင့္ပါတယ္။ ျပည္သူေတြနဲ႕ တစ္သားတည္း ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ ျပည္သူေတြကို ႏိုင္ထက္စီးနင္း ၾသဇာအာဏာေပးမယ့္ အသင္းႀကီး မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ ပ်က္အစဥ္ ျပင္ခဏ ဆုိတဲ့အတိုင္း ပ်က္ေနတဲ့ အပိုင္းေလးေတြကို စနစ္တက် အခ်ိန္မွီ ျပင္ဆင္လိုက္ရင္ အလြန္ကို တန္ဖိုးရိွတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခု ျဖစ္လာႏိုင္တယ္လို႕ ျမင္မိပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။
ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြလည္း ေကာင္းတယ္။ ေနာက္ခံပံ့ပိုးမႈလည္း အားေကာင္းတယ္။ အဖြဲ႕၀င္အင္အားလည္း အလြန္ကိုမ်ားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပည္တြင္းျပည္ပမွာရိွေနတဲ့ လူေတြက ဘာေၾကာင့္မ်ား အဲဒီအသင္းႀကီးကို မ်က္မုန္းက်ိဳးေနရသလဲေပါ့။ အေမးရိွရင္ အေျဖဆိုတာ ရိွၾကမွာပါ။ ကဲ ဘာေၾကာင့္လဲ...
ကၽြန္ေတာ္ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရတာေလးနဲ႕ ပတ္သတ္ၿပီး ျမင္မိတဲ့ အျမင္ေလးေတြ ခံစားခ်က္ေတြ ရိွပါတယ္။ ဒါေတြဟာ သာမန္ျပည္သူ တစ္ဦးမွ်သာျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ကိုယ္ပိုင္ အျမင္ ခံစားခ်က္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တျခား ဘယ္အဖြဲ႕အစည္း ညာအဖြဲ႕အစည္းေတြရဲ႕ အာေဘာ္ေတြ၊ ေဘးပေယာဂေတြ လုံုး၀ မပါပါဘူး။ အဲဒါေလးေတြကို ႀကိဳေျပာထားပါရေစ။
တကယ္ဆို ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႕ အသင္းဆိုတာထက္ အသင္းမွာ လႈပ္ရွားေနတဲ့ လူတစ္ခ်ိဳ႕ကို မ်က္မုန္းက်ိဳးတာ ပိုမွာပါ။ အသင္းႀကီးအေနနဲ႕ လူထုကို တိုက္ရိုက္ ထိေတြ႕မႈ သိပ္မရိွပါဘူး။ အရမ္းကို အလွမ္းေ၀းလွပါတယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ မူအရ ေကာင္းေပမယ့္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေနတဲ့ စုန္းျပဳး အသင္း၀င္အခိ်ဳ႕ေၾကာင့္ အျမင္ေတြ မၾကည္လင္တာ ျဖစ္ကုန္ရပါတယ္။
၁၉၉၅ မွာ တြံ႕ေတးျမစ္၀မွာ တိမ္နန္းခရီးသည္တင္ သေဘာၤ ႏွစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ခရီးသည္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား အသက္ဆံုးရံႈးခဲ့ပါတယ္။ ရန္ကုန္က ၾကက္ေျခနီတပ္ဖြဲ႕ေတြ လိႈင္ျမစ္တစ္ေလွ်ာက္ ရန္ကုန္ျမစ္တစ္ေလွ်ာက္မွာ ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းေတြကို ဖြင့္ခဲ့ၾကပါတယ္။ လူေပ်ာက္ေတြ ရွာၾကပါတယ္။ ျမစ္ေၾကာတစ္ေလွ်ာက္ ေမွ်ာေနတဲ့ အေလာင္းေတြ ဆယ္ၾကပါတယ္။ ၾကက္ေျခနီရဲေဘာ္ေတြဟာ ျမစ္ထဲမွာ ေရကူးၿပီး ေမွ်ာေနတဲ့ အေလာင္းေတြကို လွမ္းဆြဲထားၿပီး ေလွေပၚဆြဲတင္တဲ့သူက တင္၊ ကမ္းစပ္က ရြံ႕ထဲ ႏြံ႕ထဲကို ဆင္းၿပီး အေလာင္းေတြကို ကမ္းေပၚ ဆြဲတင္တဲ့သူက တင္၊ အစီအရီ ေနရာခ်တဲ့သူက ခ် အားလံုး ပင္ပန္းၾကပါတယ္။ အေလာင္းေတြက ပုပ္ေစာ္နံ... ေဖာ္မလင္ေဆးေတြနဲ႕ ျဖန္းထားေတာ့ ေဆးအနံ႕ေတြကလည္း လိႈင္... ထမင္းစားေတာ့လည္း အေလာင္းေတြရဲ႕ အနားေလးမွာပဲ ျဖစ္သလိုေလးပဲ စားခဲ့ၾကတယ္။ ျမစ္ထဲမွာ အေလာင္းထပ္ေတြ႕ရင္ အေျပးအလႊား ေရထဲဆင္း စက္ေလွကိုေမာင္း လိုက္ဆယ္ၾက ျပဳၾကနဲ႕ ၃ ရက္ ဆက္တိုက္ မနားခဲ့ၾကရပါဘူး။ လူလည္း ရြံ႕ေတြနဲ႕ ေပပြၿပီး လူရုပ္ မထြက္ေတာ့ဘူး။ အနံ႕ကလည္း အေလာင္းေတြၾကားမွာ ေတာက္ေလွ်ာက္ဆိုေတာ့ အပုပ္နံ႕က ကို္ယ္မွာပဲ စြဲေနၿပီ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကမ္းေပၚကေန တိုက္ပံုအျဖဴ လံုခ်ည္အစိမ္း၀တ္ထားတဲ့ ကိုယ္ေတာ္မ်ားက ဟိုဟာ လုပ္ပါလား ဒီဟာ လုပ္ပါလား ငါလည္း မလုပ္တတ္ဘူးေတြ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ အေလာင္းေတြကို တကယ္ ကိုင္တြယ္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကို ေဟာက္လားငမ္းလား လုပ္ၾကပါတယ္။ တစ္ေနကုန္ မိုးလင္းမုိးခ်ဳပ္ လုပ္ေနရတဲ့ အခေၾကးေငြ တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ မယူတဲ့ ေစတနာ့၀န္ထမ္းေတြကို ဆက္ဆံတာက အေတာ္ေလးကို အထက္စီးဆန္ပါတယ္။ ေမာလို႕ ပန္းလို႕ ခဏတျဖဳတ္နားတဲ့အခ်ိန္မွာ အေလာင္းေတြ ေမွ်ာလာတာေတြ႕ရင္ ခ်က္ခ်င္းထၿပီး ဆင္း မဆယ္ရေကာင္းမလား ဆိုၿပီး ျပစ္တင္ၾကပါတယ္။ စဥ္းစားလည္း ၾကည္႕ၾကပါအံုးဗ်ာ။ သူတို႕က်ေတာ့ ျမစ္ကမ္းစပ္နားက ဗြက္ေတာထဲေတာင္ ေရာက္မလာပါဘူး။ အ၀တ္အစားေတြ ေပကုန္မွာ စိုးပံုပဲ။ ရြံ႕ထဲ ဗြက္ထဲမွာ လုပ္ေနရတဲ့ လူေတြကို သူတုိ႕ကပဲ အျပစ္တင္ရတယ္ ရိွေသးတယ္။ သူတို႕က်ေတာ့ ဘာတစ္ခုမွ မလုပ္ပဲ ထိုင္ေနၾကတာေလ။ အဲဒီအခ်ိန္က စၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီလို အသင္း၀င္ေတြကို အထင္မႀကီးေတာ့ပါဘူး။
၂၀၀၅ လိႈင္မီးေဘးတုန္းကလည္း တခ်ိဳ႕ေသာ အသင္း၀င္စုန္းျပဴးေတြေၾကာင့္ အထင္ေသးမႈေလးတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ မီးေလာင္ေနတဲ့အခ်ိန္က စတင္ၿပီး မီးညႊန္႕က်ိဳးတဲ့အထိ အင္အားအျပည္႕ ကူညီေနတာက ၿမိဳ႕နယ္ေပါင္းစံုက ၾကက္ေျခနီတပ္ဖြဲ႕၀င္ေတြနဲ႕ မီးသတ္တပ္ဖြဲ႕၀င္ေတြပါ။ သက္ဆုိင္ရာ အာဏာပိုင္ေတြနဲ႕ ေတြ႕ဆံုၿပီး မီးေလာင္ျပင္ ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းေတြကိုလည္း အခ်ိန္မွီ ေနရာခ်ထား ဖြင့္လွစ္ခဲ့ပါတယ္။ ထံုးတမ္းအစဥ္အလာအရ ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းမွာ အလံေထာင္ေလ့ရိွတာက ၾကက္ေျခနီအလံပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ၾကက္ေျခနီအလံေတြ ေထာင္ထားခဲ့ပါတယ္။ အလံေထာင္ထားတဲ့ ေနရာမွာ ေဘးဒုကၡက်ေရာက္ေနတဲ့ သူေတြအတြက္ ကယ္ဆယ္ေရးစခန္း ရိွေနတယ္ဆုိတာ လူတိုင္း သိၾကပါတယ္။ မနက္က်ေတာ့ ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းမွာ အလံေတြ ေျပာင္းသြားပါတယ္။ ၾကက္ေျခနီ အလံေတြကို ႏႈတ္ထားၿပီး အသင္းႀကီးရဲ႕ အစိမ္းေရာင္ အလံေတြ ေျပာင္းလႊင့္ထားပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ။ ဒီလို လုပ္ဖို႕ လိုအပ္သလား။ စခန္းမွာ တာ၀န္ယူထားတဲ့ ၾကက္ေျခနီတပ္ဖြဲ႕၀င္ေတြကို ဘာမွ မေျပာပဲ ၾကက္ေျခနီအလံကို ျဖဳတ္ခ်ထားၿပီး အလံေျပာင္းတင္ထားတာကေတာ့ မျဖစ္သင့္ဘူးလို႕ပဲ ျမင္မိပါတယ္။ အဖြဲ႕အစည္းအခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ ေလးစားမႈ ရိွေစခ်င္ပါတယ္။ ဒါမ်ိဳး စိတ္ဓါတ္ေတြ ျပင္သင့္ပါတယ္။
ဒီလိုပါပဲ ရပ္ကြက္ထဲက ပြဲေတြမွာလည္း လက္ခုပ္တီး ၀ါးတီးေပးရမယ့္ ပြဲေတြဆို လူစံုတက္စံုကို ေတြ႕ရျပန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ေျမာင္းေတြဆယ္မယ္ အမိႈက္ေတြသယ္မယ္ ဆုိရင္ ေျမာင္းနားေတာင္ မကပ္ပါဘူး။ ဓါတ္ပံုရိုက္တဲ့အခ်ိန္ေတာ့ ေျမာင္းနားကပ္ၿပီး ဆယ္ထားတဲ့ ႏႈံးေတြ အမိႈက္ေတြနဲ႕အတူ ဓါတ္ပံု အရိုက္ခံပါတယ္။ ပုဆိုးေတြနဲ႕ ေျမာင္းဆယ္ရတာ မလြတ္လပ္ဘူးတဲ့။ လည္ကတံုး အျဖဴေတြေၾကာင့္ အေပမခံဘူးတဲ့။ အင္း... ဒါဆိုလည္း တျခားအေရာင္ေတြ ၀တ္ခဲ့ပါလား။ ေဘာင္းဘီ ၀တ္ခဲ့ပါလား ဆိုေတာ့.. ယူနီေဖာင္းျဖစ္တဲ့ အျဖဴ အစိမ္း မ၀တ္ခဲ့ရင္ သူတို႕ပါမွန္း ဘယ္သိေတာ့မလဲတဲ့။ အင္း... အဲဒါလည္း ဟုတ္ေပသားပဲ။
ဒီလို ဒီလိုပဲ အျခားေသာ လုပ္ရပ္မွားေတြ ရိွေနပါတယ္။ အဓိကေတာ့ လုပ္ပိုင္ခြင့္ကို အလြဲသံုးစားျပဳတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အသင္းရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ လုပ္ငန္းစဥ္ေတြ ေကာင္းေပမယ့္ အေကာင္အထည္ေဖာ္သူ တစ္ခ်ိဳ႕ရဲ႕ လုပ္ပိုင္ခြင့္ အလြဲသံုးစား လုပ္မႈေတြေၾကာင့္ ဒီအသင္းႀကီးကို ျပည္သူေတြက အျမင္မၾကည္တာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ျပည္သူေတြအတြက္ တည္ေထာင္ထားတဲ့ အသင္းႀကီးဟာ ျပည္သူေတြရဲ႕ အက်ိဳးကို ေရွးရႈသင့္ပါတယ္။ ျပည္သူေတြနဲ႕ တစ္သားတည္း ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ ျပည္သူေတြကို ႏိုင္ထက္စီးနင္း ၾသဇာအာဏာေပးမယ့္ အသင္းႀကီး မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ ပ်က္အစဥ္ ျပင္ခဏ ဆုိတဲ့အတိုင္း ပ်က္ေနတဲ့ အပိုင္းေလးေတြကို စနစ္တက် အခ်ိန္မွီ ျပင္ဆင္လိုက္ရင္ အလြန္ကို တန္ဖိုးရိွတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခု ျဖစ္လာႏိုင္တယ္လို႕ ျမင္မိပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။
