Inconsideration

အလိုက္မသိျခင္းကို အဂၤလိပ္လို Inconsiderationလို႕ ဘာသာျပန္လိုက္ရမလားပဲ။ Inconsiderate - (Adj) အေနနဲ႕ကေတာ့ without due regard for the rights or feelings of others လို႕ အနက္ဖြင့္ဆိုထားပါတယ္။ အလိုက္မသိဘူး ဆိုတာကေတာ့ အေပ်ာ့စားေလးေပါ့။ အျပင္းစားေလး ေျပာရရင္ေတာ့ အလိုက္ကန္းဆိုး မသိဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ဒီထက္ ရိုင္းရိုင္းေျပာရင္ ေသာက္တုိ႕ ေစာက္တုိ႕ပဲ ထည္႕ေျပာရေတာ့မယ္။

အေ၀းေျမ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ေရႊျမန္မာေတြ ကူညီရိုင္းပင္းမႈ မရိွေတာ့ဘူးလားလုိ႕... တခ်ိဳ႕တေလ ေမးတတ္ ဆိုတတ္ၾကပါတယ္။ ျမန္မာပီပီ ကူညီလိုတဲ့စိတ္ကေတာ့ ရိွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အလုိက္မသိတဲ့ လူအခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ ကူညီခ်င္စိတ္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ေခါင္းပါးသြားရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း ကူညီေပးလိုက္ရေပမယ့္ ေက်းဇူးမတင္ ဖင္လွန္ျပန္ ဆုိတာမ်ိဳးေတြလည္း ရိွၾကျပန္ေရာ။ ေက်းဇူးရိွလို႕ ေက်းစြပ္တယ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးပဲ ေနမွာပါ။ တခ်ိဳ႕လို႕ ဆိုထားတဲ့အတြက္ အားလံုးကို မရည္ရြယ္ေၾကာင္း သိသာေစလိုပါတယ္။

အခုရက္ပိုင္းအတြင္းမွာ အသိတစ္ေယာက္က အလိုက္မသိတာေတြ လုပ္သြားလို႕ အေတာ္ေလး အခ်ိန္ကုန္ လူပန္းရပါတယ္။ အသိဆိုေပမယ့္ ကိုယ္နဲ႕ တုိက္ရိုက္သိတဲ့ အသိမဟုတ္ပဲ ဆင့္ပြါးဆင့္ပြါးကေန တဆင့္ သိရတဲ့ အသိမ်ိဳးပါ။ ဇာတ္လမ္းအစက လူႀကံဳပစၥည္းပါ။ ဟိုတေလာက ဆံုးသြားတဲ့ ဦးေလးရဲ႕ ရက္လည္အမွီ သူ႕သမီး ရန္ကုန္ျပန္သြားေသးတယ္။ သူ ရန္ကုန္ကေန စကၤာပူ ျပန္လာေတာ့ အဲဒီ အသိအတြက္ လူႀကံဳေတြ ထည္႕ေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီအသိက ကၽြန္ေတာ့္ညီမနဲ႕ လံုး၀ မသိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကေနတဆင့္ သိလုိ႕ သူက ၾကားကေန သယ္လာေပးရတာမ်ိဳးပါ။

အဲဒါနဲ႕ တစ္ေန႕ ရံုးဆင္းခ်ိန္မွာ အဲဒီ လူႀကံဳေတြကို လာယူဖို႕ ညီမျဖစ္သူ ဖုန္းဆက္ေတာ့ သြားယူရတာေပါ့။ ေတာ္ရံုတန္ရံု အျပင္ထြက္ေလ့ မရိွတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႕ေတာ့ တကူးတက အခ်ိန္ေပးရတာပါပဲေလ။ အဲဒါနဲ႕ အိမ္ကေန နာရီ၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္ ရထားစီးရတဲ့ ညီမရဲ႕ အိမ္ကို သြား ပစၥည္းေတြယူ... ၿပီးေတာ့ ပစၥည္းပိုင္ရွင္ကို ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ့ အိမ္နားက ဘူတာမွာ လာယူဖို႕ ဖုန္းဆက္ ခ်ိန္းတာေပါ့။ ေက်းဇူးရွင္က အဲဒီ ဘူတာကို ဘယ္လို လာရမယ္မွန္း မသိလုိ႕ သူေနတဲ့ အိမ္နားက ဘူတာကိုပဲ လာခဲ့ပါဆိုပဲ။ သူ႕ဘူတာက ကၽြန္ေတာ္ ညီမ အိမ္နဲ႕ဆို ေတာင္ေျမာက္ ဆန္႕က်င္ဘက္ပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္က အဲဒီၾကားထဲမွာ ေရာက္ေနတယ္။ မထူးပါဘူး ရထားေပၚ ေရာက္လက္စနဲ႕ ေနာက္ထပ္ ဆက္စီးသြားမယ္ဆုိၿပီး သူ႕ဘူတာ အေရာက္ လာခဲ့လိုက္တယ္။ အဲဒါနဲ႕ ဘူတာအ၀မွာပဲ သူနဲ႕ေတြ႕ၿပီး သူ႕ပစၥည္းေတြ ေပးခဲ့လိုက္တယ္။ အဲဒါက ပထမအႀကိမ္ အလုိက္မသိပဲ လူႀကံဳသယ္လာတာကို လာေပးခိုင္းျခင္းပါပဲ။

ဒုတိယအႀကိမ္က အဲဒီ ဘူတာမွာပဲ ဇာတ္လမ္း စ ျပန္ေရာ။ သူက ေျပာပါတယ္။ သူ႕ သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ ေနရတာ ၁၀ ရက္ေက်ာ္ေနၿပီ ျဖစ္လို႕ အားနာတဲ့အတြက္ သူ အိမ္ေျပာင္းခ်င္တယ္တဲ့။ သူ႕အတြက္ တစ္ေယာက္စာ အခန္းလြတ္ ငွားလို႕ရေအာင္ ကူညီေပးပါတဲ့။ ဒီလကုန္အထိပဲ ေနမွာပါ ကူညီေပးပါ ဆုိတာနဲ႕ ရွာေပးပါမယ္ေပါ့။ အိမ္ရွာရတာလည္း လြယ္တာမွ မဟုတ္တာ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ အသိေတြဆီကို ဖုန္းေတြ လွမ္းဆက္... အခန္းလြတ္ေလးမ်ား ရိွသလား ေမးျမန္းရတာေပါ့။ ခ်က္ခ်င္း လက္ငင္းႀကီးေတာ့ အေၾကာင္း မျပန္ႏိုင္ဘူးေလ။ အဲဒီမွာ ဂြက်ေတာ့တာပဲ။ ကိုယ္ေတာ္က ရံုးခ်ိန္ႀကီး ကၽြန္ေတာ့္ဟန္းဖုန္းကို ၅ ခါေလာက္ ေခၚၿပီး အိမ္ခန္း မရေသးဘူးလားပဲ ေမးပါေလေရာ။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူမ်ားအိမ္ကို မေမးေတာ့ပဲ ကိုယ့္အိမ္မွာပဲ အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ေပးဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ အိမ္မွာလည္း အခန္းတစ္ခန္းမွာ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္တည္း ေနေနတာဆိုေတာ့ ၁၀ ရက္ေလာက္ေလး ေနဖို႕အတြက္ အဆင္ေျပႏိုင္တယ္ေပါ့။ အဲဒါနဲ႕ အိမ္က လူေတြကို တုိင္ပင္ၿပီး အခန္းထဲမွာ လက္ရိွေနေနတဲ့ ေကာင္ေလးကို အကူအညီေတာင္းေပါ့။ အဲဒါနဲ႕ သူ႕တစ္ေယာက္စာ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။ အဲဒါနဲ႕ အခန္းမွာ ေနလို႕ရေၾကာင္း ဖုန္းဆက္ အေၾကာင္းၾကားေပးလိုက္တယ္။ သူကလည္း ေနာက္တစ္ရက္ မနက္ပိုင္းမွာ ေျပာင္းလဲမယ္လို႕ အေၾကာင္းျပန္တာေၾကာင့္ အိမ္မွာ ရိွေနမယ့္ လူေတြကို မွာထားခဲ့ရတာေပါ့ဗ်ာ။

ေနာက္တစ္ရက္ မနက္ပို္င္း ေျပာင္းလာမယ္ဆိုၿပီးေတာ့ ေန႕လည္ေက်ာ္တဲ့အထိ ေပၚမလာေသးပါဘူး။ အိမ္က လူေတြလည္း အျပင္ထြက္စရာ ရိွတာေတာင္ မထြက္ပဲ မနက္ပိုင္းတစ္ခ်ိန္လံုးကို အိမ္မွာပဲ ေစာင့္ေနၾကတယ္။ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက ညေနပိုင္းေလာက္က်မွ ေျပာင္းလာေတာ့မယ္ ဆုိၿပီး ဖုန္းဆက္ျပန္ေရာ။ အိမ္မွာက အဲဒီအခ်ိန္ ဘယ္သူမွ မရိွေတာ့ဘူး။ အဲဒါနဲ႕ အလုပ္လာရွာတဲ့ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ကို ဖုန္းဆက္ၿပီး အိမ္ျပန္ေစာင့္ေပးဖို႕ ေျပာရတာေပါ့။ အဲဒီအစ္ကိုလည္း ၁ နာရီေလာက္ ရထားစီးရတဲ့ ခရီးကေန အိမ္ကို ျပန္လာေပးပါတယ္။ ေျပာင္းလာမယ့္ အသိကိုလည္း အဲဒီ အစ္ကိုရဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္ကို ေပးထားလိုက္တယ္။ သူတုိ႕ အခ်င္းခ်င္း ဆက္သြယ္လို႕ရေအာင္ေပါ့။ အဲဒီမွာ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက အဲဒီအစ္ကိုဖုန္းကို ဆက္ၿပီး သူ ေနရာ မသိလုိ႕ သူ႕ကို လာႀကိဳပါတဲ့။ အစ္ကိုကလည္း ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာနဲ႕ သြားႀကိဳေပးရွာတယ္။ ဘယ္မွာ ႀကိဳရသလဲ ဆုိတာကို အိမ္နားက ဘူတာလားလုိ႕ မထင္လုိက္ၾကပါနဲ႕။ သူေနတဲ့ ဘူတာအထိ အေ၀းႀကီး သြားၿပီး ႀကိဳခိုင္းတာပါဗ်ာ။ ပစၥည္းေတြပါ ၀ိုင္းသယ္ေပးရတယ္။ တကယ္ကို အလုိက္မသိတာပဲ။

အဲဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အိမ္ကို ေရာက္လာေရာ။ သူေနမယ့္ အခန္းက ေကာင္ေလးလည္း အျပင္သြားေနေတာ့ အခန္းက ေသာ့ခတ္သြားပါတယ္။ ဒါနဲ႕ ပစၥည္းေတြကို ကၽြန္ေတာ့္အခန္းမွာထား... သူကေတာ့ ဧည္႕ခန္းမွာပဲ ခဏတျဖဳတ္ နားေနရတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာပါတယ္။ သူ႕ သူငယ္ခ်င္းက ဖုန္းဆက္တယ္တဲ့။ သူ အိမ္ေျပာင္းသြားသလားေပါ့။ စိတ္မေကာင္းဘူးေပါ့။ အရင္ သူေနတဲ့ အခန္းခကို သူငယ္ခ်င္းက ေနာက္လအထိ ငွားေပးထားေၾကာင္း အခုမွ ေျပာတယ္ဆိုပဲ။ အိမ္က တစ္ေယာက္ကလည္း အခုညေနပိုင္း သေဘာၤတက္သြားလို႕ ဟိုအိမ္မွာ တစ္ေယာက္တည္းပဲ ရိွေတာ့လို႕ အေဖာ္မဲ့ေနေၾကာင္း စံုပလံုစိေနတာပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီညေတာ့ ဟိုမွာပဲ ညစာစား ညအိပ္ၿပီး အက်ိဳးအေၾကာင္း ေမးၾကည္႕မယ္ ဆိုၿပီး ဘာတစ္ခုမွ ျပန္မယူပဲ ျပန္သြားပါေလေရာ။

ဒီေန႕က်ေတာ့ ဖုန္းဆက္ပါတယ္။ ညီေလး အခန္းခ ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ... အစ္ကို မေနျဖစ္ေတာ့ဘူးတဲ့။ အိမ္မွာ သူက တစ္ရက္မွ လာမေနရေသးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေတာင္းမေနပါဘူး။ ရပါတယ္ အစ္ကို မေပးပါနဲ႕ေပါ့။ အင္း... အဲဒါဆို သူပစၥည္းေတြ ျပန္လာသယ္မယ္တဲ့။ အိမ္မွာ လူရိွလားတဲ့။ ဟိုေန႕က ၀ိုင္းသယ္ေပးခဲ့တဲ့ အစ္ကိုက အိမ္မွာ ရိွေနေတာ့ အဲဒီအစ္ကို ရိွေနမယ္လို႕ အေၾကာင္းျပန္လိုက္တယ္။ အဲဒါနဲ႕ သူ အိမ္ကို ညေနပိုင္းေလာက္ ေရာက္လာျပန္ေရာ။ အိမ္ေပၚကို တက္မလာပဲ အိမ္ေအာက္ကေန အိမ္မွာရိွတဲ့ အစ္ကိုဆီ ဖုန္းဆက္ပါတယ္။ သူ႕ အေပၚတက္လာရမွာ မ်က္ႏွာပူလို႕ သူ႕ပစၥည္းေတြ ေအာက္ခ်ေပးပါတဲ့။ သူ ေအာက္မွာပဲ ေစာင့္ေနမယ္တဲ့။ မ်က္ႏွာေျပာင္တဲ့လူကေတာ့ အေတာ္ေလးကို မ်က္ႏွာေျပာင္ပါတယ္။ အဲဒါနဲ႕ ဟိုတစ္ေယာက္လည္း ေရႊျမန္မာပီပီ ကူညီတဲ့စိတ္ရင္းေလး အေျခခံၿပီး အခမဲ့ကူလီ ထမ္းေပးလိုက္ရျပန္တယ္။

ကဲ... အဲဒီ အထုပ္ရွဳပ္ ဇာတ္လမ္းကို အစအဆံုး ကူညီေပးလိုက္ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အဖို႕ အခ်ိန္ကုန္ လူပန္းရတာ အေသအခ်ာပဲ မဟုတ္လား ခင္ဗ်ာ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလိုလူမ်ိဳးေတြကို အလိုက္ကန္းဆိုး မသိဘူးလို႕ပဲ ေျပာရေတာ့မယ္ ထင္ပါတယ္။ ျမန္မာေတြ ကူညီတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္... တစ္ခါေသဖူး ပ်ဥ္ဖိုးနားလည္ဆိုပဲ။