မျဖစ္ညစ္က်ယ္ေတြ ေလွ်ာက္ေရးထားတတ္တဲ့ ညီမငယ္ မိုးခါးက ေတြ႕ခ်င္ျမင္ခ်င္ေသာ ဆယ္ဦးေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ဆိုတာကို လက္ဆင့္ကမ္း ေရးခိုင္းထားတဲ့အတြက္ ေနာက္လအထိ အေၾကြးမယူသြားခ်င္ေတာ့လို႕ ေရးရပါအံုးမယ္။
တခ်ိဳ႕က အြန္လိုင္းေလာကသား ဘေလာ့ဂါေတြကို ေတြ႕ခ်င္ျမင္ခ်င္တယ္လို႕ ေရးထားၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က အျပင္ကမာၻက ေတြ႕ခ်င္ျမင္ခ်င္မိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြအေၾကာင္း ေရးတယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြမ်ား ေတြ႕ခ်င္မိတဲ့လူေတြ အေၾကာင္းေရးခုိင္းတာနဲ႕ အျပင္မွာေတြ႕ဖူးတဲ့သူေတြကို ခ်က္ခ်င္းအလုပ္ခန္႕ၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္ အခ်ိန္မီ စီးပြါးရွာလိုက္ေသးတယ္။
ဖုိရမ္ေတြမွာ စာေရးခဲ့တဲ့အခ်ိန္က ဖုိရမ္မီတင္လုပ္ၿပီဆိုရင္ သြားခ်င္လာခ်င္မိခဲ့တယ္။ ေရးေဖာ္ေရးဖက္ေတြကို အျပင္ေလာကမွာ ျမင္ဖူးခ်င္တယ္။ ဖိုရမ္မီတင္ကေန အသိအကၽြမ္း မိတ္ေဆြသစ္ေတြ ရခဲ့သလို မေမ့ႏိုင္စရာ အျဖစ္ေတြလည္း ရိွခဲ့တယ္။ အျပင္မွာ လူခ်င္းသိတဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဖိုရမ္မွာ စာေတြေရးတဲ့အခါ အရင္ကလို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရဲရဲတင္းတင္း မေရးျဖစ္ေတာ့တာကို သတိထားမိတယ္။ မ်က္ႏွာနာစရာေတြ ရိွမွာစိုးလို႕ ၿငိဳျငင္မွာစိုးလုိ႕ အျမင္မတူရင္ေတာင္ ျပန္ၿပီးျငင္းမေနေတာ့ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ မ်က္ႏွာသိ ငပိမ၀ယ္ရလို႕ ေရွးလူႀကီးေတြ ေျပာခဲ့တာေနမယ္။ ဖိုရမ္ကေန ရလုိက္တဲ့ သင္ခန္းစာကေတာ့ လူေတြကို အေတာ္ရႊံသြားတယ္။ အထူးသျဖင့္ ပညာတတ္ လူတန္းစားႀကီးကိုေပါ့။ ဖုိရမ္နဲ႕ပတ္သတ္ၿပီး လြမ္းစရာေတြ ရိွေပမယ့္ နာစရာေတြနဲ႕ ေျဖခဲ့ေတာ့လည္း အခုေတာ့ အဲဒါေတြက အတိတ္မွာ က်န္ခဲ့ပါၿပီ။
ျမန္မာလို ဘေလာ့ဂ္ ေရးေနတဲ့သူေတြ အခုေတာ့ အမ်ားႀကီး ျဖစ္လာပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေနာက္ေပါက္ပါပဲ။ ကိုေမာင္လွတုိ႕ ကိုညီလင္းဆက္တုိ႕ ကိုကယ္လ္ဗင္တို႕ ဘေလာ့ဂ္ စေရးေနတဲ့အခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္က ဖိုရမ္မွာ ေရးလို႕ ေကာင္းတုန္းပါပဲ။ သူတုိ႕ေတြနဲ႕ ဖိုရမ္တစ္ခုထဲမွာ အတူေရးေနၾကေပမယ့္ အင္တာနက္ သံုးဖို႕အတြက္ အခက္အခဲေတြ ရိွေနေသးေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ဘက္ကို ေျခဦးမလွည္႕ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ဖုိရမ္ေတာင္ ေန႕စဥ္ရက္ဆက္ ဖတ္ႏိုင္ ေရးႏိုင္ခဲ့တဲ့သူ မဟုတ္ခဲ့ဘူးေလ။ စကၤာပူကို ေရာက္မွပဲ ဘေလာ့ဂ္ဆိုတာကို လက္လွမ္းမီခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေတာ္ကုိ ေနာက္က်ၿပီးမွ ဘေလာ့ဂ္ စေရးျဖစ္တဲ့သူပါ။
ဒီေလာက္ အမ်ားႀကီး ရိွေနတဲ့သူေတြၾကားမွာ ေတြ႕ခ်င္ျမင္ခ်င္တဲ့သူ ၁၀ ဦးဆိုတာေလးပဲ ေရြးခိုင္းေတာ့ အေတာ္ေလးကို ေရြးရခက္ပါတယ္။ ဘယ္သူမွ မေတြ႕ခ်င္ဘူး ေျပာရင္လည္း စိတ္ေကာင္းၾကမွာ မဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာလိုေရးတဲ့ ဘေလာ့ဂ္အားလံုးကို ေတြ႕ခ်င္တယ္ ေျပာရေအာင္လည္း အဲဒီအားလံုးဆိုတာ ဘယ္ႏွေယာက္ ရိွမွန္းေတာင္ ေသခ်ာ မသိတာဆိုေတာ့ မလိမ္ခ်င္ မညာခ်င္ဘူး။ ဆုပ္လည္း ဆူး... စားလည္း ရူးဆိုတဲ့ ပဒိုင္းသီးဇာတ္မွာ ကျပဖို႕အတြက္ စင္ေပၚကို တြန္းတင္ခံလိုက္ရတဲ့ ေမ်ာက္ဖိုးစိန္လို႕ေတာင္ ကိုယ့္ဘာသာ ထင္မိေသးတယ္။ ေရးခိုင္းတဲ့သူက ခင္လို႕မင္လို႕ လက္ဆင့္ကမ္း ေရးခုိင္းမွန္း သိေတာ့လည္း ၀က္ျဖစ္မွေတာ့ ခ်ီးေၾကာက္ေနလို႕ မရေတာ့ပါဘူးေလ။ ခ်ီးမေၾကာက္လုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ဇူလိုင္ ခ်ီးစားမယ္ေတာ့ မထင္လိုက္ပါနဲ႕။ မစားပါဘူး။ စိတ္ခ်ပါ။ ေတြ႕ခ်င္ျမင္ခ်င္တဲ့ ၁၀ ေယာက္ပဲ ေရြးမွာပါ။
နံပါတ္စဥ္ေတြ တပ္သြားလို႕ နံပါတ္တစ္ကို အေတြ႕ခ်င္ဆံုးလို႕လည္း မထင္ၾကပါနဲ႕။ နံပါတ္ ၁၀ ကိုလည္း ေနာက္ဆံုးမွ ျမင္ခ်င္တဲ့သူလို႕ ရက္ရက္စက္စက္ မယူဆပါနဲ႕။ အားလံုးကို ေက်ာသားရင္သား မခြဲျခားပါဘူး။ မယံုရင္ အခါအခြင့္ႀကံဳတဲ့အခါ ခ်စ္သူေလးကို ေမးၾကည္႕ပါ။ ခ်စ္သူေလးဆိုတာ ဘယ္သူလဲေတာ့ မေမးပါနဲ႕။ လံုး၀ ေျဖၾကားေပးလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။
၁။ ကိုလူသစ္
အဲဒီလူႀကီးရဲ႕ သမီးေလးက ခ်စ္စရာေလးဗ်။ သမီးေလး ေခ်ာလို႕ သူ႕ကို ေတြ႕ခ်င္မိတာ။ ရိုးရိုးသားသားပါ။ ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္မျဖဳန္းပါဘူး။ ဒီေလာက္အၾကာႀကီးလည္း မေစာင့္ႏိုင္ပါဘူးဗ်ာ။ အတည္ေျပာရမယ္ဆုိရင္ သူေရးတဲ့စာေတြလည္း ဖတ္လို႕ ေကာင္းပါတယ္။ သေရာ္စာေတြလည္းပါေတာ့ ရီရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မေတြးမိ မျမင္မိတာေတြ သူ ဆြဲထုတ္ျပႏိုင္တယ္။ ဟိုးအရင္ ဘေလာ့ဂ္အေဟာင္းထဲက စာဖတ္လို႕ ေကာင္းခဲ့တယ္။ ဘေလာ့ဂ္အေဟာင္းက စာေတြ ဖ်က္ပစ္လိုက္တယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ႏွေျမာဖို႕ ေကာင္းတယ္လို႕ ေျပာခ်င္တယ္။
၂။ မမသီရိ
သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္က ေမ်ာက္မမႀကီးလို႕ ေခၚေလ့ရိွတယ္။ ေမ်ာက္ႏွစ္ဖြားမို႕လို႕ အဲဒီလို ေခၚတာပါ။ ကဗ်ာေတြ အမ်ားဆံုး ေရးေလ့ရိွတယ္။ ကဗ်ာထက္စာရင္ စိတ္၀င္စားစရာ ပို႕စ္ေတြပဲ အဓိက အခ်ိန္ေပး ဖတ္ျဖစ္တယ္။ လူမွဳေရးလုပ္ငန္း ၀ါသနာပါတဲ့ လူအခ်င္းခ်င္းဆုိေတာ့ ေျပာစရာ စကားေတြ မ်ားလွပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ လူမွဳေရးလုပ္ငန္းေတြနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ျငင္းခုန္ေနရတာနဲ႕ ေန႕တုိင္းနီးပါး စကားေျပာျဖစ္ပါတယ္။ လူငယ္ေတြ အေၾကာင္းကို အဓိကထား ေျပာဆိုျဖစ္ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူဟာ အလွႀကိဳက္တဲ့ မမပါ။ သမီးေလး ေမြးရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေပးစားမယ္ဆုိပဲ။
၃။ အယ္လ္ဇီ
ရြာသားေလးကေတာ့ သူ႕ကို ေဒၚေလးလို႕ ေခၚေနတာေတာ့ ေတြ႕ေတြ႕ေနရတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႕ေတြက အမ်ိဳးေတြ ေတာ္ေနလို႕ပဲ အဲဒီလို ေခၚေနၾကသလားမွ မသိတာ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒီလုိ လိုက္မေခၚေပါင္။ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ အသက္ေတာ့ ႀကီးမယ္ ထင္ပါတယ္။ ဟိုးအရင္ကတည္းက သူ႕စာေတြကို ဖတ္ျဖစ္တယ္။ ကြန္႕မန္႕ေတာ့ ေပးျဖစ္ေပမယ့္ ေရာက္တဲ့အခါတုိင္း ေျခရာလက္ရာ ခ်န္စရာ မရိွလို႕ မခ်န္ခဲ့မိဘူး။ စာေတြက ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေတြ ျဖစ္ေပမယ့္ ဘ၀အေတြ႕အႀကံဳေတြ ပါေနေတာ့ ဗဟုသုတရတယ္။
၄။ မေက
ဆရာမႀကီးပါ။ ဘေလာ့ဂ္ေလာကမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခပ္တည္တည္နဲ႕ ဆူေဟာက္တတ္တာ သူတစ္ေယာက္ပဲ ရိွပါတယ္။ စိတ္လိုလက္ရ ရိွရင္ရိွသလို စကားအေကာင္းေျပာ စိတ္ရွည္သေလာက္ တခါတေလ ဘာမွ မဟုတ္တာေလးကို ေမးမိရင္ပဲ စပ္စုတယ္ဆုိၿပီး ဆူတတ္တဲ့သူပါ။ ေျပာပံုေျပာေပါက္အရ အသက္ႀကီးမယ္ ထင္ထားေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ သူ႕အသက္က ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ဘာမွ ကြာတာမဟုတ္ပါဘူး။ ေန႕ခင္းေန႕လည္ ဂ်ီေတာ့ခ္မွာ ေတြ႕လုိ႕ စကားသြားေျပာမိရင္လည္း ထမင္းစားၿပီးခ်ိန္မွာ အိပ္ငိုက္ေနလို႕ စကားလာေျပာတာ မဟုတ္လားဆိုၿပီး ဘုေဘာက္က်တတ္ပါတယ္။ ဘေလာ့ဂ္မွာ သူေရးတဲ့ စာေတြက နည္းနည္း ေလးပါတယ္။ ၀ိတ္မၿပီးမွ စာေရးတယ္လို႕လည္း ေျပာပါေသးတယ္။ ေသခ်ာ အခ်ိန္ေပး ဖတ္ၾကည္႕မိရင္ေတာ့ စာေတြက တန္ဖိုးရိွလွပါတယ္။
၅။ ရမ္းဂမ္း
ေဗဒင္ဆရာေလး ရမ္းဂမ္းပါ။ သူေရးတဲ့စာေတြမွာ ေဗဒင္ပညာကို ၀ါသနာပါတဲ့သူအတြက္ ဖတ္စရာ မွတ္စရာ ေကာင္းတာေတြ ပါပါတယ္။ အစြန္းမေရာက္ေအာင္ မွ်မွ်တတ ေရးတတ္ပါတယ္။ ရွာရွာေဖြေဖြေတြလည္း ေရးတတ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဟာေတြက ကၽြန္ေတာ္ သိၿပီးသားေတြ ျဖစ္ေပမယ့္ ေသေသခ်ာခ်ာ သေဘာေပါက္ နားလည္ထားတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒါေတြကို သူ ေရးျပမွပဲ နားလည္ သေဘာေပါက္သြားရတာေတြ ရိွပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္ သူ႕ကိုေတြ႕ရင္ ေမးခ်င္တာက ဓမၼာေသာက အင္း၀ရာဇာကို ယံုသင့္ မယံုသင့္ အက်ိဳးသင့္ အေၾကာင္းသင့္ ေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းျပေပးဖုိ႕ပါပဲ။
၆။ ဆိုးသြမ္း
ဟိုးအရင္က ညီငယ္ဆိုးသြမ္းနဲ႕ ဂ်ီေတာ့ခ္မွာ စကားေျပာျဖစ္ပါတယ္။ အခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ ေက်ာင္းစာေတြနဲ႕ပဲ မအားေတာ့လို႕လား မသိပါဘူး။ ဂ်ီေတာ့ခ္မွာ မေတြ႕ရေတာ့ပါဘူး။ ၾကည္႕ရတာ သူလည္း ဂ်ီပုန္းျဖစ္သြားရွာၿပီ ထင္တယ္။ သူနဲ႕ စကားစျမည္ ေျပာျဖစ္တုန္းက သူရဲ႕ပြင့္လင္းမွဳကို ျမင္မိပါတယ္။ ပကတိ ရိုးစင္းမယ္လို႕လည္း ထင္ပါတယ္။ အေ၀းေရာက္ ပညာေတာ္သင္ျဖစ္တဲ့ တျခားသူေတြနဲ႕လည္း မတူပါဘူး။ တခ်ိဳ႕က က်ယ္ပါတယ္။ သူ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ သူ႕အလုပ္ရွိရာ ေတာင္ေပၚေဒသကို လာလည္ပါလို႕လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖိတ္ထားပါတယ္။ မိန္းမေတာင္းဖို႕အတြက္ လုိအပ္တာေတြ ႏိုင္သေလာက္ ကူညီမယ္ဆိုပဲ။
၇။ မဆုမြန္
ဘန္ဂ်ီခုန္တဲ့ မဆုမြန္ပါ။ ငါတုိ႕တုိင္းျပည္ေလးထဲက မဆုမြန္ေပါ့။ ထိုင္းႏုိင္ငံေရး အေၾကာင္းေတြ ေရးျပတာမ်ား ကိုယ္တုိင္ ေရာက္ေနသလို ခံစားမိတယ္။ ႀကိဳးစား အားထုတ္ထားတဲ့ ေစတနာေတြကို စာထဲမွာ ျမင္မိတယ္။ စာေရးတာလည္း ေကာင္းပါတယ္။ အသက္ကလည္း ငယ္ငယ္ေလးပဲ ရိွပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ခမ်ာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတာ့ အစ္ကို ေခၚလုိ႕မရရွာပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ထက္ အသက္ႀကီးေနလို႕ပါ။ ေသခ်ာတာ တစ္ခုက သူ႕ဘေလာ့ဂ္ကို ရံုးခ်ိန္အတြင္းမွာ ခိုးဖတ္လုိ႕ မေကာင္းပါဘူး။ သူမ်ားတကာ မသံုးတဲ့ အစိမ္းေရာင္ႀကီး သံုးထားတဲ့အျပင္ ဓါတ္ပံုေတြ ေ၀ဆာေနလို႕ ရံုးအလုပ္နဲ႕ မဆိုင္တဲ့ဟာမွန္း ခ်က္ခ်င္းသိေစႏိုင္လို႕ပါ။
၈။ မမိုးခ်ိဳသင္း
၀၀ကစ္ကစ္ မခ်ိဳသင္းပါ။ စာေတြ ေရးထားတာမ်ား အရွည္ႀကီးေတြပါ။ ဖတ္ရတာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလးပါပဲ။ စာေရးေတာ္တယ္လို႕ ေျပာရမယ္ ထင္ပါတယ္။ ဆြဲေဆာင္မွဳရိွေအာင္ ေရးတတ္တယ္။ အဲဒီလိုမ်ိဳး ျဖစ္ေအာင္ တမင္တကာ ေရးယူထားတဲ့ ပံုစံလည္း မေပါက္ပါဘူး။ ကဗ်ာဆရာႀကီး ဦးတင္မိုးရဲ႕ ဘ၀အစိတ္အပိုင္းေတြကို ထည္႕ေရးတတ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လို မသိေသးတဲ့ သူေတြအဖို႕ အသိတိုးေစပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေလးစားတဲ့ ဗိသုကာဆရာေရႊနဲ႕ ရင္းႏွီးၾကတဲ ့မိသားစုျဖစ္ေနေတာ့လည္း အခင္အမင္ ပိုမိပါတယ္။ ေျခရာလက္ရာ ခ်န္စရာ ေနရာ မေပးထားတဲ့အတြက္ သူ႕ဆီကို အလည္တစ္ေခါက္ ေရာက္တဲ့အခါ စာအသစ္ မေတြ႕ရင္ ႏွဳတ္ေတာင္ မဆက္လုိက္ရပဲ ဒီအတုိင္းလွည္႕ျပန္ခဲ့ရတာ မ်ားပါတယ္။
၉။ ဦးဂင္ႀကီး
အမည္ကို သတိထားမိလိုက္လို႕ပါ။ ဂင္ႀကီးဆိုပဲ။ ဘာေၾကာင့္ ဂင္သလဲေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာမသိပါ။ အဲဒါကို ေတြ႕တဲ့အခါ ေမးပါအံုးမယ္။ ေသခ်ာတာက ဂီတာတီးတတ္ပါတယ္။ အႏုပညာ ၀ါသနာပါပါတယ္။ အေ၀းေျမကို ေရာက္ေနရွာတယ္။ သမီးေလး ၂ ေယာက္ ရိွပါတယ္။ ဘ၀အေတြ႕အႀကံဳ စံုသလို ႏိုင္ငံနဲ႕လူမ်ိဳးအတြက္ ႏိုင္သေလာက္ ႀကိဳးစားခ်င္ေနတဲ့သူလို႕ ျမင္မိပါတယ္။။ သူနဲ႕ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ အတူတူထုိင္ၿပီး ဟိုဟိုဒီဒီ စကားစျမည္ ေျပာခ်င္မိတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ ဆိုရင္ေပါ့ေလ။
၁၀။ မခင္မင္းေဇာ္
တကယ္ေတာ့ သူ႕ရဲ႕ပီေအႀကီးကို ပိုေတြ႕ခ်င္တာပါ။ ေက်ာင္းေတာ္သားခ်င္း အတူတူျဖစ္လို႕ ဘက္လုိက္တယ္ ေျပာခ်င္လည္း ေျပာပါေစ။ ဟိုက တကယ့္ခန္႕ေခ်ာႀကီးပါ။ စြယ္ေတာ္ရိပ္ခိုခဲ့လို႕ ထင္ပါတယ္။ မခင္မင္းေဇာ္ရဲ႕ ေထာင္တြင္း အေတြ႕အႀကံဳေတြ ေရးထားတာေတာ့ ဖတ္လုိ႕ ေကာင္းပါတယ္။ စာေရးေကာင္းတဲ့ လူေတြထဲမွာ သူလည္းပါတယ္။ အျဖစ္အပ်က္ကို ျမင္လာေအာင္ ေရးတတ္ပါတယ္။ အခုခ်ိန္ ဘာလုပ္လုပ္ တရားတယ္လို႕ ေအာ္ေနေတာ့ တခါတေလ ေၾကာက္ရပါတယ္။ ကင္မရာႀကီးနဲ႕ ေကာက္ေပါက္လုိက္ရင္ ဒုကၡ။
လက္ဆင့္ကမ္းရမယ္ဆုိရင္ေတာ့
စြယ္ေတာ္ရိပ္ခိုခဲ့တဲ့ ေတာင္ငူသားပါပဲ ခင္ဗ်ာ။
တခ်ိဳ႕က အြန္လိုင္းေလာကသား ဘေလာ့ဂါေတြကို ေတြ႕ခ်င္ျမင္ခ်င္တယ္လို႕ ေရးထားၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က အျပင္ကမာၻက ေတြ႕ခ်င္ျမင္ခ်င္မိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြအေၾကာင္း ေရးတယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြမ်ား ေတြ႕ခ်င္မိတဲ့လူေတြ အေၾကာင္းေရးခုိင္းတာနဲ႕ အျပင္မွာေတြ႕ဖူးတဲ့သူေတြကို ခ်က္ခ်င္းအလုပ္ခန္႕ၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္ အခ်ိန္မီ စီးပြါးရွာလိုက္ေသးတယ္။
ဖုိရမ္ေတြမွာ စာေရးခဲ့တဲ့အခ်ိန္က ဖုိရမ္မီတင္လုပ္ၿပီဆိုရင္ သြားခ်င္လာခ်င္မိခဲ့တယ္။ ေရးေဖာ္ေရးဖက္ေတြကို အျပင္ေလာကမွာ ျမင္ဖူးခ်င္တယ္။ ဖိုရမ္မီတင္ကေန အသိအကၽြမ္း မိတ္ေဆြသစ္ေတြ ရခဲ့သလို မေမ့ႏိုင္စရာ အျဖစ္ေတြလည္း ရိွခဲ့တယ္။ အျပင္မွာ လူခ်င္းသိတဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဖိုရမ္မွာ စာေတြေရးတဲ့အခါ အရင္ကလို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရဲရဲတင္းတင္း မေရးျဖစ္ေတာ့တာကို သတိထားမိတယ္။ မ်က္ႏွာနာစရာေတြ ရိွမွာစိုးလို႕ ၿငိဳျငင္မွာစိုးလုိ႕ အျမင္မတူရင္ေတာင္ ျပန္ၿပီးျငင္းမေနေတာ့ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ မ်က္ႏွာသိ ငပိမ၀ယ္ရလို႕ ေရွးလူႀကီးေတြ ေျပာခဲ့တာေနမယ္။ ဖိုရမ္ကေန ရလုိက္တဲ့ သင္ခန္းစာကေတာ့ လူေတြကို အေတာ္ရႊံသြားတယ္။ အထူးသျဖင့္ ပညာတတ္ လူတန္းစားႀကီးကိုေပါ့။ ဖုိရမ္နဲ႕ပတ္သတ္ၿပီး လြမ္းစရာေတြ ရိွေပမယ့္ နာစရာေတြနဲ႕ ေျဖခဲ့ေတာ့လည္း အခုေတာ့ အဲဒါေတြက အတိတ္မွာ က်န္ခဲ့ပါၿပီ။
ျမန္မာလို ဘေလာ့ဂ္ ေရးေနတဲ့သူေတြ အခုေတာ့ အမ်ားႀကီး ျဖစ္လာပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေနာက္ေပါက္ပါပဲ။ ကိုေမာင္လွတုိ႕ ကိုညီလင္းဆက္တုိ႕ ကိုကယ္လ္ဗင္တို႕ ဘေလာ့ဂ္ စေရးေနတဲ့အခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္က ဖိုရမ္မွာ ေရးလို႕ ေကာင္းတုန္းပါပဲ။ သူတုိ႕ေတြနဲ႕ ဖိုရမ္တစ္ခုထဲမွာ အတူေရးေနၾကေပမယ့္ အင္တာနက္ သံုးဖို႕အတြက္ အခက္အခဲေတြ ရိွေနေသးေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ဘက္ကို ေျခဦးမလွည္႕ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ဖုိရမ္ေတာင္ ေန႕စဥ္ရက္ဆက္ ဖတ္ႏိုင္ ေရးႏိုင္ခဲ့တဲ့သူ မဟုတ္ခဲ့ဘူးေလ။ စကၤာပူကို ေရာက္မွပဲ ဘေလာ့ဂ္ဆိုတာကို လက္လွမ္းမီခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေတာ္ကုိ ေနာက္က်ၿပီးမွ ဘေလာ့ဂ္ စေရးျဖစ္တဲ့သူပါ။
ဒီေလာက္ အမ်ားႀကီး ရိွေနတဲ့သူေတြၾကားမွာ ေတြ႕ခ်င္ျမင္ခ်င္တဲ့သူ ၁၀ ဦးဆိုတာေလးပဲ ေရြးခိုင္းေတာ့ အေတာ္ေလးကို ေရြးရခက္ပါတယ္။ ဘယ္သူမွ မေတြ႕ခ်င္ဘူး ေျပာရင္လည္း စိတ္ေကာင္းၾကမွာ မဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာလိုေရးတဲ့ ဘေလာ့ဂ္အားလံုးကို ေတြ႕ခ်င္တယ္ ေျပာရေအာင္လည္း အဲဒီအားလံုးဆိုတာ ဘယ္ႏွေယာက္ ရိွမွန္းေတာင္ ေသခ်ာ မသိတာဆိုေတာ့ မလိမ္ခ်င္ မညာခ်င္ဘူး။ ဆုပ္လည္း ဆူး... စားလည္း ရူးဆိုတဲ့ ပဒိုင္းသီးဇာတ္မွာ ကျပဖို႕အတြက္ စင္ေပၚကို တြန္းတင္ခံလိုက္ရတဲ့ ေမ်ာက္ဖိုးစိန္လို႕ေတာင္ ကိုယ့္ဘာသာ ထင္မိေသးတယ္။ ေရးခိုင္းတဲ့သူက ခင္လို႕မင္လို႕ လက္ဆင့္ကမ္း ေရးခုိင္းမွန္း သိေတာ့လည္း ၀က္ျဖစ္မွေတာ့ ခ်ီးေၾကာက္ေနလို႕ မရေတာ့ပါဘူးေလ။ ခ်ီးမေၾကာက္လုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ဇူလိုင္ ခ်ီးစားမယ္ေတာ့ မထင္လိုက္ပါနဲ႕။ မစားပါဘူး။ စိတ္ခ်ပါ။ ေတြ႕ခ်င္ျမင္ခ်င္တဲ့ ၁၀ ေယာက္ပဲ ေရြးမွာပါ။
နံပါတ္စဥ္ေတြ တပ္သြားလို႕ နံပါတ္တစ္ကို အေတြ႕ခ်င္ဆံုးလို႕လည္း မထင္ၾကပါနဲ႕။ နံပါတ္ ၁၀ ကိုလည္း ေနာက္ဆံုးမွ ျမင္ခ်င္တဲ့သူလို႕ ရက္ရက္စက္စက္ မယူဆပါနဲ႕။ အားလံုးကို ေက်ာသားရင္သား မခြဲျခားပါဘူး။ မယံုရင္ အခါအခြင့္ႀကံဳတဲ့အခါ ခ်စ္သူေလးကို ေမးၾကည္႕ပါ။ ခ်စ္သူေလးဆိုတာ ဘယ္သူလဲေတာ့ မေမးပါနဲ႕။ လံုး၀ ေျဖၾကားေပးလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။
၁။ ကိုလူသစ္
အဲဒီလူႀကီးရဲ႕ သမီးေလးက ခ်စ္စရာေလးဗ်။ သမီးေလး ေခ်ာလို႕ သူ႕ကို ေတြ႕ခ်င္မိတာ။ ရိုးရိုးသားသားပါ။ ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္မျဖဳန္းပါဘူး။ ဒီေလာက္အၾကာႀကီးလည္း မေစာင့္ႏိုင္ပါဘူးဗ်ာ။ အတည္ေျပာရမယ္ဆုိရင္ သူေရးတဲ့စာေတြလည္း ဖတ္လို႕ ေကာင္းပါတယ္။ သေရာ္စာေတြလည္းပါေတာ့ ရီရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မေတြးမိ မျမင္မိတာေတြ သူ ဆြဲထုတ္ျပႏိုင္တယ္။ ဟိုးအရင္ ဘေလာ့ဂ္အေဟာင္းထဲက စာဖတ္လို႕ ေကာင္းခဲ့တယ္။ ဘေလာ့ဂ္အေဟာင္းက စာေတြ ဖ်က္ပစ္လိုက္တယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ႏွေျမာဖို႕ ေကာင္းတယ္လို႕ ေျပာခ်င္တယ္။
၂။ မမသီရိ
သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္က ေမ်ာက္မမႀကီးလို႕ ေခၚေလ့ရိွတယ္။ ေမ်ာက္ႏွစ္ဖြားမို႕လို႕ အဲဒီလို ေခၚတာပါ။ ကဗ်ာေတြ အမ်ားဆံုး ေရးေလ့ရိွတယ္။ ကဗ်ာထက္စာရင္ စိတ္၀င္စားစရာ ပို႕စ္ေတြပဲ အဓိက အခ်ိန္ေပး ဖတ္ျဖစ္တယ္။ လူမွဳေရးလုပ္ငန္း ၀ါသနာပါတဲ့ လူအခ်င္းခ်င္းဆုိေတာ့ ေျပာစရာ စကားေတြ မ်ားလွပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ လူမွဳေရးလုပ္ငန္းေတြနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ျငင္းခုန္ေနရတာနဲ႕ ေန႕တုိင္းနီးပါး စကားေျပာျဖစ္ပါတယ္။ လူငယ္ေတြ အေၾကာင္းကို အဓိကထား ေျပာဆိုျဖစ္ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူဟာ အလွႀကိဳက္တဲ့ မမပါ။ သမီးေလး ေမြးရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေပးစားမယ္ဆုိပဲ။
၃။ အယ္လ္ဇီ
ရြာသားေလးကေတာ့ သူ႕ကို ေဒၚေလးလို႕ ေခၚေနတာေတာ့ ေတြ႕ေတြ႕ေနရတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႕ေတြက အမ်ိဳးေတြ ေတာ္ေနလို႕ပဲ အဲဒီလို ေခၚေနၾကသလားမွ မသိတာ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒီလုိ လိုက္မေခၚေပါင္။ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ အသက္ေတာ့ ႀကီးမယ္ ထင္ပါတယ္။ ဟိုးအရင္ကတည္းက သူ႕စာေတြကို ဖတ္ျဖစ္တယ္။ ကြန္႕မန္႕ေတာ့ ေပးျဖစ္ေပမယ့္ ေရာက္တဲ့အခါတုိင္း ေျခရာလက္ရာ ခ်န္စရာ မရိွလို႕ မခ်န္ခဲ့မိဘူး။ စာေတြက ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေတြ ျဖစ္ေပမယ့္ ဘ၀အေတြ႕အႀကံဳေတြ ပါေနေတာ့ ဗဟုသုတရတယ္။
၄။ မေက
ဆရာမႀကီးပါ။ ဘေလာ့ဂ္ေလာကမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခပ္တည္တည္နဲ႕ ဆူေဟာက္တတ္တာ သူတစ္ေယာက္ပဲ ရိွပါတယ္။ စိတ္လိုလက္ရ ရိွရင္ရိွသလို စကားအေကာင္းေျပာ စိတ္ရွည္သေလာက္ တခါတေလ ဘာမွ မဟုတ္တာေလးကို ေမးမိရင္ပဲ စပ္စုတယ္ဆုိၿပီး ဆူတတ္တဲ့သူပါ။ ေျပာပံုေျပာေပါက္အရ အသက္ႀကီးမယ္ ထင္ထားေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ သူ႕အသက္က ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ဘာမွ ကြာတာမဟုတ္ပါဘူး။ ေန႕ခင္းေန႕လည္ ဂ်ီေတာ့ခ္မွာ ေတြ႕လုိ႕ စကားသြားေျပာမိရင္လည္း ထမင္းစားၿပီးခ်ိန္မွာ အိပ္ငိုက္ေနလို႕ စကားလာေျပာတာ မဟုတ္လားဆိုၿပီး ဘုေဘာက္က်တတ္ပါတယ္။ ဘေလာ့ဂ္မွာ သူေရးတဲ့ စာေတြက နည္းနည္း ေလးပါတယ္။ ၀ိတ္မၿပီးမွ စာေရးတယ္လို႕လည္း ေျပာပါေသးတယ္။ ေသခ်ာ အခ်ိန္ေပး ဖတ္ၾကည္႕မိရင္ေတာ့ စာေတြက တန္ဖိုးရိွလွပါတယ္။
၅။ ရမ္းဂမ္း
ေဗဒင္ဆရာေလး ရမ္းဂမ္းပါ။ သူေရးတဲ့စာေတြမွာ ေဗဒင္ပညာကို ၀ါသနာပါတဲ့သူအတြက္ ဖတ္စရာ မွတ္စရာ ေကာင္းတာေတြ ပါပါတယ္။ အစြန္းမေရာက္ေအာင္ မွ်မွ်တတ ေရးတတ္ပါတယ္။ ရွာရွာေဖြေဖြေတြလည္း ေရးတတ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဟာေတြက ကၽြန္ေတာ္ သိၿပီးသားေတြ ျဖစ္ေပမယ့္ ေသေသခ်ာခ်ာ သေဘာေပါက္ နားလည္ထားတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒါေတြကို သူ ေရးျပမွပဲ နားလည္ သေဘာေပါက္သြားရတာေတြ ရိွပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္ သူ႕ကိုေတြ႕ရင္ ေမးခ်င္တာက ဓမၼာေသာက အင္း၀ရာဇာကို ယံုသင့္ မယံုသင့္ အက်ိဳးသင့္ အေၾကာင္းသင့္ ေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းျပေပးဖုိ႕ပါပဲ။
၆။ ဆိုးသြမ္း
ဟိုးအရင္က ညီငယ္ဆိုးသြမ္းနဲ႕ ဂ်ီေတာ့ခ္မွာ စကားေျပာျဖစ္ပါတယ္။ အခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ ေက်ာင္းစာေတြနဲ႕ပဲ မအားေတာ့လို႕လား မသိပါဘူး။ ဂ်ီေတာ့ခ္မွာ မေတြ႕ရေတာ့ပါဘူး။ ၾကည္႕ရတာ သူလည္း ဂ်ီပုန္းျဖစ္သြားရွာၿပီ ထင္တယ္။ သူနဲ႕ စကားစျမည္ ေျပာျဖစ္တုန္းက သူရဲ႕ပြင့္လင္းမွဳကို ျမင္မိပါတယ္။ ပကတိ ရိုးစင္းမယ္လို႕လည္း ထင္ပါတယ္။ အေ၀းေရာက္ ပညာေတာ္သင္ျဖစ္တဲ့ တျခားသူေတြနဲ႕လည္း မတူပါဘူး။ တခ်ိဳ႕က က်ယ္ပါတယ္။ သူ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ သူ႕အလုပ္ရွိရာ ေတာင္ေပၚေဒသကို လာလည္ပါလို႕လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖိတ္ထားပါတယ္။ မိန္းမေတာင္းဖို႕အတြက္ လုိအပ္တာေတြ ႏိုင္သေလာက္ ကူညီမယ္ဆိုပဲ။
၇။ မဆုမြန္
ဘန္ဂ်ီခုန္တဲ့ မဆုမြန္ပါ။ ငါတုိ႕တုိင္းျပည္ေလးထဲက မဆုမြန္ေပါ့။ ထိုင္းႏုိင္ငံေရး အေၾကာင္းေတြ ေရးျပတာမ်ား ကိုယ္တုိင္ ေရာက္ေနသလို ခံစားမိတယ္။ ႀကိဳးစား အားထုတ္ထားတဲ့ ေစတနာေတြကို စာထဲမွာ ျမင္မိတယ္။ စာေရးတာလည္း ေကာင္းပါတယ္။ အသက္ကလည္း ငယ္ငယ္ေလးပဲ ရိွပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ခမ်ာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတာ့ အစ္ကို ေခၚလုိ႕မရရွာပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ထက္ အသက္ႀကီးေနလို႕ပါ။ ေသခ်ာတာ တစ္ခုက သူ႕ဘေလာ့ဂ္ကို ရံုးခ်ိန္အတြင္းမွာ ခိုးဖတ္လုိ႕ မေကာင္းပါဘူး။ သူမ်ားတကာ မသံုးတဲ့ အစိမ္းေရာင္ႀကီး သံုးထားတဲ့အျပင္ ဓါတ္ပံုေတြ ေ၀ဆာေနလို႕ ရံုးအလုပ္နဲ႕ မဆိုင္တဲ့ဟာမွန္း ခ်က္ခ်င္းသိေစႏိုင္လို႕ပါ။
၈။ မမိုးခ်ိဳသင္း
၀၀ကစ္ကစ္ မခ်ိဳသင္းပါ။ စာေတြ ေရးထားတာမ်ား အရွည္ႀကီးေတြပါ။ ဖတ္ရတာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလးပါပဲ။ စာေရးေတာ္တယ္လို႕ ေျပာရမယ္ ထင္ပါတယ္။ ဆြဲေဆာင္မွဳရိွေအာင္ ေရးတတ္တယ္။ အဲဒီလိုမ်ိဳး ျဖစ္ေအာင္ တမင္တကာ ေရးယူထားတဲ့ ပံုစံလည္း မေပါက္ပါဘူး။ ကဗ်ာဆရာႀကီး ဦးတင္မိုးရဲ႕ ဘ၀အစိတ္အပိုင္းေတြကို ထည္႕ေရးတတ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လို မသိေသးတဲ့ သူေတြအဖို႕ အသိတိုးေစပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေလးစားတဲ့ ဗိသုကာဆရာေရႊနဲ႕ ရင္းႏွီးၾကတဲ ့မိသားစုျဖစ္ေနေတာ့လည္း အခင္အမင္ ပိုမိပါတယ္။ ေျခရာလက္ရာ ခ်န္စရာ ေနရာ မေပးထားတဲ့အတြက္ သူ႕ဆီကို အလည္တစ္ေခါက္ ေရာက္တဲ့အခါ စာအသစ္ မေတြ႕ရင္ ႏွဳတ္ေတာင္ မဆက္လုိက္ရပဲ ဒီအတုိင္းလွည္႕ျပန္ခဲ့ရတာ မ်ားပါတယ္။
၉။ ဦးဂင္ႀကီး
အမည္ကို သတိထားမိလိုက္လို႕ပါ။ ဂင္ႀကီးဆိုပဲ။ ဘာေၾကာင့္ ဂင္သလဲေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာမသိပါ။ အဲဒါကို ေတြ႕တဲ့အခါ ေမးပါအံုးမယ္။ ေသခ်ာတာက ဂီတာတီးတတ္ပါတယ္။ အႏုပညာ ၀ါသနာပါပါတယ္။ အေ၀းေျမကို ေရာက္ေနရွာတယ္။ သမီးေလး ၂ ေယာက္ ရိွပါတယ္။ ဘ၀အေတြ႕အႀကံဳ စံုသလို ႏိုင္ငံနဲ႕လူမ်ိဳးအတြက္ ႏိုင္သေလာက္ ႀကိဳးစားခ်င္ေနတဲ့သူလို႕ ျမင္မိပါတယ္။။ သူနဲ႕ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ အတူတူထုိင္ၿပီး ဟိုဟိုဒီဒီ စကားစျမည္ ေျပာခ်င္မိတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ ဆိုရင္ေပါ့ေလ။
၁၀။ မခင္မင္းေဇာ္
တကယ္ေတာ့ သူ႕ရဲ႕ပီေအႀကီးကို ပိုေတြ႕ခ်င္တာပါ။ ေက်ာင္းေတာ္သားခ်င္း အတူတူျဖစ္လို႕ ဘက္လုိက္တယ္ ေျပာခ်င္လည္း ေျပာပါေစ။ ဟိုက တကယ့္ခန္႕ေခ်ာႀကီးပါ။ စြယ္ေတာ္ရိပ္ခိုခဲ့လို႕ ထင္ပါတယ္။ မခင္မင္းေဇာ္ရဲ႕ ေထာင္တြင္း အေတြ႕အႀကံဳေတြ ေရးထားတာေတာ့ ဖတ္လုိ႕ ေကာင္းပါတယ္။ စာေရးေကာင္းတဲ့ လူေတြထဲမွာ သူလည္းပါတယ္။ အျဖစ္အပ်က္ကို ျမင္လာေအာင္ ေရးတတ္ပါတယ္။ အခုခ်ိန္ ဘာလုပ္လုပ္ တရားတယ္လို႕ ေအာ္ေနေတာ့ တခါတေလ ေၾကာက္ရပါတယ္။ ကင္မရာႀကီးနဲ႕ ေကာက္ေပါက္လုိက္ရင္ ဒုကၡ။
လက္ဆင့္ကမ္းရမယ္ဆုိရင္ေတာ့
စြယ္ေတာ္ရိပ္ခိုခဲ့တဲ့ ေတာင္ငူသားပါပဲ ခင္ဗ်ာ။
