၂၀၁၀ ကို ေမ့ထားလို႕ရမယ္ထင္တယ္။ ဘာမွ အေရးမပါဘူးလို႕ ကြၽန္ေတာ္ ယူဆပါတယ္။ အဆင့္(၄)ဟာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္ကို ဆုံးျဖတ္မယ့္ ေသာ့ခ်က္ျဖစ္တယ္လို႕ ခံစားရပါတယ္။ အဲဒီအဆင့္မွာ ေထာက္ခံမဲ အသာနဲ႕ (ညစ္လုိ႕ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အဓမၼနည္းနဲ႕ပဲျဖစ္ျဖစ္) ရယူႏိုင္ခဲ့ၿပီဆိုရင္ေတာ့ က်န္တဲ့အဆင့္ဟာ အခြံႏႊာထားတဲ့ ငွက္ေပ်ာသီး ျဖစ္သြားပါၿပီ။ ျမိဳလိုၿမိဳ ဆို႔လိုဆို႕၊ ၀ါးလို၀ါး စားလိုစားပါပဲ။
ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကိုယ္လိုသလို တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ယႏၱယား အေျခခိုင္သြားလို႕ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ဘယ္သူႏိုင္ႏိုင္၊ ဘယ္ပါတီက ၀န္ႀကီး ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္၊ အေျခခံဖြဲ႕စည္းပုံမွာပါတဲ့ ဖရိန္အတိုင္း ကျပၾကရမွာပါပဲ။ ကိုယ္တိုင္ဆင္ထားတဲ့ဖဲကို ကိုယ္လိုသလို ခ်ဳိးႏိုင္ခဲ့ၿပီျဖစ္လို႕ ဘယ္သူ႕အိမ္မွာ ဘာဖဲပါမယ္ ဆိုတာကအစ သိေနႏိုင္ပါၿပီ။ စိန္စီေသာနန္းေတာ္မွာ လည္တိုင္က်ဳိးမတတ္ ဆင္ျမန္းႏိုင္သူေတြနဲ႕ ေန႕ဖို႕ညစာ ထမင္းရည္ခ်န္ထား စုထားရသူေတြ သရုပ္ေဆာင္ရမယ့္ ဇာတ္ညႊန္းႀကီးလည္း ၿပီးသြားပါၿပီ။ ဘယ္ပါတီ၊ ညာပါတီ၊ ဘယ္၀န္ႀကီး၊ ဘာခ်ဳပ္ႀကီးေတြဆိုတာ မွန္ထိုးမီးထိုး ခုံသယ္ ခလုပ္ႏွိပ္ အဆင့္ေလာက္ပဲ ရွိပါေတာ့မယ္။ အျပင္ေရာက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံသားေတြက အဲဒီဇာတ္ႀကီးကို ေသတပန္သက္ဆုံး မ်က္ရည္လည္ရြဲနဲ႕ ၾကည့္ေနၾကရပါ့မယ္။ အတြင္းမွာ ေနထိုင္သူေတြက ဆႏၵပါပါ မပါပါ ဒီဇာတ္ညႊန္းႀကီးအတိုင္း ကျပၾကရပါမယ္။
အဲသလိုနဲ႕ ကေလးေတြေမြး၊ ေျမးေတြေမြး။ သူတို႕လည္း ဆက္က ၾကေပါ့ဗ်ာ။ ႏိုင္ငံတကာဆိုတာကလည္း ျပည္သူအမ်ားစုက ၾကည္ျဖဴေက်နပ္စြာ ခ်ထားတဲ့ အေျခခံဥပေဒအရ ေပၚေပါက္လာေသာ အစိုးရကို ခုေလာက္ ဖိအားေပးႏိုင္ ေအာ္ဆဲႏိုင္ေတာ့မယ္ မထင္ပါဘူး။ တရုတ္၊ ကုလား၊ ရုရွား၊ အာဆီယံ၊ ဂ်ပန္တို႕က အရင္ လာပလူးပါလိမ့္မယ္။ အေနာက္အုပ္စုက ေအာ္ႏိုင္ရင္ ဘယ္ႏွႏွစ္လဲ။ တစ္ႏွစ္လား၊ ဆယ္ႏွစ္လား၊ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္လား။ ၿပီးရင္နားေပါ့။
ႏုိင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ ဂုဏ္ သိကၡာ ရွိဖို႕၊ စီးပြားေရးအရ ဖြံၿဖိဳးတိုးတက္ဖို႕၊ ႏိုင္ငံသူႏိုင္ငံသားေတြ ေမြးရာပါအခြင့္အေရး အျပည့္အ၀ရဖို႕၊ လူမႈအဆင့္အတန္းရွိဖို႕ဆိုတာ ဦးေဆာင္ဦးရြက္ျပဳမယ့္ သူေတြရဲ႕ ဥာဏ္ပညာ၊ အေျမာ္အျမင္၊ ေစတနာတရားနဲ႕ ကိုယ္က်ဳိးမဖက္မႈေပၚမွာ မူတည္ပါတယ္။ အဲလိုေခါင္းေဆာင္မ်ဳိး ကြၽန္ေတာ္တို႕ လက္ခံရႏိုင္တယ္လို႕ ယုံၾကည္ ေမွ်ာ္လင့္ထားမယ္ဆိုလည္း ဟစ္ေဟာ့သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ဆိုခ်င္တယ္။ (ေကာင္းပါတယ္... ေကာင္းပါတယ္...)
၂၁ရာစုဆိုတာ ေလးနဲ႕ျမား မလိုေတာ့တဲ့ ရာစုျဖစ္ေၾကာင္း ၾကားဖူးပါတယ္။ ညက အိပ္မက္မွာ ေသြးညီနံ႕ေတြရတယ္။ တိုင္းရင္းသားမ်ားနဲ႕ ျမန္မာ့ခ်စ္ၾကည္ေရးဟာ ပုဆိုး၊ ေဘာင္းဘီ၊အက်ီမကပ္ ႏိုင္ပဲ၊ ႏိုင္ငံတကာ လမ္းမေပၚမွာ ၀တ္လစ္စလစ္နဲ႕ ေျပးလႊားေအာ္ဟစ္ေနတယ္။ ျပည္တြင္းဘြဲ႕လက္မွတ္ တစ္ထပ္ႀကီး ကိုင္ထားသူေတြကို တစ္ပါးႏိုင္ငံက အလုပ္ၾကမ္းသမားအျဖစ္ ထြက္လုပ္ေနၾကရတယ္။ ေခၚခိုင္းေနၾကတယ္။ အဲဒီအိပ္မက္ထဲမွာပဲ အႏွစ္တစ္ရာေလာက္ ထုတ္ယူသုံးစြဲႏိုင္တဲ့ ဓာတ္ေငြ႕တြင္းေတြကို ပိုင္ထားတဲ့ သူေဌးႀကီးဟာ ဖေယာင္းတုိင္မီးနဲ႕ ညစာစားေနတယ္။ နယ္စပ္ကိုျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး သစ္ခိုးယူဖို႕ ႀကိဳးစားတဲ့ အမွဳအေရအတြက္ဟာ မႏၱေလးတိုင္းနဲ႕ စစ္ကိုင္းတိုင္း ျဖစ္ေနတယ္။ ထရုမ္ေတြ လူမ်ဳိး ေပ်ာက္သြားသလို ဆလုံေတြလည္း မ်ဳိးတုန္းသြားခဲ့တယ္။ ကဗ်ာဆရာ စာေရးဆရာေတြဟာ ဗလာစာအုပ္ ေရာင္းစားေနၾကတယ္။ သကၤန္းပရိကၡရာဆိုင္ေတြက စိန္ကုန္သည္အလုပ္ကို ေျပာင္းလုပ္ၾကတယ္။ အဲဒီ အိပ္မက္ထဲမွာပဲ အစၥေရးေတြ သူတို႕ႏိုင္ငံကို ဘယ္လို ထူေထာင္ခဲ့သလဲဆိုတဲ့ ဇာတ္လမ္းရွည္ႀကီးကို ဖတ္ေနမိတယ္။
အဲဒီအိပ္မက္ေပါ့ ႏိုင္လည္းႏိုင္ ရွံဳးလည္းႏိုင္ ၀ါဒကို လက္ခံခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ႏိုင္လည္းရွံဳး၊ ရွံဳးလည္းရွံဳး ေစခဲ့တယ္။
ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကိုယ္လိုသလို တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ယႏၱယား အေျခခိုင္သြားလို႕ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ဘယ္သူႏိုင္ႏိုင္၊ ဘယ္ပါတီက ၀န္ႀကီး ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္၊ အေျခခံဖြဲ႕စည္းပုံမွာပါတဲ့ ဖရိန္အတိုင္း ကျပၾကရမွာပါပဲ။ ကိုယ္တိုင္ဆင္ထားတဲ့ဖဲကို ကိုယ္လိုသလို ခ်ဳိးႏိုင္ခဲ့ၿပီျဖစ္လို႕ ဘယ္သူ႕အိမ္မွာ ဘာဖဲပါမယ္ ဆိုတာကအစ သိေနႏိုင္ပါၿပီ။ စိန္စီေသာနန္းေတာ္မွာ လည္တိုင္က်ဳိးမတတ္ ဆင္ျမန္းႏိုင္သူေတြနဲ႕ ေန႕ဖို႕ညစာ ထမင္းရည္ခ်န္ထား စုထားရသူေတြ သရုပ္ေဆာင္ရမယ့္ ဇာတ္ညႊန္းႀကီးလည္း ၿပီးသြားပါၿပီ။ ဘယ္ပါတီ၊ ညာပါတီ၊ ဘယ္၀န္ႀကီး၊ ဘာခ်ဳပ္ႀကီးေတြဆိုတာ မွန္ထိုးမီးထိုး ခုံသယ္ ခလုပ္ႏွိပ္ အဆင့္ေလာက္ပဲ ရွိပါေတာ့မယ္။ အျပင္ေရာက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံသားေတြက အဲဒီဇာတ္ႀကီးကို ေသတပန္သက္ဆုံး မ်က္ရည္လည္ရြဲနဲ႕ ၾကည့္ေနၾကရပါ့မယ္။ အတြင္းမွာ ေနထိုင္သူေတြက ဆႏၵပါပါ မပါပါ ဒီဇာတ္ညႊန္းႀကီးအတိုင္း ကျပၾကရပါမယ္။
အဲသလိုနဲ႕ ကေလးေတြေမြး၊ ေျမးေတြေမြး။ သူတို႕လည္း ဆက္က ၾကေပါ့ဗ်ာ။ ႏိုင္ငံတကာဆိုတာကလည္း ျပည္သူအမ်ားစုက ၾကည္ျဖဴေက်နပ္စြာ ခ်ထားတဲ့ အေျခခံဥပေဒအရ ေပၚေပါက္လာေသာ အစိုးရကို ခုေလာက္ ဖိအားေပးႏိုင္ ေအာ္ဆဲႏိုင္ေတာ့မယ္ မထင္ပါဘူး။ တရုတ္၊ ကုလား၊ ရုရွား၊ အာဆီယံ၊ ဂ်ပန္တို႕က အရင္ လာပလူးပါလိမ့္မယ္။ အေနာက္အုပ္စုက ေအာ္ႏိုင္ရင္ ဘယ္ႏွႏွစ္လဲ။ တစ္ႏွစ္လား၊ ဆယ္ႏွစ္လား၊ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္လား။ ၿပီးရင္နားေပါ့။
ႏုိင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ ဂုဏ္ သိကၡာ ရွိဖို႕၊ စီးပြားေရးအရ ဖြံၿဖိဳးတိုးတက္ဖို႕၊ ႏိုင္ငံသူႏိုင္ငံသားေတြ ေမြးရာပါအခြင့္အေရး အျပည့္အ၀ရဖို႕၊ လူမႈအဆင့္အတန္းရွိဖို႕ဆိုတာ ဦးေဆာင္ဦးရြက္ျပဳမယ့္ သူေတြရဲ႕ ဥာဏ္ပညာ၊ အေျမာ္အျမင္၊ ေစတနာတရားနဲ႕ ကိုယ္က်ဳိးမဖက္မႈေပၚမွာ မူတည္ပါတယ္။ အဲလိုေခါင္းေဆာင္မ်ဳိး ကြၽန္ေတာ္တို႕ လက္ခံရႏိုင္တယ္လို႕ ယုံၾကည္ ေမွ်ာ္လင့္ထားမယ္ဆိုလည္း ဟစ္ေဟာ့သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ဆိုခ်င္တယ္။ (ေကာင္းပါတယ္... ေကာင္းပါတယ္...)
၂၁ရာစုဆိုတာ ေလးနဲ႕ျမား မလိုေတာ့တဲ့ ရာစုျဖစ္ေၾကာင္း ၾကားဖူးပါတယ္။ ညက အိပ္မက္မွာ ေသြးညီနံ႕ေတြရတယ္။ တိုင္းရင္းသားမ်ားနဲ႕ ျမန္မာ့ခ်စ္ၾကည္ေရးဟာ ပုဆိုး၊ ေဘာင္းဘီ၊အက်ီမကပ္ ႏိုင္ပဲ၊ ႏိုင္ငံတကာ လမ္းမေပၚမွာ ၀တ္လစ္စလစ္နဲ႕ ေျပးလႊားေအာ္ဟစ္ေနတယ္။ ျပည္တြင္းဘြဲ႕လက္မွတ္ တစ္ထပ္ႀကီး ကိုင္ထားသူေတြကို တစ္ပါးႏိုင္ငံက အလုပ္ၾကမ္းသမားအျဖစ္ ထြက္လုပ္ေနၾကရတယ္။ ေခၚခိုင္းေနၾကတယ္။ အဲဒီအိပ္မက္ထဲမွာပဲ အႏွစ္တစ္ရာေလာက္ ထုတ္ယူသုံးစြဲႏိုင္တဲ့ ဓာတ္ေငြ႕တြင္းေတြကို ပိုင္ထားတဲ့ သူေဌးႀကီးဟာ ဖေယာင္းတုိင္မီးနဲ႕ ညစာစားေနတယ္။ နယ္စပ္ကိုျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး သစ္ခိုးယူဖို႕ ႀကိဳးစားတဲ့ အမွဳအေရအတြက္ဟာ မႏၱေလးတိုင္းနဲ႕ စစ္ကိုင္းတိုင္း ျဖစ္ေနတယ္။ ထရုမ္ေတြ လူမ်ဳိး ေပ်ာက္သြားသလို ဆလုံေတြလည္း မ်ဳိးတုန္းသြားခဲ့တယ္။ ကဗ်ာဆရာ စာေရးဆရာေတြဟာ ဗလာစာအုပ္ ေရာင္းစားေနၾကတယ္။ သကၤန္းပရိကၡရာဆိုင္ေတြက စိန္ကုန္သည္အလုပ္ကို ေျပာင္းလုပ္ၾကတယ္။ အဲဒီ အိပ္မက္ထဲမွာပဲ အစၥေရးေတြ သူတို႕ႏိုင္ငံကို ဘယ္လို ထူေထာင္ခဲ့သလဲဆိုတဲ့ ဇာတ္လမ္းရွည္ႀကီးကို ဖတ္ေနမိတယ္။
အဲဒီအိပ္မက္ေပါ့ ႏိုင္လည္းႏိုင္ ရွံဳးလည္းႏိုင္ ၀ါဒကို လက္ခံခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ႏိုင္လည္းရွံဳး၊ ရွံဳးလည္းရွံဳး ေစခဲ့တယ္။
----------------------------------
Native Myanmar Forum မွာ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒနဲ႕ ပါတ္သတ္ၿပီး ေဆြးေႏြးထားတဲ့ ပို႕စ္ေတြထဲက ဖတ္သင့္သိသင့္တဲ့ စာေတြကို အလ်ဥ္းသင့္သလို ေကာက္ႏႈတ္ တင္ျပေပးပါမယ္။ ဒီစာကို recondite ဆိုတဲ့ မန္ဘာတစ္ေယာက္ ေရးသားထားတာပါ။ ေထာက္ခံသင့္တယ္ ေထာက္မခံသင့္ဘူး ဆိုတာကို ကြၽန္ေတာ္ မရည္ရြယ္ပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႕လို သာမန္ျပည္သူေတြက ဒါေတြကို ဒီလို ျမင္တယ္ ဆိုတာကို အျမင္ေတြ ဖလွယ္တဲ့အေနနဲ႕ တင္ျပလိုတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အျမင္မတူရင္လည္း ရန္သူအျဖစ္ မမွတ္ယူပါဘူး ခင္ဗ်ာ။
No comments:
Post a Comment