Native Myanmar

Native Myanmar ဆိုလို႕ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ေနၾက ဖိုရမ္လို႕ ထင္ေနပါအံုးမယ္။ တကယ္ေတာ့ မခင္မင္းေဇာ္က Tag ထားတဲ့ ဇာတိေျမဆိုတဲ့ ပို႕စ္ေလးကို ေရးမွာပါ။ လူမ်ိဳးျခားတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္အဖို႕ အၿမဲတမ္း ရင္ထဲမွာ ရိွေနတဲ့ ဇာတိေျမက ျမန္မာျပည္ပါပဲ။ ဒီေျမမွာေမြး ဒီေရ ေသာက္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္အဖို႕ ဒီလူမ်ိဳးအစစ္ မဟုတ္ေပမယ့္္ ဒီေျမဒီေရကို ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ခ်စ္တယ္ဗ်ာ။ နာက်ည္းစရာ အတိတ္ေတြ... ခံျပင္းစရာ ခြဲျခားဆက္ဆံ ခံရမႈေတြ ရိွေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီႏိုင္ငံသားအျဖစ္ ဂုဏ္ယူ၀ံ့ၾကြားေနစဲပါ။

တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ အစိုးရ တက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ရြာေလးတစ္ရြာက ပေဒသရာဇ္ျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အဖိုးရဲ႕ မိသားစု အႀကီးအက်ယ္ ႏွိပ္ကြပ္ခံရပါေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႕ အဖိုးဟာ သယ္လို႕ရတာေလးေတြ တႏိုင္သယ္ၿပီး ျမန္မာျပည္ထဲကို အဖြားနဲ႕အတူ ေရလမ္းခရီီးကေန ၀င္လာတာ ရန္ကုန္ကို ေရာက္ပါေတာ့တယ္။ ဒီလုိနဲ႕ ရန္ကုန္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ အေဖကို ေမြးဖြါးလာခဲ့တယ္။ အဲဒီကေနတဆင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ညီအစ္ကိုေတြ ေပါက္ဖြားလာျပန္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္မွာ ငယ္ေမြးၿခံေပါက္ျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္အဖို႕ ျမန္မာျပည္ဟာ ဇာတိေျမပဲေပ့ါဗ်ာ။

ျမန္မာျပည္နဲ႕ ပတ္သတ္ၿပီး အၿမဲတမ္း ဂုဏ္ယူ၀ံ့ၾကြားတာကေတာ့ ပုဂံပါပဲ။ ပုဂံေျမက လက္ညိဳးထုိး မလြဲ တည္ရိွေနတဲ့ ဘုရားပုထိုး ဂူေက်ာင္းေတြဟာ ခန္႔ညားထည္၀ါတဲ့... အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့... ႏိုင္ငံရဲ႕ အထင္ကရ သမိုင္းအေမြအႏွစ္ႀကီးပါ။ ၿမိဳ႔ျပ ယဥ္ေက်းမႈ အခိုင္အမာ တည္ရိွခဲ့တယ္ဆိုတာကို သက္ေသ အေထာက္အထား ခိုင္ခိုင္မာမာ တင္ျပႏိုင္တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးေပါ့။ ပုဂံဆိုတဲ့ ေရွးေဟာင္းၿမိဳ႕ဟာ ကၽြန္ေတာ္ဘ၀ကို အလြန္ လႊမ္းမိုးထားႏိုင္တဲ့ အင္အားတစ္ခုပါပဲ။ ပုဂံေၾကာင့္ ျမန္မာကို ကၽြန္ေတာ္ အထင္ႀကီးမိတယ္။ ပုဂံေၾကာင့္ ၀ိုင္တီယူမွာ ဗိသုကာဘာသာရပ္ကို အခ်ိန္ေပးၿပီး ေလ့လာခဲ့တယ္။ ဗိသုကာအျဖစ္ တစ္သက္လံုးမွာ လုပ္စားဖုိ႕ မရည္ရြယ္ခဲ့ေပမယ့္ ေရွးေဟာင္းဗိသုကာ လက္ရာေတြကို မွတ္တမ္းတင္ခ်င္တဲ့ စိတ္ေလးက ရင္မွာ ကိန္းေအာင္းေနဆဲပါ။ အခါအခြင့္သင့္ရင္ အဲဒီ အိမ္မက္ေလး အေကာင္အထည္ ေဖာ္ခ်င္ပါတယ္။

ပုဂံအျပင္ မန္းေရႊၿမိဳ႕ကလည္း က်က္သေရ ရိွလွပါတယ္။ ျမန္မာဘုရင္ေတြရဲ႕ ေနာက္ဆံုး နန္းစိုက္ရာ ၿမိဳ႕ေတာ္ ပီပီ ခန္႔ညားထည္၀ါလွပါတယ္။ နန္းၿမိဳ႕ရိုးနဲ႕ က်ံဳးႀကီးရဲ႕ အလွဟာ ရင္မွာ စြဲထင္ေစပါတယ္။ ကိုယ့္ထီး ကိုယ့္နန္း ကိုယ့္က်ငွါန္းနဲ႕ ေနလာခဲ့တဲ့ ျမန္မာေတြရဲ႕ အတိတ္ဟာ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတယ္ ဆိုတာ မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္ေတြ႕ေစႏိုင္ပါတယ္။ ေနညိဳခ်ိန္မွာ ဦးပိန္တံတားရဲ႕ တည္ၿငိမ္တဲ့ အလွဟာလည္း ကဗ်ာဆန္လြန္းလွပါတယ္။ ဖြဲ႕သီစရာ စကားလံုးေတြ ရွာမေတြ႕ႏိုင္ေအာင္ ႏူးည႕ံသိမ္ေမြ႕လြန္းပါတယ္။

မန္းေရႊၿမိဳ႕ေတာ္က လွသလို႕ ၿမိဳ႕ေတာ္ ရန္ကုန္ကလည္း တစ္မ်ိဳးလွေနျပန္တယ္။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ Landmark လို႕ တင္စားၾကတဲ့ ေရႊတိဂံုဘုရားႀကီးဟာ ေရႊေတာင္ႀကီးတစ္ခုလို႕ ၀ံ့ၾကြား ထည္၀ါလွျပန္တယ္။ ျမင္သူအေပါင္းကို ရင္သပ္ရႈေမာေစပါတယ္။ ကန္ေတာ္ႀကီးထဲက ကရ၀ိတ္ႀကီးကလည္း ျမန္မာ့မႈကို အထူးျပဳေပးသလိုပါပဲ။ တည္ၿငိမ္လွတဲ့ ကန္ေရျပင္မွာ ကရ၀ိတ္ေဖာင္ႀကီးက ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္နဲ႕ လိုက္ဖက္ညီလြန္းလွပါတယ္။ ေမ့မရေအာင္ မ်က္စိထဲစြဲေနေစတဲ့ ရန္ကုန္ရဲ႕ အလွပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္အလားေပါ့။

အဲဒီလိုပဲ ရွမ္းျပည္နယ္ထဲက ေတာင္ေပၚ ပင္လယ္ေလးျဖစ္တဲ့ အင္းေလးကန္ရဲ႕ အလွကလည္း သဘာ၀ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူေတြရဲ႕ အသည္းႏွလံုးကို လႈပ္ခတ္ႏိုင္စြမ္း ရိွလွပါတယ္။ ေရေပၚမွာ ေဆာက္ထားတ့ဲ အိမ္ေလးေတြ၊ ကၽြန္းေမွ်ာႀကီးေတြ၊ အင္းသားေတြရဲ႕ ေလွကို ေျခေထာက္နဲ႕ ေလွာ္ခတ္ပံုေလးေတြကလည္း ရင္သပ္ရႈေမာဖြယ္ တမူ ထူးျခားျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္အဖို႕ေတာ့ ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားကို ဖူးေမွ်ာ္ရင္း အင္းေလးကန္ရဲ႕ အလွကို ရႈမ၀ျဖစ္ေနမိမွာပါ။

ႏွင္းဖုန္းေနတဲ့ ေတာင္တန္းႀကီးေတြ၊ ျပန္႔ျပဴးသာယာတဲ့ ပင္လယ္ကမ္းေျခေတြ၊ ထန္းပင္ေတြနဲ႕ ေနညိဳခ်ိန္ ေက်းလက္ရႈခင္း အလွေတြ၊ အပူပိုင္း အညာေဒသ အလွေတြ၊ စိမ္းလန္းစိုေျပတဲ့ ေတာေတာင္အလွေတြ၊ ေရႊ၀ါေရာင္ သမ္းေနတဲ့ စပါးခင္း အလွေတြ... အဲဒီလို အလွေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမန္မာျပည္ထဲမွာ ေပါၾကြယ္၀ လွပါတယ္။ အကုန္သာ ခ်ေရးရင္ ၿပီးမွာကို မဟုတ္ဘူးေလ။ အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ ဒီေလာက္ ၿပီးျပည္႕စံုတဲ့ အလွနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမန္မာျပည္ဟာ ဘယ္ေလာက္ ဂုဏ္ယူဖို႕ ေကာင္းသလဲ။

အဲဒီလို ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ဇာတိေျမက သဘာ၀ အလွေတြအျပင္ တျခား ခ်စ္စရာ ျမတ္ႏိုးစရာ အလွေတြလည္း ရိွေသးတယ္။ ေတာသူေတာင္သားေတြရဲ႕... တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ ... ရိုးသားျဖဴစင္တဲ့ မ်က္ႏွာေလးေတြ၊ အလုိေလာဘ မႀကီးပဲ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္တတ္တဲ့ ဘ၀ေလးေတြ၊ ကူညီရိုင္းပင္းတတ္တဲ့ ဓေလ့ေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဇာတိေျမမွာပဲ ေတြ႕ရႏိုင္တယ္ေလ။ တကယ္ေတာ့ ျမန္မာျပည္ဟာ အလြန္တရာကို ေရခံေျမခံ ေကာင္းလွပါတယ္။ ခ်စ္စရာေတြ ဓေလ့စရိုက္ေတြ ေပါလွပါတယ္။ ၁၂ ရာသီ ပြဲေတာ္ေတြ ရိွၾကပါတယ္။ ရိုးသားႀကိဳးစားတဲ့ လူမ်ိဳးေတြ ရိွၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တိုးတက္မႈေတြ ေနာက္က်ေနရတာက နာက်ည္းစရာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ဗ်ာ... ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ဇာတိေျမ ျမန္မာျပည္ကို ခ်စ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အခါအခြင့္သင့္ရင္ သင့္သလို ျပန္လည္ ေပးဆပ္ခ်င္မိေနပါတယ္ ဆိုတာ ရင္ထဲက လာတဲ့ စကားေလးပါပဲဗ်ာ။

Photo Credit: Native Myanmar Forum.