လူဆိုးေလးလားေပါ့။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေခါင္းစဥ္ေပးၿပီး ျပန္ၾကည္႕မိေတာ့ မသတီလိုက္တာ။ ဒီအသက္ ဒီအရြယ္နဲ႕ လူဆိုးေလးတဲ့ အဟက္။ အမွန္ဆိုး လူဆိုးအဖိုးႀကီးလားလို႕ ေရးရမယ္ ထင္တယ္။ အဟား... ေျပာခ်င္တာက အဲဒါမဟုတ္ပါဘူး။ ေပရွည္ေနတာနဲ႕ လိုရင္းကို အခုထိ မေရာက္ေသးဘူး။
ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ အေတာ္ေလး လူေပါင္းစံုနဲ႕ အသိအကၽြမ္း ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကရကဋ္တို႕ရဲ႕ နဂိုမူလဗီဇအရ လူတုိင္းကို အလြယ္တကူ ခ်က္ခ်င္း လက္ခံစကားေျပာေလ့ မရိွပါဘူး။ လူအရမ္းေရြးပါတယ္။ အလြယ္တကူ မခင္တတ္ဘူး အလြယ္တကူ မမုန္းတတ္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီလိုပါပဲ လူေတြကလည္း မ်က္ႏွာထားတင္းတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတာ္ရံုတန္ရံုနဲ႕လည္း စကားေရာေဖါေသာ မေျပာဆုိၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ အသိမိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းေတြမွာ လူေပါင္းစံု ရိွေနပါတယ္။
၆ တန္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦး... အမည္ရင္းက ေမာင္ငယ္လို႕ ေခၚၾကတယ္။ သူက ေက်ာင္းမွာ မ်က္ႏွာေျပာင္လြန္းတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲမွာလည္း ခဏခဏ ရန္ျဖစ္တယ္။ လူမုိက္ေပါက္စေပါ့။ ၆ တန္းမွာ ၂ ႏွစ္ရိွၿပီ က်ေနတာ။ ကၽြန္ေတာ္က တျခားၿမိဳ႕နယ္ကေန ေမာင္ငယ္တုိ႕ ေက်ာင္းကို ေျပာင္းလာေတာ့ ေက်ာင္းသားသစ္တုိ႕ ထံုးစံအတုိင္း ေနာက္ဆံုးအတန္းကို ေရာက္သြားတယ္။ ေက်ာင္းအပ္တာလည္း ေနာက္က်ေတာ့ ေက်ာင္းဖြင့္ၿပီး ၃ ပတ္ေလာက္မွ ေက်ာင္းစ တက္ျဖစ္တယ္။ ေက်ာင္းတက္ေတာ့ ထိုင္စရာခံုက မရိွေတာ့ဘူး။ ႏွစ္က်ႀကီးေတြ ထုိင္တဲ့ ခံုမွာ ၁ ေယာက္စာ လြတ္ေနတာနဲ႕ အဲဒီမွာပဲ ထုိင္ျဖစ္လိုက္တယ္။ အဲဒီကေန စၿပီး ေမာင္ငယ္ကို စသိခဲ့ရတယ္။
စစခ်င္းေတာ့ သူတုိ႕က ႏွစ္က်ႀကီးေတြ ဆိုေတာ့ ရိွန္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ငယ္က အေတာ္ေလး ခင္ဖို႕ ေကာင္းပါတယ္။ ေက်ာင္းတတ္ခဲ့တဲ့ ကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုး ေမာင္ငယ္ကပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို အနီးကပ္ ေစာင့္ေရွာက္ေပးခဲ့ပါတယ္။ သူ႕အရိွန္ေတြနဲ႕ ေက်ာင္းက အျခား ဂ်စ္ကန္ကန္ အတန္းႀကီးေတြေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို မထိရဲပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ တစ္ခုခု အမွားလုပ္မိရင္လည္း လုပ္မိတဲ့ေကာင္ေတြ နာဖို႕သာ ျပင္ေပေတာ့။ ေနာက္တစ္ခုက ေမာင္ငယ္က အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ေက်ာင္းက ျမန္မာစာဆရာမကို ပိုးေနတာ။ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္မွာ ႏွင္းဆီပင္ေတြက အမ်ားသား။ ေန႕တုိင္း ႏွင္းဆီပြင့္ေတြ ပြင့္ေတာ့ ေမာင္ငယ္က ဆရာမကို ႏွင္းဆီပန္းေတြ ေပးၿပီး ပိုးတယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕အတြက္ ပန္းေတြ ပံ့ပိုးေပးရတာေပါ့။
ေနာက္ပိုင္း သူ ၇ တန္း ၈ တန္းအထိ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕အတူ စာေမးပြဲေတြ ေအာင္လာခဲ့ေသးတယ္။ ၈ တန္းမွာ က်က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အထက္တန္းေက်ာင္းကို ေျပာင္းသြားလိုက္ရတယ္။ အဲဒါနဲ႕ သူနဲ႕ သိပ္မေတြ႕ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ပိုင္း သူ အိမ္ေထာင္က်သြားတယ္။ ဟိုဘက္ကမ္းကို ေျပာင္းသြားတယ္။ အိမ္ေထာင္ေရးလည္း အဆင္မေျပပါဘူး။ အရက္ ေသာက္တတ္လာၿပီး အခ်ိန္ျပည္႕နီးပါး မူးေနေလ့ရိွတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ သာေခြယိုင္ေအာင္ မူးမူးပါ... ကၽြန္ေတာ့္က "ေဟ့... ေမာင္ငယ္" လို႕ ေခၚလိုက္တာနဲ႕ "ဟာ... တရုတ္ေလး ဘယ္သြားမလို႕လဲ" ဆိုတာကို ျပန္ေျဖစၿမဲပါ။
၁၀ တန္းေအာင္ၿပီးေတာ့ တကၠသိုလ္ေတြ မဖြင့္ေသးတဲ့ ေယာင္ခ်ာခ်ာ အခ်ိန္ေတြမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဖြန္ေၾကာင္ရင္ အေနာက္ကေန စစ္ကူေပးခဲ့ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးက ေမာင္ငယ္တို႕ရြာကို ျဖတ္ၿပီး သြားရတဲ့ ရြာတစ္ရြာက ကြမ္းေတာင္ကိုင္ကို လူပ်ိဳလွည္႕ေနပါတယ္။ ျမစ္ကူးေခ်ာင္းကူး သြားရတဲ့အျပင္ လယ္ကန္သင္းရိုးေတြေပၚက ျဖတ္ၿပီး ရြာေတြကို သြားရတာပါ။ တစ္ေန႕ ရြာက အမူးသမား တစ္ေယာက္က ဘာကို အျမင္ကပ္သလဲ မသိဘူး ဒုတ္ႀကီးဆြဲၿပီး လိုက္ရိုက္ပါေလေရာ။ ထံုးစံအတိုင္း ဖ၀ါးနဲ႕တင္ပါး တစ္ထပ္တည္းက်ေအာင္ ေျပးရတာေပါ့။ လမ္းခုလတ္မွာ ေမာင္ငယ္နဲ႕ ေတြ႕လို႕ ကံေကာင္းတာပါပဲ။ ေမာင္ငယ္အရိွန္နဲ႕ အဲဒီ အမူးသမားလည္း ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္လွည္႕သြားတယ္။ ေမာင္ငယ္ကိုယ္တုိင္ ေလွဆိပ္အထိ လုိက္ပို႕တဲ့အျပင္ ဒီဘက္ကမ္းအထိ ေလွနဲ႕ အတူ လိုက္လာခဲ့ပါေသးတယ္။ စိတ္မခ်လို႕ ဆိုပဲ။ အင္း အခုေတာ့ အဲဒီ ေမာင္ငယ္လည္း လူ႕ေလာကႀကီးမွာ မရိွေတာ့တာ ၾကာလွေပါ့။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၅ ႏွစ္မွာပဲ ဆံုးသြားခဲ့ၿပီေလ။
၁၀ တန္းတုန္းက ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးက လူမုိက္ပါ။ ေက်ာက္ေျမာင္း ေအာင္မဂၤလာတ၀ိုက္မွာ အေတာ္ေလး ဆိုးသြမ္းသူပါ။ ဆယ္တန္းကလည္း အခါခါက်ေနေတာ့ အသက္က ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ၅ ႏွစ္ေလာက္ ႀကီးမယ္။ ဘယ္ကေန ဘယ္လို သူက ကၽြန္ေတာ္ကို ခင္မင္ေနလဲ မသိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ဆို စကားေျပာရင္ အေကာင္းပဲဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အဲဒီလို သူမ်ားတကာေတြ မေပါင္းခ်င္တဲ့ ေအာ္ေက်ာလန္ လူေတြကို ပိုၿပီး ခင္ခင္မင္မင္ စကားေျပာေလ့ရိွတယ္။ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ့ ေက်ာင္းစာဘက္မွာလည္း သူ႕ကို အေတာ္ေလး အကူအညီေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီေၾကာင့္ပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခင္တာလား မသိပါဘူးဗ်ာ။
က်ဴရွင္သြား က်ဴရွင္ျပန္ သူတုိ႕နဲ႕ သြားလာေနလို႕ တစ္ခါက အိမ္အျပန္လမ္းမွာ ေခ်ာင္းရိုက္ခံရေသးတယ္။ မီးပ်က္တဲ့ညမွာ ၀ိုင္းၿပီး ပါးေတြ နားေတြ ရိုက္သြားၾကတာပါပဲ။ အေတာ္ေလးကို ပူထူသြားပါတယ္။ ေနာက္တစ္ပါတ္ က်ဴရွင္မွာ သူတုိ႕နဲ႕ ေတြ႕ျဖစ္ေတာ့ အဲဒီအေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာျဖစ္ပါတယ္။ သိပ္ေတာင္ မေစာင့္လိုက္ရပါဘူး။ ေနာက္တစ္ေန႕ည က်ဴရွင္အျပန္မွာ ပြဲႀကီးတစ္ပြဲ ျဖစ္ေတာ့တာပါပဲ။ ဘယ္သူေတြက လူမွားရိုက္လဲဆုိတာ သူတုိ႕ဘာသာ သူတုိ႕သိထားၾကပံုပဲ။ က်ဴရွင္အခ်ိန္မွာ လူစုၿပီး သြားတီးၾကတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္အိမ္ျပန္သြားေတာ့ ပြဲကို ျမင္ေတာင္ မျမင္လုိက္ရဘူး။ သူတုိ႕ လူစုလိုက္တာပဲ သိလိုက္ရတယ္။ ဆယ္တန္းေျဖၿပီး ေနာက္ပိုင္းေတာ့ သိပ္မေတြ႕မိေတာ့ဘူး။
တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့လည္း ေက်ာင္းမွာ ဘယ္သူမွ မေပါင္းတဲ့ ေထာင္ထြက္ ေက်ာင္းသားေဟာင္းႀကီးနဲ႕ ေပါင္းျဖစ္တယ္။ သူက စတုတၳႏွစ္မွာ ေထာင္က်သြားတာ။ ၁၉၉၅ မွာ ေထာင္က်ခဲ့တာ ၂၀၀၃ မွာ ျပန္လြတ္လာတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ ၇ ႏွစ္ေတာင္ ေနခဲ့ရေတာ့ စာေတြလည္း ေမ့ေရာေပါ့။ စတုတၳႏွစ္ကိုလည္း ႏွစ္၀က္ကေန တက္ရေတာ့ ၾကားထဲမွာ လြတ္ထားတဲ့ စာေတြက အမ်ားသား။ လြတ္သြားတဲ့စာေတြကို ျပန္ကူးဖုိ႕ ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြ ငွားေတာ့လည္း စာေမးပြဲနီးေနလို႕ အတန္းထဲက သိပ္မငွားခ်င္ၾကဘူး။ စာေတြ ရွင္းျပဖို႕က်ေတာ့လည္း အဆက္အဆံ မလုပ္ခ်င္ၾကဘူး။ အဲဒါနဲ႕ပဲ ဘယ္သူမွ မေပါင္းတဲ့ လူေတြကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ရင္းႏွီးခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းစာေတြနဲ႕ ပတ္သတ္ၿပီး သူ႕အိမ္ကို ၀င္ထြက္ သြားလာျဖစ္သြားတယ္။ သူ႕ဘြဲရတဲ့အထိ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ေနာက္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးက အစြမ္းကုန္ ကူညီခဲ့တယ္။ သူ႕ေက်းဇူးနဲ႕ပဲ ျပည္လမ္းက ျပင္သစ္ယဥ္ေက်းမႈးသံရံုးမွာ ျပင္သစ္စာ သင္ဖုိ႕ စေကာ္လာရခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ စီးပြါးေရးတစ္ဖက္နဲ႕ ေက်ာင္းမွန္ေအာင္ မတက္ႏုိင္ခဲ့ဘူး။ အဲဒီလိုပဲ သူ႕ေက်းဇူးနဲ႕ပဲ ရဲစခန္းက ေခၚစစ္တယ္။ သူ႕ေက်းဇူးနဲ႕ပဲ သတိေပးခံရတယ္။ ေစာင့္ၾကည္႕ခံရတယ္။ သူကေတာ့ စက္တင္ဘာကတည္းက အထဲ ျပန္ေရာက္ေနၿပီ။
ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ စီးပြါးေရးအေသးေလးကို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ေပါင္းၿပီး လုပ္ျဖစ္ေသးတယ္။ ကိုယ္ေနတဲ့ လမ္းမွာ မဟုတ္ပဲ အျခားရပ္ကြက္က လမ္းမွာ အလုပ္သြားလုပ္ေတာ့ လမ္းထဲက လူမိုက္ေပါက္စေလးေတြက မိုက္ေၾကးခြဲခ်င္ပါတယ္။ "ေခတ္မေကာင္းလို႕ ရူးခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတာ... ဘာေကာင္မွတ္လဲ" ဆုိတာမ်ိဳးေလးေတြနဲ႕ မထိတထိ ေသြးတိုးစမ္းၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကိုယ့္စီးပြါးေရးက အဓိကဆိုၿပီး ဘာမွေတာ့ သိပ္မေျပာပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ လက္ယားေနၾကၿပီ။ ခက္တာက အဲဒီေကာင္ေလးေတြ မသိတာက အခု စီးပြါးေရးကို ၀ုိင္းလုပ္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဘယ္လို ဇ ေတြ ရိွတယ္ဆိုတာ သူတုိ႕ မသိတာပါ။ တျခားရပ္ကြက္ကေန လာခဲ့ေတာ့ ေနာက္ေၾကာင္း ရာဇ၀င္ကို ေသခ်ာမစံုစမ္းပဲ ေလွ်ာ့တြက္တာ သူတုိ႕အမွားပါပဲ။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ အစ္ကို ဆုိတာကို ပါးစပ္ဖ်ားက မခ်ေတာ့ပါဘူး။ ဘယ္လို ဇ ေတြ ရိွတဲ့ ဆုိတဲ့အေၾကာင္း သေဘာေပါက္သြားၾကတာကိုး။ သူတို႕ေတြ ဖင္တုန္ေအာင္ ေၾကာက္ေနရတဲ့ ဆရာႀကီးေတြက ကိုယ္ေတြနဲ႕က ေပါေဖာ္ေပါဖက္ေတြေလ။
အဲဒီလိုနဲ႕ ေသြးၾကြတဲ့ လူငယ္ေတြၾကားမွာ လူမုိက္ လူဆိုး မလုပ္ခဲ့ေပမယ့္ သူတုိ႕ကို လမ္းမမွားရေအာင္ေတာ့ အတတ္ႏိုင္ဆံုး နားခ်ေပးခဲ့တယ္။ စေကဘာေတြ ဓါးေျမာင္ေတြ ေဆာင္ထားရင္ လက္နက္မႈနဲ႕ ဖမ္းခံရမွာ စိုးလို႕ ၀က္အူလက္ေတြ ေျပာင္းေဆာင္ခိုင္းတယ္။ မေဆာင္ထားပါနဲ႕လို႕ တားလို႕မွ မရတဲ့အဆံုး လက္နက္မႈ မေျမာက္တဲ့အရာပဲ ေဆာင္ခိုင္းထားရတာပဲေလ။ ရန္မျဖစ္နဲ႕လို႕ မေျပာေတာ့ဘူး။ လက္မလြန္ေစနဲ႕လို႔ပဲ ေျပာေတာ့တယ္။ အရက္ မေသာက္နဲ႕လို႕ မမွာေတာ့ဘူး။ မူးၿပီး မရမ္းဖို႕ပဲ မွာတယ္။ ေဆးလိပ္ မေသာက္ဖို႕ မဆူေတာ့ဘူး။ ဘိန္းျဖဴနဲ႕စိတ္ၾကြေဆးျပားေတြ မသံုးဖို႕ပဲ ေစာင့္ၾကည္႕ေတာ့တယ္။ အေပ်ာ္အပါး မမက္ပါနဲ႕။ ျပည္႕တန္ဆာေတြဆီ မသြားပါနဲ႕လို႕ မတားေတာ့ဘူး။ ကြန္ဒံုးေဆာင္ဖို႕ပဲ ကြန္ဒံုး အသံုးျပဳပံု မွန္ကန္ဖို႕ပဲ သင္ေပးေတာ့တယ္။ ကြန္ဒံုးပါ အလကား ေ၀ေပးေသးတယ္။ အဟီး...
အဲဒီလိုနဲ႕ပဲ ခပ္ဆိုးဆိုး သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ... ခပ္ေပေပ ခပ္ေတေတ လူငယ္ေတြၾကားမွာ... ဘ၀ကို သိကၡာရိွရိွ ဂ်စ္ပစီတစ္ေယာက္လို ျဖတ္သန္းရင္း ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ လူဆိုးတစ္ပိုင္း ေယာက်ာ္းရိုင္းႀကီး ျဖစ္ခဲ့ရသလိုပါပဲ။ ဟုတ္ကဲ့... ကၽြန္ေတာ္ လူဆိုးေလးလား ခင္ဗ်ာ။ အဟက္...
ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ အေတာ္ေလး လူေပါင္းစံုနဲ႕ အသိအကၽြမ္း ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကရကဋ္တို႕ရဲ႕ နဂိုမူလဗီဇအရ လူတုိင္းကို အလြယ္တကူ ခ်က္ခ်င္း လက္ခံစကားေျပာေလ့ မရိွပါဘူး။ လူအရမ္းေရြးပါတယ္။ အလြယ္တကူ မခင္တတ္ဘူး အလြယ္တကူ မမုန္းတတ္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီလိုပါပဲ လူေတြကလည္း မ်က္ႏွာထားတင္းတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတာ္ရံုတန္ရံုနဲ႕လည္း စကားေရာေဖါေသာ မေျပာဆုိၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ အသိမိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းေတြမွာ လူေပါင္းစံု ရိွေနပါတယ္။
၆ တန္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦး... အမည္ရင္းက ေမာင္ငယ္လို႕ ေခၚၾကတယ္။ သူက ေက်ာင္းမွာ မ်က္ႏွာေျပာင္လြန္းတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲမွာလည္း ခဏခဏ ရန္ျဖစ္တယ္။ လူမုိက္ေပါက္စေပါ့။ ၆ တန္းမွာ ၂ ႏွစ္ရိွၿပီ က်ေနတာ။ ကၽြန္ေတာ္က တျခားၿမိဳ႕နယ္ကေန ေမာင္ငယ္တုိ႕ ေက်ာင္းကို ေျပာင္းလာေတာ့ ေက်ာင္းသားသစ္တုိ႕ ထံုးစံအတုိင္း ေနာက္ဆံုးအတန္းကို ေရာက္သြားတယ္။ ေက်ာင္းအပ္တာလည္း ေနာက္က်ေတာ့ ေက်ာင္းဖြင့္ၿပီး ၃ ပတ္ေလာက္မွ ေက်ာင္းစ တက္ျဖစ္တယ္။ ေက်ာင္းတက္ေတာ့ ထိုင္စရာခံုက မရိွေတာ့ဘူး။ ႏွစ္က်ႀကီးေတြ ထုိင္တဲ့ ခံုမွာ ၁ ေယာက္စာ လြတ္ေနတာနဲ႕ အဲဒီမွာပဲ ထုိင္ျဖစ္လိုက္တယ္။ အဲဒီကေန စၿပီး ေမာင္ငယ္ကို စသိခဲ့ရတယ္။
စစခ်င္းေတာ့ သူတုိ႕က ႏွစ္က်ႀကီးေတြ ဆိုေတာ့ ရိွန္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ငယ္က အေတာ္ေလး ခင္ဖို႕ ေကာင္းပါတယ္။ ေက်ာင္းတတ္ခဲ့တဲ့ ကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုး ေမာင္ငယ္ကပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို အနီးကပ္ ေစာင့္ေရွာက္ေပးခဲ့ပါတယ္။ သူ႕အရိွန္ေတြနဲ႕ ေက်ာင္းက အျခား ဂ်စ္ကန္ကန္ အတန္းႀကီးေတြေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို မထိရဲပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ တစ္ခုခု အမွားလုပ္မိရင္လည္း လုပ္မိတဲ့ေကာင္ေတြ နာဖို႕သာ ျပင္ေပေတာ့။ ေနာက္တစ္ခုက ေမာင္ငယ္က အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ေက်ာင္းက ျမန္မာစာဆရာမကို ပိုးေနတာ။ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္မွာ ႏွင္းဆီပင္ေတြက အမ်ားသား။ ေန႕တုိင္း ႏွင္းဆီပြင့္ေတြ ပြင့္ေတာ့ ေမာင္ငယ္က ဆရာမကို ႏွင္းဆီပန္းေတြ ေပးၿပီး ပိုးတယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕အတြက္ ပန္းေတြ ပံ့ပိုးေပးရတာေပါ့။
ေနာက္ပိုင္း သူ ၇ တန္း ၈ တန္းအထိ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕အတူ စာေမးပြဲေတြ ေအာင္လာခဲ့ေသးတယ္။ ၈ တန္းမွာ က်က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အထက္တန္းေက်ာင္းကို ေျပာင္းသြားလိုက္ရတယ္။ အဲဒါနဲ႕ သူနဲ႕ သိပ္မေတြ႕ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ပိုင္း သူ အိမ္ေထာင္က်သြားတယ္။ ဟိုဘက္ကမ္းကို ေျပာင္းသြားတယ္။ အိမ္ေထာင္ေရးလည္း အဆင္မေျပပါဘူး။ အရက္ ေသာက္တတ္လာၿပီး အခ်ိန္ျပည္႕နီးပါး မူးေနေလ့ရိွတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ သာေခြယိုင္ေအာင္ မူးမူးပါ... ကၽြန္ေတာ့္က "ေဟ့... ေမာင္ငယ္" လို႕ ေခၚလိုက္တာနဲ႕ "ဟာ... တရုတ္ေလး ဘယ္သြားမလို႕လဲ" ဆိုတာကို ျပန္ေျဖစၿမဲပါ။
၁၀ တန္းေအာင္ၿပီးေတာ့ တကၠသိုလ္ေတြ မဖြင့္ေသးတဲ့ ေယာင္ခ်ာခ်ာ အခ်ိန္ေတြမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဖြန္ေၾကာင္ရင္ အေနာက္ကေန စစ္ကူေပးခဲ့ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးက ေမာင္ငယ္တို႕ရြာကို ျဖတ္ၿပီး သြားရတဲ့ ရြာတစ္ရြာက ကြမ္းေတာင္ကိုင္ကို လူပ်ိဳလွည္႕ေနပါတယ္။ ျမစ္ကူးေခ်ာင္းကူး သြားရတဲ့အျပင္ လယ္ကန္သင္းရိုးေတြေပၚက ျဖတ္ၿပီး ရြာေတြကို သြားရတာပါ။ တစ္ေန႕ ရြာက အမူးသမား တစ္ေယာက္က ဘာကို အျမင္ကပ္သလဲ မသိဘူး ဒုတ္ႀကီးဆြဲၿပီး လိုက္ရိုက္ပါေလေရာ။ ထံုးစံအတိုင္း ဖ၀ါးနဲ႕တင္ပါး တစ္ထပ္တည္းက်ေအာင္ ေျပးရတာေပါ့။ လမ္းခုလတ္မွာ ေမာင္ငယ္နဲ႕ ေတြ႕လို႕ ကံေကာင္းတာပါပဲ။ ေမာင္ငယ္အရိွန္နဲ႕ အဲဒီ အမူးသမားလည္း ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္လွည္႕သြားတယ္။ ေမာင္ငယ္ကိုယ္တုိင္ ေလွဆိပ္အထိ လုိက္ပို႕တဲ့အျပင္ ဒီဘက္ကမ္းအထိ ေလွနဲ႕ အတူ လိုက္လာခဲ့ပါေသးတယ္။ စိတ္မခ်လို႕ ဆိုပဲ။ အင္း အခုေတာ့ အဲဒီ ေမာင္ငယ္လည္း လူ႕ေလာကႀကီးမွာ မရိွေတာ့တာ ၾကာလွေပါ့။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၅ ႏွစ္မွာပဲ ဆံုးသြားခဲ့ၿပီေလ။
၁၀ တန္းတုန္းက ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးက လူမုိက္ပါ။ ေက်ာက္ေျမာင္း ေအာင္မဂၤလာတ၀ိုက္မွာ အေတာ္ေလး ဆိုးသြမ္းသူပါ။ ဆယ္တန္းကလည္း အခါခါက်ေနေတာ့ အသက္က ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ၅ ႏွစ္ေလာက္ ႀကီးမယ္။ ဘယ္ကေန ဘယ္လို သူက ကၽြန္ေတာ္ကို ခင္မင္ေနလဲ မသိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ဆို စကားေျပာရင္ အေကာင္းပဲဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အဲဒီလို သူမ်ားတကာေတြ မေပါင္းခ်င္တဲ့ ေအာ္ေက်ာလန္ လူေတြကို ပိုၿပီး ခင္ခင္မင္မင္ စကားေျပာေလ့ရိွတယ္။ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ့ ေက်ာင္းစာဘက္မွာလည္း သူ႕ကို အေတာ္ေလး အကူအညီေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီေၾကာင့္ပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခင္တာလား မသိပါဘူးဗ်ာ။
က်ဴရွင္သြား က်ဴရွင္ျပန္ သူတုိ႕နဲ႕ သြားလာေနလို႕ တစ္ခါက အိမ္အျပန္လမ္းမွာ ေခ်ာင္းရိုက္ခံရေသးတယ္။ မီးပ်က္တဲ့ညမွာ ၀ိုင္းၿပီး ပါးေတြ နားေတြ ရိုက္သြားၾကတာပါပဲ။ အေတာ္ေလးကို ပူထူသြားပါတယ္။ ေနာက္တစ္ပါတ္ က်ဴရွင္မွာ သူတုိ႕နဲ႕ ေတြ႕ျဖစ္ေတာ့ အဲဒီအေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာျဖစ္ပါတယ္။ သိပ္ေတာင္ မေစာင့္လိုက္ရပါဘူး။ ေနာက္တစ္ေန႕ည က်ဴရွင္အျပန္မွာ ပြဲႀကီးတစ္ပြဲ ျဖစ္ေတာ့တာပါပဲ။ ဘယ္သူေတြက လူမွားရိုက္လဲဆုိတာ သူတုိ႕ဘာသာ သူတုိ႕သိထားၾကပံုပဲ။ က်ဴရွင္အခ်ိန္မွာ လူစုၿပီး သြားတီးၾကတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္အိမ္ျပန္သြားေတာ့ ပြဲကို ျမင္ေတာင္ မျမင္လုိက္ရဘူး။ သူတုိ႕ လူစုလိုက္တာပဲ သိလိုက္ရတယ္။ ဆယ္တန္းေျဖၿပီး ေနာက္ပိုင္းေတာ့ သိပ္မေတြ႕မိေတာ့ဘူး။
တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့လည္း ေက်ာင္းမွာ ဘယ္သူမွ မေပါင္းတဲ့ ေထာင္ထြက္ ေက်ာင္းသားေဟာင္းႀကီးနဲ႕ ေပါင္းျဖစ္တယ္။ သူက စတုတၳႏွစ္မွာ ေထာင္က်သြားတာ။ ၁၉၉၅ မွာ ေထာင္က်ခဲ့တာ ၂၀၀၃ မွာ ျပန္လြတ္လာတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ ၇ ႏွစ္ေတာင္ ေနခဲ့ရေတာ့ စာေတြလည္း ေမ့ေရာေပါ့။ စတုတၳႏွစ္ကိုလည္း ႏွစ္၀က္ကေန တက္ရေတာ့ ၾကားထဲမွာ လြတ္ထားတဲ့ စာေတြက အမ်ားသား။ လြတ္သြားတဲ့စာေတြကို ျပန္ကူးဖုိ႕ ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြ ငွားေတာ့လည္း စာေမးပြဲနီးေနလို႕ အတန္းထဲက သိပ္မငွားခ်င္ၾကဘူး။ စာေတြ ရွင္းျပဖို႕က်ေတာ့လည္း အဆက္အဆံ မလုပ္ခ်င္ၾကဘူး။ အဲဒါနဲ႕ပဲ ဘယ္သူမွ မေပါင္းတဲ့ လူေတြကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ရင္းႏွီးခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းစာေတြနဲ႕ ပတ္သတ္ၿပီး သူ႕အိမ္ကို ၀င္ထြက္ သြားလာျဖစ္သြားတယ္။ သူ႕ဘြဲရတဲ့အထိ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ေနာက္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးက အစြမ္းကုန္ ကူညီခဲ့တယ္။ သူ႕ေက်းဇူးနဲ႕ပဲ ျပည္လမ္းက ျပင္သစ္ယဥ္ေက်းမႈးသံရံုးမွာ ျပင္သစ္စာ သင္ဖုိ႕ စေကာ္လာရခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ စီးပြါးေရးတစ္ဖက္နဲ႕ ေက်ာင္းမွန္ေအာင္ မတက္ႏုိင္ခဲ့ဘူး။ အဲဒီလိုပဲ သူ႕ေက်းဇူးနဲ႕ပဲ ရဲစခန္းက ေခၚစစ္တယ္။ သူ႕ေက်းဇူးနဲ႕ပဲ သတိေပးခံရတယ္။ ေစာင့္ၾကည္႕ခံရတယ္။ သူကေတာ့ စက္တင္ဘာကတည္းက အထဲ ျပန္ေရာက္ေနၿပီ။
ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ စီးပြါးေရးအေသးေလးကို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ေပါင္းၿပီး လုပ္ျဖစ္ေသးတယ္။ ကိုယ္ေနတဲ့ လမ္းမွာ မဟုတ္ပဲ အျခားရပ္ကြက္က လမ္းမွာ အလုပ္သြားလုပ္ေတာ့ လမ္းထဲက လူမိုက္ေပါက္စေလးေတြက မိုက္ေၾကးခြဲခ်င္ပါတယ္။ "ေခတ္မေကာင္းလို႕ ရူးခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတာ... ဘာေကာင္မွတ္လဲ" ဆုိတာမ်ိဳးေလးေတြနဲ႕ မထိတထိ ေသြးတိုးစမ္းၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကိုယ့္စီးပြါးေရးက အဓိကဆိုၿပီး ဘာမွေတာ့ သိပ္မေျပာပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ လက္ယားေနၾကၿပီ။ ခက္တာက အဲဒီေကာင္ေလးေတြ မသိတာက အခု စီးပြါးေရးကို ၀ုိင္းလုပ္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဘယ္လို ဇ ေတြ ရိွတယ္ဆိုတာ သူတုိ႕ မသိတာပါ။ တျခားရပ္ကြက္ကေန လာခဲ့ေတာ့ ေနာက္ေၾကာင္း ရာဇ၀င္ကို ေသခ်ာမစံုစမ္းပဲ ေလွ်ာ့တြက္တာ သူတုိ႕အမွားပါပဲ။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ အစ္ကို ဆုိတာကို ပါးစပ္ဖ်ားက မခ်ေတာ့ပါဘူး။ ဘယ္လို ဇ ေတြ ရိွတဲ့ ဆုိတဲ့အေၾကာင္း သေဘာေပါက္သြားၾကတာကိုး။ သူတို႕ေတြ ဖင္တုန္ေအာင္ ေၾကာက္ေနရတဲ့ ဆရာႀကီးေတြက ကိုယ္ေတြနဲ႕က ေပါေဖာ္ေပါဖက္ေတြေလ။
အဲဒီလိုနဲ႕ ေသြးၾကြတဲ့ လူငယ္ေတြၾကားမွာ လူမုိက္ လူဆိုး မလုပ္ခဲ့ေပမယ့္ သူတုိ႕ကို လမ္းမမွားရေအာင္ေတာ့ အတတ္ႏိုင္ဆံုး နားခ်ေပးခဲ့တယ္။ စေကဘာေတြ ဓါးေျမာင္ေတြ ေဆာင္ထားရင္ လက္နက္မႈနဲ႕ ဖမ္းခံရမွာ စိုးလို႕ ၀က္အူလက္ေတြ ေျပာင္းေဆာင္ခိုင္းတယ္။ မေဆာင္ထားပါနဲ႕လို႕ တားလို႕မွ မရတဲ့အဆံုး လက္နက္မႈ မေျမာက္တဲ့အရာပဲ ေဆာင္ခိုင္းထားရတာပဲေလ။ ရန္မျဖစ္နဲ႕လို႕ မေျပာေတာ့ဘူး။ လက္မလြန္ေစနဲ႕လို႔ပဲ ေျပာေတာ့တယ္။ အရက္ မေသာက္နဲ႕လို႕ မမွာေတာ့ဘူး။ မူးၿပီး မရမ္းဖို႕ပဲ မွာတယ္။ ေဆးလိပ္ မေသာက္ဖို႕ မဆူေတာ့ဘူး။ ဘိန္းျဖဴနဲ႕စိတ္ၾကြေဆးျပားေတြ မသံုးဖို႕ပဲ ေစာင့္ၾကည္႕ေတာ့တယ္။ အေပ်ာ္အပါး မမက္ပါနဲ႕။ ျပည္႕တန္ဆာေတြဆီ မသြားပါနဲ႕လို႕ မတားေတာ့ဘူး။ ကြန္ဒံုးေဆာင္ဖို႕ပဲ ကြန္ဒံုး အသံုးျပဳပံု မွန္ကန္ဖို႕ပဲ သင္ေပးေတာ့တယ္။ ကြန္ဒံုးပါ အလကား ေ၀ေပးေသးတယ္။ အဟီး...
အဲဒီလိုနဲ႕ပဲ ခပ္ဆိုးဆိုး သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ... ခပ္ေပေပ ခပ္ေတေတ လူငယ္ေတြၾကားမွာ... ဘ၀ကို သိကၡာရိွရိွ ဂ်စ္ပစီတစ္ေယာက္လို ျဖတ္သန္းရင္း ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ လူဆိုးတစ္ပိုင္း ေယာက်ာ္းရိုင္းႀကီး ျဖစ္ခဲ့ရသလိုပါပဲ။ ဟုတ္ကဲ့... ကၽြန္ေတာ္ လူဆိုးေလးလား ခင္ဗ်ာ။ အဟက္...
11 comments:
ေတာက်ီးကန္းေတြၾကားထဲမွာ လည္း..က်ီ း ဗိုလ္ ၾကီး ျဖစ္ေန ေသး တယ္ ဆို ပါေတာ့။။။
း)
ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ နဲ႕ ေပါင္းလို႕ ျဖစ္တာ ေနမယ္ ... :P
ငါးေၾကာ္မၾကိဳက္တဲ့ ေၾကာင္မိုက္ၾကီး...
Bravo!!! လူမိုက္ေတြၾကားထဲ ကိုယ္ပါ မုိက္မသြားတဲ့အတြက္...
တစ္ခုေတာ့ ထပ္ေျပာမယ္
Try to be a Bad Guy for the Real Bad Guys...
က်ေနာ္ၾကားဖူးတာတစ္ခုက ေတာ့ ေရႊရွိရာ ေရႊလာဆိုလား ဘာဆိုလား :)
မေကေရ...
သူမ်ားတကာေတြရဲ႕ ဘ၀လို႕ မလွပေပမယ့္ ျဖဴစင္တဲ့ ႏွလံုးလွ ပိုင္ရွင္ အက်ည္းတန္ေလးေတြပါဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က ဗိုလ္ႀကီး မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ေတာ္ၾကာ ဆိတ္ဗိုလ္ႀကီးဆိုၿပီး ထင္ခံေနရအံုးမယ္။ မုတ္ဆိတ္ေမႊးက ထားတာ ၂ လ ပဲ ရိွပါေသးတယ္ဗ်။
ကိုစိုးထက္...
ဆရာသမားလည္း ဇ ရိွပံုပဲေနာ္။ ဘာ ဇ လည္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိဘူး။ အဟဲ..
သံုးဖက္ျမင္အရူး
မင္းလည္း လူမိုက္ပဲေလ။ ငါ ေပါင္းတဲ့အထဲမွာ မင္းလည္း ပါတယ္ ဆုိတာ မေမ့နဲ႕။ ငါ့သိတဲ့ ဘဏ္ေတြ ၿပိဳလဲရတဲ့ တရားခံထဲမွာ မင္း ပါတယ္ဆိုတာ မေမ့နဲ႕ေနာ္။ ဘဏ္က ေကာင္မေလးေတြ ခဏ ခဏ ခြင့္ယူရတာ မင္းေၾကာင့္။ အဟက္... (စတာေနာ္ အတည္)
ကိုရြာသားေလး
ေရႊရိွရာ ေရႊလာသလို ကၽြန္ေတာ္ဆီကို အခုလာတာ ဘယ္သူလဲ ဟင္။ ဟ ဟ.... ဘယ္ရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္စကားနဲ႕ ကိုယ္ျပန္ခ်ည္ ခံရတာကို လက္ေတြ႕ ျပတာပါ။ (ဒါလည္း စတာေနာ္ အတည္)
လူမိုက္ေလးလဲ မဟုတ္ပါဘူး... လူမိုက္ႀကီးလဲ မဟုတ္ဘူးလို႔ ထင္တာပဲ... ေစတနာထားတတ္တယ္လို႔ပဲ ယူဆသြားတယ္ေနာ္... း)
အခ်စ္ေရ႕ .. ကိုယ္ဟာ လူဆိုးေလးပါ...
ၾကယ္စင္နတ္သမီးက... ပညာရိွဆန္ဆန္ ေရးသြားတယ္။ လူမိုက္ေလးလည္း မဟုတ္ဘူး။ လူမိုက္ႀကီးလည္း မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ဒါဆို သူ ေျပာခ်င္တာက ကၽြန္ေတာ္ဟာ လူမိုက္လတ္ေပါ့ေနာ္။ အဟ...
Republic က အသံေကာင္းေၾကာင္း ၾကြားတဲ့အေနနဲ႕ သီခ်င္း ၀င္ဆိုသြားပံုပဲ။ ၁ ပုဒ္ ၅ က်ပ္... ၃ ပုဒ္ ၁၀ လား ခင္ဗ်ာ။ :P
လူမိုက္ကုိ
အားေပး အားေျမွာက္လုပ္တယ္
လူမိုက္ထက္ ပိုမိုက္တဲ့ ဦးဒရမ္း
:P
ႏွင္းပြင့္ျဖဴေလးေရ...
ကၽြန္ေတာ္ လူမိုက္ထက္ ပိုမမိုက္ပါဘူးဗ်ာ။
လူမိုက္ေတြေလာက္လည္း မမိုက္တတ္လို႕ တခါတေလ တဇြတ္ထိုး တေဇာ္ကန္း မိုက္လိုက္ခ်င္တယ္ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ မိုက္တယ္ ဆိုတာလည္း လြယ္တာမွတ္လို႕...
http://akm-kuntha.blogspot.com/2009/09/blog-post_3301.html
လုပ္တတ္ရင္လုပ္ပါလား တုိ႕ေတာ႕မလုပ္တတ္လုိ႕မလုပ္ဘူး ။ ပိုစ္ မွာ ဂ်ဳလိုင္ညြန္းတာေတြ သြားဖတ္လုိ႕။ နဂူိုစာမ်က္နာေပ်ာက္သြားလို႕။ စီဘံုးက ဂ်ဳလုိင္ကို ဘဲနိပ္လုိက္ရတယ္။ ဒီကလည္းနိပ္ခ်င္ေနတာနဲ႕အေတာ္ဘဲ။
Post a Comment