Chewing gum ban in SG

စကၤာပူမွာ ပီေက မ၀ါးရဘူးဆိုတာ သိၾကမွာပါ။ ပီေကကို ေရာင္းခြင့္ ၀ယ္ခြင့္ မရိွသလို သယ္ေဆာင္ခြင့္လည္း မရိွပါဘူး။ ဥပေဒ ထုတ္ျပန္ၿပီး တရား၀င္ တားျမစ္ထားတာပါ။ အဲဒီ ဥပေဒကို ၁၉၉၂ မွာ ထုတ္ျပန္ခဲ့တာပါ။ ဘာျဖစ္လို႕ အဲဒီလို တားျမစ္ရသလဲ ဆုိတာက စိတ္၀င္စားစရာပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ ပီေကေတြကို စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ ဟိုနားကပ္ခဲ့ ဒီနားကပ္ခဲ့ စတဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြကေန အစျပဳၿပီး အခုလို ပီေကဥပေဒ ေပၚေပါက္လာရတာပါ။ "Regulation of Imports and Exports (Chewing Gum) Regulations." ဆိုတဲ့ ဥပေဒကို ထုတ္ျပန္ၿပီး ပီေက ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကား သယ္ေဆာင္ အသံုးျပဳျခင္းကို တားျမစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ဥပေဒကို လူေတြထင္တာက တစ္ေယာက္စာ ၀ါးဖို႕ ပီေကေလာက္ေတာ့ ျပသနာ မရိွေလာက္ဘူးလို႕ ခြင့္ျပဳတယ္လို႕ ထင္ထားၾကပါတယ္။ ဥပေဒအရေတာ့ "importing" ဆိုတာ "bring or cause to be brought into Singapore by land, water or air from any place which is outside Singapore ..." လို႕ ဆိုထားတဲ့အတြက္ ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားဖို႕ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕ သယ္ေဆာင္တာ တစ္ခုပဲ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ တစ္ကိုယ္ေရ တစ္ကာယ စားသံုးဖို႕အတြက္ဆိုၿပီး နည္းနည္းေလး ယူလာရင္လည္း ဥပေဒနဲ႕ ခ်ိဳးေဖာက္တာပါပဲ။

သမိုင္းေၾကာင္းကို ျပန္ၾကည္႕မယ္ဆုိရင္... ၁၉၈၃ အေစာပိုင္း ကာလေတြမွာ စကာၤပူ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္က လီကြမ္းယု (Lee Kuan Yew)ပါ။ အဲဒီကာလမွာ National Development ၀န္ႀကီးက ပီေက ၀ါးတာကို တားျမစ္မိန္႕ ထုတ္ေပးဖုိ႕ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဆီ တင္ျပခဲ့ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ ပီေကေတြက အထပ္ျမင့္ အိမ္ရာေတြရဲ႕ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေရး စရိတ္ကို ျမင့္မားေစခဲ့လို႕ပါပဲ။ ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီး လုပ္ခ်င္ၾကတဲ့ ေတေလဂ်ပိုး စကာၤပူ အစုတ္ပလုတ္ေတြက စာတိုက္ပံံုးေတြ၊ အိမ္တံခါးေသာ့ေတြမွာ ၀ါးၿပီးသား ပီေကေတြကို ကပ္သြားလို႕ပါပဲ။ အဲဒီ အုတ္ၾကားျမက္ေပါက္ စလံုး ဂ်ေလဘီေတြက ဓါတ္ေလွခါး ခလုတ္ေတြပါ အလြတ္မေပးပါဘူး။ ၾကမ္းျပင္ေတြ၊ ေလွခါးေတြမွာ ကပ္ေနတဲ့ ပီေကေတြကလည္း သန္႕ရွင္းေရးစရိတ္ကို ျမင့္တက္ေစခဲ့ပါတယ္။ အမ်ားျပည္သူ အသံုးျပဳတဲ့ ဘတ္စ္ကား ထိုင္ခံုေတြမွာ ပီေကေတြ ကပ္ေနတာ အဆိုးတကာ့ အဆိုးဆံုးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ လီကြမ္းယုက အဲဒီလို ဥပေဒ ထုတ္ျပန္လိုက္တာ အစြန္းေရာက္လြန္းပါတယ္ ဆုိၿပီး ဘာတစ္ခုမွ မလုပ္ပဲ ထားလိုက္ပါတယ္။

၁၉၈၇ မွာ စကာၤပူေဒၚလာ ၅ ဘီလ်ံတန္တဲ့ ၿမိဳ႕ပတ္ရထားႀကီး - the Mass Rapid Transit (MRT) စတင္ ေျပးဆြဲပါတယ္။ စကၤာပူရဲ႕ အႀကီးက်ယ္ဆံုးေသာ ခရီးသည္ သယ္ယူပို႕ေဆာင္ေရး လုပ္ငန္းႀကီးေပါ့။ အဲဒီအေပၚမွာလည္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကလည္း ႀကီးမားတာေပါ့။ အဲဒီမွာ ဇာတ္လမ္းက စ တာပါပဲ။ အေပအေတေလးေတြက ၀ါးၿပီးသား ပီေကေတြက ရထားတံခါးက Sensor ေတြမွာ ကပ္သြားၾကပါတယ္။ ရထားတံခါးေတြ ပိတ္လို႕မရျဖစ္ကုန္ၿပီး ရထားခရီးစဥ္ေတြ အခ်ိန္ေႏွာင့္ေႏွး ၾကန္႕ၾကာေစကုန္ပါတယ္။ အဲဒီလိုျဖစ္ရပ္ေတြက မၾကာခဏ ျဖစ္တာမ်ိဳး မဟုတ္ေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ခါ ျဖစ္လိုက္ရင္ပဲ ဆံုးရံွဳးမႈ ပမာဏက အေတာ္ကို ႀကီးမားလွပါတယ္။

လီကြမ္းယုဆီက ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ရာထူးကို လႊဲေျပာင္းယူခဲ့တဲ့ ဂိုေဂ်ာက္ေတာင္ (Goh Chok Tong)ဟာ ၁၉၉၂ ဇန္န၀ါရီမွာ ပီေက၀ါးျခင္းကို တားျမစ္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ၿပီး ဥပေဒထုတ္ခဲ့ပါတယ္။ ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားေနတဲ့ လုပ္ငန္းရွင္ေတြ မနစ္နာရေအာင္ ၾကားကာလ အခ်ိန္အတုိင္းအတာ တစ္ခုေပးၿပီး ပီေက လက္က်န္ေတြကို ေရာင္းထုတ္ေစပါတယ္။ သတ္မွတ္ကာလ ေက်ာ္လြန္တာနဲ႕ ပီေကေတြကို စတင္ၿပီး မ်ိဳးျဖဳတ္ပါေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ စကာၤပူမွာ ပီေက ၀ါးတဲ့အက်င့္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားရပါတယ္။ လီကြမ္းယုကလည္း ေျပာပါတယ္... "If you can't think because you can't chew, try a banana." တဲ့ ဗ်ာ။ အဟိ... အမ်ိဳးေတြကို သတိရေစတယ္။

အဲဒီလိုနဲ႕ စကာၤပူသားေတြ ပီေက မ၀ါးေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း လစ္ရင္ လစ္သလိုေတာ့ မေလးရွား နယ္စပ္ Johor Bahru ကေန ခိုး၀ယ္လာၿပီး ပီေက၀ါးေနၾကတာေတာ့ ရိွပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပီေက ၀ါးတာက အရင္ေခတ္ကေလာက္ မမ်ားတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ စကၤာပူသားေတြ ပီေက မ၀ါးတာ ႏိုင္ငံႀကီးသားပီသစြာ ဥပေဒ မခ်ိဳးေဖာက္တာထက္ အခုေဖာ္ျပထားတဲ့ ဟာသဇာတ္လမ္းေလးေၾကာင့္ ျဖစ္မယ္ ထင္တာပါပဲဗ်ာ။

One day a Singaporean tourist went to Thailand. The tourist ordered a lobster for his dinner. After he finished, he asked the waiter:

Tourist : Waiter, what can you do with this lobster shell?
Waiter : We cannot do anything with it, we just throw away.
Tourist : Oh, no. In our country, we send it to the factory and produce some prawn cracker.

Then the Tourist ordered an orange. After he finished, he asked the waiter.
Tourist : What can you do with the orange peel?
Waiter : We cannot do anything. We just throw away.
Tourist : Oh, no. In Singapore, we send it to the factory and produce some orange jam.

Then the tourist ordered some chewing gum. After he finished, he put on the plate and asked the waiter.
Tourist : What can you do with the chewing gum?
Waiter : Oh, no. We just throw it away.
Tourist : In Singapore, we send it to the factory and produce Condom and send it to Thailand.

The tourist asked for the bill and the waiter came with the bill and asked the tourist.
Waiter : What can you do with the condom when you finish using it?
Tourist : We cannot do anything. We throw it away.
Waiter : In Thailand when we finish using the condom, we send it to the factory to produce chewing gum and send it back to Singapore!!"

ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပီေက မ၀ါးတာ ၾကာလွေပါ့ဗ်ာ... အဟက္...