Together for humanity

စကၤာပူၾကက္ေျခနီမွာ လုပ္အားေပး စ၀င္တဲ့ ရံုးက ဖိလစ္ပိုင္တစ္ေယာက္က ေခၚတာနဲ႕ အဲဒီေနရာေလးကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေရာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေနရာေလးဆိုတာ Red Cross Home for the Disabled (RCHD) ဆိုတဲ့ ေဂဟာေလးပါ။ Disabled ဆိုလုိ႕ မ်က္စိမျမင္ နားမၾကား ကိုယ္လက္အဂၤါ မသန္စြမ္းတဲ့သူေတြကို ထားတဲ့ေနရာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ Down Syndrome လို႕ေခၚတဲ့ မ်ိဳးရိုးဗီဇ ဖြဲ႕စည္းပံု ခ်ိဳ႕ယြင္းေနတဲ့ လူသားေတြကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေနတဲ့ ေနရာတစ္ခုပါ။ Down Syndrome ေတြပဲတင္ မဟုတ္ပါဘူး။ Cerebral palsy, Spastic quadriplegia, Muscular dystrophy, Epilepsy စတဲ့ ေ၀ဒနာရွင္ေတြကိုလည္း ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ထားပါတယ္။

သူတို႕ေလးေတြက ေမြးရာပါေရာဂါတစ္ခုကို လူ႕ေလာကထဲ သယ္ေဆာင္လာခဲ့ရၿပီး လူသားတစ္ေယာက္၊ ကေလးတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ အၿပည့္အ၀ ရပ္တည္ခြင့္ မရရွာတဲ့သူေတြပါ။ သူတုိ႕ရဲ႕ ပံုပန္းသ႑ာန္ကလည္း ပံုမွန္လူသားတစ္ဦးနဲ႕ မတူၾကပါဘူး။ သူတုိ႕ရဲ အရပ္အေမာင္းဟာ သာမန္ကေလးေတြထက္ ပိုပုၾကပါတယ္။ အသားအေရက ေပ်ာ့တိေပ်ာ့တြဲႀကီးေတြ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ လွ်ာက ပါးစပ္ထက္ ႀကီးေနၿပီး အျပင္ကို တစ္လစ္ကေလး ထြက္ေနေလ့ရိွပါတယ္။ ကိုယ္ခႏၶာ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ အားနည္းပါတယ္။

အဲဒီ ေဂဟာေလးကို ၁၉၈၈ ခုႏွစ္မွာ စတင္ခဲ့တာပါ။ ေဂဟာမွာ အၿမဲတမ္း ေနထုိင္တဲ့ ဦးေရကေတာ့ ၈၈ ဦးရိွပါၿပီ။ အသက္ ၆ ႏွစ္ကေန ၅၅ ႏွစ္ အထိ အရြယ္မ်ိဳးစံု ရိွၾကပါတယ္။ အမ်ားစုကေတာ့ ၿပံဳးတာ ရီတာေလးနဲ႕ ျပန္လည္ ဆက္သြယ္ တံု႕ျပန္ႏိုင္ပါတယ္။ ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါး မပီကလာေတြ ေအာ္ႏိုင္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕တေလက်ေတာ့ သူတုိ႕ ေခါင္းကေလး၊ ေက်ာကေလး၊ လက္ကေလးကို ပြတ္သပ္ေနတာေလးပဲ ခံစားနားလည္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြကေတာ့ အေရာင္ လင္းလင္းလက္လက္ ေတာက္ေတာက္ေလးေတြကိုပဲ ခံစားႏိုင္ရွာတယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြမွာ ဂီတအသံေလးေတြကိုပဲ ၾကားသိခံစားရွာရတယ္။ သူတုိ႕ေတြကို ဘယ္လို အဆက္အသြယ္ လုပ္ရမယ္ဆုိတာကို တစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ အမည္ကဒ္ျပားေတြမွာ အမည္၊ ေမြးေန႕နဲ႕အတူ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ အဲဒီကဒ္ျပားေလးကို ကုတင္ေျခရင္းမွာ ကပ္ထားေပးပါတယ္။

သက္ရိွေလာကႀကီးမွာ အထီးက်န္ဆန္ဆန္ ျဖတ္သန္းေနရတဲ့ သူတို႕ေလးေတြအတြက္ အၾကင္နာ ေမတၱာေတြ၊ အားေပးမႈေတြ၊ ဂရုစိုက္မႈေတြ လိုအပ္ေနပါတယ္။ တစ္ေန႕တစ္ေန႕ ဘီးတပ္ကုလားထုိင္ေလးေပၚမွာပဲ ကုတင္ေပၚမွာပဲ သူမ်ားလုပ္ေပးမွ ေကၽြးမွ စားရေနရတဲ့ ဘ၀ေလးေတြဟာ တကယ္ကို အထီးက်န္ဆန္ ေျခာက္ေသြ႕လြန္းလွပါတယ္။ သီးျခားကမာၻေလးမွာ ေနရတဲ့ သူတုိ႕ေလးေတြဟာ လူေတြနဲ႕ ထိေတြ႕ ဆက္ဆံခ်င္ၾကပါတယ္။ ကုိယ္ေတြရဲ႕ အၿပံဳးေလးေတြဟာ သူတုိ႕ဘ၀ေလးေတြမွာ အလြန္ကို တန္ဖိုးရိွပါတယ္။ ကုိယ္ေတြက သူတုိ႕ကို စကားေတြ ေျပာေနရင္ မ်က္လံုးေလး အ၀ိုင္းသားနဲ႕ ၾကည္႕ေနတတ္ပါတယ္။ ကိုယ္ေတြက သူတုိ႕ လက္ကေလးေတြကို ဆုပ္ထားရင္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးနဲ႕ ျပန္ဆုပ္ထားတတ္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္က ေဂဟာမွာ လမုန္႕ပြဲေတာ္ မီးထြန္းပဲြေတာ္ ျပဳလုပ္ေပးတဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အေျခအေန အေတာ္ေလး ေကာင္းမြန္တဲ့သူေတြကို ဘီးတပ္ကုလားထိုင္ေတြနဲ႕ ပြဲက်င္းပတဲ့ေနရာမွာ ထားရိွေပးထားပါတယ္။ ပထမဆံုး အစီအစဥ္အေနနဲ႕ ေဂဟာမွာ ေနထိုင္တဲ့ အဘြား ၂ ေယာက္က သီခ်င္းဆိုပါတယ္။ သူတုိ႕ ဆိုတာကေတာ့ မပီကလာေပါ့။ ေဘးကေန ၀ိုင္းၿပီး ေထာက္ကူၿပီး ဆိုေပးရတာေပါ့။ ဒုတိယ အစီအစဥ္ကေတာ့ RCHD က သူနာျပဳ ဆရာမေလးေတြနဲ႕ ေဂဟာက တခ်ိဳ႕ ပါ၀င္တဲ့ အကအဖြဲ႕က ကျပပါတယ္။ ေဂဟာက လူေတြကေတာ့ လက္ထဲမွာကိုင္ထားတဲ့ ပန္းပြါးေလးေတြပဲ လွဳပ္ၿပီးကႏိုင္တာပါ။ ဘီးတပ္ကုလားထုိင္ေပၚကေန ၾကည္႕ေနတဲ့သူေတြကလည္း ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါးေတြ ေအာ္ၿပီး အားေပးၾကရွာတယ္။ လက္ေတြ ေျခေတြ ေျမွာက္ၾကတယ္။ လွဳပ္ၾကတယ္။

ေနာက္ မီးထြန္းပဲြေတာ္ က်င္းပပါတယ္။ ဓါတ္ပံုေတြ ရိုက္ၾကပါတယ္။ ၿပီးရင္ ဓါတ္ပံုေတြကို ခ်က္ခ်င္းကူးၿပီး ေဂဟာမွာ ေနထိုင္တဲ့သူေတြကို ေပးပါတယ္။ သူတုိ႕ေတြ အေတာ္ေလး ေပ်ာ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕လို လုပ္အားေပး လာတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ အေနာက္နုိင္ငံက အဖိုးႀကီး အဖြားႀကီးေတြလည္း ပါပါတယ္။ သူတုိ႕ေတြက ေဂဟာကလူေတြကို ကိုယ့္သားသမီးလိုပဲ ယုယုယယ ဆက္ဆံၾကပါတယ္။ ပါးကေလးေတြ နမ္းလိုက္၊ ရင္ခ်င္းအပ္လိုက္နဲ႕ ပခံုးေလး ဖက္လုိက္ ၾကင္နာၾကပါတယ္။ မီးပံုးေလးေတြ လိုက္ျပ၊ အစားေတြ ေကၽြးလိုက္ လုပ္ၾကတာေပါ့။ သီခ်င္းဆိုတဲ့ အဖြဲ႕က သီခ်င္းဆိုၿပီး ေဖ်ာ္ေျဖသလို ဂီတပညာရွင္ေတြကလည္း သူတုိ႕ရဲ ဂီတပညာနဲ႕ ေပးဆပ္ၾကပါတယ္။

တကယ္ဆို ေဂဟာကလူေတြဟာ ကမာၻေလာကႀကီးအတြက္ ဘာတစ္ခုမွ အက်ိဳးမျပဳႏိုင္ရွာတဲ့ လူသားေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို လူေတြကို ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးတစ္ခုလို မပစ္ပယ္ထားပဲ လူပီသစြာ အၾကင္နာ ေမတၱာေတြနဲ႕ ေဖးကူေနတာကို ၾကည္ႏူးစြာ ျမင္ေတြ႕ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ လူသားဆန္မႈဆိုတဲ့ ခံစားမႈကို အားလံုး အတူတကြ ခံစား နားလည္ ပီတိျဖာခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ကေလးေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္အေနနဲ႕ လူပီသတယ္ လူသားဆန္တယ္ ဆုိတာ ဘာလဲဆုိတာကို အဲဒီအခ်ိန္မွာ နက္နက္နဲနဲ ခံစား နားလည္ သိရိွသြားခဲ့ရပါေတာ့တယ္။