Dear Yesterday - 1

မေန႕က ေနးတစ္ျမန္မာဖိုရမ္က သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ အျပင္မွာ သိကြၽမ္းဖူးတဲ့ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကို အီးေမးလ္ေတြ ပို႕ပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ Forward အီးေမးလ္မွာ လိပ္စာေတြကို BCC မွာထည္႕ၿပီး ပို႕ေပးေစလိုေၾကာင္း ေရးထားတာပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ဆီကို ေမးလ္မပို႕ပါနဲ႕လုိ႕ မေရးထားပါဘူး။ ဒီအတိုင္း To မွာထည္႕ၿပီး ပို႕တဲ့အခါက်ေတာ့ လိပ္စာေတြ အားလံုးကို ျမင္ေနရပါတယ္။ ကိုယ့္အီးေမးလ္ကို မသိေစခ်င္တဲ့ လူေတြဆီကို အီးေမးလ္လိပ္စာ ေရာက္သြားႏိုင္သလို တခါမွ မသိကြၽမ္းဘူးတဲ့ လူေတြကေန အီးေမးလ္ေတြ ျပန္၀င္လာတာမ်ဳိးေတြလည္း ရိွပါတယ္။ အဆိုးဆံုးက ရိွသမွ် ေတြ႕သမွ် အီးေမးလ္ကို ဂ်ီေတာ့ခ္မွာ Invite ၿပီး စကားေျပာ ေလေဖာ အီစီကလီစီ လုပ္ခ်င္တဲ့ လူေတြပါပဲ။

အမွန္တိုင္း ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ့္ဂ်ီေတာ့ခ္မွာ အၿမဲတမ္း အြန္လိုင္းရိွေနတတ္တဲ့ ၈၀ ရာခိုင္ႏႈန္းက ေနးတစ္ျမန္မာဖိုရမ္ မန္ဘာေတြပါ။ က်န္တဲ့လူေတြက ဇူလိုင္ဒရမ္း ဘေလာ့ကေနတဆင့္ သိတဲ့သူနဲ႕ အျပင္ေလာကမွာ သိကြၽမ္းဖူးတဲ့ သူေတြပါ။ တကယ္တမ္း ျပသနာျဖစ္ေစတဲ့ ေမးလ္ပို႕တဲ့သူေတြက အျပင္ကေန သိကြၽမ္းဖူးတဲ့ လူေတြပါ။ သူတို႕ရဲ႕ အသိအကြၽမ္းေတြကေန တဆင့္တဆင့္ ကြၽန္ေတာ့္ ဂ်ီေတာ့ခ္ကို ျပႆနာေပးေနၾကတာပါ။ ဖိုရမ္နဲ႕ ဘေလာ့က အသိမိတ္ေဆြေတြက အီးေမးလ္ ပို႕စရာ မလိုေလာက္ေအာင္ ေန႕စဥ္ထိေတြ႕မႈ ရိွၾကပါတယ္။

အဲဒီလုိ ေတြ႕သမွ် Invite လုပ္တဲ့ေက့စ္မွာ အမ်ားအားျဖင့္ ဖြန္ေၾကာင္ေတြ ျဖစ္ေနေလ့ရိွပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားက ငေၾကာင္ေတြ ပါသလို ျမန္မာျပည္က ငေၾကာင္ေတြလည္း ပါပါတယ္။ သူတို႕ေၾကာင္ေနတဲ့ သူေတြကေနတဆင့္ ရလာတဲ့ Forward အီးေမးလ္ေတြက လိပ္စာေတြကို ေတြ႕သမွ် Invite လုပ္ၾကပါတယ္။ ၿပီးရင္ အထီးအမ စံုစမ္းၿပီး အမျဖစ္ေနရင္ ေနာက္ထပ္ေၾကာင္ဖို႕ လုပ္ပါေတာ့မယ္။ အထီးျဖစ္ရင္ေတာ့ အရင္ဦးေအာင္ ေကာလြတ္ပါမယ္။ အေတာ္ေလးကို အခ်ိန္အားေနတယ္ ထင္ပါတယ္။ စိတ္ပ်က္မိပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ကိုယ့္ရဲ႕ ခင္မင္ရာ မိတ္ေဆြေဟာင္း သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းေတြ ျဖစ္ေနမွာ စိုးရိမ္လို႕ Add လုပ္ထားလုိက္တယ္။ နစ္ခ္ဆိုတာ ေပးခ်င္သလို ေပးထားေတာ့ ဘယ္သူလဲဆိုတာ ခ်က္ခ်င္း ခြဲမသိႏိုင္ဘူးေလ။ သူငယ္ခ်င္း အသိမိတ္ေဆြေဟာင္းလား လူသစ္လားဆိုတာ ဘယ္လိုခြဲမလဲဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ေက်းဇူးရွင္ေတြက ကြၽန္ေတာ့္ကို ခင္လို႕မင္လို႕ စကားစျမည္ ေျပာရင္ အဆင္ေျပေပမယ့္ အခုလို အလုပ္ပ်က္ေလာက္ေအာင္ အထီးအမခြဲျခားေနတဲ့ ေမးခြန္းေပါင္း မ်ားစြာကို ထိုင္ေျဖေနရတာကိုေတာ့ မႀကိဳက္တာ အမွန္ပါပဲ။ ျပန္မေျဖျပန္ေတာ့လည္း ႀကီးက်ယ္တာလားတဲ့။ ၿပီးေတာ့ သူတို႕ကပဲ ေမးေနၿပီး ကိုယ္က ျပန္ေမးခြင့္ေတာင္ မရလိုက္ဘူး။ ဘယ္သူဘယ္၀ွာလဲ ဆိုတာကိုလည္း မသိရ။ ဒြတ္ခ ...

မေျပာခ်င္ရင္ Block လုပ္လို႕ရတဲ့အရာကို ဘာျဖစ္လို႕ ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ စာတစ္ေစာင္ ေပတစ္လႊာ လုပ္ေနရလဲ ဆိုတာကေတာ့ သူတို႕ကို Block မလုပ္ခင္ ေမးျမန္းစံုစမ္းေနတာကို သည္းမခံႏိုင္လို႕ပါပဲ။ ဂ်ီေတာ့ခ္ မသံုးပဲ ေနေပါ့လို႕ ေျပာခ်င္ရင္လည္း အလုပ္သေဘာအရ လိုအပ္ခ်က္အရ အလုပ္ခ်ိန္အတြင္းမွာ ဂ်ီေတာ့ခ္ ၀င္ကို ၀င္ထားရပါတယ္ခင္ဗ်ာ လို႕ ျပန္ေျဖၾကားခ်င္ပါတယ္။ အခုဒီပုိ႕စ္ေၾကာင့္ စိတ္အေႏွာင္အယွက္ ျဖစ္သြားရရင္ ေသြ႕ပုခ်ိပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ကို အီးေမးလ္ မပို႕ခ်င္ေလာက္ေအာင္ အျမင္ကတ္သြားရင္လည္း ေရႊသေဘာေတာ္ အလိုက်ပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ မၿငိဳျငင္ပါဘူး။ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ သာဓုေတာင္ ေခၚပါမယ္။

အဲဒါေၾကာင့္ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အီးေမးလ္ပို႕တဲ့အခါမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ လိပ္စာေတြကို BCC မွာ သတိတရ ထည္႕ၿပီး ပို႕ေပးေစလိုေၾကာင္း တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။ တစ္ပါးသူ ကာယကံရွင္ရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္ မရပဲ အီးေမးလ္လိပ္စာကို To မွာ စုၿပံဳထည္႕ၿပီး အီးေမးလ္ပို႕တဲ့ အက်င့္ကို ျပင္ေစခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ့္ေၾကာင့္ သူတစ္ပါး မထိခိုက္ေစခ်င္ပါဘူး။

မေန႕က အူေၾကာင္ေၾကာင္ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ေပါ့။

Ludu Daw Amar's Birthday

ဒီေန႕ဟာ အေမလူထုေဒၚအမာရဲ႕ အသက္ ၉၂ ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႕ျဖစ္ပါတယ္...။
အေမ သက္ေတာ္ရာေက်ာ္ရွည္ပါေစလို႕ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္...။

လူထုေဒၚအမာ၊ လူထုဦးလွ၊ လူထုစာအုပ္တိုက္၊ လူထုသတင္းစာတို႕ဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႕အတြက္ မေမ့သင့္ေသာ နာမည္မ်ားျဖစ္ပါတယ္။ ဦးေလးလွလို႕ စာေပနယ္ကလူအေတာ္မ်ားမ်ား ေခၚၾကတဲ့ ဦးလွဟာ ႀကီးပြားေရး စာအုပ္တိုက္ေထာင္၊ ႀကီးပြားေရးမဂၢဇင္းထုတ္ၿပီး လူငယ္ေတြအတြက္ လိုအပ္သမွ်ကို ျဖည့္ဆည္းေပးဖို႕ ၾကံဆခဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း လူထုစာအုပ္တိုက္ေထာင္၊ လူထုသတင္းစာကို ထုတ္တဲ့ေနာက္မွာ လူထုဦးလွရယ္လို႕ နာမည္တြင္ပါတယ္။ အေမေဒၚအမာကေတာ့ လူထုဦးလွရဲ႕ ဇနီးလည္းျဖစ္တယ္... လူထုသတင္းစာနဲ႕ လူထုစာအုပ္တိုက္ေတြမွာလည္း စာေပေရးသားခဲ့သူမို႕ လူထုေဒၚအမာလို႕ နာမည္ႀကီးခဲ့ပါတယ္။ အေမဟာ ကြန္ျမဴနစ္ဘက္ကိုလည္းမလိုက္၊ ဆိုရွယ္လစ္ဘက္ကိုလည္းမပါ၊ လက္ယာ အစြန္းေရာက္လည္း မျဖစ္ခဲ့ပါဘဲ၊ တိုင္းျပည္နဲ႕လူမ်ဳိး ႀကီးပြားတိုးတက္ဖို႕၊ တိုင္းသူျပည္သားေတြ သာယာ၀ေျပာဖို႕အတြက္ ဆိုတဲ့ဘက္ကေနသာ တစ္သက္လံုး ရပ္တည္ေရးသားခဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။ အေမဟာ မည္သူက ၿငိဳျငင္သည္ျဖစ္ေစ လူထုအက်ဳိးရွိမယ္ဆိုရင္ စာတစ္ပိုဒ္ စာတစ္ပုဒ္ ေရးသားဖို႕ ၀န္ေလးသူ မဟုတ္ပါဘူး။ သမိုင္းအဆက္ဆက္ကို ျဖတ္သန္းခဲ့သူမို႕လည္း အေမ့ရဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳေတြအရ အေမဟာ မွန္တဲ့ဘက္က ဘယ္ဟာဆိုတာကို ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ မီးေမာင္းထိုးျပႏိုင္ခဲ့သလို မွန္တဲ့ဘက္မွာ ရပ္ရဲတဲ့စိတ္ကိုလည္း အမ်ားအတြက္ နမူနာျပ ရပ္တည္ျပႏိုင္ခဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။ အေမ့ရဲ႕ အားထုတ္မႈေၾကာင့္ ျဖစ္လာခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြဟာ တိုင္းျပည္အတြက္၊ လူမ်ဳိးအတြက္၊ ယဥ္ေက်းမႈအတြက္ အေမြအႏွစ္ေကာင္းေတြ မွတ္တမ္း မွတ္ရာေကာင္းေတြအျဖစ္ အျမဲတန္ဖိုးထား သိမ္းဆည္းရမယ့္ စာအုပ္ေတြျဖစ္တယ္ဆိုတာကို မည္သူကမွ် မျငင္းႏိုင္ပါ။

အေမဟာ အသက္အရြယ္ႀကီးလာၿပီး အသက္ ၈၀ ၀န္းက်င္ကို ေရာက္လာတဲ့အခါကစလို႕ ကလ်ာမဂၢဇင္းမွာ အေမ့ေရွးစကားဆိုၿပီး ေဆာင္းပါးတိုေလးေတြ လစဥ္ေရးသားခဲ့ပါတယ္။ အေမ့အသက္အရြယ္အရ အျမင္မေတာ္တဲ့ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈေလးေတြ၊ အေနအထိုင္အေျပာအဆိုေလးေတြ၊ ထိန္းသိမ္းသင့္တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈအေမြေလးေတြကို ေရးသားသလို တျခား သိသင့္သိရာေလးေတြကိုလည္း လစဥ္ေရးသား ေပးခဲ့ပါတယ္။ ၁၃ ႏွစ္ခန္႕ ေရးသားခဲ့ပါတယ္။ ေဆာင္းပါးေတြကို စာအုပ္အျဖစ္ ျပန္ထုတ္ေတာ့လည္း အတြဲသံုးတြဲ ခြဲၿပီးေတာင္ ထုတ္ခဲ့ပါတယ္။

အေမ့ေရွးစကား ေဆာင္းပါးေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္ တတိယတြဲရဲ႕ အမွာစာမွာ အေမက ဒီလိုေရးသားခဲ့ပါတယ္။
"ပထမအုပ္တုန္းက ကြၽန္မေဆာင္းပါး အပုဒ္ ၄၀ ပါတယ္။ ဒုတိယအုပ္မွာလည္း ကြၽန္မေဆာင္းပါး အပုဒ္ ၃၉ ပုဒ္ပါတယ္။ ဒီတတိယအုပ္မွာေတာ့ ေနာက္ထပ္ စတုတၴတြဲထုတ္ႏိုင္မယ့္ အလားအလာမရွိေတာ့လို႕ အပုဒ္ေပါင္း ၅၉ပုဒ္ပါတယ္။

ေဒၚကလ်ာထုတ္ေ၀တဲ့ ကလ်ာမဂၢဇင္းမွာ အေမ့ေရွးစကားဆိုတဲ့အခန္းကို မေရးႏိုင္တာကလည္း အခုဆိုရင္ ၂လထက္ မနည္းေတာ့ဘူး။ ေနာက္လည္း ေရးႏိုင္မယ့္ အလားအလာ သိပ္မရွိေတာ့ဘူး။ အိုနာကို အရႈံးေပးလိုက္ရၿပီေလ။"

ဒီစာပိုဒ္ေလးကို ဖတ္ရတဲ့ခဏမွာ ရင္ထဲစို႕သြားခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ငယ္စဥ္ကတည္းက တေလးတစား ေစာင့္ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ အေမ့ရဲ႕စာေတြကို ကြၽန္ေတာ္တို႕ ဆက္လက္ဖတ္ခြင့္ မရေတာ့ပါလားလို႕လည္း ၀မ္းနည္း အားငယ္သြားမိတယ္။ အေမ့ရဲ႕ ဆံုးမတဲ့အသံေတြကို ကြၽန္ေတာ္တို႕ မရႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့။ အေမသက္ရွိ ထင္ရွားရွိေနေသးတာပဲ ေတာ္လွေပါ့လို႕ ေျဖသိမ့္ေပမယ့္... "အိုနာကို အရႈံးေပးလိုက္ရၿပီေလ..." ဆိုတဲ့ အေမ့အသံက အနားမွာ ကပ္ေျပာေနသလို ၾကားေနမိတယ္။ အေမ့ေနရာကို ၀င္ႏိုင္တဲ့လူ ျမန္မာစာေပ ေလာကမွာ မရွိေသးပါဘူး။ ရွိလာပါေစလို႕ ဆုေတာင္းေပမယ့္လည္း ဒီႏွစ္ေပါင္း ၅၀ အတြင္းမွာ တစ္ေယာက္မွ ထြန္းေပါက္မလာတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ တစ္မ်ဳိးသားလံုးအတြက္ အေမစာမေရးႏိုင္ျခင္းဟာ အစားထိုးမရေသာ ဆံုးရႈံးမႈႀကီးတစ္ခုအျဖစ္ ခံယူမိပါတယ္။

အဲဒီ အိုႀကီးအိုမ အမယ္ႀကီးဟာ သူ႕ေမြးေန႕ကို သူေနထိုင္ရာ မႏၲေလးၿမိဳ႕မွာ ႏွစ္စဥ္ျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ တစ္ႏိုင္ငံလံုးက အေမ့ကို ခ်စ္တဲ့ အေမ့ကို ေလးစားတဲ့ အေမ့ရဲ႕ ေက်းဇူးဂုဏ္ကိုမေမ့သူတိုင္းက အေမ့ေမြးေန႕ကို တက္ေရာက္ခဲ့ၾကတယ္။ ဆရာႀကီးဒဂုန္တာရာ၊ ဆရာႀကီးေဒါက္တာသန္းထြန္း၊ ဆရာႀကီး လူထုစိန္၀င္းတို႕ဟာ ႏွစ္စဥ္ မပ်က္မကြက္တက္ခဲ့ၾကတာေပါ့။ ဆရာႀကီးေဒါက္တာသန္းထြန္းဟာ ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ဆီက အေမ့ေမြးေန႕ကို သြားရင္း မႏၲေလးမွာပဲ ကြယ္လြန္ရွာတယ္။ ဒီႏွစ္ေတာ့ ဆရာႀကီးဒဂုန္တာရာနဲ႕ ဆရာႀကီးလူထုစိန္၀င္းတို႕ဟာ က်န္းမာေရးေၾကာင့္ အေမ့ေမြးေန႕ကို မလာႏိုင္ၾက ေတာ့ဘူးတဲ့။

အဲဒီလို တစ္ႏိုင္ငံလံုးအတိုင္းအတာနဲ႕ ကဗ်ာဆရာ၊ စာေရးဆရာ၊ စာနယ္ဇင္းဆရာေတြ မပ်က္မကြက္ တက္ေရာက္ ဂါရ၀ျပဳၾကတဲ့ အေမ့ေမြးေန႕ပြဲကို မႏွစ္က က်င္းပခြင့္မရပါဘူး။ အသက္ ၉၁ ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႕ေပါ့။ အဲဒီ အသက္ ၉၁ ႏွစ္ျပည့္ အေမအိုႀကီးရဲ႕ ေမြးေန႕ကို ဘယ္သူေတြက ဘယ္လိုစိတ္ထားနဲ႕ ဘယ္လိုေစတနာနဲ႕ ပိတ္ပင္ခဲ့သလဲ။ ခံျပင္းမႈနဲ႕အတူ ေဒါသမ်က္ရည္ေတြ ထြက္ခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွေတာ့ မတတ္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါ။ ေန႕စဥ္အိမ္ေရွ႕မွာ ေထာက္လွမ္းေရး၊ ရဲ၊ စြမ္းအားရွင္ စသျဖင့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနသူ ငါးဦးမွ ဆယ္ဦးခန္႕ အျမဲရွိေနတဲ့ အေမ့အိမ္ကို လံုျခံဳေရးစိတ္ခ်ရတာေပါ့ အေမရယ္ဆိုတဲ့ စကားအျပင္ ဘာမွမေျပာႏိုင္ခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္းမွ မနည္းေတာ့ဘဲကလား။ အေမ့ေမြးေန႕မလုပ္ရဆိုတာ ေလာက္ကေတာ့ စကားထဲထည့္ေျပာရင္ ေျပာသူ ေမာရံုပဲရွိေပမေပါ့။

အားေကာင္းေမာင္းသန္ ေယာက္်ားႀကီးေလးသိန္းေလာက္က လက္ညွိဳးေလးေကြးလိုက္တာနဲ႕ လူေတြကို အတံုးလိုက္ အရံုးလိုက္ ျဖစ္ေစႏိုင္ေသာ တန္ခိုးပါ၀ါေတြ ရွိေနပါလ်က္နဲ႕ ဒီအသက္ ၉၀ ေက်ာ္ အေမအိုႀကီးကို ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႕ေနၾကရတာဟာ ဘာေၾကာင့္မ်ားလဲလို႕ ေတြးမယ္ဆိုရင္ ေတြးၾကည့္ဖို႕ေတာင္ ေကာင္းပါေသးရဲ႕။

မေန႕ညက အေမ့ရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ အေမကေျပာတယ္... သားတို႕ သမီးတို႕ေတြလည္း အေျခအေနကိုၾကည့္ၿပီး လႈပ္ရွားၾကတဲ့။ အေမၾကံဳဖူးသမွ် ေခတ္ေတြထဲမွာ ဒီေခတ္ႀကီးထက္ဆိုးတဲ့ ေခတ္မရွိဘူးတဲ့။ အဂၤလိပ္ေခတ္၊ ဂ်ပန္ေခတ္၊ ဖဆပလေခတ္နဲ႕ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္ေတြကို ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ အေမ့ရဲ႕ စကားေလးေပါ့။

တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့အစိုးရကို ဘာေျပာခ်င္ေသးလဲလို႕ ေမးတဲ့အခါ ဘာမွမေျပာခ်င္ပါဘူးလို႕ အေမက ျပန္ေျပာခဲ့တယ္။

ျပည္သူျပည္သားေတြကိုေရာဆိုေတာ့ အေမက တစ္ခြန္းေျပာတယ္။ အသံေတြ တုန္ရင္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ အသက္ ၉၂ ႏွစ္ျပည့္ၿပီး ၉၃ ႏွစ္ထဲကို ေရာက္ေတာ့မယ့္ အေမ့ရဲ႕စကားဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႕ကို ၾကက္သီးေမႊးညင္း ထေစခဲ့တယ္။

"အေမမေသခင္ တိုင္းျပည္ေျပာင္းလဲသြားတာေလးကို ျမင္ခ်င္ပါတယ္တဲ့...။"

အေမ... စိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္က်န္းမာနဲ႕ သက္ေတာ္ရာေက်ာ္ရွည္ပါေစ။ စာေတြ မေရးႏိုင္ေတာ့ ေပမယ့္လည္း ကြၽန္ေတာ္တို႕ေတြအတြက္ ခြန္အားတစ္ရပ္အျဖစ္ အေမအသက္ရွင္ ေနေပးႏိုင္ပါေစ။

ကိုေပၚဦးသက္၊ ကိုညီပုေလးနဲ႕ ရဲေဘာ္သံေခ်ာင္းတို႕ရဲ႕ မိခင္အတြက္ ဒီေနရာကေန ဆုေတာင္းေပး လိုက္ပါတယ္။

မွတ္ခ်က္။ ။ ေနးတစ္ျမန္မာဖိုရမ္မွာ ကိုမင္းအိုရဲ႕ အေမမာ့ေမြးေန႕ဆုေတာင္း ပို႕စ္ေလးကို ကြၽန္ေတာ့္ဘေလာ့မွာ တင္ထားခ်င္လို႕ ကူးယူေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။ ဒီပို႕စ္ကို ကြၽန္ေတာ္ေရးရင္လည္း သူ႕ေရးတာေလာက္ မေကာင္းႏိုင္ဘူးေလ။ အဟဲ... အဲဒါေၾကာင့္ ကူးယူေဖာ္ျပလိုက္တယ္။

YTU Poem - 4

စြယ္ေတာ္မိခင္ တိုင္တည္ခ်င္သည္

အေမစြယ္ေတာ္ ဖြားဖက္ေတာ္နဲ႕
ေမြးေဖၚဆရာ သားမ်ားစြာကို
ပညာအတတ္၊ ကမၻာပါတ္ေအာင္
စြမ္းေဆာင္ တာ၀န္ေၾကခဲ့ၿပီ ...

တရံေရာခါ၊ အေမ့ရြာ၀ယ္
ၾကင္ၾကင္နာနာ၊ ဘာသာလူမ်ိဳး
ဆီေရခ်ိဳးၿပီး၊ ေဆးရိုးမီးလႈံ
ၾကားဖူးယံုမွ်၊ သယံဇာတ
ေပါၾကြယ္၀သတဲ့၊ ဒ႑ာရီနဲ႕ ပံုျပင္မ်ား ...

အစဥ္အလာ၊ စြယ္ေတာ္ရြာရိပ္
အတိတ္သမိုင္း၊ ယွဥ္ႏိႈင္းစရာ
တတ္ပညာနဲ႕၊ ကမၻာအႏွံ႕
ခရီးျဖန္႕ဖို႕၊ စြယ္ေတာ္ရြက္တို႕ ေျခရာမ်ား ....

ဆယ္စုႏွစ္မ်ား၊ အခ်ိန္နဲ႕ ဒီေရေတြစား
အေမ့နားမွာ၊ မတတ္မသာ မေနႏိုင္လို႕
ေရၾကည္ရာမွာ ေကာ္လာျပာ တခ်ိဳ႕
ေလဘာရာတုိ႕၊ အသျပာေနာက္
အိတ္ေပါက္နဲ႕ ဖားေကာက္ရင္း
သတင္းေတြေမွ်ာ္ကာ
စြယ္ေတာ္ရြာသို႕၊ လြမ္းေနဆဲပါအေမ ....

ရိုးရိုးသားသား၊ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား
သမီးသားတို႕၊ မႀကီးပြါးတာ
ကံကိုသာ ရုိးမယ္ဖြဲ႕၊ ေခတ္ဆိုးတရား
ရႈမွတ္ပြါးရင္း၊ အိုမင္းရင့္ေရာ္ ခဲ့ေခ်ၿပီ ....

အေမနဲ႕ခြဲ၊ မၿမဲေသာတရား
နားနဲ႕မနာ၊ ဖ၀ါးနဲ႕နာ
သားတို႕ဆင္းရဲ၊ ခြၽတ္ၿခံဳမြဲတာ
မျမင္သာလို႕ ေမာင္းထုတ္၊ မၾကင္နာလို႕မဟုတ္
စၾက၀ဠာထဲ မၿမဲေသာဘ၀မ်ားရဲ႕
ေလာကပါလတရား ....

ေရျခားေျမျခား၊ ကမၻာျခားလဲ
ႏွစ္မ်ားေ၀းၾကာ၊ မေမ့သာလို႕
ဒီေန႕ဒီခါ၊ စုစည္းလာၿမဲ
ဘယ္သူခြဲခြဲ၊ မကြဲမကြာ
ညီညာျဖျဖ၊ ရင္ထဲဘ၀
ဂုဏ္ယူၾကစို႕၊ ဘ၀အေဖၚ
စြယ္ေတာ္မိခင္ တိုင္တည္ခ်င္သည္။

ေမာင္ေဖငယ္ (စမ္းေခ်ာင္း)

နည္းပညာတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ား၏ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲ အမွတ္တရထုတ္ စာအုပ္မွတဆင့္္ ကူးယူေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

YTU Poem - 3

အလြမ္းမ်ား

၈/၈၂ အင္းလ်ားလိုပဲ
၃၂၇/၈၇ ဒူးယားကိုလည္း လြမ္းတယ္ ...

ေရႊၾကယ္က ခ်ိဳေပါ့က်
မာလာ၀င္းက ပံုမွန္
ႀကံရည္ဆုိ ေႏြမိုးေဆာင္း
ေမတၱာေပါင္းကူးက က်က္ႀကီး က်က္ကေလး
ေႏြးေအးက ေမႊေၾကာ္
ကန္သာယာက စိုးျမင့္ေၾကာ္
အေၾကာ္အေလွာ္ မွန္သမွ်
အေခၚအေ၀ၚ မွန္သမွ်
အားလံုးကို လႊမ္းတယ္။

အမဲတခြက္ ပဲတခြက္
အခ်က္မသိေတာ့ ႏွစ္ခြက္လံုးေဆာ္
ေလ်ာ္ေပးရမွာလားဗ်ာ
အညာက ဖိုးသခြားတစ္ေယာက္
လဆန္းရက္ဆို ဒူးယားေသာက္
လလယ္ရက္ဆို ဂ်ိဳးသိန္းေသာက္
လကုန္က်ေတာ့ ဇယ္ေတာက္ၿပီး ဗိုက္ေမွာက္
အခုေတာ့ ကိုယ္ပိုင္တိုက္ေဆာက္ေနၿပီဆိုပဲ။

အေဆာင္ေၾကး ၁၂၀
ေက်ာင္း၀င္ေၾကး ၁၀
ဂ်ိဳးသိန္း ျပားငါးဆယ္
၄၅ ဘတ္စ္ ျပားေျခာက္ဆယ္
Refund ႏို႕ဆီ ၂က်ပ္
လက္ဖက္ထမင္းတစ္က်ပ္ခြဲ

တစ္ပဲဖိုး လွည္းက်ိဳးေအာင္ ရသတဲ့
အဘိုးထားခဲ့တဲ့ စကား
အခုေန ျပန္ၾကားလိုက္ခ်င္တယ္။

ႀကိဳ႕ကုန္း သမိုင္း၀င္း
အင္းလ်ားေလးနဲ႕ လွည္းတန္း
၄၅ စီးခဲ့တဲ့လမ္း
ဆန္႕တန္းရင္ ကမၻာပတ္လို႕ ရႏိုင္ရဲ႕။

ကံ့ေကာ္ ႏွင္းဆီ
သရဖီ သဇင္
အင္ၾကင္းနဲ႕ မာလာ
ေနညိဳခ်ိန္ ပါလာမ်ား
လြမ္းဖ်ားေတာင္ ဖ်ားခ်င္တယ္။

အင္းေလးနဲ႕ ဒူးယား
ပုပၸါးနဲ႕ စဥ္႕ကူး
Exam ပူမိမွ ပတ္ကာေျပး
(အဲဒါေတာ့)
ျပန္မေတြးခ်င္ေတာ့ဘူး။

ခင္ေမာင္တိုး ေအာင္ႏိုင္
စိုင္းထီးဆိုင္၊ ခိုင္ထူး
တူးတူးနဲ႕ ထူးအိမ္သင္
သင္တို႕ ညည္းခဲ့တဲ့ေတး
ေျမးေတြရေတာင္ လြမ္းေနမယ္။

စူးနစ္ေနဆဲ
ရင္ထဲမွာေပါ့ သံေယာဇဥ္
တိုး၀င္ကာ ေ၀ဒနာ ျဖစ္မွ
စူးရွနာက်င္
ကိုသွ်ားရင္ထဲက ဆူးတစ္ေခ်ာင္း
ေဟာင္းႏြမ္း မသြားတာ ေသခ်ာတယ္။

A, B, C, D နဲ႕ E
ေက်ာင္းၿပီးခါနီး မို႕လားမသိ
ႏွင္းေတြကလဲ တအားက်
သစ္ရြက္စိမ္းေတြကလည္း တအားေၾကြတယ္။
စြယ္ေတာ္ရိပ္နဲ႕ ကာတြန္း Box
Book shop နဲ႕ ၁-၂-၂၅
Library နဲ႕ LCR
ၾသဘာနဲ႕ ခ်စ္သူ႕လမ္းၾကား
မာနႀကီး တစ္ခြဲသားနဲ႕ ဂ်ီေဟာ
အနိစၥ၊ အနတၲ သေဘာေတြလဲ
နားမလည္ခ်င္ေသးဘူး။

တကၠသိုလ္ေက်ာင္းက ေငြလမင္းကို လြမ္းတယ္
ဂ်ပ္ဆင္ထိပ္က လရိပ္ျပာကို လြမ္းတယ္၊
လြမ္းေမာဖြယ္ရာ
တကၠသိုလ္ေႏြညမ်ားကိုလည္း လြမ္းတယ္။

ေ၀းခဲ့ၿပီ ပန္းခရမ္းျပာေရ ...
စႏၵားယား ခ်စ္ေဆြလို
အလြမ္းေတြကို စမ္းေရထဲမွာ ေမွ်ာလို႕လဲမရ
ေလးျဖဴရဲ႕ အလြမ္းမ်ားကိုပဲ
ထပ္ခါတလဲလဲ ဆိုညည္းမိေတာ့တယ္။
အလြမ္းမ်ား .........

အေမာင္ (ေတာင္တြင္း)

နည္းပညာတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ား၏ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲ အမွတ္တရထုတ္ စာအုပ္မွတဆင့္္ ကူးယူေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

YTU Poem - 2

အမိအိုသို႕တမ္းတျခင္း

မေန႕က
ေနျခည္ႏုေအာက္မွာ
ေတာက္ပေနတဲ့
ငါတို႕ရဲ႕
အမိေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို
အိပ္မက္ခဲ့ ...

ေႏြးေထြးမႈေတြ
တက္ၾကြမႈေတြ
လတ္ဆက္မႈေတြ
ခြန္အားေတြ
ႏိုးထလာခ်ိန္ထိ
ခံစားေနရဆဲ ...

ခုေတာ့
လွပတဲ့ အရိပ္ေကာင္းေတြ ေပးတဲ့
စြယ္ေတာ္ပင္ႀကီးေတြ
လတ္ဆတ္ေနတဲ့
ရင္ေသြးသစ္တို႕ရဲ႕
ရယ္သံေတြ
အမိေက်ာင္းအိုႀကီး အနားမွာ ကင္းမဲ့ ...

အားမငယ္ပါနဲ႕ အေမ
ကမာၻတလႊား
ပညာရွင္ေတြ ၾကားထဲ
အေမ့ရင္ေသြး စစ္စစ္ေတြ
အေမတာ၀န္ေက်ခဲ့ေၾကာင္း သက္ေသအျဖစ္
မ်ားလွေပါ့ ....

ေျပာင္းလဲမႈနဲ႕ ရပ္တည္ေနတဲ့
ကမာၻႀကီးအတြက္
ပညာေတြကို မြမ္းမံခဲ့ရေပမဲ့
ခိုင္ၿမဲလွတဲ့ အုတ္ျမစ္တစ္ခုက
အေမ တည္ေဆာက္ေပးခဲ့တာေလ ....

ေက်းဇူးေတြ တမ္းတ
အေ၀းက အႀကိမ္ႀကိမ္ ဦးခိုက္
သားဆႏၵ တစ္ခုျပဳပါရေစ
အေမေက်ာင္းအိုႀကီး
တစ္ဖန္ ပ်ိဳမ်စ္ႏိုင္ပါေစလို႕ ...

နည္းပညာတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ား၏ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲ အမွတ္တရထုတ္ စာအုပ္မွတဆင့္္ ကူးယူေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

YTU Poem - 1

လြမ္းေျပေအာင္

စြယ္ေတာ္ရိပ္ ...၏
အတိတ္သမိုင္း၊ ရင္ထဲလိႈင္းခတ္
မေမ့တတ္သူ ....

ကံေကာ္စိန္ပန္း၊ စြယ္ေတာ္တန္းႏွင့္
ခေရလမ္းမွာ၊ ပန္းေကာက္သူေတြ
တေျပတရြာ၊ အေနၾကာလည္း
နာရီလက္တံ၊ ေနာက္ျပန္လွည္႕ၾကည္႕
သတိရစရာ ....

ေအေဆာင္ ဘီေအာင္
ေနာက္ေျပာင္ေအာ္ဟစ္၊ အျပစ္မျမင္
ခ်စ္ၾကခင္ၾက၊ က်ီစယ္ၾကႏွင့္
ဥတ္တရေရွ႕၊ ေပ်ာ္ေမြ႕သံစဥ္
လက္တြင္ဂီတာ ၊ ဘာဂ်ာတေယာ
ပန္းစံုေတာမွာ ဂ်ီေဟာသူကို
ေဖ်ာ္ေျဖသူ ...

ဘီလ္ဒင္ ၀မ္း တူး
ကူးလူးျဖတ္သန္း၊ စာသင္ခန္း၀င္
လြင္လြင္ ဘဲလ္သံ၊ စီစီညံကို
ျပန္လည္ၾကားေယာင္၊ သန္းေခါင္ညဥ္႕နက္
ဂဏန္းတြက္သူ၊ စာက်က္သူေတြ ....

အာအိုင္တီ
အီကိုရာဇူး၊ ျမဴးတူးယွဥ္ၿပိဳင္
အႏိုင္မခံ၊ အရံႈးမေပး
အားေပးသန္သူတို႕ စုေ၀းရာ ....

အဆင္ဗလီေဟာ၊ စာေပေဟာေျပာပြဲတဲ့
ေသာေသာညံညံ၊ လက္ခုပ္သံႏွင့္
ဆိုင္းသံဗံုသံ၊ တရံမျပတ္
ျပဇာတ္အၿငိမ့္၊ ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲသဲ
နားထဲၾကားေယာင္ ....

ကာတြန္းေဘာက္တဲ့ ....
အေျပာက္အမႊမ္း၊ အရႊန္းအေသာ
ဟာသေႏွာလ်က္၊ ေျပာင္ေျမာက္လက္ရာ
ေကာက္ေၾကာင္းမွာလွ်င္
သစၥာရွာသူ ....

ၾသဘာလမ္းမွာ
ျဖတ္သန္းေလွ်ာက္သြား၊ ဟားဟားဟီးဟီး
လက္ခုပ္တီးၾက၊ ေနာက္ေျပာင္ၾကႏွင့္
ဘ၀ဂ္ထိညံ က်ီစယ္သံ ....တို႕
ျပန္လည္ၾကားေယာင္ ....

ေႏြးေအး ေအာင္သိပၸံ
ကန္သာယာ ဦးခ်စ္ ေျခာက္ႏွစ္ေျခာက္မိုး
သည္႕ထက္တိုးလို႕၊ ေနသူေပသူ
ေပ်ာ္တတ္သူေတြ ....

စာေမးပဲြနီး၊ ပ်ာယီးပ်ာယာ
စာၾကည္႕စားပြဲ၊ ျပန္႕ႀကဲမွတ္စု
အဖုအထစ္၊ မေျပျပစ္လည္း
ေခတ္နဲ႕စနစ္၊ အႏွစ္အကာ
ဘယ္အရာမွန္၊ ေ၀ဖန္တတ္သူ ....

စြယ္ေတာ္ရိပ္ ... တဲ့
အတိတ္သမိုင္း၊ ရင္ထဲလိႈင္းခတ္
မေမ့တတ္သူ ......

ေမာင္ညႊန္႕ေဌး (အထက္မင္းလွ)

နည္းပညာတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ား၏ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲ အမွတ္တရထုတ္ စာအုပ္မွတဆင့္္ ကူးယူေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

The genuine refuge

အရိပ္စစ္

အိမ္ျပင္ကမၻာအား ေငးၾကည္႕ရင္း
ရင္ခုန္သံေလး ကြၽန္ေတာ္ၾကားေယာင္ဆဲ
သိတတ္စဘ၀ မိုးသားေကာင္းကင္ထဲ
အေတာင္ပံျဖန္႕က်က္ သြားခ်င္တယ္
အေယာင္ေဆာင္ ၾကင္နာမႈမ်ားအလယ္
ေပ်ာ္ရႊင္မိုက္မဲ အိမ္မက္ေနဆဲ
ေႏြးေထြးလွတဲ့ အေမ့ရဲ႕အရိပ္ကုိ
ကြၽန္ေတာ္ ေက်ာခိုင္းခဲ့ပါတယ္။

ပူေလာင္မႈထဲ တိုး၀င္ေလွ်ာက္မယ္
ဒဏ္ရာေတြနဲ႕ ေပ်ာ္တတ္လာတယ္
အားလံုးဆံုးရံႈး ရံႈးနိမ့္သြားခ်ိန္မွာ
အေမ့ကိုတမ္းတ မ်က္ရည္၀ဲ
အခ်ိန္လြန္ကာမွ ေနာင္တေတြ
ရင္ကိုနာက်င္ ေခ်မြေနဆဲ
အားလံုးဟားတိုက္ ေမာင္းထုတ္လိုက္ခ်ိန္မွာ
အေမဟာ အၿပံဳးနဲ႕ ဆီးႀကိဳတယ္။

အဆံုးအစမဲ့ ေပးဆပ္ျခင္း
ေအးမွ်တဲ့ အရိပ္စစ္တစ္ခု
ႏူးညံ႕တ့ဲ အေမ့ရင္ထဲ
ျပန္ခိုလံႈခြင့္ ရခ်င္တယ္
ဘ၀နဲ႕ရင္းၿပီး ရံႈးနိမ့္သြားေတြခ်ိန္မွာ
အေမဟာ ကြၽန္ေတာ္ဘက္ အၿမဲေနခဲ့တယ္။

အိမ္ျပင္ကမၻာအား ေငးၾကည္႕ရင္း
ရင္ခုန္သံေလး ကြၽန္ေတာ္ၾကားေယာင္ဆဲ
သိတတ္စဘ၀ မိုးသားေကာင္းကင္ထဲ
အေတာင္ပံျဖန္႕က်က္ သြားခ်င္တယ္
အေယာင္ေဆာင္ ၾကင္နာမႈမ်ားအလယ္
ေပ်ာ္ရႊင္မိုက္မဲ အိမ္မက္ေနဆဲ
ေႏြးေထြးလွတဲ့ အေမ့ရဲ႕အရိပ္ကုိ
ကြၽန္ေတာ္ ေက်ာခိုင္းခဲ့မိပါတယ္။

ကိုငွက္ႀကီးရဲ႕ အေမစီးရီးက သီခ်င္းေလး တစ္ပုဒ္ပါ။ ေတးေရးကေတာ့ ေဆာင္းဦးလိႈင္ပါ။ အေမကို ခ်စ္ေသာ သားမ်ား...သို႕ (ထိုထက္ပို၍) အေ၀းေရာက္ သားမ်ား...သို႕ (ထိုထက္ပို၍) သားဆိုးမ်ား...သို႕ အထူးသျဖင့္ အေမ့ကိုခ်စ္ေသာ အေ၀းေရာက္ သားဆိုးမ်ားသို႕ ရည္ညႊန္းပါသည္ လို႕ ကိုငွက္ႀကီးကေတာ့ ေရးခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ အေမ့ကိုလည္း ခ်စ္ပါတယ္။ အခု အေ၀းကိုလည္း ေရာက္ေနပါတယ္။ သားဆိုးလား ဆိုတာေတာ့ အေမ့ကိုပဲ ေမးမွ သိမွာေလ။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မဆိုးဘူးလို႕ ထင္တာပဲဗ်။

အေမဆိုတာ အႏိႈ္င္းမဲ့ အၾကြင္းမဲ့ ေမတၱာရွင္ပါ။ ေျပာင္းလဲျခင္း မရိွတဲ့... ေႏြးေထြးတဲ့... ေမတၱာကို အစဥ္အၿမဲေပးေနသူပါ။ ေလာကလွည္႕ကြက္ထဲမွာ အမ်က္ရွမိတဲ့အတြက္ အေမရဲ႕ေမတၱာကို လတ္တေလာမွာ နားမလည္မိတဲ့ သူေတြလည္း တစ္ခ်ိန္မွာ ႏွလံုးသားလွတဲ့ အေမ့အေပၚမွာ နားလည္ေစခ်င္မိပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေယာင္ေဆာင္ ၾကင္နာမႈမ်ားအလယ္မွာ အေမဆိုတာ ေအးမွ်တဲ့ အရိပ္စစ္ တစ္ခုဆိုတာကို သိေစခ်င္မိပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လို အေ၀းေျမကို ေရာက္ေနတဲ့သူေတြအဖို႕ မွန္းဆလို႕ တမ္းတကာ လြမ္းရတဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြပဲ ရိွေနပါတယ္ဗ်ာ။

Who am I?

အခုတေလာ ဓါတ္က်သလို TAG ခံေနရပါတယ္။ TAG အေၾကြးေတြ ပါတ္လည္၀ိုင္းလွ်က္ ရိွေနေသာသူကို ဘေလာ့ဂါဟု ေခၚပါတယ္ ဆိုၿပီးေတာင္ ေျပာလို႕ရသလိုပဲ။ အခုေတာ့ မခင္မင္းေဇာ္က ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္သူလဲ လို႕ လွမ္းေမးပါတယ္။ ၾကည္႕ရတာ ကြၽန္ေတာ္ကို မသကၤာဘူး ထင္တယ္။ အဟား... အဲဒါေၾကာင့္ ေနာက္ေၾကာင္းရွင္းေအာင္ ကိုယ္ေပါင္ ကိုယ္လွန္ေထာင္း ရၿပီေပါ့ခင္ဗ်ာ။ သူမ်ားေတြ ေထာင္းတာထက္စာရင္ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေထာင္းေတာ့ ေျဖးေျဖးေလး ေထာင္းလဲ ရတာေပါ့ဗ်။

ဘယ္လိုပံုမ်ိဳးလဲ ဆိုေတာ့ ေျပာရခက္ႀကီးဗ်။ အရင္တုန္းကေတာ့ ခ်ာလီခ်က္ပလင္လို ႏႈတ္ခမ္းေမြးေလးနဲ႕။ အခုေတာ့ က်ဴးဘားက ကတ္စထရိုလို မုတ္ဆိတ္ေမြးနဲ႕။ မ်က္ႏွာက ဆယ္ျပားေစ့လုိမ်ိဳး မ်က္ႏွာမ်ိဳးလဲ မဟုတ္ေတာ့ သမိန္ေပါသြပ္မ်က္ႏွာမ်ိဳး မျဖစ္ျပန္ဘူး။ ဘဲဥလို ၀ိုင္းလား ဆိုေတာ့လဲ ၀ိုင္းဘူး။ အဲဒီလိုဆိုတာ ကာတြန္းပိုးဇာရဲ႕ လူပ်ိဳႀကီး ေမာင္ေမာင္ဇာလို မ်က္ႏွာရွည္ရွည္ႀကီးလား ဆိုေတာ့လဲ ဟုတ္ျပန္ဘူး။ အဲဒီလိုမ်ိဳးေတြ မဟုတ္တဲ့ ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္ ၾကားထဲက မ်က္ႏွာေလးေပါ့။

မ်က္ခံုးေမြးက ဇာဂနာလို ဇင္ေယာ္ေတာင္ မဟုတ္တာေတာ့ က်ိမ္းေသတယ္။ မ်က္ခံုးေမြးထူထူကို ႏွစ္ဘက္မိဘရဲ႕ အဘိုးအေဘးေတြဆီက အေမြဆက္ခံထားရလုိ႕ ထူထူထဲထဲေလး ရထားလိုက္တယ္။ မ်က္ခြံႏွစ္ဖက္မွာ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ မ်က္ရစ္ေတြ ပါဘူးခင္ဗ်။ အခု အသက္ေလး မဆိုစေလာက္ ျဖစ္လာေတာ့ မ်က္ရစ္ေတြ ေပၚလာတယ္။ ၾကည္႕ရတာ ဇရာေၾကာင့္ မ်က္ရစ္ေတြ ထြက္လာတာလား မသိဘူး။ ခုေတာ့ အိုၿပီေလ။

မ်က္လံုးကလား... ေတာက္ရႈးၾကယ္လို ရႊန္းပေနသလား ဆိုေတာ့ အဲဒီေလာက္ အေရာင္မလက္ဘူး။ သမင္မ်က္လံုးလိုလား ဆိုေတာ့လည္း သမင္နဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ခါမွ ေခါင္းခ်င္းပူးၿပီး ဓါတ္ပံုရိုက္မထားေတာ့ တူမတူ ဆိုတာကို တိုက္မၾကည္႔ျဖစ္လိုက္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လံုးေတြနဲ႕ အေသအခ်ာ စူးစိုက္ၾကည္႕ရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၾကက္သီးထၾကတယ္တဲ့။ ၾကည္႕ရတာ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဒီေကာင္ေတြ ေသးေပါက္ခ်င္လို႕ ထင္တယ္။ မ်က္မွန္ကို သေဘာက်လို႕ မ်က္မွန္ တပ္ေလ့ရိွပါတယ္။ မ်က္မွန္ေအာက္က ေလာကႀကီးကို ေဘာင္ခတ္ၾကည္႕ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လံုးေတြက အနက္ျပန္ဖို႕ ခက္လွပါတယ္။

ႏွာေခါင္းလား ထံုးစံအတုိင္း ျပားတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေတာင္ မားမားက ငယ္ငယ္တုန္းက ႏွာေခါင္းကို ခဏခဏ ဆြဲေပးလြန္းလို႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာ ႏွာေခါင္းတင္က်န္ခဲ့တာပါ။ ႏႈတ္ခမ္းေတြက ႏႈတ္ခမ္းနီ ဆိုးစရာမလိုေအာင္ အၿမဲတမ္း နီရဲၾကြရြေနၿပီး ပုရစ္ဖူးလို လွေနလို႕ ေက်ာင္းကသူငယ္ခ်င္း မိန္းခေလးေတြကေတာင္ မနာလိုၾကပါဘူး။ ေမးေစ့လား... သူမ်ားေတြကေတာ့ ႏွစ္ခြဗ်။ ကြၽန္ေတာ့္ကေတာ့ အဲဒီလို မဟုတ္ဘူးဗ်။ ေမးေစ့ခြၽန္ခြၽန္ေလးေပါ့။

ဆံပင္ကေတာ့ ငယ္စဥ္ကတည္းက အၿမဲတမ္း ဆီလိမ္းထားလို႕ မဲနက္ေတာင္ေျပာင္ၿပီး မဟူရာေက်ာက္ အေရာင္လို ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဆံပင္ေတြက တြန္႕လိမ္ေကာက္ေကြးျခင္း အလ်င္းမရိွဘဲ ေျဖာင့္တန္း ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေနေတာ့ ဆံပင္အရွည္မ်ား ထားတံုးက ေနာက္ကၾကည္႕ရင္ မိန္းခေလး ဆံပင္နဲ႕ေတာင္ မွားပါတယ္။ ဆံပင္ကိုပဲ ၾကည္႕တာေနာ္။ က်န္တာ မပါဘူး။

အရပ္အျမင့္က ျမန္မာျပည္မွာဆို ရွည္တယ္လို႕ ေျပာလို႕ ရေပမယ့္ ႏိုင္ငံျခားမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ငပုပါပဲ။ အသားအေရကေတာ့ ဇိနတိုင္းသားအႏြယ္ ဆိုတဲ့အတိုင္း စိုေျပလွပ ျဖဴေဖြး၀င္းပပါတယ္။ ကိုယ္ခႏၶာ အခ်ိဳးအစားကေတာ့ ကရကဋ္ဖြားပဲဗ်ာ။ ဒ႑ာရီမွာေတာ့ လနတ္သမီး ဒိုင္နာ စိုးမိုးတဲ့ၿဂိဳဟ္ တစ္ခုေပါ့။ လနတ္သမီးရဲ႕ ဖန္းတီးခ်က္ေၾကာင့္ အလွဆံုးေသာ ကိုယ္ခႏၶာ အခ်ိဳးအစားကို က်န္တဲ့ရာသီဖြားေတြ မနာလို ျဖစ္ေအာင္ ပိုင္ဆိုင္ထားရတာေပါ့ဗ်ာ။ ေဗဒင္စာအုပ္က အဲဒီလိုမ်ိဳး ေရးထားတာပဲ။

စိတ္ေနစိတ္ထားလား.... အင္း ေျပာရရင္ေတာ့ သိရခက္တဲ့ နားလည္ရခက္တဲ့ ပေဟဠိဆန္တဲ့ လူသားတစ္ဦးေပါ့။ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေျပာရရင္ ပညာမာနႀကီးပါတယ္။ စာနာတတ္တဲ့ စိတ္ရိွပါတယ္။ လုပ္တဲ့ အလုပ္အေပၚမွာ ေစ့စပ္ေသခ်ာေအာင္ လုပ္ေလ့ရိွတယ္။ အစြဲအလန္းလည္း ႀကီးပါတယ္။ ေရွးရိုးဆန္ပါတယ္။ အသိုင္းအ၀ိုင္း အေပါင္းအသင္းကို သံေယာဇဥ္ အလြန္ႀကီးပါတယ္။ ႏွလံုးသား ေပ်ာ့ေပ်ာင္းႏူးညံ႕တယ္။ ခံစားထိရွ လြယ္ပါတယ္။ ေပးဆပ္မႈနဲ႕ ခ်စ္ေနတတ္ေပမယ့္ ခ်စ္သူအေပၚ ခ်စ္လြန္းလို႕ သ၀န္တိုတတ္ပါေသးတယ္။ အလြယ္တကူ မခ်စ္တတ္ဘူး။ အလြယ္တကူ မမုန္းတတ္ပါဘူးဗ်ာ။ အေျပာင္းအလဲ ဗေလာင္းဗလဲလည္း မလုပ္တတ္ပါဘူး။

အေသးအဖြဲေလးေတြကိုလည္း အက်ယ္ခ်ဲ႕တတ္ပါတယ္။ ဇီဇာလည္း ေၾကာင္ပါတယ္။ မနာလိုတဲ့သူ ဂုန္းတိုက္တဲ့သူေတြကို ျပန္လည္ အရြဲ႕တိုက္တာကလည္း ႏွစ္ေယာက္မရိွပါဘူး။ ေခါင္းမာတဲ့ ေနရာမွာလည္း ၿပိဳင္စံရွားပါတယ္။ တစ္ကိုယ္တည္း သီးသန္႕ေနတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ခရီးရွည္ေတြ သြားရတာမ်ိဳးလဲ ႀကိဳက္ျပန္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ ဇူလိုင္အိမ္မက္ဟာ ဂဏန္းေကာင္လို အမ်ားနဲ႕မတူ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္ျဖစ္ၿပီး လူ႕ဂြစာမ်ိဳးထဲမွာလည္း ပါပါတယ္။

ကဲ... အဲဒါေတြက ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ မသိေသာ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ ပံုစံေလးေပါ့ဗ်ာ။ အခုတေလာ ပ်င္းပ်င္းနဲ႕ အရင္ကလို စာသိပ္မေရးေတာ့ပဲ ေယာင္ေျခာက္ဆယ္ ျဖစ္ေနတဲ့ ဆရာ၀န္မမေလး မြန္းသက္ပန္... အခုလက္ရိွ အသက္အရြယ္အရ အပ်ိဳႀကီး ျဖစ္ေနၿပီဆိုတာကို လက္မခံေသးတဲ့ ႏွင္းဆီနီအိမ္မက္... ကဗ်ာခ်စ္သူဆိုၿပီး အမည္ခံထားေပမယ့္ သာလိကာမေလးလို စကားေျပာလြန္းလွတဲ့ အညတရ ေျမးမေလး ေၾကးအိုး... တို႕ကို ဆက္လက္ၿပီး လက္ဆင့္ကမ္း အေၾကြးဆပ္ခိုင္း ခ်င္ပါတယ္။

ကဲ... ကိုယ့္ဂုဏ္ ကိုယ္ေဖာ္ၾကပါေတာ့ ခင္ဗ်ာ။

Who changed my world!

မာန္လိႈင္းငယ္က အႀကိဳက္ဆံုး စာေရးဆရာမ်ားဆိုတာကို ေရးေပးဖို႕ ေျပာထားတာ ၾကာပါၿပီ။ အခုတေလာ အလုပ္ေတြက တကယ္မ်ားေနလို႕ ကြၽန္ေတာ္ မေရးႏိုင္ပဲ ျဖစ္ေနရပါတယ္။ ဒီေန႕ကေတာ့ ရံုးပိတ္ရက္ ျဖစ္ေပမယ့္လည္း အလုပ္ရိွေသးလို႕ ရံုးတတ္ေနရပါတယ္။ အခု ရံုးျပန္ကာနီးမွာ ကပ်ာကယာေလး ေရးတင္လိုက္ပါအံုးမယ္။

ကြၽန္ေတာ္က ငယ္ငယ္ကတည္းက စာဖတ္၀ါသနာပါ ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဘေလာ့ေရးသူ အေတာ္မ်ားမ်ားလဲ ဒီ၀ါသနာရိွၾကမွာ ဆိုတာ ေျမႀကီးလက္ခပ္မလြဲပါ။ အဲဒီေတာ့ ဘ၀ခရီးမွာ စာဖတ္ခဲ့တာ အမ်ားႀကီးပါ။ ခက္တာက တခ်ိဳ႕အရာေတြက ဖတ္ၿပီးသြားေပမယ့္ ရင္ထဲမွာ စြဲက်န္မေနခဲ့ပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ရင္ကို တိုက္ရိုက္ ထိမွန္ခံစား ေစပါတယ္။ ရင္ကိုထိေစတဲ့ စာေတြကို ေရးခဲ့သီဖြဲ႕ခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာေတြရဲ႕ စာေပေတြကို ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ စြဲစြဲမက္မက္ ဖတ္ရႈအားေပးခဲ့ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕စာအုပ္ေတြက ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ ဇူလိုင္အိပ္မက္ေတြကို အမ်ားႀကီး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ သြားေစခဲ့ပါတယ္။ အမွန္တိုင္း ၀န္ခံရရင္ အေမ ေမြးခဲ့တဲ့ ဇူလိုင္ဆိုတာ က်န္ခဲ့ပါၿပီ။ စာအုပ္ေတြေန တဆင့္ ေမြးဖြားလာတဲ့ ဇူလိုင္အိပ္မက္ေတြ ျဖစ္ေနတာ ဆယ္စုႏွစ္ တစ္ခုေလာက္ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။

ပထမဦးဆံုး ေျပာခ်င္တဲ့ အႀကိဳက္ဆံုး စာေရးဆရာက လယ္တြင္းသားေစာခ်စ္ပါ။ ေက်ာင္းဆရာဘ၀ကို သီဖြဲ႕ထားတဲ့ သူရဲ႕ ပန္းၿမိဳင္လည္က ဥယ်ာဥ္မႈး ၀တၴဳက ကြၽန္ေတာ့္ကို ပီတိကိုစား အားရိွေနတဲ့ ဆရာမ်ားကို ခ်စ္ခင္ေလးစားသြားေအာင္ ေျပာင္းလဲပစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀မွာလဲ ဆရာေကာင္း ေက်ာင္းေကာင္းမွာ ေနခဲ့ဖူးေတာ့ ဆရာေတြရဲ႕ဘ၀ကို နားလည္ ေလးစားမိခဲ့ပါတယ္။ ဆရာေစာခ်စ္ရဲ႕ ၀တၴဳအေတာ္မ်ားမ်ားကို ဖတ္ရႈခဲ့ေပမယ့္ ဒီ၀တၴဳကို အႀကိဳက္ဆံုး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အႀကိဳက္ဆံုး ၀တၴဳအျဖစ္ အခုထိ ေနရာယူ ဗိုလ္စြဲေနတုန္းပါ။

ေနာက္ထပ္ တစ္ေယာက္ကေတာ့ သိပၸံေမာင္၀ ပါပဲ။ ေမာင္၀ရဲ႕ ေမာင္လူေအး ၀တၴဳတိုေတြက ဘယ္အခ်ိန္ ဖတ္ဖတ္ မရိုးသြားပါဘူး။ အခုခ်ိန္ ျပန္ဖတ္လည္း ဖတ္လို႕ ေကာင္းေနဆဲပါ။ အေရးအသား ေျပျပစ္ရွင္းလင္းမႈက တကယ္ကို႕ အားက်မိပါတယ္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ လူငယ္ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ တေလွ်ာက္မွာ ေမာင္လူေအး ဇာတ္လမ္းေတြက ကြၽန္ေတာ္ကို အလင္းျပႏိုင္ခဲ့တဲ့ အေတြးေတြ အသိေတြ ေပးစြမ္းခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ စာဖတ္၀ါသနာကလည္း သူ႕စာေပေတြကို လိုက္ဖတ္ရင္း ၀ါသနာေတြ တိုးလာခဲ့ရတာပါ။

ေနာက္ထပ္တစ္ေယာက္ ျမသန္းတင့္ပါ။ ေတာင္သမာန္အင္းက ေလညွင္းေဆာ္ေတာ့ ဆိုတဲ့ စာေပေကာင္း တစ္ခုကို ဖတ္ရႈခဲ့ရတာ ျမန္မာျပည္မွာ လူျဖစ္ရတဲ့ ဒီဘ၀မွာ တကယ္ကို တန္ဖိုးရိွလွပါတယ္။ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ ျမန္မာ့နန္းတြင္းကို ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ တကယ္ျပန္လည္ ေရာက္ရိွေစသလို ထိထိမိမိ သရုပ္ေဖာ္ ေရးသားျပသြားခဲ့ပါတယ္။ ရင္ထဲမွာ စြဲၿငိေနဆဲ ဆရာရဲ႕ ေနာက္ထပ္ စာအုပ္တစ္အုပ္က ကာလကတၱားက ဆင္းရဲသား မိသားစုဘ၀ အေၾကာင္းကို ပံုေဖာ္ထားတဲ့ သုခၿမိဳ႕ေတာ္ ဆိုတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ပါ။ အဲဒီ စာအုပ္ေလးကို ဖတ္ခဲ့ၿပီး အဲဒီက ဘ၀ပံုရိပ္ေတြကို ေတြ႕ခ်င္ျမင္ခ်င္လို႕ ကြၽန္ေတာ့္ အဲဒီၿမိဳ႕ကို ၂ ရက္ၾကာ အလည္သြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေလာက္ထိ ကြၽန္ေတာ့္ကို တုိက္တြန္း ေစလႊတ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ထပ္တစ္ဦးက ဂ်ဴးပါ။ သိတဲ့အတိုင္း ဂ်ဴး၀တၴဳေတြက ဖတ္ရႈတဲ့သူေတြအေပၚ တစံုတရာ လႊမ္းမိုးမႈ ရိွပါတယ္။ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဖြင့္ဟ၀န္ခံခ်က္ထဲက ဇာတ္ေကာင္တစ္ဦးရဲ႕ ေနထိုင္မႈစရိုက္က ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ လက္ရိွ ေနထိုင္မႈ စရိုက္အတိုင္းပါပဲ။ အဲဒီ ဇာတ္ေကာင္ရဲ႕ ေနထိုင္ေျပာဆိုမႈ တန္ဖိုးထားမႈေတြကို ကြၽန္ေတာ္ ေကာ္ပီကူး ေနထိုင္ျပဳမႈေနပါတယ္။ လည္ကတံုး လက္ရွည္ အျဖဴေလးနဲ႕ ကခ်င္ပုဆုိး၀တ္တဲ့ ဇာတ္ေကာင္ကို သေဘာက်လြန္းလို႕ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ လက္ေတြ႕ဘ၀မွာ လည္ကတံုးကို ေန႕စဥ္လိုလို ၀တ္ဆင္ေလ့ ရိွခဲ့ပါတယ္။ ကခ်င္ပုဆိုးေတာ့ မ၀တ္ပါဘူး။ အဲဒီေလာက္ထိ ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀ကို ေျပာင္းလဲထားခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ထပ္ စာေရးဆရာကေတာ့ မစႏၵာပါ။ ငယ္သူမို႕ မသိပါ၊ ဂ်ီေဟာသူ၊ ႏွင္းဆီ၊ အရိပ္၊ ပန္းစကား၊ ကြက္လပ္ေလး ျဖည္႕ပါ၊ မနက္ျဖန္၊ ဘ၀အိပ္မက္ ပန္းအိပ္မက္၊ ဆဌဂံ စတဲ့ စာအုပ္ေပါင္းမ်ားစြာကို ကြၽန္ေတာ့္ စုေဆာင္းထားပါတယ္။ ပထမဦးဆံုး စဖတ္မိတာက ႏွင္းဆီပါ။ ေနာက္ေတာ့ ဂ်ီေဟာသူ ... အဲဒီ ဂ်ီေဟာသူေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ ၀ိုင္တီယူမွာ ပုဂံကိုခ်စ္တဲ့ စိတ္အခံနဲ႕အတူ ဗိသုကာ ေမဂ်ာကို ယူခဲ့တာပါ။ ဗိသုကာ ေက်ာင္းသားဘ၀ကို ျဖတ္သန္းခ်င္လို႕ ဘ၀မွာ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းဖို႕ အစီအစဥ္ လံုး၀ မရိွတဲ့ ဗိသုကာဘြဲ႕ကို ကြၽန္ေတာ္ ရယူခဲ့ပါတယ္။ ဘ၀အိပ္မက္ ပန္းအိပ္မက္ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ ဇူလိုင္အိပ္မက္ေတြ ျဖစ္လာေစပါတယ္။ တိုေတာင္းလွတဲ့ လူ႕ဘ၀မွာ တန္ဖိုးရိွတဲ့ လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ လူမႈေရးလုပ္ငန္းေတြကို စိတ္၀င္တစား ရိွလာေအာင္ အသိတရား ႏႈိးၾကားေပးခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေလးပါ။

ေနာက္ထပ္တစ္ဦးကေတာ့ မိုးမိုး (အင္းလ်ား) ပါ။ ဆရာမရဲ႕ မွတပါး အျခားမရိွ၊ ဘယ္သူလာကူပါမယ္ စတဲ့ ဘ၀သရုပ္ေဖာ္ဇာတ္လမ္းေတြက တကယ္ကို ဖတ္လို႕ေကာင္းတဲ့ ၀တၴဳေတြပါ။ ဆရာမရဲ႕ ေပ်ာက္ေသာလမ္းမွာ စမ္းတ၀ါး၀ါးက ကြၽန္ေတာ့္ကို အခုခ်ိန္ထိ အိမ္ေထာင္မျပဳေသးဘဲ လူလြတ္ဘ၀မွာ တည္ရိွေနေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္လႊမ္းမိုး ထားႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ငယ္ရြယ္စဥ္မွာ အခ်စ္ကို ကိုးကြယ္ၿပီး အိမ္ေထာင္တစ္ခု တည္ေထာင္လိုက္ခ်ိန္မွာ ဘ၀ဆုိတာ တကယ္ေတာ့ ပန္းခင္းလမ္း မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို သိရိွနားလည္ ေစခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ထပ္တစ္ဦးက ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလးပါ။ သူလိုလူ၊ ေသြး၊ ရင္နင့္ေအာင္ေမႊး၊ ရင္မွတရိႈက္ စတဲ့ စာအုပ္ေတြက အေတာ္ေလးကို ရသေျမာက္တဲ့ စာေပေတြပါ။ သူလိုလူက ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ဦးခ်စ္ေမာင္ကို ရည္ညႊန္းဖြဲ႕ဆိုထားတာ ျဖစ္ေပမယ့္ အတုယူစရာ ေလးစားစရာ အမူအက်င့္ေတြကို နာခံလိုက္နာမိေစခဲ့ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ရင္နင့္ေအာင္ေမႊးမွာ အခ်စ္စစ္ အခ်စ္မွန္ေတြရဲ႕ မေျဖာင့္ျဖဴးတဲ့ လမ္းေၾကာင္း ... မိဘနဲ႕ သားသမီးအၾကားက သံေယာဇဥ္ ေက်းဇူးတရားမ်ား အေၾကာင္း... စတာေတြကို လွလွပပ ျခယ္မႈန္းထားပါတယ္။ အဲဒီထဲက ေမာ္ဆိုတဲ့ ဇာတ္ေကာင္မ်ိဳးကေတာ့ ဒီေခတ္ႀကီးမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ရွားသြားေလာက္ပါၿပီ။ လံုး၀ မရိွဘူးလို႕ေတာ့ မေျပာရဲဘူးေပါ့ဗ်ာ။

ေနာက္ထပ္တစ္ဦးက ခ်စ္ႏိုင္ (စိတ္ပညာ) ပါ။ ဆရာရဲ႕ ခ်စ္လို႕ေျပာတာမွတ္ပါ ဆိုတဲ့ စာအုပ္က ကြၽန္ေတာ့္ကို အေတာ္ေလး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေစခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ထဲက သူညႊန္းထားတဲ့ စာအုပ္ေတြကို လိုက္ဖတ္ရင္း ကြၽန္ေတာ့္ အသိေတြ တိုးပြါးလာခဲ့ပါတယ္။ အျမင္ေတြ ေျပာင္းလဲ ေစခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ေလးက လူငယ္ေတြအတြက္ တကယ့္ကို အက်ိဳးရိွတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္လို႕ ညႊန္းခ်င္ေျပာခ်င္မိပါတယ္ဗ်ာ။

ေၾသာ္ က်န္ေသးတယ္။ သူကေတာ့ ေဖျမင့္ပါ။ ဆရာရဲ႕ ႏွလံုးသား အာဟာရဆိုတဲ့ စာအုပ္ေလးေတြက အေတာ္ကို ေကာင္းလြန္းတဲ့ စာအုပ္ေတြပါ။ ဘာသာျပန္ျဖစ္ေပမယ့္ ရွင္းလင္းထိမိတဲ့ ျပန္ဆိုမႈေတြေၾကာင့္ ဖတ္ရတဲ့သူအတြက္ အေတာ္ေလး မ်က္စိေခ်ာ နား၀င္ေစပါတယ္။ အဲဒီထဲက ဇာတ္လမ္းေလး တစ္ပုဒ္က ကြၽန္ေတာ္တို႕ ေတာက်ီးကန္း ေသြးလွဴရွင္အဖြဲ႕ကို ေမြးဖြားေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ပင္လယ္ကမ္းစပ္မွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ကမ္းေျခသဲေသာင္မွာ လာတင္တဲ့ ၾကယ္ငါးေတြကို ေကာက္ ေကာက္ၿပီး ေရထဲ ျပန္ပစ္ခ်ေပးေနတဲ့လူကို အခ်ိန္ကုန္ခံလို႔ဗ်ာ ခင္ဗ်ား ၾကယ္ငါး ဘယ္ႏွစ္ေကာင္မ်ား ကယ္ႏိုင္မွာမို႔လဲ.. ခင္ဗ်ား ဘယ္ေလာက္မ်ား အခ်ိန္ေပးႏိုင္မွာမို႔လို႔လဲ.. ဘာေတြမ်ား ထူးျခားသြားမွာ မို႔လို႔လဲ.. ေမးေတာ့ အေမးခံရတဲ့သူက လက္ထဲက ၾကယ္ငါးကို ေရထဲ လွမ္းပစ္ခ်လုိက္ရင္း အနဲဆုံး ဒီၾကယ္ငါး တစ္ေကာင္အတြက္ေတာ့ ထူးျခားသြားၿပီေပါ့ဗ်ာလို႔ ျပန္ေျဖခဲ့တဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးေပါ့။ အဲဒီလို ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးေၾကာင့္လည္း ၂၀၀၆ မွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရိွ ေဆးရံုေပၚက ၾကယ္ငါးအားလံုးေတြ အတြက္ ကြၽန္ေတာ္တို႕ မကူညီႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္တို႕နဲ႕ ေတြ႕မိဆံုမိခဲ့တဲ့ ၾကယ္ငါးေတြကို အသက္ကယ္ ကူညီႏိုင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အနည္းဆံုး ကိုယ္ေရွ႕က အဲဒီ ၾကယ္ငါးအတြက္ လုပ္ေပးႏိုင္ခဲ့တာကိုပဲ ပီတိျဖစ္မိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ၾကယ္ငါး အားလံုးကို ကူညီခ်င္ပါတယ္။ တစ္ေန႕မွာေတာ့ အဲဒီလို ကူညီႏိုင္ဖို႕ အခြင့္အေရး ရခ်င္ပါေသးတယ္။

ကဲ... ဒီေလာက္ပဲ စာရင္းျပဳစုလိုက္ပါရေစ။ တကယ္ဆို ေနာက္ထပ္ ဘာသာျပန္ေတြ၊ စာေရးဆရာေတြ က်န္ပါေသးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္အိမ္မွာေတာ့ ေက်ာင္းစာၾကည္႕တိုက္တစ္ခု ဖြင့္လို႕ရေအာင္ လံုေလာက္တဲ့ ရသစာေပ၊ ပံုျပင္၊ ကာတြန္း စတဲ့ စာအုပ္ေပါင္းမ်ိဳးစံု ကြၽန္ေတာ္ စုေဆာင္းထားတာ ရိွပါတယ္။ အခု ကြၽန္ေတာ့္ အနားတ၀ိုက္မွာ အဲဒီစာအုပ္ေတြက မရိွဘူးေလ။ အားလံုး အိမ္မွာပဲ ထားခဲ့တာပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ မွတ္မိသေလာက္ ေရးတင္လိုက္တယ္ ဆိုတာကို ေျဖၾကားေရးသား လိုက္ပါရေစ ခင္ဗ်ာ။

Tree Man

သစ္ပင္လူသား... သူက ဒီးဒီး လိုေခၚတဲ့ အသက္ ၃၅ ႏွစ္အရြယ္ အင္ဒိုနီးရွား တံငါသည္ တစ္ေယာက္ပါ။ သူ ဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္မွာျဖစ္တဲ့ မေတာ္တဆမႈတစ္ခုေၾကာင့္ ဒူးေခါင္း ျဖတ္ပစ္လိုက္ရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာမွ သူ႕ရဲ႕ေျခေတြ လက္ေတြက သစ္ပင္အျမစ္ေတြလို ပံုေျပာင္းလာပါတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ အျမစ္ေတြက ျပန္႕လာတာ သူ႕ရဲ႕ တစ္ေန႕တာ လုပ္ငန္းေတြ မလုပ္ႏိုင္တဲ့အထိ ဆိုးရြားလာပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အလုပ္ကလည္း ထြက္လိုက္ရပါတယ္။ မိန္းမနဲ႕လည္း ကြဲတယ္။ အခု သူ႕ရဲ႕ကေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႕ အတူေနေနပါတယ္။ သားတစ္ေယာက္နဲ႕ သမီးတစ္ေယာက္ပါ။ သူ႕ေနထိုင္ရာ နယ္တ၀ိုက္က ဆရာ၀န္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သူ႕ေရာဂါကို ကုလို႕မရဘူးလို႕ပဲ ေျပာေနၾကပါတယ္။ ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ႏိုင္တဲ့အတြက္ စား၀တ္ေနေရး ေျပလည္ဖို႕ တစ္ခါတစ္ရံမွာ သစ္ျမစ္ေတြ ထြက္ေနတဲ့ ေျခလက္ေတြကို လူထူးလူဆန္းျပပြဲ လုပ္ၿပီး ပိုက္ဆံရွာေနရပါတယ္။ အေမရိကန္က အေရျပားအထူးကု ဆရာ၀န္ၾကီး ေရာက္မလာခင္အထိေတာ့ ဒီအျမစ္ေတြ တစ္ကိုယ္လံုးျပန္႕သြားၿပီး သစ္ပင္ျဖစ္သြားမွာကို သူစိုးရိမ္ခဲ့ပါတယ္။ အခုေတာ့ သူ႕မွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလး ရွိလာၿပီေပါ့ဗ်ာ။

ေမရီလန္းတကၠသိုလ္ University of Maryland က ေဒါက္တာ အန္တိုနီဂတ္စ္ပါရီက သစ္ပင္လူသားရဲ႕ ေသြးနဲ႕ အျမစ္ေတြလို ပံုေျပာင္းေနတဲ့ အနာေတြကိုစစ္ေဆးၿပီး အဲဒါေတြက ၾကြက္ႏို႕ကို ျဖစ္ေစတဲ့ Human papilloma virus (HPV virus) ေၾကာင့္ျဖစ္တာလို႕ မွတ္ခ်က္ေပးပါတယ္။ အဓိက ျပသနာကေတာ့ ရွားပါးတဲ့ မ်ိဳးရုိးဗီဇခ်ိဳ႕ယြင္းမႈေၾကာင့္ ခႏၶာကိုယ္ထဲက ခုခံအားေတြက ၾကြက္ႏို႕ေတြကို တိုက္မထုတ္ႏိုင္တာပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ ဗိုင္းရပ္စ္က သူ႕ရဲ႕အေရျပားဆဲလ္ေတြကို အမ်ားၾကီးပြားေစၿပီး ေျခေတြလက္ေတြမွာ သစ္ပင္အျမစ္ေတြနဲ႕ တူတဲ့ Cutaneous hornေတြ ျဖစ္လာေစတာပါ။ သစ္ပင္လူသားရဲ႕ ေသြးျဖဴဥအဆင့္က အရမ္းကို က်ဆင္းေနတာေၾကာင့္ ဆရာ၀န္က ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ေတာင္ရွိေနႏိုင္မယ္လို႕ ထင္ေပမယ့္ တကယ္တမ္းၾကေတာ့ အဲဒီပိုး မရွိပါဘူး။ သူရဲ႕ မ်ိဳးရုိးဗီဇခ်ိဳ႕ယြင္းမႈက တကယ့္ကိုရွားပါးၿပီး လွ်ဳ႕ိ၀ွက္ခ်က္ေတြနဲ႕ ျပည့္ေနပါတယ္။ ဒီ ၾကြက္ႏို႕ေတြကလြဲလို႕ သူ႕မွာ ကိုယ္ခံအား မေကာင္းတဲ့ ခုခံအားက် လကၡဏာ တစ္ခုမွ မေတြ႕ရပါဘူး။ သူ႕ရဲ႕ မိဘနဲ႕ ေဆြမ်ိဳး သားခ်င္းေတြထဲမွာလည္း ဒီလို အျဖစ္မ်ိဳးတစ္ခါမွ မျဖစ္ဖူးခဲ့ပါဘူး။ အဲလို ခ်ိဳ႕ယြင္းမႈမ်ိဳးက လူတစ္သန္းမွာ တစ္ေယာက္ပဲ ျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႕ ေျပာပါတယ္။

ဆိုးရြားတဲ့ HPV ဗိုင္းရပ္စ္ကူးစက္မႈေတြမွာ ၾကြက္ႏို႕ေတြ ၾကီးထြားလာတာကို တားႏိုင္တဲ့ Vitamin A ကို ေန႕စဥ္တိုက္ေကြၽးၿပီး သစ္ပင္လူသားကို ကုသႏိုင္မယ္လို႕ ေဒါက္တာက ယံုၾကည္ပါတယ္။ လံုး၀ ေပ်ာက္ကင္းၿပီး အရင္လိုေတာ့ ျပန္ျဖစ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ၃ လကေန ၆ လအတြင္း သူ႕လက္ေတြ ေျခေထာက္ေတြ ျပန္သံုးႏိုင္ၿပီး ပံုမွန္ဘ၀ျပန္ေရာက္ဖို႕ အထိေတာ့ ကူညီႏိုင္မွာပါ။ ၿပီးေတာ့ လက္ေတြ ေျခေထာက္ေတြက အျမစ္ေတြကို ခြဲစိတ္ကုသၿပီး ဖယ္ရွားပစ္ပါမယ္။ ေဒါက္တာ ဂတ္စ္ပါရီက သစ္ပင္လူသားကို ယူအက္စ္ထိ ေခၚသြားၿပီး ထပ္မံစစ္ေဆးမႈေတြ ျပဳလုပ္ခ်င္ေပမယ့္ ရန္ပံုေငြေတြ လိုအပ္ေနပါေသးတယ္။ သူ႕ဘ၀မွာ ဒီလို လူနာမ်ိဳးတစ္ခါမွလည္း မေတြ႕ဖူးေသးပါဘူးလို႕ ၀န္ခံသြားပါတယ္။

Remark : HPV virus infection က လိင္ဆက္ဆံရာမွ ကူးစက္တဲ့ေရာဂါ (sexually transmitted disease) ေတြထဲမွာပါ၀င္ပါတယ္။ အမ်ားစုက လိင္အဂၤါတစ္၀ိုက္မွာ ၾကြက္ႏို႕နဲ႕ သားအိမ္ေခါင္းကင္ဆာကို ျဖစ္ေစပါတယ္။ လက္နဲ႕ ေျခမွာလည္း ၾကြက္ႏို႕ျဖစ္ေစတဲ့ အမ်ိဳးအစားေတြလည္းရွိပါတယ္။

Ref: Telegraph (Tree man 'who grew roots' may be cured)

အဲဒီသတင္းေလးကို ေနးတစ္ျမန္မာဖိုရမ္မွာ ညႊန္းထားလို႕ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ အဲဒါနဲ႕ပဲ ကြၽန္ေတာ့္Blog မွာတင္ဖို႕ စိတ္ကူးမိပါတယ္။ အခုတေလာ အလုပ္မအားတာနဲ႕ Blog မေရးျဖစ္ပါဘူး။ ေနာက္ဆံုး ဖိုရမ္က ညီမငယ္ ေငြႏွင္းျမဴကို အကူအညီေတာင္းၿပီး ဘာသာျပန္ေပးဖို႕ အပူကပ္လိုက္ပါတယ္။ သူက တတိယႏွစ္ ေဆးေက်ာင္းသူဆိုေတာ့ ေဆးပညာကို ကြၽန္ေတာ္ထက္ ပိုနားလည္တယ္ေလ။ အခု သူဘာသာျပန္ ေပးထားတဲ့အတိုင္း ကြၽန္ေတာ့္Blogမွာ အဲဒီ သစ္ပင္လူသားအေၾကာင္းကို တင္လိုက္ပါတယ္။ ေလာကႀကီးမွာ ထူးထူးဆန္းဆန္း ေရာဂါဆန္းေတြကို သိရိွရေအာင္ ဗဟုသုတအျဖစ္ ေ၀မွ်ေပးခ်င္တာပါ ခင္ဗ်ာ။ မူရင္းသတင္းကို စကားလံုးတစ္လံုးခ်င္း အတိအက် ဘာသာျပန္ထားတာ မဟုတ္ေပမယ့္ အက်ိဳးရိွမယ္လို႕ ေမွ်ာ္လင့္မိရင္း ...

Oral Cancer

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လူေနမႈပံုစံေတြ ေျပာင္းလဲေနတာနဲ႕အမွ် ခံတြင္းကင္ဆာဆိုတဲ့ ကင္ဆာေရာဂါတစ္မ်ိဳးဟာလည္း လူငယ္ထုအတြင္းမွာ ပ်ံ႕ႏွံ႕ထိုးေဖာက္ ေနရာယူေနတာကို ေတြ႕ရိွလာၾကရပါတယ္။ အခုႏွစ္ပိုင္းမွာ ခံတြင္းကင္ဆာ ျဖစ္တဲ့သူေတြက အသက္ ၂၄၊ ၂၅ ႏွစ္အရြယ္ေတြ ျဖစ္ေနၾကတာကို ေတြ႕ရိွလာရတယ္လို႕ ေမးရိုးႏွင့္ ခံတြင္းခြဲစိတ္ကု ပညာဌာနက ပါေမာကၡ၊ ဌာနမႈး ဆရာႀကီး ေဒါက္တာ ဦးကိုကိုေမာင္က ေျပာၾကားထားတာကို ဖတ္ရႈလိုက္ရပါတယ္။

ခံတြင္းကင္ဆာဆိုတာ ခံတြင္းထဲမွာ ကင္ဆာျဖစ္ေစတဲ့ ဆဲလ္ေတြ ႀကီးထြားရွင္သန္ေနတာကေန စပါတယ္။ အဲဒီကေန တံေတြးဂလင္းေတြ၊ တျခား ခံတြင္းထဲ လွ်ာေတြ အာေခါင္ေတြစတဲ့ အဂၤါေတြကို ပ်႕ံႏွံ႕ေရာက္ရိွေစကုန္ပါတယ္။ ခံတြင္း ကင္ဆာျဖစ္ရင္ နာက်င္ကိုက္ခဲမႈ မရိွတာေၾကာင့္ ေပါ့ေပါ့ဆဆ ေနျဖစ္ၾကပါတယ္။ ကင္ဆာရဲ႕ အႀကိဳလကၡဏာျဖစ္တဲ့ အျဖဴကြက္၊ အနီကြက္ေတြ ျဖစ္လာရင္လည္း သတိမထားမိၾကပါဘူး။ ခံတြင္းမွာ အနီကြက္ေတြ ျဖစ္လာရင္ ကင္ဆာေရာဂါ ျဖစ္ဖို႕ ၂၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ရိွပါတယ္။ အျဖဴကြက္ ျဖစ္လာရင္ေတာ့ ကင္ဆာျဖစ္ဖို႕ ၅ ရာခိုင္ႏႈန္း ရိွပါတယ္။ ေရာဂါအႀကိဳ လကၡဏာေတြက လွ်ာမွာျဖစ္တဲ့အနာေတြ၊ လည္ေခ်ာင္းမွာ ျဖစ္တဲ့အနာေတြနဲ႕လည္း ဆက္စပ္မႈ ရိွေနပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္တို႕ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ကြမ္းစား ေဆးေသာက္တာက လူနည္းစုပါ။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ကြမ္းစားတဲ့လူေတြ အရမ္းကို ေတြ႕ရလာပါတယ္။ အထက္တန္း ေက်ာင္းသားေတြ၊ ပညာတတ္ေတြပါ ကြမ္းစားလာၾကတယ္။ လူငယ္ေတြလည္း အေတာ္ေလး ကြမ္းစားလာၾကပါတယ္။ အထက္တန္းေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ အသက္ ၁၄ ႏွစ္ ၁၅ ႏွစ္မွာ စၿပီး ကြမ္းစားရင္ အသက္ ၂၅ မွာ သူ႕ရဲ႕ ကြမ္းစားသက္က ၁၀ ႏွစ္ထဲ ေရာက္ေနပါၿပီ။ ေနာက္ အရြယ္က ဖြံ႕ၿဖိဳးေနတဲ့ အရြယ္ဆိုေတာ့ ဆဲလ္ေတြရဲ႕ ႀကီးထြားႏႈန္းကလည္း အရမ္းျမန္ပါတယ္။ အဲဒီလိုမ်ိဳး ကြမ္းစားႏွစ္ရွည္ျဖစ္တာရယ္ အသက္အရြယ္ ငယ္တာေတြရယ္ေၾကာင့္ ခံတြင္းကင္ဆာ ျဖစ္ႏိုင္ေခ် ပိုမ်ားလာတဲ့ သေဘာမွာ ရိွလာပါတယ္။ အသက္ႀကီးပိုင္း အသက္ ၄၀ ႏွစ္ ပိုင္းေတြက်ေတာ့ ဆဲလ္ေတြ ႀကီးထြားႏႈန္း ေႏွးသြားတဲ့အတြက္ လူငယ္ေတြေလာက္ ကင္ဆာဆဲလ္ေတြ ပြါးမ်ားမႈ မမ်ားပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ လူငယ္ေတြမွာ ခံတြင္းကင္ဆာ ျဖစ္တာ ပိုမ်ားလာတာပါ။

ကြမ္းထဲမွာပါတဲ့ ကြမ္းသီး၊ ထံုး၊ ရွားေစး၊ ေဆးရြက္ႀကီးေတြေၾကာင့္ ကင္ဆာျဖစ္ေစႏိုင္ပါတယ္။ ကြမ္းစားရင္ အၾကာႀကီး ငံုထားတတ္တဲ့ အေလ့အက်င့္ေၾကာင့္ ပါးေစာင္၊ လွ်ာရင္း ေအာက္ပိုင္းနဲ႕ သြားဖံုး စတဲ့ေနရာေတြမွာ ကင္ဆာ အျဖစ္မ်ားပါတယ္။ အရက္၊ ေဆးလိပ္ ေသာက္ၿပီး ကြမ္းစားသူေတြမွာ ခံတြင္းကင္ဆာ ျဖစ္ႏိုင္ေခ် ပိုမ်ားပါတယ္။ ကားေမာင္းတဲ့အခါ အိပ္မငိုက္ေအာင္ ကြမ္းတစ္ယာၿပီးတစ္ယာ ဆက္တိုက္ စားတတ္တဲ့ ကားသမားေတြနဲ႕ အလုပ္ၾကမ္းသမားေတြမွာ ခံတြင္းကင္ဆာ ျဖစ္ႏိုင္ေခ် မ်ားတာကို ေတြ႕ရိွရပါတယ္။

အရက္ ေဆးလိပ္ဆိုရင္ ရိုေသသမႈနဲ႕ လူႀကီးမိဘေတြေရွ႕မွာ ေသာက္တဲ့ အေလ့အထ သိပ္မရိွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကြမ္းၾကေတာ့ ေဆးလိပ္တို႕ အရက္တို႕နဲ႕ ပံုစံမတူသလုိ သေဘာထားက်ပါတယ္။ လူႀကီးမိဘေရွ႕မွာ စားလည္း အဂါရ၀တရား မျဖစ္ဘူးလို႕ ျမင္ၾကပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကြမ္းဆိုတာကလည္း ေနရာတိုင္းမွာ အလြယ္တကူ ၀ယ္လုိ႕ရေနပါတယ္။ ဘတ္စ္ကား မွတ္တိုင္ေတြ၊ မီးပြိဳင့္ေတြမွာ ကားခဏေလး ရပ္တာနဲ႕တင္ အလြယ္တကူ ၀ယ္လို႕ရတဲ့ အေနအထားေတြေၾကာင့္ လူငယ္ေတြ ကြမ္းပိုစားျဖစ္ၾကပါတယ္။

ခံတြင္းကင္ဆာဟာ ကမၻာမွာ အျဖစ္မ်ားဆံုး ကင္ဆာ ၁၀ မ်ိဳးထဲမွာ နံပါတ္ ၆ အဆင့္မွာ ရိွပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀ ေလာက္မွ နံပါတ္ ၅ အဆင့္ေနရာမွာ ရိွၿပီး သည္ေနာက္ပိုင္းမွာ ပိုၿပီး အျဖစ္မ်ားလာတဲ့အတြက္ အဆင့္ ၄ ကို ေရာက္လာတယ္လို႕ သိရပါတယ္။

ခံတြင္းကင္ဆာ ျဖစ္ၿပီဆိုရင္ ေရာဂါအဆင့္ ၁ နဲ႕ ၂ ေလာက္မွာ သိရင္ ခြဲစိတ္ၿပီး ဓါတ္ေရာင္ျခည္ ကုထံုးနဲ႕ ကုရင္ ေပ်ာက္ကင္းႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အမ်ားစုက လူငယ္ပိုင္းေတြ ျဖစ္ေနေတာ့ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ျဖစ္မွာစုိးၿပီး မခဲြစိတ္ခ်င္ၾကဘူး။ ေဆးၿမီးတိုေတြနဲ႕ ကုတာေၾကာင့္ အေျခအေန ပိုဆိုးသြားၾကတာ မ်ားပါတယ္။

ေရာဂါျဖစ္သူအမ်ားစုက မခံမရပ္ႏိုင္ ျဖစ္လာေတာ့မွပဲ ေဆးရံုေဆးခန္းကို လာေရာက္ျပသၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေရာဂါအဆင့္ ၃၊ ၄ ေလာက္ ေရာက္ေနၾကေတာ့ ဓါတ္ကင္ေပမယ့္လည္း မေပ်ာက္ၾကေတာ့ပါဘူး။ ေရာဂါလကၡဏာက မနာက်င္ေတာ့ ျဖစ္တာ မၾကာေသးဘူးလို႕ပဲ ထင္ၾကေလ့ ရိွပါတယ္။ ေနာက္ ဓါတ္ကင္တာကိုလည္း ေရာဂါ မေပ်ာက္ဘူးလို႕ အမ်ားစုက ထင္ၾကေသးပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ ေရာဂါလြန္ေနမွန္း မသိၾကဘူး ျဖစ္ေနၾကတာပါ။

ခံတြင္းကင္ဆာေရာဂါကို ကာကြယ္ႏိုင္ဖို႕ ကြမ္းစားတဲ့သူ အမ်ားစုဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ခံတြင္းကို ပိုၿပီး ဂရုစိုက္သင့္ပါတယ္။ ခံတြင္းထဲမွာ အစူးအရွ ျဖစ္ေစႏိုင္တဲ့ သြားခြၽန္ေတြ ရိွေနမယ္ဆိုရင္ သြားဆရာ၀န္နဲ႕ ျပသသင့္ပါတယ္။ သာမန္လူတစ္ေယာက္ ဆိုရင္ေတာ့ ဆရာ၀န္နဲ႕ ေျခာက္လတစ္ႀကိမ္ ကိုယ့္ရဲ႕ခံတြင္း က်န္းမာေရးကို မွန္မွန္ စစ္ေဆးသင့္ပါတယ္။ အရက္ေဆးလိပ္နဲ႕ ကြမ္းစားတာေတြကို ေရွာင္ႏိုင္ရင္ေတာ့ ပိုေကာင္းပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ ျမန္မာလူငယ္ထုအတြင္းမွာ ခံတြင္းကင္ဆာ ေရာဂါအေၾကာင္း သိရိွနားလည္ၿပီး ႀကိဳတင္ကာကြယ္ႏိုင္ၾကပါေစလို႕ ဆုမြန္ေခြၽလိုက္ပါတယ္။

Credit: Thandar Htwe (Kumudra Journal- No. 278)

Food Directory

ႏွင္းဆီနီနီက အစားအေသာက္ဆိုင္ေတြ ပါတ္သတ္ၿပီး TAG ထားျပန္ပါတယ္။ အဲဒါနဲ႕ ဒီပို႕စ္ေလးကို ေရးပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။ ရန္ကုန္ အစားအေသာက္ လမ္းညႊန္ ဆိုေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္က အစားအေသာက္နဲ႕ ပါတ္သတ္ၿပီး သိပ္မသိတာ မ်ားပါတယ္ ခင္ဗ်။ သိသေလာက္ တတ္သေလာက္ေလး ရႊီးရေတာ့မွာေပါ့။

တာေမြ၊ ေက်ာက္ေျမာင္းထဲက နိေျဂာဓလမ္းက ပုဇြန္ခြက္ေၾကာ္သုပ္ကေတာ့ အလြန္ေကာင္းပါတယ္။ ေက်ာက္ေျမာင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ စံုျဖစ္ရင္ အဲဒီဆိုင္ကို ေျခဦးလွည္႕တာ မ်ားပါတယ္။ အဲဒီဆိုင္က အခ်ဥ္ေကာင္းတာပါ။ ပုဇြန္ခြက္ေၾကာ္ေလး ၂ ခုကို သခြါးသီး ၾကက္သြန္စိမ္းေလးထည္႕ ငရုတ္သီးမႈန္႕ေလးျဖဴး အခ်ဥ္ရည္ေလး မ်ားမ်ားစမ္းၿပီး အသုတ္သုပ္ေပးတာပါ။ ဘူးသီးဟင္းခါးေလးပါ ေပးပါတယ္။ အဲဒီဆိုင္မွာ ေကာ္ျပန္႕ေၾကာ္၊ ပဲျပားေၾကာ္၊ ေခါက္ဆြဲ၊ ၾကာဇံ စတာေတြလည္း အစံုရပါတယ္။ အရင္တုန္းက တစ္ပြဲကို ၂၀၀ က်ပ္ပါ။ အခုေလာက္ဆို ၃၀၀ က်ပ္ ေက်ာ္ေနေလာက္ၿပီ ထင္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ၾကာဇံသုပ္နဲ႕ အဲဒီ ပုဇြန္ခြက္ေၾကာသုပ္ကိုပဲ စားေလ့ရိွပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ႀကိဳက္ၾကပါတယ္။

ေနာက္တစ္ဆိုင္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းေပၚက နန္းထိုက္ ရွမ္းေခါက္ဆြဲဆိုင္ပါ။ သိမ္ျဖဴလမ္း အေက်ာ္ေလးကေပါ့။ အဲဒီဆိုင္မွာက ရွမ္းအစာ အစံုအလင္ကို ရပါတယ္။ ညပိုင္း ေနျပည္ေတာ္၊ ေရွ႕ေဆာင္ဘက္မွာ ရုပ္ရွင္ၾကည္႕ဖို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ ခ်ိန္းၿပီး ထြက္လာရင္ ညစာကို အဲဒီဆိုင္မွာ စားေလ့ရိွတယ္။ ဆန္စီး၊ တို႕ဟူးေႏြး၊ ရွမ္းေခါက္ဆြဲ စတာေတြ စားျဖစ္သလို ယိုးဒယား သေဘာၤသီးေထာင္းကိုလည္း ငရုပ္သီးစပ္စပ္နဲ႕ မွာေလ့ရိွတယ္။ တခါတေလ ငါးထမင္းထုပ္၊ အင္းေလး ထမင္းခ်ဥ္ေတြကိုလည္း စားတယ္။ ညပိုင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ အုပ္စုလိုက္ႀကီး သြားစားၾကတာဆိုေတာ့ သေဘာၤသီးေထာင္းက ၂ ပြဲေလာက္ အနည္းဆံုး မွာရတယ္။ ႏို႕မဟုတ္ရင္ အနံ႕ေလးပဲ ရႈလိုက္ရမွာ။ ျမင္ေတာင္ ျမင္လိုက္ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ လက္ေတြက သြက္ပါ။ အဲဒီဆိုင္မွာ ငရုတ္သီးစပ္တာနဲ႕ အေအးေတြ မွာေသာက္၊ ၿပီးေတာ့ ဗိုက္ေတြ ေဖာင္းကားၿပီး ရုပ္ရွင္ရံုကို မနည္းကို လမ္းေလွ်ာက္ယူၾကရတာ မွတ္မိေနေသးတယ္။

ေနာက္တစ္ဆိုင္က ဗဟိုအမ်ိဳးသမီး ေဆးရံုေရွ႕က အာဆင္နယ္ ဆိုတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ မနက္ပိုင္း ေရႊတိဂံုဘုရား သြားဖူးျဖစ္ရင္ အျပန္မွာ ၀င္စားၾကတဲ့ ဆိုင္ပါ။ အဲဒီဆိုင္မွာက အစံုရပါတယ္။ ရွမ္းေခါက္ဆြဲ၊ နန္းႀကီးသုပ္ကေန အုန္းႏို႕ေခါက္ဆြဲ၊ မုန္႕ဟင္းခါး ရသလို ... မလိုင္နံျပား၊ တုိရွည္၊ အာလူးပူရီ၊ ကီမား ပလာတာ ကုလားစာလည္း အစံုရသလုိ ... ၾကက္သား ေကာက္ညွင္းထုပ္၊ ေပါက္ဆီ၊ ဂဏန္းလက္မေပါင္း၊ ၀က္သားေပါင္း စတဲ့ တရုတ္စာေတြလည္း ရပါတယ္။ လက္ဖက္ရည္ကလည္း အေတာ္ေလးေကာင္းပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ တစ္ေယာက္ တစ္မ်ိဳးမွာၾကတာနဲ႕ သူမွာတာ ယူစား ကိုယ္မွာတာ သူယူစားနဲ႕ အစံုေလးကို စားရေသာက္ရပါတယ္။ အဲဒီဆိုင္မွာ ဂ်ာနယ္မ်ိဳးစံုလည္း ေရာင္းေတာ့ ဂ်ာနယ္ဖတ္လိုက္ အစားအေသာက္ေတြ စားလိုက္နဲ႕ မနက္ခင္းေလးတစ္ခုကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး လွလွပပေလး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ အတူ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတယ္ေလ။

ေနာက္ထပ္ ေရးဖို႕ ဆိုင္တစ္ဆိုင္ က်န္ခဲ့တယ္။ အဲဒါက ကြၽန္ေတာ္တို႕ ႀကိဳ႕ကုန္းေက်ာင္းေတာ္ႀကီးက ေႏြေအး ကဖီးပါ။ ၀ိုင္တီယူ တတိယႏွစ္ စတက္ခဲ့ကတည္း ႀကိဳ႕ကုန္းေက်ာင္းက ကန္တင္းမွာ ထိုင္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေႏြေအးက လိႈင္သာယာမွာလည္း လာဖြင့္ေပမယ့္ လူမႏိုင္တာနဲ႕ ပိတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ႀကိဳ႕ကုန္းေက်ာင္းမွာပဲ ဖြင့္ေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းကေန ႀကိဳ႕ကုန္းကို ဆရာမေတြ ျပန္ပို႕တဲ့ကားႀကံဳရိွရင္ လိႈင္သာယာမွာ မစားေတာ့ပဲ ဗုိက္အဆာခံၿပီး ႀကိဳ႕ကုန္းေက်ာင္းထိ ျပန္လိုက္သြားၿပီး ေႏြေအးမွာပဲ စားေလ့ရိွတယ္။ အဲဒီမွာ စားရင္ ပသွ်ဴးထမင္းေၾကာ္ကို မုန္႕ဟင္းခါး ဟင္းရည္ေလးနဲ႕ စားျဖစ္တယ္။ ၿပီးရင္ ပဲႏို႕ ဒါမွမဟုတ္ စပါကလင္ တစ္လံုးေသာက္ေလ့ ရိွတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ၿပီးေတာ့ Measured Drawing Camp ၀င္တုန္းက မနက္ပိုင္းဆို ၾကက္ဥေၾကာ္တစ္လံုးနဲ႕ ပဲျပဳတ္ ထမင္းေၾကာ္ကို လက္ဖက္ရည္ ခ်ိဳက်တစ္ခြက္နဲ႕ အၿမဲတမ္း စားေလ့ရိွခဲ့တယ္။ ပံုဆြဲစခန္း၀င္ေနတဲ့ တေလွ်ာက္လံုး အဲဒီလိုပဲ မနက္စာ တစ္မ်ိဳးတည္းကို စားေနတာေလ။ အဲဒီေလာက္ထိ အစြဲအလန္းႀကီးႀကီးနဲ႕ စားေလ့ရိွခဲ့တယ္။ ညပိုင္းဆိုရင္လည္း ပသွ်ဴးထမင္းေၾကာ္ပဲ။ ဆိုင္မွာ ထိုင္လိုက္တာနဲ႕ မွာစရာမလိုေအာင္ ေႏြေအးက ဆိုင္ရွင္ေလးေလးတို႕က အလိုက္သိေနၾကတယ္။ အဲဒါေတြေၾကာင့္လည္း အဲဒီဆိုင္ကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ထိုင္ခဲ့တာ။ လက္ရာလည္း တကယ္ ေကာင္းပါတယ္။ ၀ိုင္တီယူ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးက ေႏြေအးကို တကယ္ကို လြမ္းမိပါတယ္။

ေၾသာ္ အခုေတာ့ အဲဒီလို ဘ၀ေလးေတြကို တကယ္ပဲ လြမ္းမိပါတယ္။ အင္း တကယ္ေတာ့ ဘ၀ဆုိတာ ေပ်ာ္ရာမွာ မေနရ ... ေတာ္ရာမွာ ေနရတာ ဆိုေတာ့လည္း ... အခုေတာ့ လြမ္း ေနရံုမွတပါး အျခားမရိွ။

My hateful animals

မာန္လိႈင္းငယ္က ေၾကာက္ရတဲ့အေကာင္မ်ားကို ေရးေပးပါဆိုၿပီး TAG ထားပါတယ္။ အဲဒါနဲ႕ ဒီပို႕စ္ေလးကို ေရးပါတယ္ ခင္ဗ်။ အမွန္က ေၾကာက္ရတဲ့ အေကာင္လို႕ အကုန္သိမ္းႀကံဳး ေျပာလို႕ေတာ့ မရဘူး။ ၾကည္႕မရတဲ့ မုန္းတဲ့ အေကာင္ေတြလို႕ ေျပာရင္ ပိုမွန္မယ္။

ပထမဆံုး အေကာင္ကေတာ့ ၾကမ္းပိုး Bug ပဲ။ ၾကမ္းပိုးဆိုတာကို ၂၀၀၃ မွာမွ ဘ၀မွာ စတင္ ထိေတြ႕ဖူးတယ္။ အိမ္မွာက ၾကမ္းပိုး လံုး၀ မရိွဘူး။ ၂၀၀၃ ၾကမွပဲ အဲဒီ ၾကမ္းပိုးက ဘယ္ကေန အိမ္ေပၚ ေရာက္လာလဲ မသိဘူး။ အဲဒီတုန္းက ကြၽန္ေတာ္ အိႏၵိယျပည္ကေန ပညာေတာ္သင္ဘ၀က ျပန္လာကာစ အခ်ိန္။ ဟိမ၀ႏာၱ ေတာင္တန္းဘက္ကေန ဟာႏူမာန္ေၾကးရုပ္ကေလး တစ္ရုပ္ လက္ရာေျမာက္လို႕ အိမ္မွာ အလွထားဖို႕ ၀ယ္လာခဲ့တယ္ေလ။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ဗီရိုအေပၚမွာ တရိုတေသ ထားလိုက္တာေပါ့။ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့ ည တစ္ညလံုး အိပ္မရဘူး။ တစ္ကိုယ္လံုး ယားလိုက္တာဗ်ာ။ မနက္မိုးလင္းေတာ့ တစ္ကိုယ္လံုး အဖုအပိန္႕ေတြႀကီးပဲ။ အင္ပ်င္ေတြ ထြက္လာတာေပါ့။ ေနာက္တစ္ညလည္း အဲဒီလိုပဲ။ အင္ပ်င္ေတြ ေန႕တိုင္း ထြက္ေနတာေပါ့။ အဲဒါနဲ႕ အိမ္က အဲဒီ အရုပ္နဲ႕ ဓါတ္မတည္႕ဘူး ထင္တယ္ဆိုၿပီး သူမ်ားကို လက္ေဆာင္ ေပးခိုင္းလိုက္ေရာ။ အဲဒါနဲ႕ ကြၽန္ေတာ့္အသိ ဗိသုကာ အကိုႀကီး တစ္ေယာက္ကို လက္ေဆာင္ေပးလိုက္တယ္။ သူကေတာ့ အေတာ္ေလး သေဘာက်ရွာတယ္။ ရံုးခန္းက သူ႕ဗိသုကာ အလုပ္စားပြဲေလးေပၚမွာ တင္ထားလိုက္တယ္။

အဲဒီ အရုပ္ေလး အိမ္မွာ မရိွေတာ့ေပမယ့္လည္း ညဘက္ အိပ္ရာ၀င္ရင္ ယားၿမဲ ယားေနစဲပါပဲ။ မနက္မိုးလင္းရင္ တစ္ကိုယ္လံုး အင္ပ်င္ေတြ ထြက္ေနၿမဲပါပဲ။ ေနာက္ေန႕ေတြ မသကၤာတာနဲ႕ အိပ္ရာခင္းေတြ ဖ်ာေတြ လွန္ရွာၾကည္႕မွ ညဘက္ အိမ္မရတဲ့ တရားခံ ကိုေရႊၾကမ္းပိုးေတြကို ေတြ႕ရေတာ့တယ္။ အဲဒါနဲ႕ ကုတင္ တစ္ခုလံုး သန္႕ရွင္းေရးလုပ္၊ ၾကမ္းခင္းၾကားေတြ နံရံၾကားေတြမွာ ဒီဇယ္ေတြ ျဖန္းရေတာ့တာေပါ့။ ညဘက္ ယားေနရတဲ့ တရားခံက ဟာႏုမာန္ေၾကးရုပ္ကေလး မဟုတ္ပဲ ဒီၾကမ္းပိုးေတြမွန္း သိရေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ အရုပ္ကေလးကို ႏွေျမာမိတယ္။ အေ၀းႀကီးကေန တကူးတက ၀ယ္လာခဲ့တဲ့ အရာေလးေလ။ အဲဒီကစၿပီး ၾကမ္းပိုးကုိ အေတာ္ေလး မုန္းတီးခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ အသားက အေတာ္ေလးႏုေတာ့ ၾကမ္းပိုး ကိုက္လိုက္ရင္ အနီဖုႀကီးေတြ ထြက္လာေလ့ရိွတယ္။ ေတာ္ရံု အေကာင္ကိုက္တာနဲ႕ ၾကမ္းပိုးကိုက္တာ မတူသလုိပဲ။ ၾကမ္းပိုးကိုက္ရင္ အဖုေတြက ပိုလည္းမ်ားတယ္။ ပိုလည္းႀကီးတယ္။ ၾကမ္းပိုးရိွရင္ အဲဒီေနရာမွာ ကြၽန္ေတာ္ မအိပ္ေတာ့ဘူး။ ဘယ္ေလာက္ပဲ အိပ္ေရးပ်က္ပါေစ ... ကြၽန္ေတာ္ မအိပ္ဘူး။ အိပ္ရတာနဲ႕ အကိုက္ခံရတာ တန္မွ မတန္တာဗ်ာ။ အဲဒီကတည္းက ၾကမ္းပိုးနဲ႕ ရန္သူေတာ္ျဖစ္ခဲ့တာ အခုအခ်ိန္အထိပါပဲ။

ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ေၾကာက္တဲ့အေကာင္ပါ။ အဲဒီအေကာင္ကေတာ့ ေျမြ Snake ဆိုတဲ့ အေကာင္ပါပဲ။ ေျမြဆိုရင္ ဘာေျမြျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္ေၾကာက္ပါတယ္။ စပါးႀကီးေျမြ Reticulate Snake ၊ လင္းေျမြ Rat-Snake ၊ ေျမြေပြး Viper ၊ ေျမြေဟာက္ Cobra ၊ ခေလာက္ေျမြ Rattle-Snake ၊ ေျမြစိမ္းမီးေျခာက္ Green-pit Viper ၊ ေျမြစိမ္းေခါင္းရွည္ Garter-Snake ၊ ငန္းေတာ္ၾကား Bonded Krait ကေန ေရေျမြ Water-mocasin အထိ ေျမြမွန္သမွ်ကို ေၾကာက္ပါတယ္။ ေျမြေတြရဲ႕ ေျပာင္ေခ်ာေခ်ာ အေရခြံရယ္၊ ျပဴတစ္ျပဴတစ္ လွ်ာ ၂ ခြရယ္၊ အစြယ္ ၂ ေခ်ာင္းရယ္ကို ေၾကာက္တာလည္း ပါပါတယ္။ အဲဒီ ေျပာင္ေခ်ာေနတဲ့ အေရခံြၾကေတာ့ မကိုင္ရဲ မထိရဲတာပါ။ ျပဴတစ္ျပဴတစ္ လွ်ာ ၂ ခြက ထုတ္လိုက္ သြင္းလိုက္နဲ႕ အၿငိမ္ကို မေနတဲ့အတြက္ အျမင္ကတ္ေနမိတယ္။ အစြယ္ ၂ ေခ်ာင္းကေတာ့ အဆိပ္ရိွတယ္လို႕ စိတ္ထဲမွာ ျမင္မိ ထင္မိေနတာေၾကာင့္ပါ။ အဆိပ္မရိွတဲ့ ေရေျမြလည္း အဆိပ္မရိွေပမယ့္ ေျမြဆိုတဲ့ အသိနဲ႕ ေၾကာက္ပါတယ္။ အိမ္မွာ တစ္ခါက ဂ်ိဳးျဖဴ ပိုက္ကေန ပါလာတဲ့ ေျမြစိမ္းမီးေျခာက္ ေသးေသးေလးကို အေဒၚျဖစ္တဲ့သူက ေတြ႕ၿပီး ေရခြက္ထဲ ထည္႕ထားၿပီး ေခ်ာင္းထဲ သြားလႊတ္ဖို႕ လုပ္ပါေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကြၽန္ေတာ္ အဲဒီခြက္ကို ကိုင္ မၾကည္႕ရဲဘူးဗ်။ ေက်ာင္းမွာတုန္းကလည္း ကန္တင္းနားမွ ေျမြေတြ ျဖတ္သြားေနရင္ အဲဒီကန္တင္းကို မသြားေတာ့ဘူး။ စားရ ေသာက္ရမွာထက္ ေျမြေပါက္ခံရမွာကို ပိုၿပီး ေၾကာက္တယ္ေလ။ ေျမြကို ဖမ္းဖို႕ေနေနသာ ေျမြရိွတယ္လို႕ ၾကားရင္ပဲ အဲဒီနားတစ္၀ိုက္ကုိ မကပ္ေတာ့ပါဘူး။ ကဲ ... အဲဒီေလာက္ထိ ေျမြကို ေၾကာက္ပါတယ္ ခင္ဗ်။

Deepavali

ဒီေန႕က စကာၤပူမွာေရာ ျမန္မာျပည္မွာေရာ Deepavali ဒီပါ၀လီေန႕ေလ။ အစိုးရ ရံုးပိတ္ရက္တစ္ခုပဲေပါ့။ ဒီတစ္ေခါက္ကေတာ့ ဟိႏၵဴဘာသာ၀င္ေတြရဲ႕ အေလးအျမတ္ထားတဲ့ ပြဲေတာ္တစ္ခုပါ။ တစ္ကမၻာလံုးက ဟိႏၵဴဘာသာ၀င္ေတြ က်င္းပၾကတဲ့ မီးထြန္းပြဲေတာ္ Festival of Light တစ္ခုေပါ့။ ငယ္ငယ္တုန္းက ကုလားသီတင္းကြၽတ္ဆိုၿပီး အလြယ္ မွတ္ထားၾကခဲ့တယ္ေလ။ တကယ္ေတာ့ ျမန္မာ သီတင္းကြၽတ္နဲ႕ လံုး၀ မဆိုင္ပါဘူး။ မီးထြန္းတာေလးပဲ တူၾကတာပါ။ ဒီပါ၀လီေန႕က အမ်ားအားျဖင့္ ေအာက္တိုဘာ လကုန္ပိုင္းနဲ႕ ႏို၀င္ဘာ လဆန္းပိုင္းၾကားေလာက္မွ လုပ္ေလ့လုပ္ထ ရိွခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္က သီတင္းကြၽတ္ထက္ေတာ့ ေနာက္က်ေလ့ ရိွပါတယ္။

ပြဲေတာ္တိုင္းမွာ စိတ္၀င္စားဖြယ္ ေနာက္ခံသမိုင္းပံုျပင္ေလးေတြ ရိွၾကပါတယ္။ အခု ဒီပါ၀လီေန႕မွာလည္း ေနာက္ခံပံုျပင္ေလးလည္း ရိွတာေပါ့။ ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက Pradyoshapuram ျပည္မွာ Narakasuraဆိုတဲ့ မေကာင္းဆိုး၀ါးႀကီးက အုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္ေနသတဲ့။ အဲဒီ မေကာင္းဆိုး၀ါးႀကီးရဲ႕ အႏိုင္က်င့္ ေစာ္ကားမႈေတြကို တိုင္းသူျပည္သားေတြခင္မ်ာ ေတာက္ေလွ်ာက္ ခံစားေနရတာေပါ့။ ေနာက္ဆံုး မခံမရပ္ ျဖစ္လာတဲ့ တိုင္းသူျပည္သားေတြဟာ Lord Khrishna ဆီကို သြားေရာက္ၿပီး ကူညီေစာင္မဖို႕ ေတာင္းပန္ၾကပါတယ္။ အဲဒါနဲ႕ Lord Khrishna လည္း စစ္ေၾကညာၿပီး မေကာင္းဆိုး၀ါးႀကီးကို ၀င္ေရာက္ ႏွိမ္နင္း တိုက္ခိုက္ပါတယ္။ အဲဒီတိုက္ပြဲမွာ မေကာင္းဆိုး၀ါးႀကီး ေသဆံုးသြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလို မေကာင္းဆိုး၀ါးႀကီးကို ေအာင္ျမင္တဲ့ အထိမ္းအမွတ္ တစ္ခုအေနနဲ႕ အေမွာင္ကိုခြင္း အလင္းေဆာင္တဲ့ မီးထြန္းပြဲေတာ္ကို အခုလို ဒီပါ၀လီေန႕အျဖစ္ က်င္းပခဲ့ၾကပါတယ္။

ေနာက္အထိမ္းအမွတ္ တစ္ခုက တိုင္းျပည္ကေန မိေထြးျဖစ္သူရဲ႕ ၁၄ ႏွစ္ၾကာ ျပည္ႏွင္ဒဏ္ေပးျခင္းကို ခံခဲ့ရတဲ့ Rama ရာမမင္းသားနဲ႕ ၾကင္ယာေတာ္ Sita သီတာ မင္းသမီးေလး၊ ညီေတာ္ Lakshmana လကၡဏာမင္းသားတို႕ ျပည္ေတာ္ျပန္၀င္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ တို္င္းသူျပည္သားေတြက သူတုိ႕ျပန္လာရာ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ဆီမီးခြက္ေလးေတြ ထြန္းညိွၿပီး ႀကိဳဆိုခဲ့တာကေန စ ခဲ့တယ္လို႕လည္း ဆိုၾကျပန္ပါတယ္။ သတိထားရမယ့္ အခ်က္တစ္ခ်က္က ဒီပါ၀လီေန႕က ဟိႏၵဴေတြရဲ႕ ႏွစ္သစ္ကူးပြဲေတာ္ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာကိုပါပဲ။

ပြဲေတာ္ေန႕ မတိုင္ခင္ ၂ ပတ္ေလာက္ကတည္းက ဟိႏၵဴဘာသာ၀င္ေတြ အလုပ္မ်ားၾကပါၿပီ။ အိမ္ေတြကို အသစ္ျပန္လည္ မြမ္းမံတာေတြ၊ ေဆးသုတ္တာေတြ၊ သန္႕ရွင္းေရးေတြ လုပ္ေနၾကပါၿပီ။ ဆိုင္ေတြမွာလည္း ပြဲေတာ္ အထိမ္းအမွတ္ ပုိ႕စ္ကဒ္ေတြ၊ ရိုးရာအ၀တ္ေတြ၊ ေကာ္ေဇာ္ေတြ၊ ပန္းေတြကို ေရာင္းခ်ေနၾကပါၿပီ။

ပြဲေတာ္ေန႕မနက္မွာေတာ့ ဟိႏၵဴေတြ မနက္ ၃ နာရီကတည္းက အိပ္ရာေစာေစာ ထၾကပါၿပီ။ မနက္ေစာေစာမွာပဲ နံ႕သာဆီေမႊးေတြနဲ႕ Oil Bath ေရခ်ိဳးသန္႕စင္ၾကပါတယ္။ အဲဒါက ဒီပါ၀လီေန႕ရဲ႕ အေရးပါတဲ့ အစဥ္အလာ လုပ္ထံုးတစ္ခုပါပဲ။ အ၀တ္အစား အသစ္ေတြကို ဆင္ျမန္းၾကပါတယ္။ အေရာင္စံု အေသြးစံုေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အနက္ေရာင္ကိုေတာ့ ေရွာင္ၾကပါတယ္။ လူႀကီးမိဘေတြကို အရိုအေသ ေပးၾကပါတယ္။ မနက္စာ စားၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ ဘုရားေက်ာင္းေတြကို သြားၿပီး ၀တ္ျပဳ ဆုေတာင္းၾကပါတယ္။ ညပိုင္းမွာေတာ့ အိမ္ေတြမွာ ဆီးမီးခြက္ေလးေတြ စီတန္းထြန္းညိွၿပီး အလွဆင္ထားၾကပါတယ္။ ကေလးေတြကေတာ့ မီးရႈးမီးပန္းေတြ ေဆာ့ကစားၾကျပန္တယ္။ ပထမေန႕မွာ ဘယ္မွာမသြားပဲ အိမ္မွာပဲ ေန႕ေလ့ရိွၿပီး အိမ္ကိုလာလည္တဲ့ ဧည္႕သည္႕မ်ားကို ဧည္႕ခံၾကပါတယ္။ အိႏၵိယမွာေတာ့ ေနာက္တစ္ရက္ျဖစ္တဲ့ ၉ ရက္ေန႕ကလည္း တရား၀င္ ရံုးပိတ္ရက္ တစ္ခုပါပဲ။

ရံုးက ကုလားေတြ အားလံုး ေရွ႕ ၁ ပတ္ကတည္းက အိႏၵိယျပန္သြားလို႕ ဒီမွာကေတာ့ ဘာမွလည္း မစားရဘူး၊ ဘယ္ကိုမွလည္း လည္လို႕ မရဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ စလံုးက Little India မွာ စည္ကားမွန္း သိေပမယ့္လည္း ေနလို႕ကလည္း မေကာင္းဆုိေတာ့ ဘယ္မွ မသြားျဖစ္ျပန္ဘူး။ မ်က္မွန္ပါ၀ါ တိုးေနလို႕ လူက ေအာက္ေျခလြတ္ေနတယ္ေလ။ ေျမာက္ၾကြေျမာက္ၾကြ ျဖစ္ေနေလရဲ႕။ ေတာ္ၾကာ မေတာ္လို႕ ေခ်ာ္လဲရင္ လူၾကားထဲမွာ နင္းခံေနရအံုးမယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ မသြားေတာ့ပါဘူး။

Before you say "I DO" 14

2/ a[mfrkef;aq;rsm; aomufoHk;Ncif; (Hormonal)

rdef;rudk,fwGif; xnfh&aom a[mrkef;aq;ygonfh uGif;

Vaginal Ring

 

 

wpf&uf wpfMudrfvnf; aq;awG raomufcsifbl;? ta&Nym;atmufudk aq;acsmif;av;awG xnfh&rSm? aq;xdk;&rSmudkvnf; aMumufw,f qdkwJh trsdK;orD;awG twGuf a&G;p&mvrf; wpfckusefygao;w,f/ 'guawmh rdef;rudk,fxJudk xnfh&wJh uGif;yg/
 
trsdK;orD;&JU rdef;rudk,fxJudk xnfh&wJh uGif; qdkwmuawmh tcsif; 5 pifwDrDwm vHk;ywftxl 4 rDvDrDwm &SdNyD; tufpfx&dk*sif eJU y&dk*sufpwif a[mfrkef; 2 rsdK;ygwJh uGif;aysmhuav;yg/ vl&JU cE¨mudk,frSm aq;awGudk aoG;xJ a&mufoGm;apzdkU aoG;aMumxJ xdk;wm? aq;aomufwm eJU <uufom;aq;awG xdk;wmtNyif aq;udkpkyf,lEkdifpGrf;&SdwJh wNcm;enf;vrf;awG &Sdygw,f/ touf&SLvrf;aMumif;xJtwkdif; aq;udk &SLoGif;wm? ta&Nym;uae pdrfh0ifapwm awG&,f? ptdkvrf;aMumif; eJU rdef;rudk,fvrf;aMumif; pwmawG&,f[mvnf; aq;udk udk,fcE¨mxJ a&mufapEdkifwJh enf;vrf;awGxJu OyrmawGyg/
 
'DuGif;av;awG[mvnf; rdef;rukd,fvrf;aMumif;&JU aq;pkyf,lEkdifpGrf;udk taNccHNyD; vkyfxm;wmygyJ/ uGif;i,fav;udk rdef;rudk,fxJ xnfhvdkufNyDqdkwmeJU ab;ywfywfvnfu aoG;aMumawG&SdaewJh eH&HawGxJ aq;awGpNyD;pdrfh0ifygw,f/ uGif;av;udk 3 ywfwdwd xm;NyD;wJhaemufrSm NyefxkwfNyD; 1 ywf em;&ygw,f/ uGif;udk xkwfvdkufNyD; &ufrMumcifrSmyJ &moDvmygvdrfhr,f/ 1 ywf NynfhoGm;NyDqdk&ifawmh aemufxyf uGif;topfudk xnfhNyD; vpOf 'DvdkvnfywfaezdkUyJ Nzpfygw,f/

wpf&uf wpfMudrfvnf; aq;awG raomufcsifbl;? ta&Nym;atmufudk aq;acsmif;av;awG xnfh&rSm? aq;xdk;&rSmudkvnf; aMumufw,f qdkwJh trsdK;orD;awG twGuf a&G;p&mvrf; wpfckusefygao;w,f/ 'guawmh rdef;rudk,fxJudk xnfh&wJh uGif;yg/

trsdK;orD;&JU rdef;rudk,fxJudk xnfh&wJh uGif; qdkwmuawmh tcsif; 5 pifwDrDwm vHk;ywftxl 4 rDvDrDwm &SdNyD; tufpfx&dk*sif eJU y&dk*sufpwif a[mfrkef; 2 rsdK;ygwJh uGif;aysmhuav;yg/ vl&JU cE¨mudk,frSm aq;awGudk aoG;xJ a&mufoGm;apzdkU aoG;aMumxJ xdk;wm? aq;aomufwm eJU <uufom;aq;awG xdk;wmtNyif aq;udkpkyf,lEkdifpGrf;&SdwJh wNcm;enf;vrf;awG &Sdygw,f/ touf&SLvrf;aMumif;xJtwkdif; aq;udk &SLoGif;wm? ta&Nym;uae pdrfh0ifapwm awG&,f? ptdkvrf;aMumif; eJU rdef;rudk,fvrf;aMumif; pwmawG&,f[mvnf; aq;udk udk,fcE¨mxJ a&mufapEdkifwJh enf;vrf;awGxJu OyrmawGyg/

'DuGif;av;awG[mvnf; rdef;rukd,fvrf;aMumif;&JU aq;pkyf,lEkdifpGrf;udk taNccHNyD; vkyfxm;wmygyJ/ uGif;i,fav;udk rdef;rudk,fxJ xnfhvdkufNyDqdkwmeJU ab;ywfywfvnfu aoG;aMumawG&SdaewJh eH&HawGxJ aq;awGpNyD;pdrfh0ifygw,f/ uGif;av;udk 3 ywfwdwd xm;NyD;wJhaemufrSm NyefxkwfNyD; 1 ywf em;&ygw,f/ uGif;udk xkwfvdkufNyD; &ufrMumcifrSmyJ &moDvmygvdrfhr,f/ 1 ywf NynfhoGm;NyDqdk&ifawmh aemufxyf uGif;topfudk xnfhNyD; vpOf 'DvdkvnfywfaezdkUyJ Nzpfygw,f/

bmawGodxm;oifhovJ¿
 
uGif;xnfhzdkU qHk;Nzwfvdkufw,f qdk&ifawmh &moDpvmNyD; yxr 5 &uftwGif;rSm pxnfhzkdUvdkygw,f/ 5 &uftwGif; poHk;NzpfwJh trsdK;orD;awG twGufawmh tumtuG,f bmrS axGaxGxl;xl; xyfoHk;p&m rvdkbJ vpOf vnfywfoGm;vdkU&ygNyD/ 5 &ufxuf aemufusr,f qdk&ifawmh uGif;xnfhNyD; yxr 1 ywfrSm wNcm; tum tuG,f wckck wGJoHk;zdkU vdkygw,f/
 
aomufaq; aomufae&muae uGif;ukd aNymif;oHk;csifwJh trsdK;orD;awG twGuf? aq;u'fudk oHk;aewJhb,faeUrSm Nzpfaeae uGif;udk pNyD; oHk;vdkU&ygw,f/
 
uGif;udk trdsK;om;eJU twlaepOfrSm xkwfp&m rvdkygbl;/ 'gayr,fh tcsdKUtrsdK;orD;awG taeeJU rdef;rudk,fxJ uGif;&SdaeNyD; trsdK;om;eJU qufqH&wm uoduatmuf Nzpfw,fqdk&ifawmh xkwfvdk&if cPxkwfvdkU&ygw,f/ 'gayr,fh owdxm;&rSmu 3 em&DxufydkNyD; rxkwfxm;oifhygbl;/ xkwfr,fqdk&ifvnf; oefUoefU&Sif;&Sif udkifwG,fxdef;odrf; &ygr,f/
 
rawmfwq xGufuscJh&ifvnf; 3 em&Dxuf rydkzdkU ta&;MuD;ygw,f/ 3 em&D rausmfbl; qdk&if xGufusoGm;wJh uGif;i,fudkyJ a&eJUNyefaq;NyD; aocsm ae&mwus Nyefxnfhxm;&if &ygNyD/ uGif;aysmufoGm;w,f? 'grSr[kwf roefUwJh ae&may:usoGm;w,f qdk&ifawmh uGif;topfudk tpm;xdk;NyD; usoGm;wJhuGif;udk xkwf&r,fh &ufrSmyJ Nyefxkwf&ygr,f/
 
xGufuswmyJ NzpfNzpf? xkwfxm;wmyJ NzpfNzpf 3 em&DausmfoGm;w,f qdk&ifawmh 7 &ufwdwd wNcm;tumtuG,f oHk;zdkU vdkygw,f/
 
Nyu©'defu vawGtwkdif; &moDeJU aq;uGif;xnfhwmudk xdef;xm;csifwJh trsdK;orD;awGtwGufawmh uGif;ukd 3 ywf (21 &uf) eJU rxkwfbJ 25 &uf xm;vdk&if xm;Ekdifygw,f/ usefwmawGawmh 3 ywfxm;wJh enf;eJU twlwlygyJ/

uGif;ukd xkwf&r,fhaeUrSm rxkwfNzpfbJ arhoGm;cJh&if...

• &ufaygif; 28 &ufatmuf - 7 &ufem;NyD; uGif;topfudk yHkrSeftwdkif;qufxnfh&ygr,f/
• 28 &uf eJU txuf - 7 &ufrem;awmhbJ aemufxyfuGif;topfudk csufcsif; qufxnfh&ygr,f/ 
• 35 &ufeJU txuf - 7 &ufwdwd wNcm;tumtuG,f oHk;&ygr,f/  

aemufqHk;owdxm;&rSmuawmh 'DuGif;oHk;enf;[m a[mfrkef;aq;awGyJ Nzpfwm NzpfvdkU a[mfrkef;aq;awGrSm &wJh aumif;usdK;? qdk;usdK;awG twlwlyJ NzpfNyD;.. a[mfrkef; 2 rsdK;aygif; aq;awGudk raomufoifholawG? owdxm; aomuf&r,fholawG *&kNyKoifhygw,f/ (pm<uif; - a[mfrkef;yg0ifrIuawmh aomufaq;awGxuf yrmP tenf;i,favsmhenf;ygw,f/)

uGif;udkoHk;wJh trsdK;orD;awGrSm wNcm;trsdK;orD;awGxuf rdef;rudk,fu t&nfqif;wm ydkrsm;wwfygw,f/

aps;uGufxJrSmawmh  NuvaRing qdkwJh emrnfeJU vlodrsm;ygw,f/

Credit : Dr. PuuKaung (NativeMyanmar)

Before you say "I DO" 13

2/ a[mfrkef;aq;rsm; aomufoHk;Ncif; (Hormonal)

(3) vcH 'ufydkxdk;aq;[m b,folawGtwGufoihfawmfovJ¿

• &moDtqif; rsm;vGef;í oH"mwfcsdKUwJhNyD; aoG;tm;enf; aeolrsm;
• cPwmtNzpf udk,f0efwm;vdkolrsm; (Oyrm- cJGpdwfNyD; om;aMumNzwf&ef apmifhqkdif;aeol trsdK;orD;rsm;? tdrfaxmifbuf trsdK;om; cGJpdwfNyD; om;aMumNzwf&ef apmifhqdkif;aeolrsm;?)
• touftenf;i,fMuD;aeNyD Nzpfí tufpfx&dk*sifaq;rsm; oHk;&ef roifhawmfawmhaom trsdK;orD;rsm;
• rdcifEdkUwkdufauR;aeaom trsdK;orD;rsm; rD;zGm;NyD; 6 v tMum
• aeUpOfaomuf&aomaq;rsm;? tMudrfwkdif; oHk;pGJ&efvdkaom tumtuG,frsm; udk toHk;NyK&ef cufcJaeaom trsdK;orD;rsm;  (pm<uif;/ rSwf&wm cufvdkU? tvkyf&SKyfvdkU roHk;csifolawGtNyif? pdwfa&m*g &SdaewJh trsdK;orD;awG? OmPf&nfrrSDwJh trsdK;orD;awGyg ygygw,f)
• t0vGefaom trsdK;orD;rsm; (BMI >30) (aq;aMumifh udk,ftav;csdef ydkwufvmEdkifacs&Sdayr,fh aoG;aMumydwfwJh tEÅ&m,f r&SdvdkU oHk;oifhwmyg/ aq;oHk;wJhumvtwGif; ukd,ftav;csdefukdyg xdef;csKyfEkdifzdkU owdxm;&ygr,f)
• rnfonfhtouft&G,frqkd aq;vdyf tvGeftuRHaomufol trsdK;orD;rsm; (wpf&ufukd 15 vdyf xufydkaomufolrsm;)
• Sickle Cell Disease vdkUac:wJh aoG;a&m*g wpfrsdK;&Sdolrsm;
• 0uf&l;Nyefa&m*g &Sdolrsm;
• om;tdrfeH&HESifhqdkifaom Nyóem &Sdolrsm; ESifh &moDvmpOf rcHEkdifatmif udkufcJwwfolrsm;

xdk;aq;xdk;zdkU qHk;NzwfvkdufNyD;aemuf bmawG odzdkU vdkao;vJ¿

• &moDpay:NyD; 5 &uftwGif;rSm aq;pxkd;zdkU vdkygvdrhfr,f/
• yxr aq;xdk;NyD; 13 ywf rNynfhcifrSm aemufaq;udk tcsdefrSD xdk;zdkU vdkygw,f/
• aq;xdk;NyD;p tcsdefrSm aq;xdk;xm;wJhae&mudk yGwfacsNcif; rNyK&ygbl;/ (aq;[m aoG;xJ NrefNrefMuD;a&mufoGm;NyD; tmedoif wm&SnfcHoifhoavmuf rcHrSm pdk;&drf&vdkUYyg)
• &moDvmNcif; yHkrSef r[kwfwm[m Nzpfavh Nzpfx&SdNyD; pdk;&drfp&m wpfck r[kwfygbl;/
• &moDyHkrSef r[kwfwm Nzpfavh Nzpfx&Sdwm rSefayr,fh aoG;qif;wm rsm;vGef;&ifawmh q&m0efqD csufcsif;NyefoGm;oifhygw,f/
• xdk;aq;awG[m udk,f0efudk wm;qD;Ekdifayr,fh vdifrSwqifh ul;pufwwfwJh a&m*gawGudkawmh umuG,frI ray;Ekdifygbl;/
• ukd,ftav;csdefudk owdxm; csdef,loifhNyD; tpm;taomuf qifNcifwJhMum;u udk,ftav;csdef w[kefxdk; wufvm&ifawmh wNcm; udk,f0efwm;enf; wckckudk aNymif;oHk;zdkU vdkygvdrfhr,f/
• aq;vdyfaomufNcif;? u,fvpD,rf "mwfygaom tpm;tpmrsm; tpm;enf;Ncif; eJU udk,fvuf vIyf&Sm;rI enf;Ncif;awG[m t&dk;odyfonf;rIudk ydkenf;apEkdifygw,f/ (u,fvfpD,rf "mwfygwJh tm;aq;udk Nznfhaomufay;wm taumif;qHk;ygyJ)
• aq;xdk;NyD; t&nfNym;,m;,HvmNcif;? t&nfNym;w0dkuf eDNref;zl;a,mifvmNcif;? touf&SLusyfvmNcif;.. pwmawG Nzpfvm&ifawmh aq;rwnfhwJh vu©PmawG NzpfaeNyDrdkU teD;qHk; aq;&Hk? aq;cef;udk csufcsif;oGm;oifhygw,f/

Credit : Dr. PuuKaung (NativeMyanmar)

How Addicted to Blogging?

udkpdk;xuf bavmhrSmawGUvdkufvdkU uRefawmfvnf; prf;oyfMunfUvdkufw,f/ tJ'Davmufxd &mcdkifEIef; rsm;vdrfhr,fvdkU rxifxm;wm trSefygyJ/ uRefawmf bavmh a&;wm rMumao;ygbl;/ t&ifwkef;uawmh zkd&rfawGyJ a&;avh&dSygw,f/ 2003 yk*Hzdk&rfrSm t&ifa&;cJhw,f/ aemufydkif; yk*Hacwfysufvmawmh ae;wpfjrefrm zdk&rfrSm 0ifa&mufa&;om;ygw,f/ 'gayr,fh 2007rSm uRefawmhfarG;aeUjzpfwJh 07-07-07 (2007 Zlvdkif 7) txdrf;trSwf taeeJU bavmhudk pwifa&;om;cJhwmyg/ bavmhoufwrf; tvGef Ekygao;w,f/ tckawmh bavmhavmurSm uRefawmfvnf; aysmfaerdcJhygw,f/ oli,fcsif; todrdwfaqGawGvnf; wdk;vmcJhygw,f/ aemufwpfcsufu 7 eJU 8 qdkwJh *Pef;av;awGuvnf; uRefawmf BudKufwJh *Pef;av;awGyg/ tJ'D *Pef;av; 2 vHk; udk tckvdk a&SUaemuf tpOfvkdufav; tajzxGufvmwmudk ydkoabmusrdygw,f/ *kPfxl;rSwfudk 3 rSwfavmufeJU ausmf&Hkav; ausmfwmayghAsm/

HHow Addicted to Blogging Are You?

78%How Addicted to Blogging Are You?

Free Idaho Dating

Before you say "I DO" 12

2/ a[mfrkef;aq;rsm; aomufoHk;Ncif; (Hormonal)

a[mfrkef; xdk;aq;xdk;Ncif;
'ufydk ac: (3) vcH aq;

NrefrmEkdifiHrSmawmh 'ufydkxdk;w,f? 'ufydkxdk;w,fqdkNyD; emrnfMuD;ygw,f/  Depo-Provera qdkwJh emrnfeJU NzefUa0wJh 'Daq;xJrSmawmh  Depomedroxyprogesterone Acetate qdkwJh vlvkyf y&dk*sufpwif a[mfrkef;trsdK;tpm; 150 rDvD*&rf yg0ifygw,f/ <uufom;xJxdk;&wJh aq;rsdK;NzpfNyD; wifyg;<uufom; (odkU) vufarmif;<uufom;awGrSm 3v wpfMudrf xdk;&ygw,f/ wpfESpftwGif; trsdK;orD; 100 rSm 3 a,mufyJ udk,f0ef&Ekdifacs&SdwmrdkU pdwfcs&wJh oaE¨wm;enf;awGxJrSm 'ufydkxdk;aq; vnf;ygygw,f/ omrmefvlawG odyfrodwJh tcsufwckuawmh 'ufydkxdk;aq;udk wm&SnfoHk;pGJr,fqkd&if Endometrial Cancer vdkUac:wJh om;tdrfeH&Huifqm wrsdK;udk 80% txd tumtuG,fay;Ekdifygw,f/ 'ufykdxdk;aq;awG[m ae&mr[kwfbJ tufwdk;ypf oaE¨wnfNcif;ukdvnf; umuG,fay;EkdifNyD;? aoG;tm;enf; a&m*geJU (Pelvic Inflammatory Disease -PID) vdkUac:wJh  trsdK;orD;awGrSm NzpfwwfwJh a&m*gwpfrsdK; tNzpfEIef;awGudkvnf; avsmhenf;apygw,f/
 
aq;&JUtm;enf;csufwckuawmh t&kd;awG&JUodyfonf;rI (Bone Mineral Density) usapygw,f/ 'DtwGufaMumifh 'ufydkxdk;aq;xdk;wJh trsdK;orD;awG (txl;oNzifh toufi,fpOfuwnf;u xkd;aq;poHk;olr,fh trsdK;orD;awG? aq;udk wm&SnfoHk;r,fh trsdK;orD;awG) [m u,fvfpD,rf (Calcium) aq;Nym;awG aomufzdkU vkdtyfaumif; vdktyfygvdrfhr,f/
 
y&kd*sufpwifaq;awG&JU xHk;pHtwkdif; yxr poHk;pOfumvrSmawmh &moDyHkrSefr[kwfwmudk MuHK&Ekdifygw,f/ aq;xdk;wm Mumvm&ifawmh trsdK;orD;[m &moDvHk;0rvmawmhbJ &yfoGm;wmrsdK; Nzpfavh&Sdygw,f/
 
'ufydkxkd;r,fh trsdK;orD;awG odxm;oihfwmuawmh aq;&JUtmedoif[m aq;NzwfvdkufNyD; tawmfMumwJhtxd &SdaeEkdifwmrdkU aq;NzwfNyD; 10 v- 1 ESpf MumwJhtxd uav; r&wwfygbl;/ oaE¨wm;aq;udk aq;NzwfNyD;csufcsif; uav;,lcsifwJh pHkwGJawGoHk;zdkU roifhawmfygbl;/ vlajymrsm;wJh jyóemwcku xdk;aq;xdk;NyD; uav;r&awmhbl;qdkwJh tcsufyg/ trSefawmh uav; r&awmhwm (NrHKoGm;wm) r[kwfygbl;/ xkd;aq;udk Mum&SnfoHk;xm;zl;wJh trsdK;orD;awG&JU 70% [m aq;&yfNyD; 12 v twGif; uav; &oGm;EkdifNyD; 90% uawmh 24 v twGif; uav; &Ekdifygw,f/
 
a&S;,cif okawoeawGt& 'ufydkxdk;aq;udk a&G;cs,fwJh trsdK;orD;awG[m aq;udk wpfESpfMum oHk;pGJNyD;csdefrSm udk,ftav;csdef 5 aygifavmuf wufvmw,fvdkU qdkMuayr,fh aemufydkif; okawoeawGuawmh aq;aMumifh ododomomMuD; udk,ftav;csdefwufwm rawGU&bl;vdkU aNymMuygw,f/ (ckcsdeftxdawmh udk,ftav;csdef wufw,f? rwufbl; qdkwJh udpöudk okawoe vkyfolawG tcsif;csif;Mum;rSm tNiif;yGm;aeMupJ Nzpfygw,f)/
 
(1)vcH xdk;aq;
 
ESHUESHUpyfpyf &SdwJholawGuawmh 3 vcH aq;tNyif 1 vcH aq;vdkU tNyifrSm aNymaeMuwJh aq;taMumif;udk Mum;zl;ygvdrfhr,f/ 'Daq;awGuawmh tay:u 'ufydkaq;awGrSmygwJh y&dk*sufpwif a[mfrkef; 25 rDvD*&rfeJU Estridiol Cypionate vdkUac:wJh tufpfx&dk*sif a[mfrkef; 5 rDvD*&rfudk aygif;pyfxm;wm Nzpfygw,f/ urÇmUusef;rma&; tzGJU  WHO uxkwfwJh wHqdyfuawmh Cyclofem (odkU) Cyclo-Provera qdkwJh emrnfeJU Nzpfygw,f/ tar&duefEkdifiHrSmawmh Lunelle qdkwJhemrnfeJU vlodrsm;ygw,f/ vpOf obm0twkdif; &moDvmNyD; yHkrSef NzpfwmaMumifh wpfvwpfMudrf xdk;&wJh aq;Nzpfayr,fh a&G;cs,f oHk;pGJzl;wJh trsdK;orD; awmfawmfrsm;rsm;u wm&SnfoHk;pGJzdkU qufNyD; a&G;cs,favh&Sdygw,f/ ab;xGufqdk;usdK;awGeJU aqmif&ef a&Smif&efawGuawmh tufpfx&kd*sifeJU y&dk*sufpwif 2 rsdK;aygif; aomufaq;awGeJU xyfwlavmufygyJ/

Credit : Dr. PuuKaung (NativeMyanmar) 

Before you say "I DO" 11

2/ a[mfrkef; aomufaq;rsm; (Oral Hormonel Contraceptives)

Before you say "I DO" 2 ydkUpfrSm wifxm;wJh pmaMumif; wpfaMumif;yg/ a&;xm;wm vkdoGm;vdkU em;vnfwm vGJrSmpdk;vdkU tck'DrSmwpfcg jyef&Sif;jywmyg/

• ta&Nym;atmuf a[mfrkef;aq;Nym;xnfhNcif; .................. 0.8%

trSefawmh 'D 0.8% xJrSm vufarmif;rSm uyf&wJh Patch vdkUac:wJh aq;Nym;av;awGygovdk? vufarmif;ta&Nym;&JU atmufxJudk xnfhxm;&wJh Implant vdkUac:wJh aq;acsmif;av;awGvnf; ygygw,f/  Implant or Patch ..... 0.8% yg/ tckqufNyD; wifay;csifwmuawmh tJ'D Implant aq;acsmif;av;awG taMumif;yg/

ta&Nym;atmuf a[mfrkef;aq;acsmif;av;rsm; xnfhNcif;

1980 ausmfckESpfawGu ay:cJhNyD; Norplant vdkU emrnfMuD;cJhwJh 'Daq;awmifhav;awG[m 1 vufromom? 1 vufrcGJ eD;yg;avmufyJ &SdwJh aq;acsmif;av;awGyg/ tm;vHk;aygif; 6 acsmif;ygNyD; vufarmif;&JU twGif;buf ta&Nym;atmufrSm xnfh xm;&ygw,f/ aq;awmifhav;awGudk tmedoifay;wmuawmh Levonogestrel vdkUac:wJh y&kd*sufpwif a[mfrkef;ygyJ/ ta&Nym;udk enf;enf;av; cGJvkdufNyD;rS aq;av; 6 acsmif;udk xnfhxm;&ygw,f/ yHkrSm Nyxm;ovdkyJ ta&Nym;atmuf av;wif xnfhxm;wmrkdU ta&Nym;ay:uMunfh&if t&mav;awG a&;a&; Nrif&ygw,f/ aemfyvefU aq;awmifhav;awG&JU aumif;wJh tcsufwckuawmh 5 ESpftxdcHNyD; aq;aomuf&wJh u&dux enf;ovdk arhwwfwJh trsdK;orD;awG twGuftqifaNyygw,f/ tm;enf;csufawGuawmh cGJNyD;xnfh&rSmudk trsdK;orD;awmfawmfrsm;rsm;u rvdkvm;Muovdk? oHk;pGJwJh trsdK;orD;awGrSmvnf; &moDvmrI yHkrSef r[kwfwmawGygyJ/ aemufykdif;rSm 'Daq;acsmif;av;awGukd t*Fvef? tar&duef pwJh EkdifiHwcsdKUrSm aps;uGufxJr&SdawmhbJ EkdifiHwcsdKUrSmawmh oHk;aeMuygao;w,f/

aq; 6 acsmif;ygwJh aemfyvefUaq;acsmif;av;awG ratmifNrifwJh aemufydkif;rSm aq;acsmif; ta&twGufudk avQmhNyD; aq;acsmif; 1 acsmif;yJygwJh Etonogestrel ac: y&kd*sufpwif a[mfrkef;acsmif;av;awG xGufvmNyefygw,f/ topfxGufwJh 'Daq;acsmif;av;awGuawmh t&if aemfyvefU aq;acsmif;awGxuf enf;enf;yJ ydk&SnfNyD; 3 ESpfcHygw,f/ xnfhwJhtcgrSmvnf; cGJp&m rvkdawmhbJ Trocar vdkUac:wJh (tvG,faNym&&if aq;xdk;tyfcyfMuD;MuD;aygh) ud&d,mav;eJU xdk;oGif;ay;vdkuf&if &ygNyD/ 'Daq;awGudkawmh tckqdk tar&duefEkdifiHrSm pNyD; toHk;NyKcGifh ay;vdkufygNyD/

tay:u aemfyvefUyJ xnfhxnfh atmufrSmygwJh tDwdkEdk*sufpx&,f aq;yJxnfhxnfh xHkaq;oHk;NyD; xnfhay;wmrkdU emusifrSmudk odyfpdk;&drfp&m r&Sdygbl;/

ta&Nym;atmufxnfhwJh 'Daq;acsmif;awG&JU Nyóemuawmh trsdK;orD;awGrSm &moDtqif;rsm;Ncif;? &moDenf;enf;pD qufwkdufvmaeNcif;? &moD vHk;0rvmawmhNcif;? &moDtvmenf;oGm;Ncif; pwJh &moDeJU qkdifwJh taNymif;tvJawGudk (txl;oNzifh yxr poHk;oHk;csif; vawGrSm) awGU&ygw,f/ tcsdefrSef aq;aomufae&wmeJU ,SOf&if aumif;ygao;w,fvdkU ,lqvdkU aq;awmifhav;awG xnfhzdkU a&G;cs,fw,fqdk&ifawmh &moDvmNyD; yxr 5 &uftwGif;rSm xnfhoifhygw,f/ aq;awmifhxnfhNyD; 24 em&DtwGif; udk,f0efwm;EkdifpGrf; &SdaeNyDvdkU qdkayr,fh yxr 2 ywf twGif;rSmawmh pdwfcs&atmif wNcm; tumtuG,fwckckeJU wGJoHk;oifhw,fvdkUvnf; qdkMuygw,f/

'Daq;acsmif;awGukd oHk;wJhtcgrSm owdxm;&rSm wcku ae&mr[kwfbJ tufwkd;ypf oaE¨ (om;tdrfNyify oaE¨wnfNcif;) awG NzpfwwfvdkU 0rf;Adkufw0kdufrSm emvmw,fqkd&if q&m0efqD tNrefqHk;oGm;zdkU vdkygw,f/

Credit : Dr. PuuKaung (NativeMyanmar)

Before you say "I DO" 10

2/ a[mfrkef; aomufaq;rsm; (Oral Hormonel Contraceptives)

eHygwf 2 acgif;pOf.. ]a[mfrkef;aq;rsm; aomufoHk;Ncif;} qdkwmudk tm;vHk;yJ NiD;aiGUaeNyDqdkwm odayr,fh aomufwJhtaMumif;yJ NyD;ao;NyD;? oHk;wJhtaMumif;awG usefaeygao;w,f/

 
'gawGuawmh

• ta&Nym;ay: aq;Nym; uyfNcif;
• ta&Nym;atmuf a[mfrkef;aq;acsmif;av;rsm; xnfhNcif;
• xdk;aq;xdk;Ncif; eJU
• a[mfrkef;ygwJh om;tdrfwGif;xnfh ypönf;oHk;Ncif;   pwmawG Nzpfygw,f/

ta&Nym;ay: aq;Nym;uyfNcif; (Contraceptive patch)

t&G,ftpm;tm;Nzifh  20 pwk&ef;pifwDrDwm cefUom&SdwJh ta&Nym;ay:uyfaq; Contraceptive patch awG[m a[mfrkef; 2 rsdK;pyf aomufaq;awGvdkyJ tufpfx&dk*sif a[mfrkef;eJU y&dkuf*sufpwif a[mfrkef;awGygygw,f/ 'gaMumifhvnf; aq;tmedoifeJU aqmif&ef a&Smif&efawG[m pDtdkpD (Combined Oral Contraceptive Pills) aomufaq;awGeJU twlwlyJ Nzpfygw,f/

aq;Nym;awG[m ta&Nym;rSm wpfcg uyfxm;vdkufNyDqkd&if 7 &ufwdwd a[mfrkef;awGudk xkwfay;Ekdifygw,f/ aq;Nym;udkawmh (oefU&Sif; aNcmufaoGUaewJh) vufarmif;tNyifbufae&m? ausmbuf vufNyifae&m? 0rf;Adkufatmufydkif;eJU wifyg;ae&m pwmawGrSm uyfxm;Ekdifygw,f/ owdxm;&rSmuawmh &ifom; eJU &ifom;w0dkufrSm ruyfrdapzdkUygyJ/ aq;Nym;wpfckudk wpfcguyfxm;NyD;&if wpfywfMumawmhrS aemufwpfNym; xyfvJzdkU vdkwmrkdU txl;oNzifh arhwwfolawGtwGuf oifhawmfygw,f/ aq;Nym;udk 3 ywfqufwkduf uyfNyD;... 1 ywfwdwd aq;Nym;ruyfbJ xm;&ygw,f/ (aomufaq;rSm 21 &ufaomufNyD; 7 &uf aq;raomufwmeJU oabmw&m; twlwlygyJ)/ aq;Nym;wpfNym;eJU wpfNym; taNymif;rSm 'kwd,aq;Nym;udk yxraq;Nym; uyfcJhwJh ae&mudk a&SmifNyD; uyfoifhygw,f/ aq;Nym;udk cGmvkdufNyD;vdkU usefaer,fh aq;t<uif;tusefawG eJU uyfcGm tpteawGudkawmh uav;vdrf;wJh tqD (baby oil) oHk;NyD; oefUpifatmif vkyfvkdU&ygw,f/

udk,fvufvIyf&Sm;rI rsm;olawGeJU ylNyif;NyD; acR;xGufapwJh &moDOwkawGrSm ae&olawGrSm aq;Nym;uGmuswm ydkNzpfwwfygw,f/ aq;Nym; uGmusoGm;wmudk ododcsif; Nyefuyfay;zdkU vkdygw,f/ NyefuyfwJhtcgrSmvnf; (NzpfEkdifr,fqdk&ifawmh) wNcm; yvmpwm? uyfcGm pwmawG roHk;bJ NyefuyfEkdif&if taumif;qHk;Nzpfygw,f/ aq;Nym;uGmuswm 24 em&D rausmfbl;qdk&ifawmh yHkrSefvdkyJ qufuyfoGm;NyD; wNcm;bmrS pdk;&drfp&m r&Sdygbl;/ 24 em&D ausmfoGm;r,f ('grSr[kwf) uGmusoGm;wm tcsdefb,favmuf MumoGm;rSef; rodvdkufbl; qdk&ifawmh aq;Nym;topfwpfNym; aNymif;uyfoifhNyD; 1 ywfwdwd wNcm;tumtuG,fenf;rsm; oHk;zdkU vdkygvdrfhr,f/

Credit : Dr. PuuKaung (NativeMyanmar)