.:: Download Myanmar Font (WinKalaw New Version) HERE ::.

Wednesday, November 5, 2008

Time to leave

တည္ၿမဲမွဳဆိုတာ အခ်ိန္ကာလေလး တစ္ခုအထိပါပဲ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခ်စ္ခဲ့ ခ်စ္ခဲ့။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ျမတ္ႏိုးခဲ့။ ဘယ္ေလာက္ပဲ တာ၀န္ေက်ခဲ့။ ဘယ္ေလာက္ပဲ အခ်ိန္ေပးခဲ့။ အခ်ိန္တန္ရင္ ခြဲခြာရအံုးမွာပါ။ ေတြ႕ဆံု ႀကံဳကြဲ ျဖစ္ၿမဲ ဓမၼတာပဲေလ။ မၿမဲေသာ တရားမ်ားေပါ့။

အဲဒီေနရာေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေနခဲ့တယ္။ အဲဒီေနရာေလးမွာ အခ်ိန္ေတြ ေပးခဲ့တယ္။ တကယ္ဆို ၃ ႏွစ္ နီးပါး ရိွေတာ့မယ္။ အဲဒီေနရာ မတုိင္ခင္ အျခားတစ္ေနရာမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္ ရိွခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီမွာလည္း ၃ ႏွစ္ နီးပါး ၾကာခဲ့တယ္။ အဲဒီ ေနရာ ၂ ခုစလံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ကိုဇူလိုင္မဟုတ္တဲ့ အျခားတစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္ ဖန္တီးယူခဲ့တယ္။ အဲဒီတစ္ေယာက္က ကိုဇူလိုင္ထက္ အသက္ပိုႀကီးခဲ့တာေပါ့။ ကိုဇူလိုင္ဆုိတာ စတင္ရိွခဲ့တာ ၂ ႏွစ္ေတာင္ မျပည္႕ေသးပါဘူး။

ကိုဇူလိုင္က ဇူလိုင္အိပ္မက္ထဲမွာ ေန႕စဥ္ အခ်ိန္ျပည္႕ ရိွမေနေပမယ့္ ဟိုတစ္ေယာက္ေတာ့ သူရဲ႕ ေနရာေလးမွာ ေန႕စဥ္နီးပါး ၁၀ နာရီေလာက္ အခ်ိန္ေပး ရိွေနခဲ့တယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ေနခဲ့တုန္းကေတာ့ အဲဒီေလာက္ အခ်ိန္မေပးႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက ရတဲ့မုန္႕ဖိုးေလးေတြကို စုၿပီး တစ္ပတ္ကို ၂ ခါ ၃ ခါေလာက္ အဲဒီေနရာမွာ အဲဒီတစ္ေယာက္ ရိွေနရေအာင္ အင္တာနက္ဆိုင္ေတြကို ေျပးလႊားခဲ့ရတာေပါ့။ အမ်ားအားျဖင့္ ညခင္းေလးေတြမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြအမ်ားႀကီးနဲ႕ အင္တာနက္ဆိုင္ သြားခဲ့ၾကတာေပါ့။ အင္တာနက္ဆိုင္ကို မေရာက္ခင္ နန္းထိုက္ရွမ္းေခါက္ဆြဲဆိုင္မွာ သေဘာၤသီးေထာင္း သြားစားၾကေသးတယ္။ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းေလး လုပ္ျဖစ္ေတာ့လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြ ရိွၿပီး အလုပ္ပါးတဲ့အခ်ိန္မွာ အဲဒီေနရာေလးမွာ အဲဒီတစ္ေယာက္ကို ပို႕ေပးခဲ့ရတယ္။ အခ်ိန္လုၿပီး ေရာက္ေအာင္ သြားခဲ့တယ္။

အခု စကၤာပူကို ေရာက္လာေတာ့ အင္တာနက္ႀကီးဆိုတာ ျမန္မာျပည္မွာလို ကိုယ္နဲ႕ အလွမ္းေ၀းလြန္းတဲ့အရာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ တကူးတက အင္တာနက္ဆိုင္ သြားလာစရာမလုိေတာ့ပဲ စားပြဲေပၚက ကြန္ပ်ဴတာကို ဖြင့္လိုက္ရင္ အင္တာနက္ဆိုတာ တြဲပါေနၿပီးသားပါ။ အဲဒီေတာ့ တစ္ေန႕ကို ၁၀ နာရီ ပတ္၀န္းက်င္ေလာက္ အဲဒီအထဲမွာ အဲဒီတစ္ေယာက္ကို ရိွေနေစႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အိမ္မွာဆိုရင္လည္း အဲဒီအထဲမွာ ရိွေနခဲ့တယ္။ ရံုးေရာက္ေတာ့လည္း အဲဒီအထဲကို ေရာက္ေနျပန္တယ္။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ အဲဒီတစ္ေယာက္က အဲဒီေနရာမွာပဲ ေပ်ာ္ေနခဲ့တယ္။ သူ႕အေနနဲ႕ ရသေပါင္းစံု ခံစားထိေတြ႕ခဲ့ရတယ္။

အဲဒီေနရာကေန သူငယ္ခ်င္းအသစ္ေတြ ရခဲ့ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြဟာ အေတာ္ေလးကို ေပါင္းလို႕သင္းလို႕ ေကာင္းတယ္။ အခ်င္းခ်င္း ရိုင္းပင္းကူညီၾကတယ္။ အျပန္အလွန္ ေဖးမၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြက အေပၚယံေလး ေပါင္းၾကတယ္။ သူတုိ႕ေတြကို သာေပါင္းလို႕ ေျပာလို႕မရေပမယ့္ ထဲထဲ၀င္၀င္ ခင္မင္မႈမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ေတြက ရန္သူေတြ ျဖစ္သြားၾကတယ္။ ဘ၀မွာ ဘယ္လိုမွ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လို႕ကို မရေတာ့ဘူး။ အဓိက ေျပာခ်င္တာက အဲဒီေနရာမွာ လူေပါင္းစံုကို ေတြ႕ဆံုခြင့္ရခဲ့သလို လူေတြအေၾကာင္း ပိုနားလည္သြားတယ္။ လူေတြကို ပိုၿပီး ရႊံမုန္းသြားတယ္။

အခ်ိန္နာရီေတြ တေျဖးေျဖး ေရႊ႕ေျပာင္းသြားသလို လူေတြကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းလဲေနတတ္ပါတယ္။ တကယ္တမ္းေတာ့လည္း တန္ဖိုးရိွလား မရိွလားဆိုတာကလည္း ၾကည္႕တဲ့သူေတြဘက္မွာ မူတည္ေနတာပါ။ ကိုယ္က ဘယ္ေလာက္ပဲ ေကာင္းေအာင္ေနေန မေကာင္းဘူး ထင္ရင္လည္း မေကာင္းဘူး ျဖစ္သြားရတာပါပဲ။ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ အေဟာင္းေတြ အသစ္ေတြဆိုတာ ပညတ္ခ်က္ထက္ ပိုေနပါတယ္။ ျမင္ပါမ်ားရင္ ငယ္၊ နမ္းပါမ်ားရင္ ျပယ္ ဆုိသလိုေပါ့။ ေဟာင္းတုိင္းလည္း မေကာင္းပါဘူး။ တန္ဖိုးထားတတ္တဲ့ လူေတြလက္ထဲမွာ ေရွးေဟာင္းပစၥည္းေတြက အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေပမယ့္ တန္ဖိုးမထားတတ္တဲ့ လူေတြဆီမွာေတာ့ အမိွဳက္ပါပဲေလ။

အခုေတာ့ စြန္႕ခြါဖို႕ အခ်ိန္တန္ၿပီလို႕ ယူဆပါတယ္။ ကိုယ္မရိွလည္း ဘာမွေတာ့ ျဖစ္သြားမွာ မဟုတ္ေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ ဆံုးျဖတ္ရခက္တဲ့ အလုပ္တစ္ခုပါပဲ။ သမင္လည္ျပန္ ၾကည္႕မိတာလည္း ခဏခဏပဲ။ ဒါေပမယ့္ အတိုင္းအတာ ကာလတစ္ခုအထိေတာ့ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ေနရစ္ခဲ့ကြယ္ သြားေတာ့မယ္။

6 comments:

RED said...

၁။ ဖိုရမ္။
၂။ ေကာင္မေလး။

ဟီးး မသိေတာ့ဘူး။ ျဖတ္ခ်င္တာေတြေတာ့ေလွ်ာက္ျဖတ္ မေနနဲ႔ဦး ဦးဇူလိုင္ေရ။ ျပီးေတာ့ အခု ဦးဇူလိုင္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ၾကီးေနတာ အဲ့ဒီထက္ၾကီးတယ္ဆိုရင္ အသက္ ၆၀ အဘအရြယ္ဖန္တီးထားတာျဖစ္မယ္။ အဟြတ္။

ခင္မင္းေဇာ္ said...

ေနရစ္ေတာ့ကြယ္ သြားေတာ့မယ္ ဆုိတာ ကြန္ပ်ဴတာ အသစ္ဆီကိုမဟုတ္လား။ သိေနပါတယ္ေနာ္..
ဟဲ့ သူမ်ားေတြ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ကုန္မယ္ေလ..
အဲလိုမလုပ္ပါနဲ႕ဟာ.. တခါတေလေပါ့ .. အားခ်ိန္ေလးျဖစ္ျဖစ္ သတိရခ်ိန္ေလးျဖစ္ျဖစ္ စာေလး တေၾကာင္းႏွစ္ေၾကာင္း ၀င္ေရးေပါ့ သမၼတေလာင္းႀကီးရယ္။
သစ္စိမ္းခ်ိဳးေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႕..

ေမ said...

Nov ဆိုရင္ အဲလို ေရာဂါ ျဖစ္တတ္တယ္ ... မေမလဲ အရင္ႏွစ္က အဲလိုပဲ။ ရင္ဘတ္ၾကီးနဲ႔ မခံစားပါနဲ႔ ကိုဂ်ဴလိုင္ေရ :P

Red's Rose Dream said...

မသိပါဘူး မေမေရ။ ေဆာင္း၀င္ရင္ျဖစ္တက္တဲ့ေရာဂါလား ဟီးး ဒါဆို ကုရခက္တယ္ၾကားဖူးတယ္။ တသက္လံုးမေပ်ာက္ေတာ့ ဘူးတဲ့ေလ။

Anonymous said...

ohh ... the same feeling

ေမျငိမ္း said...

ျဖစ္တတ္ပါသဗ်ာ...
စိတ္ေလွ်ာ့ထား ငါ့ေမာင္ေရ..
ဒါမ်ိဳးေတြက ဘ၀မွာ သင္ခန္းစာေတြပဲလို႔ မွတ္.. :)