ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀မွာ စိတ္နယ္လြန္က ျဖစ္ရပ္ဆန္းေတြ အေတာ္ေလးကို ႀကံဳဖူးပါတယ္။ အဲဒါေတြကို ေရးဖို႕ အစီအစဥ္လဲ ရိွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခု ကိုရန္ေအာင္က Halloween အထိမ္းအမွတ္အေနနဲ႕ နာမ္ေလာကအေၾကာင္း ေရးေပးပါဆိုတာနဲ႕ ေရးလိုက္ပါအံုးမယ္။ တကယ့္ ကိုယ္ေတြ႕ ျဖစ္ရပ္မွန္ေတြပါ။
အင္း ... ၂၀၀၆ မိုးတြင္းမွာေပါ့။ ညေနပိုင္းမွာ မိုးေတြ ေလေတြ အရမ္းသည္းေနတယ္။ မိုးသည္းၾကားမွာ ေက်ာင္းဆင္း ေခါင္းေလာင္းသံေလး ပ်ံ႕လြင့္လာတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ တစ္ဖက္ကမ္းကို ျပန္ဖို႕ ေလွဆိပ္ကို ဆင္းလာၾကၿပီ။ ေလွဆိပ္မွာလည္း ေမာ္ေတာ္တပ္ထားတဲ့ ေလွေတြ အစီအရီေပါ့။ ေက်ာင္းက ျပန္လာတဲ့ ခေလးေတြ စီးလာတဲ့ ေလွကေလး လိႈင္းၾကားမွာ ျမစ္ကို အေတာ္ေလး ႀကိဳးစားၿပီး ျဖတ္ကူးေနရတယ္။ ျမစ္လယ္ကို ေရာက္ေတာ့ ျဖဳန္းခနဲဆို ေမာ္ေတာ္တစ္စီးက ခါးလယ္ကေန ျဖတ္တိုက္မိပါေလေရာ။ ေလွေပၚက ခေလးေတြလည္း ျမစ္ထဲမွာ ေပါေလာေလးေပါ့။ ျမစ္ဆိပ္က ေလွေတြအားလံုး အဲဒီေနရာကို အျပင္းႏွင္လာၿပီး အဲဒီ ေလွမွာ ပါလာတဲ့ ခေလး ၂၀ ထဲက ၁၉ ေယာက္ကို ျပန္ဆယ္မိလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ၃ တန္းေက်ာင္းသားေလး တစ္ေယာက္ကိုေတာ့ ျပန္မေတြ႕ဘူး။
အဲဒီလိုနဲ႕ ေနာက္တစ္ေန႕မွာ ေပ်ာက္ေနတဲ့ခေလးကို ရွာဖို႕ လူမႈေရး၀ါသနာပါတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႕ေတြ ေလွေတြနဲ႕ လိႈင္ျမစ္ရိုးတေလွ်ာက္ ၂ ဖြဲ႕ခြဲၿပီး ရွာၾကတယ္။ အေလာင္းရွာတာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္တို႕က ဗိုလ္တေထာင္ ဘုရားဘက္ကို ဆင္းရွာၾကတယ္။ က်န္တစ္ဖြဲ႕က ၾကည္႕ျမင္တိုင္ဘက္ကို တက္ရွာၾကတယ္။ ပထမေန႕မွာ မေတြ႕ဘူး။ ဒုတိယေန႕ ဆက္ရွာတယ္။ မေတြ႕ေသးဘူး။
တတိယေန႕ၾကေတာ့ သန္လွ်င္ျမစ္၀ဘက္ကို ဆက္ရွာတယ္။ အဲဒီမွာ ျမစ္၀က သဲျဖဴကြၽန္းမွာ တင္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ အေလာင္းကေတာ့ ပုပ္ေနၿပီ။ ေက်ာင္း၀တ္စံုေလးရယ္ ... လည္ပင္းမွာ ဆြဲထားတဲ့ ေက်ာင္းသားကဒ္ေလးေၾကာင့္ ေလွေမွာက္တုန္းက ေပ်ာက္ေနတဲ့ ခေလးမွန္း သိရတာပါ။ ဆိပ္ကမ္းရဲကို အေၾကာင္းၾကားၿပီး ခေလး အေလာင္းကို အပ္လိုက္တယ္။ ရဲအစီအစဥ္နဲ႕ပဲ ခေလးေဆြမ်ိဳးေတြနဲ႕ ဆရာေတြကို အေလာင္းလာ စစ္ခိုင္းလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဆးရံုႀကီးက ေရခဲတိုက္ကို ပို႕ထားလိုက္တယ္။
ေနာက္တစ္ေန႕မွာ အေလာင္းကိုခြဲေတာ့ အေလာင္းပုိင္ရွင္အေနနဲ႕ ေဘးကေန ရပ္ၾကည္႕ေပးခဲ့ရတယ္။ မိဘေတြ လာၾကည္႕ရင္ မခံစားႏိုင္မွာ စုိးလုိ႕ သူတို႕အစား ေနေပးၾကည္႕ေပးခဲ့တာပါ။ အစအဆံုး ခြဲစိတ္တာကို အသက္ျပင္းျပင္း မရႈဘဲ ၾကည္ခဲ့ရတယ္။ ဓါးနဲ႕ တခါ ခြဲလိုက္တိုင္း ထြက္လာခဲ့တဲ့ ေလာက္ေတြ တဖြားဖြားပဲ။ ခြဲၿပီးေတာ့ ၾကည္႕လိုက္ေတာ့ နားထင္မွာ ေလွဦးနဲ႕ ေစာင့္ထားတဲ့ ႀတိဂံပံု အေပါက္ေလးျဖစ္ေနတယ္။
ေန႕လည္က်ေတာ့ အေလာင္းကို ပလတ္စတစ္ပါတ္ၿပီး အေခါင္းထဲထည္႕ ... သူရဲ႕ အ၀တ္အစားေတြထည္႕ ... ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးရဲ႕ ေက်ာင္းထုတ္အမိန္႕စာကို အေခါင္းထဲထည္႕... ၿပီးေတာ့ အေခါင္းပိတ္ လိုအပ္တာေတြ အကုန္လံုး ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ကူညီေပးခဲ့လုိက္တယ္။ သင္းခ်ိဳင္းအထိေတာ့ မလိုက္ေတာ့ဘူး။ မနက္ကတည္းက အေလာင္းခြဲတာ ၀ိုင္းလုပ္ေပးေနရေတာ့ လူလဲ အေတာ္ပင္ပန္းေနၿပီး။ အဲဒါနဲ႕ ကားေပၚကို အေခါင္းထမ္း တင္ေပးလိုက္တယ္။ မီးသၿဂႋဳလ္တာကိုေတာ့ အေလာင္းဆယ္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က တာ၀န္ယူ လုပ္ေပးသြားတယ္။
အဲဒီလုိနဲ႕ ခေလး ရက္လည္တဲ့ ေန႕ကို ေရာက္လာေရာ။ မနက္ပိုင္းမွာ ခေလးမိဘေတြက ရက္လည္ဆြမ္းကို လာဖိတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္တို႕ေတြ မအားလို႕ မသြားႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ညပိုင္းက်ေတာ့ ပလက္ေဖာင္းေဘးက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ မီးသၿဂႋဳလ္တာကို လုပ္ေပးခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းနဲ႕အတူ ထိုင္ေနၾကတာေပါ့။ ထံုးစံအတိုင္း မီးကလည္း ပ်က္လို႕။ လသာလို႕ အလင္း မႈန္၀ါး၀ါးေလး ျမင္ေနရတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာက ည ၈ နာရီေက်ာ္ေလာက္ ဆိုေတာ့ ထိုင္တဲ့လူလဲ တျဖည္းျဖည္း နည္းသြားၿပီ။ မီးပ်က္ေတာ့ လမ္းသြား လမ္းလာေတြလည္း တျဖည္းျဖည္း နည္းသြားၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ကေတာ့ ထိုင္လို႕ ေကာင္းေနတုန္း။ စကားေျပာလုိ႕ ေကာင္းတုန္း။
ဖ်တ္ခနဲဆို ေက်ာက္စရစ္ခဲေတြ ေက်ာကို လာစင္တယ္။ ပထမတုန္းကေတာ့ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ေပါ့။ တစ္ေယာက္ေယာက္ စေနတယ္ေပါ့။ ဒါမွမဟုတ္ ကားေမာင္းသြားလို႕ စင္တယ္ေပါ့။ တစ္ခါလည္း မဟုတ္ ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ၿပီး ခဲေတြနဲ႕ အပစ္ခံရျပန္ေရာ။ ကားကလည္း ရွင္းလို႕။ အနားတ၀ိုက္ကလူေတြလည္း စမယ့္ ေနာက္မယ့္ လူေတြလည္း မဟုတ္။ ဟိုၾကည္႕ ဒီၾကည္႕ လုပ္ေနတုန္း ေက်ာက္စရစ္ခဲေတြ ထပ္ေရာက္ လာျပန္ေရာ။ စားပြဲေပၚထိ ခဲေတြ ေရာက္လာတယ္။ အဲဒါနဲ႕ ခဲကို ေကာက္ကိုင္ၾကည္႕ေတာ့ ေရေတြရြဲလို႕။ ရြံ႕ေတြေပလို႕။ ေရညိွေလးေတြေတာင္ ပါေသးတယ္။ နမ္းၾကည္႕ေတာ့လဲ ျမစ္ထဲက ရြ႕ံပုပ္ေစာ္နံလို႕။
မီးသၿဂႋဳလ္တာကို လုပ္ေပးခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းလဲ သူ႕ကို ခဲစင္လို႕ ခဲေတြ လုိက္ေကာက္ၾကည္႕ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ခဲေတြ လုိက္ေကာက္ၾကည္႕တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ခံုနားက ခဲေတြအားလံုး ေရစိုေနတယ္။ ရြံ႕ေပေနတယ္။ အခုထိုင္ေနတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က ကမ္းနားနဲ႕ တကယ့္တကယ္ကို အေ၀းႀကီးမွာ ... ရပ္ကြက္တစ္ခုစာ ၾကားမွာ ခံေနတဲ့ အကြာအေ၀းမွာ။ ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး ဒီလို ျမစ္ထဲက ခဲလံုးေလးေတြ ေရာက္လာရတာလဲ။ ေနာက္မွ သတိထားမိတယ္။ ဒီေန႕ ရက္လည္ပဲ ... ခေလးေလး လာႏႈတ္ဆက္တာ ေနမွာပါ။ သူ႕ ရုပ္အေလာင္းကို အေလာင္းရွာတာကေန မီးသၿဂႋဳလ္တဲ့အထိ အစအဆံုး လုပ္ေပးခဲ့တဲ့ အကိုေတြကို လာႏႈတ္ဆက္မွန္း နားလည္လိုက္ပါတယ္။ ေလာကမွာ ၀ိဥာည္ေလာက နာမ္ေလာကဆိုတာ တကယ္ရိွတယ္ ဆိုတာကို ပိုမို ယံုၾကည္သြားေစခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္မွန္ေလး တစ္ခုေပါ့ဗ်ာ။
အင္း ... ၂၀၀၆ မိုးတြင္းမွာေပါ့။ ညေနပိုင္းမွာ မိုးေတြ ေလေတြ အရမ္းသည္းေနတယ္။ မိုးသည္းၾကားမွာ ေက်ာင္းဆင္း ေခါင္းေလာင္းသံေလး ပ်ံ႕လြင့္လာတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ တစ္ဖက္ကမ္းကို ျပန္ဖို႕ ေလွဆိပ္ကို ဆင္းလာၾကၿပီ။ ေလွဆိပ္မွာလည္း ေမာ္ေတာ္တပ္ထားတဲ့ ေလွေတြ အစီအရီေပါ့။ ေက်ာင္းက ျပန္လာတဲ့ ခေလးေတြ စီးလာတဲ့ ေလွကေလး လိႈင္းၾကားမွာ ျမစ္ကို အေတာ္ေလး ႀကိဳးစားၿပီး ျဖတ္ကူးေနရတယ္။ ျမစ္လယ္ကို ေရာက္ေတာ့ ျဖဳန္းခနဲဆို ေမာ္ေတာ္တစ္စီးက ခါးလယ္ကေန ျဖတ္တိုက္မိပါေလေရာ။ ေလွေပၚက ခေလးေတြလည္း ျမစ္ထဲမွာ ေပါေလာေလးေပါ့။ ျမစ္ဆိပ္က ေလွေတြအားလံုး အဲဒီေနရာကို အျပင္းႏွင္လာၿပီး အဲဒီ ေလွမွာ ပါလာတဲ့ ခေလး ၂၀ ထဲက ၁၉ ေယာက္ကို ျပန္ဆယ္မိလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ၃ တန္းေက်ာင္းသားေလး တစ္ေယာက္ကိုေတာ့ ျပန္မေတြ႕ဘူး။
အဲဒီလိုနဲ႕ ေနာက္တစ္ေန႕မွာ ေပ်ာက္ေနတဲ့ခေလးကို ရွာဖို႕ လူမႈေရး၀ါသနာပါတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႕ေတြ ေလွေတြနဲ႕ လိႈင္ျမစ္ရိုးတေလွ်ာက္ ၂ ဖြဲ႕ခြဲၿပီး ရွာၾကတယ္။ အေလာင္းရွာတာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္တို႕က ဗိုလ္တေထာင္ ဘုရားဘက္ကို ဆင္းရွာၾကတယ္။ က်န္တစ္ဖြဲ႕က ၾကည္႕ျမင္တိုင္ဘက္ကို တက္ရွာၾကတယ္။ ပထမေန႕မွာ မေတြ႕ဘူး။ ဒုတိယေန႕ ဆက္ရွာတယ္။ မေတြ႕ေသးဘူး။
တတိယေန႕ၾကေတာ့ သန္လွ်င္ျမစ္၀ဘက္ကို ဆက္ရွာတယ္။ အဲဒီမွာ ျမစ္၀က သဲျဖဴကြၽန္းမွာ တင္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ အေလာင္းကေတာ့ ပုပ္ေနၿပီ။ ေက်ာင္း၀တ္စံုေလးရယ္ ... လည္ပင္းမွာ ဆြဲထားတဲ့ ေက်ာင္းသားကဒ္ေလးေၾကာင့္ ေလွေမွာက္တုန္းက ေပ်ာက္ေနတဲ့ ခေလးမွန္း သိရတာပါ။ ဆိပ္ကမ္းရဲကို အေၾကာင္းၾကားၿပီး ခေလး အေလာင္းကို အပ္လိုက္တယ္။ ရဲအစီအစဥ္နဲ႕ပဲ ခေလးေဆြမ်ိဳးေတြနဲ႕ ဆရာေတြကို အေလာင္းလာ စစ္ခိုင္းလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဆးရံုႀကီးက ေရခဲတိုက္ကို ပို႕ထားလိုက္တယ္။
ေနာက္တစ္ေန႕မွာ အေလာင္းကိုခြဲေတာ့ အေလာင္းပုိင္ရွင္အေနနဲ႕ ေဘးကေန ရပ္ၾကည္႕ေပးခဲ့ရတယ္။ မိဘေတြ လာၾကည္႕ရင္ မခံစားႏိုင္မွာ စုိးလုိ႕ သူတို႕အစား ေနေပးၾကည္႕ေပးခဲ့တာပါ။ အစအဆံုး ခြဲစိတ္တာကို အသက္ျပင္းျပင္း မရႈဘဲ ၾကည္ခဲ့ရတယ္။ ဓါးနဲ႕ တခါ ခြဲလိုက္တိုင္း ထြက္လာခဲ့တဲ့ ေလာက္ေတြ တဖြားဖြားပဲ။ ခြဲၿပီးေတာ့ ၾကည္႕လိုက္ေတာ့ နားထင္မွာ ေလွဦးနဲ႕ ေစာင့္ထားတဲ့ ႀတိဂံပံု အေပါက္ေလးျဖစ္ေနတယ္။
ေန႕လည္က်ေတာ့ အေလာင္းကို ပလတ္စတစ္ပါတ္ၿပီး အေခါင္းထဲထည္႕ ... သူရဲ႕ အ၀တ္အစားေတြထည္႕ ... ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးရဲ႕ ေက်ာင္းထုတ္အမိန္႕စာကို အေခါင္းထဲထည္႕... ၿပီးေတာ့ အေခါင္းပိတ္ လိုအပ္တာေတြ အကုန္လံုး ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ကူညီေပးခဲ့လုိက္တယ္။ သင္းခ်ိဳင္းအထိေတာ့ မလိုက္ေတာ့ဘူး။ မနက္ကတည္းက အေလာင္းခြဲတာ ၀ိုင္းလုပ္ေပးေနရေတာ့ လူလဲ အေတာ္ပင္ပန္းေနၿပီး။ အဲဒါနဲ႕ ကားေပၚကို အေခါင္းထမ္း တင္ေပးလိုက္တယ္။ မီးသၿဂႋဳလ္တာကိုေတာ့ အေလာင္းဆယ္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က တာ၀န္ယူ လုပ္ေပးသြားတယ္။
အဲဒီလုိနဲ႕ ခေလး ရက္လည္တဲ့ ေန႕ကို ေရာက္လာေရာ။ မနက္ပိုင္းမွာ ခေလးမိဘေတြက ရက္လည္ဆြမ္းကို လာဖိတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္တို႕ေတြ မအားလို႕ မသြားႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ညပိုင္းက်ေတာ့ ပလက္ေဖာင္းေဘးက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ မီးသၿဂႋဳလ္တာကို လုပ္ေပးခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းနဲ႕အတူ ထိုင္ေနၾကတာေပါ့။ ထံုးစံအတိုင္း မီးကလည္း ပ်က္လို႕။ လသာလို႕ အလင္း မႈန္၀ါး၀ါးေလး ျမင္ေနရတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာက ည ၈ နာရီေက်ာ္ေလာက္ ဆိုေတာ့ ထိုင္တဲ့လူလဲ တျဖည္းျဖည္း နည္းသြားၿပီ။ မီးပ်က္ေတာ့ လမ္းသြား လမ္းလာေတြလည္း တျဖည္းျဖည္း နည္းသြားၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ကေတာ့ ထိုင္လို႕ ေကာင္းေနတုန္း။ စကားေျပာလုိ႕ ေကာင္းတုန္း။
ဖ်တ္ခနဲဆို ေက်ာက္စရစ္ခဲေတြ ေက်ာကို လာစင္တယ္။ ပထမတုန္းကေတာ့ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ေပါ့။ တစ္ေယာက္ေယာက္ စေနတယ္ေပါ့။ ဒါမွမဟုတ္ ကားေမာင္းသြားလို႕ စင္တယ္ေပါ့။ တစ္ခါလည္း မဟုတ္ ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ၿပီး ခဲေတြနဲ႕ အပစ္ခံရျပန္ေရာ။ ကားကလည္း ရွင္းလို႕။ အနားတ၀ိုက္ကလူေတြလည္း စမယ့္ ေနာက္မယ့္ လူေတြလည္း မဟုတ္။ ဟိုၾကည္႕ ဒီၾကည္႕ လုပ္ေနတုန္း ေက်ာက္စရစ္ခဲေတြ ထပ္ေရာက္ လာျပန္ေရာ။ စားပြဲေပၚထိ ခဲေတြ ေရာက္လာတယ္။ အဲဒါနဲ႕ ခဲကို ေကာက္ကိုင္ၾကည္႕ေတာ့ ေရေတြရြဲလို႕။ ရြံ႕ေတြေပလို႕။ ေရညိွေလးေတြေတာင္ ပါေသးတယ္။ နမ္းၾကည္႕ေတာ့လဲ ျမစ္ထဲက ရြ႕ံပုပ္ေစာ္နံလို႕။
မီးသၿဂႋဳလ္တာကို လုပ္ေပးခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းလဲ သူ႕ကို ခဲစင္လို႕ ခဲေတြ လုိက္ေကာက္ၾကည္႕ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ခဲေတြ လုိက္ေကာက္ၾကည္႕တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ခံုနားက ခဲေတြအားလံုး ေရစိုေနတယ္။ ရြံ႕ေပေနတယ္။ အခုထိုင္ေနတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က ကမ္းနားနဲ႕ တကယ့္တကယ္ကို အေ၀းႀကီးမွာ ... ရပ္ကြက္တစ္ခုစာ ၾကားမွာ ခံေနတဲ့ အကြာအေ၀းမွာ။ ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး ဒီလို ျမစ္ထဲက ခဲလံုးေလးေတြ ေရာက္လာရတာလဲ။ ေနာက္မွ သတိထားမိတယ္။ ဒီေန႕ ရက္လည္ပဲ ... ခေလးေလး လာႏႈတ္ဆက္တာ ေနမွာပါ။ သူ႕ ရုပ္အေလာင္းကို အေလာင္းရွာတာကေန မီးသၿဂႋဳလ္တဲ့အထိ အစအဆံုး လုပ္ေပးခဲ့တဲ့ အကိုေတြကို လာႏႈတ္ဆက္မွန္း နားလည္လိုက္ပါတယ္။ ေလာကမွာ ၀ိဥာည္ေလာက နာမ္ေလာကဆိုတာ တကယ္ရိွတယ္ ဆိုတာကို ပိုမို ယံုၾကည္သြားေစခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္မွန္ေလး တစ္ခုေပါ့ဗ်ာ။
4 comments:
ဂ်ဳလိုင္
၀ါသနာကေတာ႔ တားမရဘူးေနာ္
ဘယ္လိုကူညီရမလဲ
အျမဲစဥ္းစားေနတာလား
မင္း ကေတာ႔တကယ္လူပဲ
ေရာက္ရာအရပ္မွာ.....
ျဖစ္သလိုပံုစံနဲ႔.......
ကူညီတတ္ေသာ.....
သူငယ္ခ်င္းတေယာက္....
ရွိေလသည္။.....
ဒါမွ...တကယ္႔လူ
မွားသြားလို႔ ထပ္ေရးလုိက္တယ္။
ဖတ္ရင္းနဲ႔ က်က္သိမ္း က တိန္းခနဲ ထသြားတယ္
:D
Happy Halloween. :P
Post a Comment